บทที่8

บทที่8 “ครูปรพล” วรวรรณเรียกขึ้นอีกครั้ง ปรพลหันกลับมา คิ้วเขาขมวดเป็นปม ดูเหมือนว่าอารมณ์จะไม่ค่อยดีซักเท่าไหร่ คนที่อารมณ์ดีอยู่ตลอดเวลาอย่างเขา ดูเหมือนตอนนี้จะเย็นชาขึ้นมา และดูไม่น่าเข้าหน้าติดซักเท่าไหร่ ทำให้คนที่อยู่ข้างๆรู้สึกหวาดๆ วรวรรณยิ้มแหยอย่างลำบากใจ “เด็กคนนี้ดื้อนิดหน่อย เดี๋ยวฉันจัดการเอง เอางี้ไหม คุณไปดูนักเรียนคุณเถอะ ” สายตาของปรพลเบิกกว้างขึ้นอย่างเห็นได้ชัด “จริงๆนะ ไม่ต้องช่วยจริงๆนะ?” ปรพลที่อยู่ตรงหน้า ดูไม่เหมือนกับคนที่ชอบยิ้มให้กับเด็กๆ เขาในตอนนี้สีหน้าแสดงออกว่ากังวลอย่างชัดเจน ใบหน้าหล่อเหลาที่ดูเกลี้ยงเกลาสะอาดสะอ้าน สายตาคู่นั้นมองมาที่เธอราวกับมองเข้ามาถึงแก่นกระดูก เขายกมือขึ้นมาแตะอยู่ตรงไหล่ของวรวรรณ ร่างสูงที่ยืนตระหง่านก้มลงมาที่หน้าของวรวรรณด้วยลักษณะที่ไม่เหมือนการข่มขู่ มันเป็นความแข็งแกร่งของชายแท้นั่นแหล่ะ คุณเองก็ยุ่ง ปัญหาของเด็กๆก็ไม่น้อยซะหน่อย” วรวรรณเงยหน้าขึ้น ริมฝีปากหยักขึ้นเล็กน้อย เธอเกาหัวเล็กน้อย ถึงแม้ว่าจะพูดแบบนั้น แต่ใบหน้าของเธอดูหมดหวังมากทีเดียว แต่มุมปากก็ยังยิ้มบางๆ รอยยิ้มนั้นทำให้คนที่มองเข้ามาเห็นเป็นจันทร์เสี้ยวที่สุกสกาวในยามค่ำคืน มันทั้งเป็นธรรมชาติ สวยงามละมุนอยู่ในร่างของคนๆหนึ่ง อย่างไม่รู้ตัว ในตอนนั้นเอง สายตาของปรพลก็จมลึกลงไป “‘งั้นก็ได้ ถ้ามีอะไรเรียกผมนะ” ปรพลโบกมือ แล้วก็ไม่วายหันไปหาบวรพล สายตาของเขาเต็มไปด้วยความเด็ดเดี่ยว “บวรพล ฟังครูรวรรณด้วย คุณครูของเธอหน่ะเขาใจดีกับเธอเสมอเลยนะ” ปรพลพูดขึ้นอย่างอดไม่ได้ ทั้งยังพูดด้วยเสียงที่หนักแน่น แต่ว่า บวรพลนั้นก็หันไป วรวรรณสังเกตเห็นว่าสายตาของเขามองตั้งแต่บนลงไปล่างดูเหมือนกำลังสำรวจอะไรซักอย่าง เห็นๆอยู่ว่าเขาเป็นเพียงแค่เด็ก แต่กลับรู้สึกถึงความดูถูกที่เขามีให้คนอื่น ปรพลหันหน้ากลับมาก็ส่ายหน้าอย่างอดไม่ได้ มองมายังวรวรรณด้วยสายตาอบอุ่นดังเดิม วรวรรณยิ้มอย่างหมดหวัง ก่อนจะเอื้อมมือจับไว้ ปรพลยิ้มให้ บีบมือแรงๆแล้วก็ส่ายหน้าอย่างเห็นอกเห็นใจ เอาจริงๆ วรวรรณชอบวิธีการปฏิบัติของปรพลมากๆ มันทำให้คนรู้สึกไม่อึดอัด เข้ามาเฉพาะเวลาที่ควรเข้า กลับในช่วงเวลาที่ควรกลับ เช่นเดียวกับตอนนี้ ที่เข้ามาตอนนี้เธอจัดการกับนักเรียนไม่ได้ พูดกันตามจริง ใจลึกๆของวรวรรณหน่ะกลับรู้สึกว่าแอบอึดอัดเล็กน้อยที่เห็นว่าเขาทำไมถึงโตได้ขนาดนี้ ปรพล ระหว่างที่เขาพูดกับเธอก็ตบไหล่เธอเบาๆอย่างเป็นธรรมชาติ มันทำให้คนที่ประสบรู้สึกอบอุ่นไม่ใช่แค่โคตรเท่อย่างเดียว แต่ทำให้คนอื่นรู้สึกดีด้วย “สบายใจได้ ไม่เป็นไรหรอก ก็แค่เด็กคนหนึ่งไม่ใช่หรือไง?” วรวรรณส่ายหน้าในขณะที่พูดริมฝีปากหยักยิ้มขึ้น ปรพลตรงหน้าสีหน้าเผยให้เห็นถึงความอบอุ่นอีกครั้ง “ดีแล้ว” เขาพูดเสียงแผ่วเบา นั่นทำให้คนที่ได้ฟังรู้สึกถึงความเซ็กซี่เล็กน้อย ในตอนนั้นวรวรรณเงยหน้าขึ้น มองตรงไปยังปรพลแล้วยิ้มขึ้นก่อนที่จะหันหน้าไปสนใจที่วรพล บวรพล สายตาเขาลุ่มลึก แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ยิ้มขึ้นสองมือล้วงกระเป๋า แล้วหมุนตัวเดินกลับไป โดยที่แม้แต่ตาของวรวรรณเองเขาก็ไม่ได้มอง ก็ไม่ได้สนใจนั่นแหล่ะ