ตอนที่ 12 ผู้ชายที่อันตราย

ตอนที่ 12 ผู้ชายที่อันตราย “หึ่ม! อย่าได้คิดว่าข้าไม่รู้ว่าในใจเจ้ากำลังคิดอะไรอยู่!” เซียวชี่จื่อกัดฟันด้วยความโมโห ดวงตาเปล่งประกายเย็นเยือก “ในเมื่อฮ่องเต้พระราชทานสมรสเจ้าให้กับข้า ถ้าอย่างนั้นต่อจากนี้ไป เจ้าก็เป็นผู้หญิงของข้า ถ้าหากกล้าทำให้ข้าโกรธ ผลลัพธ์เจ้าไม่อาจรับได้แน่! อีกอย่าง ได้แต่งงานกับข้า เป็นเกียรติสูงสุดของเจ้า ถ้าหากข้าไม่เอาเจ้าแล้ว ชาตินี้เจ้าก็ไม่สามารถแต่งงานได้อีกแล้ว!” ได้ยินดังนั้น หลินหมื้นชิงหายใจติดขัดในทันที มีความรู้สึกอดไม่ได้ที่จะด่าคำหยาบ “เซียวชี่จื่อ เจ้าอย่าให้มันมากนะ บอกว่าชาตินี้ข้าจะแต่งงานไม่ได้ ข้าว่าเจ้าต่างหากที่ชาตินี้ก็จะไม่มีเสียถึงจะถูก คนหน้าเย็นชาอย่างเจ้า ผู้ชายหน้านิ่ง ผู้หญิงคนไหนจะแต่งงานกับเจ้า ไม่แน่คงถูกเจ้าทำให้ตกใจตายสักวัน!” พูดยังไม่ทันจบ มือใหญ่ข้างหนึ่งก็บีบคอของนางเอาไว้อย่างเร็ว ดวงตาชั่วร้ายของเซียวชี่จื่อหรี่ลง มือใหญ่บีบคอของนางเอาไว้อย่างไร้ความปราณี “ยังไม่เคยมีใครกล้าพูดอย่างนี้กับข้า หลินหมื้นชิง เจ้าคงเบื่อหน่ายชีวิตแล้วสินะ!” ในใจหลินหมื้นชิงมีความหวาดกลัวกำเนิดขึ้นมา กลัวว่าถ้าหากเซียวชี่จื่อออกแรงที่มือนิดหนึ่ง นางก็คงจะตายแน่ “เซียวชี่จื่อ เจ้าปล่อยข้านะ!” หลินหมื้นชิงจ้องมองเซียวชี่จื่อ แม้ว่าในใจจะกลัวจะขีดสุดแล้ว แต่ว่าชาติก่อนของนางเป็นถึงนักฆ่าคนหนึ่ง ไม่เคยแสดงความรู้สึกของตัวเองบนหน้าอยู่แล้ว นี่เป็นคุณสมบัติทางจิตใจที่ต้องมีของนักฆ่าคนหนึ่ง หลินหมื้นชิงออกแรงง้างมือบนต้นคอออก แต่ไม่ว่านางจะออกแรงยังไง มือของเซียวชี่จื่อก็ไม่แม้แต่จะขยับ ให้ตายสิ ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงได้มีแรงมากขนาดนี้ ไม่ว่านางจะออกแรงยังไง ก็ไม่สามารถง้างออกได้ ในฐานะนักฆ่าระดับสูงคนหนึ่ง นางมีคุณสมบัติของร่างกายที่คนทั่วไปไม่มี แรงยิ่งมากกว่าปกติ แต่ว่าต่อหน้าผู้ชายคนนี้ นางก็เหมือนกับกุ้งที่อ่อนแอตัวหนึ่ง นั่นเป็นความรู้สึกที่เหมือนกับว่าแค่เขาขยับนิ้วมือเบาๆก็สามารถบีบให้นางแหลกเป็นผงได้ก็ไม่ปาน “เซียวชี่จื่อ เจ้าคิดจะทำยังไงกันแน่? ข้าเป็นพระชายาที่ฮ่องเต้พระราชทานสมรสให้เจ้านะ ถ้าเจ้าฆ่าข้าตาย ฮ่องเต้ไม่ปล่อยเจ้าแน่!” “เจ้ากำลังขู่ข้า?” เซียวชี่จื่อยิ้มเยาะเย็นชาที่มุมปาก ดวงตาสีดำที่ลึกไม่เห็นก้อนหรี่เล็กน้อย ดวงตาประกายไอเย็น “ไม่เคยมีใครกล้าขู่ข้ามาก่อน ในเมื่อเจ้าคิดว่าข้าไม่กล้าฆ่าจ้า งั้นข้าก็อยากให้เจ้าได้รู้ว่า สุดท้ายแล้วข้ากล้าหรือไม่กล้าฆ่าเจ้ากัน” ตอนที่เซียวชี่จื่อพูด น้ำเสียงไม่สูงไม่ต่ำ แต่กลับให้ความรู้สึกโหดเหี้ยมน่ากลัวเข้ากระดูก หลินหมื้นชิงได้ยินดังนั้น มีความรู้สึกหนาวเย็นเกิดขึ้นมาในใจอย่างอดไม่ได้ สองมือข้างกายของนางกำหมัดแน่น ดูผิวเผินยังไงพยายามนิ่งสงบ “งั้นเจ้าก็ฆ่าข้าเลย!” หลินหมื้นชิงจ้องตาเซียวชี่จื่ออย่างไม่เกรงกลัว ยังไงนางก็เคยตายมาก่อนแล้วครั้งหนึ่ง นางไม่มีอะไรให้กลัวอีกแล้ว! เซียวชี่จื่อหรี่ตาลง นัยน์ตามีแววประหลาดใจ ผู้หญิงคนนี้หวาดกลัวแล้วชัดๆ แต่ว่าดูผิวเผินแล้วกลับยังคงอวดดี นางไม่กลัวว่าเขาจะฆ่านางทิ้งจริงเหรอ? ต้องบอกว่าผู้หญิงคนนี้ทำให้เขาคิดต่างออกไป นางมีความกล้าหาญจริงๆ แต่ว่าความกล้าหาญของนาง กลับเป็นภัยคุกคามที่ใหญ่ที่สุดของเขา “ตอนนี้ข้ายังไม่คิดจะฆ่าเจ้า รอให้เจ้าแต่งเข้าจวนอ๋องแล้ว ข้าแค่จะทำให้เจ้าตายทั้งเป็น!” ผลักหลินหมื้นชิงออก เซียวชี่จื่อก็ฟื้นฟูท่าทางไร้อารมณ์ความรู้สึกเหมือนเดิม หลินหมื้นชิงที่ได้สูดอากาศบริสุทธิ์ หายใจเข้าออกไม่หยุด ในใจยังคงเต้นรัวเพราะเรื่องเมื่อครู่นี้ แม้ว่าตอนที่เผชิญหน้ากับเซียวชี่จื่อไม่ได้แสดงความหวาดกลัวออกมาเลยแม้แต่น้อย แต่ว่าความหวาดกลัวในใจเมื่อครู่นี้มีเพียงนางเท่านั้นที่รู้ดีที่สุด ชีวิตของนางถือว่ารอดแล้ว เซียวชี่จื่อผู้ชายที่อันตรายอย่างนี้ ถ้าหากทำให้เขาโกรธ บางทีชีวิตน้อยๆนี้อาจจะสูญเสียไปก็ได้ เรื่องราวเมื่อครู่นี้ ทำให้หลินหมื้นชิงรู้ว่า นางมีปัญหากับผู้ชายคนนี้ไม่ได้ ต่อหน้าผู้ชายคนนี้นางจะเย่อหยิ่งเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้ ตอนนี้ไม่ใช่ยุคปัจจุบัน ที่นี่คนเก่งกาจมากมาย โดยเฉพาะผู้ชายตรงหน้าคนนี้ ถ้าหากทำให้เขาโกรธ บางทีตัวเองคงตายยังไงก็ไม่รู้ วันหลังนางต้องรักษาระยะห่างกับผู้ชายคนนี้แล้ว จะต้องไม่ทำอะไรให้เขาโกรธออกมา เพราะว่าตอนนี้นางไม่มีความสามารถอะไรจะไปสู้กับผู้ชายคนนี้ได้เลย อย่างน้อยตอนนี้นางยังไม่มีความสามารถ แต่ว่าความอัปยศในวันนี้นางจำขึ้นใจแล้ว วันหน้าหากมีโอกาส นางจะต้องเอาคืนเป็นร้อยเท่าพันเท่าแน่ มีบุญคุณต้องทดแทน มีแค้นต้องชำระมาโดยตลอด! ปรับลมหายใจแล้ว หลินหมื้นชิงก็มองไปยังเซียวชี่จื่ออย่างเย็นชาแวบหนึ่ง หันหลังเตรียมจากไป “หยุด! ข้าให้เจ้าไปแล้วหรือไง?” เซียวชี่จื่อมองดูแผ่นหลังของหลินหมื้นชิงที่หันหลังจากไป ขมวดคิ้วแน่น เอ่ยปากด้วยเสียงเย็นชา “ท่านอ๋องยังมีอะไรจะสั่งสอนอีก หรือว่าเสียใจแล้ว ตอนนี้อยากจะฆ่าข้าทิ้งแล้ว?” หลินหมื้นชิงหยุดเดินหันหลังกลับมา นางมองเซียวชี่จื่ออย่างเย็นชา ถามด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ “เจ้ากับรัชทายาทเซียวชี่หมิงมีความสัมพันธ์อะไรกัน? ข้าได้ยินมาว่าเจ้ามีใจให้รัชทายาทมาตั้งแต่เด็ก ทำไมถึงได้ถูกพระราชทานสมรสให้กับข้า?”