บทที่9

บทที่9 ”เอาหล่ะ คุณไม่ต้องพูดอะไรนะ นั่นมันน่ารำคาญมากกว่าแม่บ้านของผมอีก“ บวรพลลุกขึ้นยืน เขาเพิ่งจะป.2 อายุอานามยังแค่8-9ขวบเท่านั้น แต่พฤติกรรมทำราวกับตัวอายุมากกว่านั้น เขาในตอนนี้ลุกขึ้นมาจากที่นั่งเดิม พลางก้มลงมองนาฬิกาบนข้อมือ IWATCH ที่ดูเหมือนจะเป็นรุ่นที่แพงที่สุด ในขณะนั้นเองเขาก็ยกมือไขว้ขานั่งอย่างสบายอารมณ์เขา วรวรรณมองการกระทำของเขา ก็งงงันเล็กน้อย “นี่เธอ ทำอะไรหน้ะ?” เธอพูดขึ้นโดยใช้เสียงที่สูงอย่างไม่รู้ตัว แต่ว่าสีหน้าที่ขาวซีดนั่นก็ทำให้คนที่มองมารู้สึกว่านั่นยิ่งไม่ใช่สิ่งที่อาจารย์ควรจะมีในขณะที่พูดกับนักเรียน แต่ก็นะ ถึงแม้ว่าวรวรรณจะเป็นปีศาจไปเสีย ในสายตาของบวรพลแล้วก็ไม่มีแม้แต่คำว่ากลัวอยู่ในหัวของเขา เหตุเพราะบวรพลไม่ใช่เด็กทั่วๆไป หากว่าคุณจะใช้วิธีหรือทัศนคติทั่วไปที่ใช้กับเด็กคนอื่นๆกับเขา แน่นอนแหล่ะว่าเขาจะตอกกลับอย่างแน่นอน นั่นก็พูดได้เลยว่า ก้าวแรกที่วรวรรณก้าวไป นั่นก็ผิดไปแล้ว แต่เป็นแค่ตอนนี้วรวรรณยังอยู่ในความสับสน หล่อนยังจัดการกับอำนาจของความเป็นครูของตัวเองได้อย่างไม่ชัดเจน แถมยังถูกกดดันอีกด้วย บวรพลไม่พูดอะไร เท้าเล็กๆนั้นเดินตรงมาข้างหน้าได้เพียง 2 ก้าว “พ่อแม่เธอยังไม่มารับ บวรพล เธอจะไปไหนหน่ะ?” วรวรรณเพียงรู้สึกว่ายังไม่แน่ใจในตัวเด็กคนนี้ซักเท่าไหร่ ปกติใช้ทริคเล็กน้อยก็เอาอยู่แล้ว แต่นี่ แม้แต่นิดก็ไม่ได้การ ที่เธอมาทำงานนี่แม้ว่าจะไม่นานนัก แต่ก็ไม่ใช่ช่วงเวลาสั้นๆเลย แต่ว่า เด็กที่มีลักษณะอย่างนี้ เธอหน่ะ ไม่เคยพบเจอมาก่อนจริงๆ บวรพลไม่ได้พูดอะไร เขาเงยหน้าขึ้นมามองตาของวรวรรณ มันเป็นสายตาที่ล่องลอย และยากที่จะคาดเดา “มองอะไรหน่ะ?”วรวรรณชะงัก เด็กคนนี้เวลามองมานี่ทำให้คนที่ถูกมองรู้สึกสูญเสียความมั่นใจไป บวรพลไม่ได้ตอบอะไร เขายืนนิ่งแม้แต่กระเป๋านักเรียนก็ไม่ถือ ทันใดนั้น อยู่ๆก็วิ่งออกไป วิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว ทำให้คนตกใจ วรวรรณที่ยังคงอยู่ที่เดิม นิ่งไร้ปฏิกิริยาราวสมองตาย วิ่งไปแล้ว? วรวรรณราวกับหัวสมองถูกถอดออกไป ก่อนจะคิดได้ เห้ย วิ่งไปแล้ว วิ่งไปแล้ว...　 วรรณรู้สึกได้ถึงเลือดในกายสูบฉีดขึ้นมา จากสมองที่ดูเหมือนจะจมไป ก็ตื่นขึ้นมาทันที เธอยืนอยู่ที่เดิมมองไปยังทางข้างนอกที่เขาวิ่งไป ตอนนี้ท้องฟ้าก็มืดไปเสียแล้ว เด็กตัวเล็กๆคนหนึ่งจะไปที่ไหนกันนะ “นี่เธอ กลับมาเดี๋ยวนี้นะ” วรวรรณค้าโทรศัพท์มือถือขึ้นมาก่อนจะรีบวิ่งตามออกไป ที่ที่ทำงานพวกเขาติดกับโรงเรียน แม้ว่าเวลาทุ่มกว่านี้คนสัญจรไปมาจะบางตาลงแล้วก็ตาม แต่เด็กตัวแค่นั้นจะไปไหน หรือว่าจะเกิดอะไรขึ้น... วรวรรณตบหัวตัวเองเพื่อไล่ความคิดนั้นออก แล้วก็วิ่งด้วยความเร็วราวโดนหมาไล่ เธอรีบวิ่งมาจริงๆ เพราะว่าเด็กคนนี้เพิ่งจะมาเรียนได้วันแรก ดังนั้นแม้แต่เบอร์ผู้ปกครองก็ยังไม่มี วรวรรณไล่ตามเร็วจี๋ แต่ว่าวันนี้เพื่อจะรักษาภาพของสถาบัน เธอจึงเลือกที่จะใส่ส้นสูงมาเพื่อให้ดูดี ดังนั้นด้วยทางเป็นแบบนี้ทำให้เธอวิ่งได้ไม่เร็วนัก ก็ถ้ามันไม่ทันจริงๆ อย่างนี้ก็ต้องถอดแล้วหล่ะมั้ง พอวรวรรณคิดขึ้นได้ นี่มันเหมือนกับบ้านรั่วตอนกลางคืนชัดๆ ตื่นมาก็เจอแต่เรื่อง เธอบ่นพึมพำกับความคิดของตัวเอง ในใจเต็มไปด้วยความอึดอัด แต่ว่า ตอนนี้มันก็ไม่มีวิธีไหนอีกแล้ว วรวรรณเร่งความเร็ววิ่งกวดตามไป ทำเลของสถาบันพวกเขาถือว่าดีทีเดียว ไม่เพียงแต่เด็กประถมหรือมัธยมต้น แต่ยังมีนักเรียนมัธยมปลายอีกด้วย อย่างไรก็ตาม โรงเรียนที่ดีที่สุดของแถวแถบนี้ ก็คือ โรงเรียนมัธยมปลายเมืองดาวนั่นเอง นั่นทำให้ตอนช่วงทุ่มกว่าๆนี้ ก็เป็นเวลาที่ในโรงเรียนมีการเรียนกันเอง ดังนั้นช่วงเวลานี้รถก็จะเยอะๆหน่อย ภายในใจของวรวรรณเต็มไปด้วยความสับสน เจ้าเด็กบ้านั่น เข้าไปในหมู่คน5-6คนไปอย่างว่องไวราวกับนินจาจากนั้นเขาก็หายไป คนอื่นที่ไม่รู้เรื่องอะไรด้วย เขาก็เพียงแค่วิ่งไวๆ ต้องไวปกติแบบนี้งั้นหรอ? ตอนนี้ก็เป็นเวลาทุ่มกว่าแล้ว ข้างนอกของโรงเรียนก็ยังมีรถอยู่อย่างคับคั่งแม้ว่าจะพูดได้ว่าเมืองดาวเป็นเมืองอันดับสองก็ตามทีแต่โรงเรียนมัธยมปลายเมืองดาวก็เป็นที่จับตามองของทั้งประเทศ ทั้งยังมีชื่อเสียงมากอีกด้วย โรงเรียนมัธยมปลายเมืองดาวแห่งนี้ เต็มไปด้วยเด็กฉลาด และไม่ใช่แค่ฉลาดแต่เพียงเท่านั้นแต่ครอบครัวก็ดี หากไม่ใช่พวกนักการเมืองก็พวกนักธุรกิจ วรวรรณถึงแม้ว่าจะไม่ใช่คนที่นี่ อย่างน้อยเธอก็เรียนอยู่มหาวิทยาลัยปี3แล้ว ในตอนแรกที่วรวรรณยังเรียนอยู่ในชั้นมอปลาย ใจเธอเองก็อยากที่จะเรียนโรงเรียนมัธยมปลายเมืองดาว ด้วยเหตุเพราะว่าการที่เข้าโรงเรียนนี้ได้นั้นก็เหมือนกับว่าได้ก้าวเท้าข้างหนึ่งไปที่มหาลัยแล้ว ส่วนอีกข้างหนึ่ง ก็จะทำอะไรก็ได้ อยากจะมา ก็เข้าเรียน แต่หากไม่ก็ไม่ต้องสงสัย วรวรรณตอนที่ยังอยู่มอปลาย ก็อยากจะเข้าโรงเรียนนี้มากๆ ที่มาทำงานที่นี่ก็ผ่านโรงเรียนนี้นับครั้งไม่ถ้วน แต่ว่าแม้ที่นี่จะเป็นแค่โรงเรียน แต่ว่าการดูแลความปลอดภัยนี่แน่นหนามากทีเดียว เวลาจะเข้าก็ต้องมีบัตรเข้าไป แล้ววรวรรณหล่ะจะเอาบัตรที่ไหนเข้าไป ดังนั้นเธอจึงทำได้เพียงเดินไปรอบๆโรงเรียน และมองเข้าไป แต่ก็นะ โรงเรียนมัธยมปลายเมืองดาวแม้จะเป็นแค่โรงเรียนก็ตามแต่ความสวยนี่มากกว่ามหาลัยของวรวรรณ อีกทั้งพื้นที่ มองจากภายนอกก็ยังดูดีมีสไตล์แบบไฮแฟชั่นอีกต่างหาก แต่ก็นะโรงเรียนทั้งสองก็อยู่กันคนละระดับ โรงเรียนของหล่อนจะมาเทียบกับที่นี่ได้ยังไงกันหล่ะ แหงหล่ะมันเทียบกันไม่ติดเลย วรวรรณตอนที่มาที่นี่ครั้งแรก ในใจก็พร่ำเพ้อรำพึงถึงหลายครั้งหลายหน แต่ว่าในตอนนี้ ที่เป็นเวลากลางคืนที่ลมเย็นๆพัดมาก็เอาเธอสั่นไปทั้งร่างนี้ เจ้าเด็กบ้านั่น อยู่ที่ไหนกันแน่ ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็มีรถเต็มไปหมด แล้วก็ยังมีผู้คนสรวลเสเฮฮาไม่น้อย วรวรรณหันซ้ายทีขวาที ก็ไม่เห็นแม้แต่เงา เหงื่อโทรมร่างไปหมด เธอถอดรองเท้าที่เธอเพิ่งใส่ได้ไม่นานออกเพื่อที่จะนวด ตอนนี้ไม่ว่าจะก้าวหรืออะไรเธอก็เจ็บระบมไปหมด ตอนใส่ออกมาตอนเช้าก็สวยดีอยู่หรอก เพียงเพราะอยากจะสวยหน่อย ตอนนี้ในใจแทบจะตายให้ได้ เจ้าเด็กคนนี้ อยู่ที่ไหนกันแน่นะ　 ทันใดนั้นเอง จากดวงตาที่แทบจะมืดบอดแบบไร้ซึ่งหนทางของเธอ อยู่ๆกว่าสว่างโพลงขึ้น　 เธอหรีี่ตาลงอย่างคนมีแผน นัยน์ตาลุกไปด้วยเพลิงไฟ บุคลิกที่ดูดีในวันปกติ สำหรับวันนี้ มันหายไปหมด