已经是第一章了
ตอนที่ 11
ตอนที่ 11
“ไม่เป็นอะไรจริงๆหรอ?” หลังจากนั้นคนตรงหน้า เขาก็ก้มหัวลงแล้วนั่งยองๆเหมือนกับว่าต้องการที่จะดึงตัววรวรรณขึ้นมา
ที่ใต้แสงไฟนี้ มันส่งให้เห็นถึงประกายของดวงตา ที่ใสสะอาด ในดวงตานั้นมันทำให้นึกย้อนกลับไปถึงอดีต
ฝ่ามือของวรวรรณวางอยู่บนพื้น
“ฉัน……” วรวรรณกัดปากตัวเอง เธอโดยไม่รู้ตัว ในช่วงเวลาสั้นรู้สึกอึดอัดอีกทั้งกดดัน ไม่สามารถควบคุมตนเองได้ก็ได้แต่กัดริมฝีปากตัวเอง
“ขอบคุณนะ” ตอนพูดประโยคนี้วรวรรณก็ได้ยื่นมือออกไปจับมืออันเยาว์วัยนั้น
อีกทั้งชายหนุ่มนั้นเมื่อได้ยินคำพูดนี้ เขาไม่สามารถหุบยิ้มได้ ใบหน้างดงามที่โดดเด่นนั้นแปดเปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม แต่ในทางกลับกันมันแสดงให้เห็นถึงความอบอุ่น
ดวงตาของ วรวรรณสว่างขึ้น
เธอกัดปาก แต่ดวงตากลับโค้งงอ คิ้วนั้นที่ดูนุ่มก็มีชีวิตชีวา
“ขอบคุณนะ” วรวรรณยืนขึ้นอย่างโซซัดโซเซแล้วพูดซ้ำอีกครั้ง
หลังจากนั้นเธอก้มหัวลง และก็ไม่รอให้เด็กน้อยตอบกลับมา “บวรพล ไม่เป็นไรใช่ไหม? ไม่ได้ล้มแล้วบาดเจ็บอะไรใช่ไหม ไหนมาให้ครูดูสิ”
ดูเหมือนเร่งรีบมาก
ตอนที่วรวรรณพูดเสียงของเธอทั้งลนลานและเร็ว
เธอหนะกลัวจริงๆนะ เด็กคนนี้ถ้าล้มไปจะทำยังไง?
และอีกอย่างเขาก็เป็นนักเรียนของเธอซะด้วย
เด็กน้อยคนนี้ กระดูกก็ยังอ่อนอยู่คุณหนะเป็นคนประมาทเลินเล่อ ไม่ระมัดระวังอย่างนี้อยู่ที่ไหนก็จะได้รับบาดเจ็บได้นะ
ในสายตาของวรวรรณนำมาซึ่งสายตาที่เป็นประกายแวววาวจนยากที่จะเพิกเฉย ตามมาด้วยความรู้สึกที่เหมือนกับความอบอุ่นภายในจิตใจของคน
แต่บวรพลนั้นยืนขึ้นโดยไม่มีการตอบสนองใดๆไปเป็นระยะเวลานาน แม้แต่คำพูดก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา
เมื่อกี้นี้วรวรรณลนลานจริงๆ เธอนั่งคุกเข่าลงมือทั้งสองข้างวางลงบนไหล่ของบวรพล
“ไหนบอกกับครูมาสิว่าไม่มีตรงไหนได้รับบาดเจ็บ” วรวรรณถามด้วยสายตาที่กระตือรือร้น
มันเป็นความสดใสในวันธรรมดาที่มีแต่ความเร่งรีบตลอดมา
โทนเสียงที่พูดทั้งลนลานทั้งเร็ว แต่วรวรรณก็เป็นสาวชาวเจียงหนาน เสียงนั้นจึงนุ่มละมุนอย่างเป็นธรรมชาติ
เกรงว่าตอนนี้ก็เหมือนว่าพูดไปด้วยความลนลานและเร็ว แต่สิ่งที่เต็มไปด้วยความเร่งรีบนี้มันกลับทำให้คนๆนึงรู้สึกถึงความอ่อนละมุน
โดยเฉพาะสิ่งนี้ทำให้คนข้างๆได้ยิน
หลังจากผ่านไปครู่นึงราวกับว่าสิ่งนั้นมันยังติดอยู่ในใจของคน
ที่ยืนอยู่ข้างๆเด็กน้อยท่ามกลางความมืดนั้น ดวงตาที่เป็นประกายอย่างชัดเจน แต่ประกายนี้ก็มีเพียงพริบตาเดียว หลังจากนั้นก็เหมือนดั่งทะเลที่เงียบสงบ แค่เพียงผิวหน้าของทะเลที่สงบ ที่หลบซ่อนอยู่ใต้ผิวน้ำ คลื่นที่รุนแรงนั้นกลับทำให้ใจของคนกังวลและหวาดกลัว “บวรพลเจ็บตรงไหนไหม?” วรวรรณถามซ้ำไปมาอีกรอบ
ก็กลัวว่าเจ้าเด็กคนนี้จะไปหกล้มที่อื่น แต่ทำไมหนะแสงไฟที่นี่มันถึงไม่ดีอีกทั้งยังมองไม่ชัดเจน
“ผมไม่เป็นอะไร” ผ่านไปนานพอควร กระแสเสียงของเขาเมื่อเทียบกับตอนแรกๆดูเหมือนจะเบาบางลงและเริ่มมีความโอนโยนขึ้น
เขาส่ายหัว
“ไม่เป็นไรครับก็แค่ล้มลงไปกับพื้น” ขณะที่พูดบวรพลเจ้าเด็กโง่ได้รื้อฟื้นเกี่ยวกับอดีต
“ผมไม่รู้ทางอีกแล้ว ครูจะรีบวิ่งมาทำไมเนี่ย”
เขาชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะถอยไป ดวงตานั้นแสดงออกแบบที่ไม่รู้จะพูดว่าอย่างไร มันนำมาซึ่งความรู้สึกถึงการดูถูกที่มากขึ้น สำหรับวรวรรณแล้วมันเป็นสิ่งที่คุ้นเคย
เพราะถ้ามองย้อนกลับไปครั้งแรก บวรพลก็มีกิริยาท่าทางแบบนี้
อีกทั้งวรวรรณฟังคำพูดที่บวรพลพูดแล้ว กลับรู้สึกเบาสบายขึ้นมาทั้งตัว
“โอ้วจริงๆเลย ไม่ได้เป็นอะไร ไม่ได้บาดเจ็บตรงไหนนี่ก็ดีแล้ว” เหมือนกับว่าที่บวรพลตอบกลับมาเมื่อกี้จะทำให้วรวรรณรู้สึกเบาใจขึ้นมา
เดิมทีเนื่องจากว่าเหมือนขาดออกซิเจนบวกกับความโง่เขลาของสมอง ถึงตอนนี้ก็ยิ่งรู้สึกสับสน
คุกเข่าที่พื้นตั้งนานโดยที่ไม่ขยับเขยื้อน
บวรพลที่อยู่ข้างกาย เขามองวรวรรณอย่างระมัดระวัง ในสายตานั้นยังนำมาซึ่งความชั่งใจอยู่เล็กน้อย
จากที่เขาดู ครูคนนี้เสียงดังเอะอะโวยวายตั้งแต่แรก
เสียงที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่นี้นั้นมันมีความนุ่ม มันดูไม่ได้มีอิทธิพลเลยสักนิด มันเป็นแค่การซุ่มซ่าม
เหมือนอย่างเช่นเมื่อกี้นี้ เหมือนที่เมื่อกี้ตัวเองหกล้ม ถึงแม้จะบอกว่าที่ผู้หญิงคนนี้ล้มลงแต่มันกลับเป็นเพียงการปกป้องตัวเองของคนโง่
ตัวเองหละต้องการให้เธอดูแลหรือไม่?
บวรพลทำหน้าบึ้งตึง
ถึงแม้ว่าเขาจะอายุแค่8ขวบ แต่ว่าเขาก็ฉลาดเกินกว่าที่ครูวรวรรณเห็น
แต่ว่า…….
สายตาของบวรพลมีความลังเล ในใจไม่รู้ว่าทำไมถึงรู้สึกไม่สบายใจ
ผู้หญิงคนนี้ เท้าของเธอ……
“นี่ครู…...” บวรพลดึงแขนเสื้อของวรวรรณ
“อะไร?”
“ผมเปล่า แต่เท้าของครู” บวรพลโตมาขนาดนี้ ไม่เคยมีใครปฏิบัติต่อเขาแบบนี้มาก่อน และอีกอย่างพวกเขาสองคนก็เพิ่งเคยเจอกันครั้งด้วย
“อ๋า….” วรวรรณตกใจไปเล็กน้อย มองตามสายตาของบวรพล
เมื่อกี้ไม่ได้สนใจ พอตอนนี้บวรพลทักขึ้นมา วรวรรณก็อดไม่ได้ที่จะร้องขึ้นมาด้วยความเจ็บ
ตอนแรกก็ถูกรองเท้าสีจนผิวหนังถลอก แต่ตอนนี้พอผ่านไปสักพักเริ่มมีเลือดซึมออกมา คงเพราะวันนี้ใส่รองเท้าส้นสูงมา วรวรรณหนะรู้สึกว่าตัวเองนั้นโง่จริงๆ ยังจะมาห่วงสวยอีก
งานก็คืองานใส่รองเท้าส้นเรียบไปก่อนเถอะ
วรวรรณถอนหายใจอีกครั้ง
“ไม่เป็นไร เจ็บนิดเดียวเอง” เพียงแค่ตอนที่พูดใบหน้าของวรวรรณเปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม มันค่อนข้างดูเหมือนดื้อนิดหน่อย
“นี่ดูเจ็บไปทั้งเท้าแล้ว ยังยืนไหวอีกหรอ?”
เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วง
วรวรรณรู้สึกถึงเงาดำๆที่เขยิบเข้าใกล้ตัวเอง
หลังจากนั้นคนด้านหน้าของตัวเองก็นั่งยองลง
คือเด็กน้อยเมื่อสักครู่นี้
“พี่ชาย….” กลับคิดไม่ถึงว่าระหว่างบวรพลถอยออกไปหนึ่งก้าวและแสดงความเคารพ
วรวรรณกลับแสดงออกถึงความสับสนงงงวย เธอดูเหมือนจะมีปฏิกิริยาบางอย่าง
“ยืนขึ้นไหวไหม” เด็กชายถามด้วยน้ำเสียงที่เป็นธรรมชาติ อีกทั้งยื่นมือออกมาคว้ามือวรวรรณดึงเพื่อดึงตัวขึ้น
“พี่ชาย….” วรวรรณพูดออกมาอย่างเสียไม่ได้ อีกทั้งยังย่นจมูก
เธอมีท่าทางที่ลึกลับ
ปฏิกิริยาต่อท่าทางของสองคนนี้…….
วรวรรณหันกลับไปมองที่เด็กน้อยข้างหน้าอีกครั้ง แล้วหันกลับมามองบวรพลที่อยู่ข้างกายอีกครั้ง คนนึงเหมือนองค์ชาย ส่วนอีกคนก็เหมือนเด็กโง่ที่ทนงตน
แต่ว่าถ้าดูดีๆแล้ว หน้าตารูปร่างนั้นยังคงคล้ายกันมาก……
จะเป็นไปได้ไหมที่บวรพลรีบวิ่งออกมาแบบนี้ อาจจะเป็นไปได้ว่าก็เพื่อมาหาพี่ชาย?
ทันใดนั้นดวงตาของวรวรรณก็เบิกกว้างเหมือนกับหนูแฮมเตอร์ตัวน้อยที่ดูน่ารัก อีกทั้งพอเด็กหนุ่มเห็นวรวรรณเขาก็ยิ้มออกมาอย่างไม่มีสาเหตุ เห็นได้ชัดว่ายังคงเป็นเด็ก แต่ตอนนี้ดูมีความเซ็กซี่ขึ้นอีกเล็กน้อย
已经是最新一章了
加载中
