ตอนที่12

ตอนที่12 วรวรรณเงยหน้าขึ้น เพื่อที่จะมองอย่างชัดเจน ใบหน้าเขาสุกสกาวราวกับแสงดาวในยามค่ำคืนอีกทั้งยังสะอาดสะอ้านเสียจริง เมื่อมองไปยังเขา ความคิดนั้นก็ผุดขึ้นมาอย่างง่ายดาย “ผมทรงภพครับ เป็นพี่ชายของบวรพล” เขาทั้งหล่ออย่างเป็นธรรมชาติ แถมยังทรงเสน่ห์เอาง่ายๆก็คือไร้ที่ติแบบไม่มีคำไหนเอามาเปรียบเปรยความหล่อนี้ได้ “สวัสดีค่ะ สวัสดี” วรวรรณรีบผุดตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว แต่ด้วยเพราะรีบลุกขึ้นทำให้เพิ่มความเจ็บที่บริเวณเท้า เธอจึงล้มตัวเอียงไปข้างหน้าอย่างไม่ทันระวัง “ระวังครับ” เสียงของทรงภพส่อแววเป็นกังวล หลังจากนั้นเขาเอื้อมมือออกไปทันที และมองไปยังสายตาที่แสดงออกของวรวรรณที่แสดงถึงความสับสนเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ “ระวังครับ” ทรงภพดึงมือของวรวรรณไว้ เดิมทีเขาสูงหนึ่งจุดแปดเมตรกว่าๆ ถ้าเกิดไม่ได้ใส่ชุดนักเรียนเกรงว่าจะไม่มีใครคิดว่าเขาเป็นนักเรียน เขาก้มหัวลงมา วรวรรณกลับรู้สึกถึงความร้อนผ่าวๆที่แขนของตัวเองแบบที่อธิบายไม่ถูก ทันใดนั้นอยู่ๆมือของเธอก็เริ่มเกร็งเล็กน้อย “ฉัน….ขอบคุณค่ะ” วรวรรณผงกหัวซ้ำๆ แก้มนั้นเริ่มมีสีแดงระเรื่อเหมือนกับไข่ไก่ยังไงอย่างงั้น ภายใต้แสงไฟสีเหลืองนั้นยิ่งทำให้เห็นสีแดงระเรื่องที่ชัดเจน “ไม่เป็นไร ระวังนะครับ” ทรงภพยิ้มอ่อนๆ รอยยิ้มนั้นมันเหมือนแฟลชที่สะท้อนเข้ามาในสายตาของคน แต่มันก็เป็นเหมือนความรู้สึกที่ไม่สามารถบรรยายได้ “ขอบคุณค่ะ” วรวรรณรู้สึกเกร็งที่ขาอย่างช่วยไม่ได้ เธอในตอนนี้ ใบหน้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดง เป็นสีแดงในแบบที่ไม่ได้ทำให้คนตรงข้ามรับรู้ได้อย่างแน่นอนว่ากำลังเขินหรือกำลังหน้าแดงอยู่ พี่ชายของบวรพล ทรงภพ อาจจะเป็นไปได้ว่าบวรพลมาหาเขาก็ได้? วรวรรณกัดริมฝีปาก ในสายตาของเธอเหมือนกับว่าแสดงออกถึงความอับอายเล็กน้อย หน้าตาน่ารักๆนั้นดูแล้วยังไม่โตเต็มที่ แต่ทรงภพท่าทางเหมือนกำลังอดทน เขาเอามือทั้งสองข้างจับหน้าอกที่สวมชุดนักเรียนมัธยมตัวใหญ่ของมัธยมปลายเมืองดาว เพียงแค่เกรงว่าชุดนักเรียนนั้นแม้จะน่าเกลียด แต่เมื่อทรงภพสวมออกมาแล้วมันทำให้รู้สึกถึงความหล่อเหลาที่แปลกออกไป คนๆนี้หน้าตาท่าทางดูดี เขายังสามารถพูดได้อีกว่า ก็ใส่เสื้อผ้าอะไรก็เข้า “ทรงภพ เอ่อ….” วรวรรณพูดอย่างเชื่องช้า เธอรู้ว่าตัวเองนั้นขายหน้า มาหกล้มต่อหน้าพี่ชายของนักเรียนของตัวเอง อยากจะตะโกนดังๆ แม้ว่าจะล้มลงตรงหน้าของผู้ชายคนนี้……. วรวรรณนึกขึ้นได้ว่าเมื่อกี้รู้สึกเหมือนได้กลิ่นหอมๆที่รู้สึกได้ชัดเจนว่าไม่ใช่กลิ่นของน้ำหอมแต่กลับเป็นกลิ่นอื่นที่รวมๆแล้วหอม วรวรรณห่อริมฝีปาก “ใช่” ชายหนุ่มตรงหน้าคนนี้ ใบหน้าแสดงถึงความอดทน แม้ว่าเขานะจะแค่พยักหน้า แต่มันก็เป็นท่าทางที่ดี วรวรรณกลับรู้สึกว่าตัวเองนั้นเหมือนไม่มีที่จะยืนแล้ว นี่ก็เป็นเหมือนความอัปยศอดสู ใบหน้านั้นก็เป็นสีแดงระเรื่อไปหมด นิ้วมือก็ไม่สามารถควบคุมได้มันรวนไปหมด เวลานี้ ควรจะพูดอะไรดีนะ? ใครจะไปรู้ วรวรรณหนะแต่ไหนแต่ไรมาก็ไม่เคยเจอกับสถานการณ์แบบนี้ด้วย “สวัสดีค่ะ” วรวรรณยื่นมือออกมา เธอรู้สึกกดดัน ลิ้นก็พันกันไปหมด ยิ่งรู้สึกอยากที่จะควบคุมมากเท่าไหร่บางครั้งก็ยิ่งไม่สามารถควบคุมได้ จริงๆเลยก็ไม่มีทางเลือกนี่หน่า “อืม สวัสดีครับ” ทรงภพที่อยู่ตรงหน้า ตอบพร้อมพยักหน้า ราวกับว่าไม่ได้สนใจในความเขินอายของวรวรรณ เขาหยักหน้ารับ หลังจากนั้นก็ยื่นมือออกมา นิ้วนั้นช่างเรียวยาว ในตอนที่สัมผัสครั้งแรกนั้น วรวรรณรู้สึกแค่ว่าร่างกายทั้งร่างกายนั้นมันรู้สึกสบายอย่างบอกไม่ถูก ฤดูร้อนขนาดนี้บางครั้งก็ต้องรู้สึกหนาวขนาดนี้ไหม สัมผัสแบบนี้เหมือนอย่างกับการสัมผัสกับหยกอย่างไงอย่างงั้นเลย “คุณเป็นครูของบวรพลใช่ไหม?” ถึงแม้น้ำเสียงจะเป็นไปในเชิงการตั้งคำถาม แต่สายตาของทรงภพนั้นกลับแสดงออกได้อย่างชัดเจนมาก “บวรพลจะต้องมารอผมเลือกเรียนตรงนี้ เขาหนะบางทีก็มีอารมณ์เหมือนเด็กอาจจะต้องรบกวนครูด้วยนะครับ” ตอนที่ทรงภพกำลังพูดนั้น ประโยคต่อประโยค แต่ละคำชัดเจนจนเห็นได้ชัดว่ายังคงมีความเป็นเด็ก อายุนี่ก็น่าจะเด็กกว่าวรวรรณ แต่ว่าเมื่อวรวรรณยืนอยู่ตรงหน้าของเขาแล้ว ความรู้สึกโดยรวมพูดไม่ถูกเหมือนกับว่าเป็นนักเรียนประถมอย่างไงอย่างงั้น ใบหน้านั้นเริ่มมีอาการร้อนผ่าวๆ ร้อนแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน “ไม่รบกวนเลยค่ะ” วรวรรณส่ายหัว ถึงแม้จะพูดออกไปอย่างนี้ แต่ว่าที่พูดไปเมือกี้หนะมันเกิดเรื่องแบบนั้นจริงๆ “บวรพลหนะ มีนิสัยเด็กๆ แต่เขาเป็นคนฉลาด แต่ยังไงก็ฝากครูดูแลเขาเป็นพิเศษด้วยนะครับ เอ่อใช่แล้ว ครูชื่อ...” วรวรรณเงยหน้าขึ้นมา แล้วตอบว่า : “ฉันชื่อวรวรรณ เรียกฉันว่าครูวรรณก็ได้ค่ะ” “ครูวรรณ” ท่ามกลางคำพูดนี้กลับมีน้ำเสียงที่สนุกสนานขึ้นมานิดหน่อย “ผมเบอร์โทรศัพท์ให้ผมได้ไหม?” “แน่นอน แน่นอนค่ะ” วรวรรณพูดซ้ำไปมาอยู่อย่างนั้น ดูเหมือนยังมีความกระตือรือร้นอยู่เล็กน้อย พอทรงภพฟังคำพูดนี้ มุมปากของเขาก็ค่อยๆยกขึ้นอย่างช้าๆ อีกทั้งดวงตาที่ลึกซึ้ง “อย่างงั้นก็ดีเลยครับ ต่อไปในอนาคตคงต้องรบกวนครูวรรณด้วยนะครับ” ทรงภพยิ้มอ่อนๆ สายลมพัดมากระทบเรือนร่างของวรวรรณ พูดไม่ออกเหมือนกันว่าเพราะอะไร วรวรรณถึงรู้สึกถึงความหนาวเย็น สัมผัสแบบนี้ก็เหมือนกับจู่ๆถูกใครบางคนมาหายใจรดต้นคออย่างนั้นเลย วรวรรณอดไม่ได้ที่จะอึ้งไปสักครู่ เธอเงยหน้าขึ้นมา ทรงภพยังคงยิ้มมาอยู่ ทรงภพคนนี้ช่างดูดีเสียจริงๆ