已经是第一章了
บทที่ 163 น้ำร้อนระอุ
บทที่ 163 น้ำร้อนระอุ
“เพ็ญนีติ์เปลี่ยนชุดเถอะ น้ำนี้แช่แล้วดีต่อสุขภาพร่างกายจริงๆนะ อาการน้ำมูกไหลของคุณเดี๋ยวให้ผ่านปีใหม่ไปแล้วผมจะหาเวลาพาคุณไปตรวจเช็ค จะปล่อยให้มันไหลเรื่อยๆแบบนี้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่” คนที่เร็วที่สุดคือปุริม หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ ก็มายืนโวยวายรออยู่ด้านนอกแล้ว
“หม่ามี๊ดูสิค่ะ ว่าชุดว่ายน้ำหม่ามี๊สวยขนาดไหน สีม่วงอ่อนด้วยแหละ รีบลองเปลี่ยนดูเถอะนะคะ” ส้มรีบยุให้เธอใส่ จิตหนึ่งใจเดียวเพื่อที่จะทำให้เธอได้ไปแช่น้ำแร่
เธอยื่นมือไปหยิบชุดว่ายน้ำที่ส้มยื่นให้ เธอรู้สึกอึดอัดนิดหน่อย แม้ว่าจะอยู่กับปุริมไม่ใช่ครั้งสองครั้งแล้ว แต่สามครั้งแล้ว แต่จะให้เธอใส่ชุดว่ายน้ำอยู่ต่อหน้าเขา ยิ่งคิดตัวเองก็ยิ่งบิดไปมา มือจับชุดว่ายน้ำยืนนิ่งไปสองสามวินาที จึงเอ่ยขึ้นว่า “ฉันรู้สึกไม่สบายนิดหน่อย ไม่ค่อยสะดวกเท่าไหร่ ขอนั่งอยู่ข้างๆบ่อก็พอแล้ว”
“เพ็ญนีติ์ ผมเหมาที่นี้ไว้สามวันเลยนะ คุณจะแช่หรือไม่แช่ผมก็จ่ายเงินแล้วด้วย งั้นก็ได้ แล้วแต่คุณเลยแล้วกัน ส้ม อ้อยออกมาเร็วลูก แดดดี๊จะพาลูกๆไปว่ายน้ำแล้ว” น้ำเสียงของเขาดูน้อยใจปนคาดโทษนิดหน่อย เธอยังไม่ทันได้ตอบ เด็กๆที่เปลี่ยนชุดเสร็จแล้วรีบวิ่งผ่านตัวเธอออกไป ไปว่ายน้ำอย่างดีใจ
เพ็ญนีติ์ยืนนิ่งอยู่ในห้องเปลี่ยนชุด มองเหม่อไปยังผนังสีขาวข้างหน้า จ้องนานกว่าที่ดวงตาจะหันมองกลับมา จนได้ยินเสียง “ต๋อมแต๋ม ต๋อมแต๋ม” ของน้ำดังอยู่ข้างนอกหน้าประตู เขาจึงค่อยๆได้สติกลับมา จากนั้นจึงถือผ้าเช็ดตัวเดินออกไป เตรียมพร้อมเผื่อเด็กๆหนาวจะได้ห่มผ้าเช็ดตัวให้
แต่พอเธอไปหยุดอยู่ที่ข้างๆบ่อ จึงพบว่าสิ่งที่เธอกังวลนั้นไม่จำเป็นเลย ในห้องน้ำพุนี้ร้อนมาก ไอน้ำที่ร้อนนั้นระอุขึ้นมา จนทำให้หน้าผากของเธอเริ่มมีเหงื่อผุดขึ้น เม็ดเล็กๆเกาะอยู่ที่ใบหน้าของเธอ ผุดขึ้นจนทำให้เธอเริ่มรู้สึกไม่สบายตัว จนต้องถอดเสื้อคลุมข้างนอกออก นั่งอยู่บนเก้าอี้มองไปยังสามคนที่อยู่ในน้ำ
ผิวของอ้อยและส้มขาวมาก ขาวเหมือนกับเธอ ถ่ายทอดมาจากแม่เอง ขาวดังหัวผักกาดสองหัวเลย มองดูน้ำที่เดือดบุ๊บๆ
สายตากลับไปหยุดอยู่ที่กายของชายหนุ่มโดยที่ไม่รู้ตัว เพียงแค่ครู่เดียวเท่านั้น เธอจึงรับหลบสายตาหันหนีทันที
ตอนนี้ปุริมใส่แค่กางเกงว่ายน้ำตัวเดียวเท่านั้น เขาที่อยู่ในน้ำเปลือยเนื้อท่อนบนให้เห็นกล้ามที่หน้าอก ผิวสีบรอนซ์ของเขาไม่มีไขมันส่วนเกินเลย ร่างกายที่กำยำของเขาทำให้เธอที่เห็นแล้วรู้สึกมีเสน่ห์เหลือเกิน
สวรรค์ เหตุการณ์แบบนี้ สิ่งแรกที่เธอคิดคือเรื่องพวกนี้หรอ ทำให้ใบหน้าเธอค่อยๆแดงระเรื่อขึ้นมา รีบหันไปดูพวกเด็กๆ แต่เด็กๆก็เกาะอยู่กับเขาตลอด สอนอ้อยว่ายน้ำสักพักก็ไปสอนส้มว่ายน้ำ ไม่ยอมหลีกห่างจากเด็กๆเลยแม้แต่นิด เด็กๆอยู่ภายใต้การเรียนว่ายน้ำกับเขา และเขา เป็นครูฝึกที่ได้มาตรฐานจริงๆ ตอนที่เขาทำท่าเป็นแบบให้ดู ทำให้เธอนึกถึงนางเงือก...
แต่ว่า เขาคือผู้ชาย
ที่มีรูปร่างกำยำสมเป็นชาย จะมีครีบที่สวยงามได้อย่างไรกัน
“หม่ามี๊ สบายมากๆเลย มาเล่นด้วยกันไหมคะ?”
เธอส่ายหัว ยกมือขึ้นปฏิเสธ แต่เส้นผมกลับเปียกไปด้วยเหงื่อ คนก็เริ่มร้อนขึ้นมากแล้ว
ไม่รู้ว่าปุริมคุยอะไรกับเด็กๆ ทำให้เด็กๆเดี๋ยวก็หัวเราะเดี๋ยวก็ยิ้ม ยิ้มซะหน้าบานเชี่ยว ทำให้เธอเริ่มรู้สึกแล้วว่า เด็กๆขาดความรักจากพ่อไปจริงๆ เธอจะรักพวกเขามากขนาดไหน แต่สิ่งที่ให้กับเขาได้ก็แค่ความรักจากแม่ฝ่ายเดียวเท่านั้น ไม่สามารถเป็นแทนทุกอย่างได้
ขณะนั้น เด็กๆแช่อยู่ในน้ำ สนุกจนลืมเธอไปแล้ว น้ำนี้ดีจริงๆ ยังสามารถให้ว่ายน้ำ และก็แช่ได้ด้วย ยิ่งปืนนัดเดียวได้นกตั้งสองตัว
เธอค่อยๆเงียบเศร้าลง อยากจะออกไป แต่ก็อดเป็นห่วงเด็กๆไม่ได้
ทำได้แค่นั่งอยู่บนเก้าอี้ ทันใดนั้น ส้มละออกจากน้ำที่อยู่ตรงหน้า หันมาทางขอบบ่อ “หม่ามี๊ หนูจะพักก่อน ขอผ้าเช็ดตัวด้วยค่ะ”
เธอรีบไปทันที มีความสุขที่ได้ทำเพื่อลูกๆ ยื่นผ้าขนหนูที่เตรียมไว้เรียบร้อยเล้วให้กับส้มที่ตัวเปียกโชก “น้ำร้อนหรือไม่ร้อนคะ?”
“ไม่ร้อนค่ะ”
“งั้นหนาวหรือไม่หนาวคะ?”
“หม่ามี๊ทำไมเอาแต่ถามละคะ เอาอย่างนี้ หม่ามี๊”... พูดยังไม่จบ มือเล็กๆก็จับมือเธอ เพ็ญนีติ์ยังไม่ทันได้ตั้งตัว ทั้งตัวก็ถูกแรงเล็กๆของส้มดึงจนตกลงมาอยู่ในน้ำเรียบร้อยแล้ว “ตู้มมมม” เธอกลายเป็นลูกเป็ดที่ลอยอยู่ในน้ำ
ยืนอยู่ที่ริมขอบ ก็นึกว่าจะสบายใจดีแล้ว แต่พอตกน้ำมาถูกน้ำนั้นพัดให้ลอยขึ้น สตินึกคิดอะไรก็ไม่มี เธอตกใจ จึงตะโกนร้องขึ้น “ปุริม”...
ชายหนุ่มรีบไหว้น้ำมาอย่างรวดเร็ว ประคองเอวเธอพาไหว้ขึ้นไปนั่งที่เวทีข้างๆบ่อ พร้อมกับเอ่ยขึ้น “ทำไมไม่ระวังหน่อย?”
ใบหน้าแดงนิดหน่อย มองคาดโทษไปที่ส้ม “เป็นเพราะน้องเลย ที่ดึงหม่ามี๊ลงมาแบบนี้ หม่ามี๊ตกใจหมดเลย” ทั้งตัวเปียกไปด้วยน้ำ เสื้อผ้าก็เปียกหมดแล้ว แล้วต่อไปจะให้ใส่อะไรออกไปเนี้ย พอคิดแบบนี้ คิวก็ผูกปมทันที
“เพ็ญนีติ์ คุณดูสิ เสื้อผ้าคุณเปียกหมดแล้ว รีบไปเปลี่ยนชุดว่ายน้ำลงมาแช่เถอะ มันสบายจริงๆนะ ถ้าไม่อยากว่ายน้ำอยากดูส้มและอ้อยเล่นอยู่ขอบๆก็ได้ แบบนี้ดีกว่า ดีกว่านั่งเฉยๆบนเก้าอี้อีก”
คิดไปคิดมา ที่เขาพูดมันก็ถูก ไหนๆก็มาแล้ว จริงๆเธอก็ไม่ได้กลัวว่าจะถูกเขามองเท่าไหร่ ก็แค่ ใจมันก็แค่รู้สึกไม่เป็นอิสระนิดหน่อย “ก็ได้ ฉันจะไปเปลี่ยน”
เธอเป็นคนประเภทที่ถ้าพูดออกไปแล้วต้องทำให้ได้ เป็นผู้หญิงที่พูดจริงทำจริง จับที่ขอบบ่อพยุงตัวเองลุกขึ้น ในขณะที่ก้าวเท้าไปยังห้องเปลี่ยนชุด มีเสียงน้ำหยดกระทบพื้นตลอดทั้งทาง เสียงนั้น ราวกับเป็นเสียงใจของเธอที่กำลังเต้น สับสนอลหม่านอย่างเป็นจังหวะ
ชุดว่ายน้ำสีม่วงอ่อน ใช้หัวนิ้วเท้าคิดก็รู้ว่าปุริมเป็นคนเลือก ลองเอามาทาบดูกับเรือนร่างตัวเอง เป็นแบบวันพีช และก็เป็นแบบที่ค่อนข้างมิดชิดสักหน่อย เป็นเขาที่ค่อนข้างจะเข้าใจเธอดี ถ้าเป็นแบบทูพีช แบบนั้น ตีหัวให้สลบเธอก็ไม่ยอมใส่ แต่มองไปแล้วแบบนี้ เธอยังคงยืนชื่นชมบิดตัวไปมาอยู่ที่หน้ากระจกไม่ยอมออกไปสักที ฝ่ายข้างนอกประตูรอไม่ไหว ส้มและอ้อย ส่งเสียงตามมา “หม่ามี๊ เร็วหน่อยค่ะ หนูอยากกินน้ำสไปร์ทช่วยหยิบให้ขวดหนึ่งค่ะ”
“หนูอยากกินน้ำส้ม”
“หม่ามี๊ ช่วยหยิบผ้าขนหนูมาด้วยหนึ่งผืน หนูอยากเช็ดหน้า”
……
เสียงนั้น เร่งแบบจะเอาชีวิต ทำให้เธอต้องเอาผ้าขนหนูคลุมไหล่ออกมา ขาสั่นนิดๆ รู้สึกไม่เป็นตัวเองจริงๆ เธอไม่เคยใส่เสื้อผ้าน้อยชินเดินผ่านไปมาต่อหน้าคนแบบนี้ และที่น่าอายที่สุดคือคนในบ่อนั้นเป็นผู้ชาย
ก้มหน้าก้มตา ใจหวั่นๆเดินไปจนถึงข้างๆบ่อ ทันใดนั้นเด็กๆกลับเงียบสงบลง มีเพียงเสียงปรอยๆของสายน้ำ ชายหนุ่มเหมือนดังปลาที่ไหว้น้ำมาหยุดที่ข้างกายเธอ ยื่นมือข้างหนึ่งให้กับเธอ “เพ็ญนีติ์ ลงมาสิ ไม่ต้องกลัว มันก็เหมือนกับในห้องน้ำธรรมดาไม่มีอะไรน่ากลัว น้ำที่นี้สะอาดมาก ผมสั่งการมาเองกับมือ แช่ๆสักหน่อยมันดีต่อสุขภาพร่างกายจริงๆ”
“อืม” เข้าก้มหน้าสบตาจริงๆไม่กล้าแม้แต่จะสบตาเขา ราวกับเป็นกระต่ายน้อยขนขาวปุกปุย ที่เขาค่อยๆจูงลงมา ลอยอยู่ในน้ำ เคยลอยไปนั่งที่ริมขอบของบ่อ ครั้งนั้นครั้งเดียวเท่านั้น แต่ครั้งนี้ สบายกว่าตอนที่ใส่เสื้อผ้าเปียกซะอีก
“คุณนั่งแช่อยู่นี่แหละ ผมจะพาส้มและอ้อยไปว่ายน้ำต่อ จึงจะว่ายเป็นในหลายๆแบบ ตอนนี้กำลังจะสอนท่ากบกระโดด ท่านี้ยากนิดหน่อย ฉันจะต้องคอยดูอยู่ข้างๆ ไม่ให้ลึกลงไปถึงใต้น้ำ” เขายิ้มพูดอย่างสบายๆ คนก็กระโดดน้ำทะลุไป หันกลับมาอีกทีก็ไม่เจอแล้ว ซึ่งทำให้ความตื่นเต้นเมื่อสักครู่นี้ค่อยๆหายไปเช่นกัน และเริ่มรู้สึกสบายตัวมากขึ้น ที่แท้ เธอไม่ชอบอยู่กับเขาแบบนี้นี่เอง
น้ำพุนี้ดีจริงๆ แช่แล้วรู้สึกสบายตัว พาเด็กๆมาที่นี่ แต่เธอไม่เคยคลายความกังวลจากเด็กๆแบบนี้มาก่อน ไม่เคยมีวาสนาได้ทำแบบนี้มาก่อน เพ็ญนีติ์หลับตาลง ในหูก้องไปด้วยเสียงของปุริมและเด็กๆ และก็มีเสียงของน้ำที่เพิ่มเข้ามา เสียงเหล่านี้ฟังแล้วสนิทสนม ทำให้เธอรู้สึกชอบมัน
ทันใดนั้น ในหูก็ได้ยินเสียงเหมือนเสียงเคาะประตู เธอขี้เกียจที่จะไปสนใจ อาจจะเป็นพนักงานก็ได้มั่ง จึงยังหลับตาแกล้งทำเป็นไม่สนใจต่อ ไม่ได้คิดอะไรทั้งนั้น คิดแค่อยากใช้ช่วงเวลาวันหยุดนี้ให้ผ่านไปอย่างสงบ
“ใครหน่ะ?” ปุริมถามเสียงต่ำ ด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจ
“คุณปุริม มีคนมาขอพบอยู่ด้านนอก” เสียงพนักงานตอบกลับมา
“ไม่พบ” เขาตอบเสียงเรียบ บ่งบอกชัดเจนว่าไม่อยากให้ใครมารบกวนช่วงเวลาวันหยุดของเขา
“คุณปุริมคะ เขาบอกว่าชื่อคุณจำรูญ บอกว่าขอพบคุณเพ็ญนีติ์ พวกเราห้ามแลัวแต่ก็ห้าม”....
พนักงานพูดยังไม่ทันจบคำประตูก็ถูกเปิดขึ้นโดยทันที ผู้ชายที่ที่รูปร่างท่าทีดูดีเดินลอยเข้ามา ตามด้วยเสียงประตูที่ปิดลง เสียงของจำเริญค่อยๆดังขึ้นมา “เพ็ญนีติ์ ผมมีเรื่องจะพูดกับคุณ” เรื่องของญาณินท์ ถ้าเกิดเขาไม่พูดแล้วถ้ามันเกิดอะไรขึ้นกับเธอจริงๆ เขาอาจจะต้องเสียใจไปตลอดชีวิต
หญิงสาวที่ลอยอยู่ผิวน้ำมือสั่นเบาๆ เพ็ญนีติ์คิดไม่ถึงว่าจำรูญจะมา ในขณะที่กำลังจะลุกขึ้น ในขณะนั้นเองเอวที่อยู่ใต้น้ำก็โดนคนที่อยู่ในน้ำกอดัดไว้ กอดแน่นซะด้วย หยดน้ำทั้งหมดกระเซ็นรดลงบนที่หน้าและตัวของเธอ ในขณะที่เธอกำลังงงๆกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่นั้น ศีรษะของเธอถูกเชยให้เงยขึ้น ริมฝีปากหนาๆของปุริมประกบลงไปที่ริมฝีปากเธอ
ในขณะที่จูบอยู่นั้น เขาพูดในลำคอเสียงไม่ค่อยชัด “ห้ามสนใจเขาเด็ดขาด”
อากาศที่ร้อนบวกกับความร้อนภายในร่างกายปกคลุม ทำให้เธอรู้สึกงงๆ ริมฝีปากของเขานุ่มนิ่มเบาไหว ไม่เหมือนเมื่อก่อนที่รุนแรงแข็งกร้าว ท่ามกลางรสชาติรอยจูบที่ลุ่มหลงเธอย้อนคิดคำพูดของเขา อะไรที่บอกว่าห้ามสนใจเขาเด็ดขาด”
และในที่สุด เธอก็เข้าใจเหตุการณ์คำพูดเมื่อครู่อย่างชัดเจน ใช้มือเล็กๆที่อยู่ในน้ำค้อยๆผลักเขาออก “ปล่อยฉันนะ” แต่คำพูดที่เขาพยายามจะเปล่งออกมา กลับถูกกลืนหายไปด้วยรอยจูบของเขา เหลือเพียงแค่เสียงหายใจหอบเบาๆ
ริมฝีปากประกบลง ลิ้นเริ่มยื่นซุกซนเข้าไปลึกลง อยู่บนผิวน้ำนั้น เขาบังคับใช้กำลังเพื่อร้องขอแค่จูบของเธอ
อย่า อย่า เสียที่ร้องตะโกนอยู่ในใจ เธอได้สติขึ้นแล้วแต่จะผลักยังไงก็ผักเขาไม่ออกสักที
จำจูญ ส้มและอ้อยก็อยู่ด้วย ทำไมคุณถึง?
มือเล็กๆนั้นยังคงออกแรงผลักต่อเนื่อง แต่แรงเล็กๆนั้นกลับไม่เคยเอาชนะเขาได้ รอยจูบที่บ่งบอกความเอาแต่ใจของเขา ทำให้คิ้วของเธอยิ่งผูกปมขึ้นเรื่อยๆ
จนสุดท้าย เธอทนไม่ไหวจนต้องกัดเขา เธอใช้แรงอย่างมาก ในใจคิดแค่ว่าอยากจะผละออกจากจูบของเขาที่ทำให้ใจเธอหวั่นไหว
ทันใดนั้น ก็ได้กลิ่นคาวเลือดคลุ้ง มือที่กอดอยู่ที่เอวค่อยๆปล่อยออกในที่สุด หลุดออกมาได้ “เพ็ญนีติ์ คุณกัดผม”
“ถอยไป”เธอโมโหมากใช้มือผลักไหล่เขาออก ต้องการให้เขาออกไปห่างๆ ห่างกว่านี้สักหน่อย ผู้ชายคนนี้ ชอบทำให้เธออารมณ์เสียจริงๆเลย
已经是最新一章了
加载中
