ตอนที่ 24 มันตกหลุมพรางแล้ว

#####ตอนที่ 24 มันตกหลุมพรางแล้ว(1) เด็กน้อยระวังตัวมาก คล้ายกับรู้ว่าบรรยากาศรอบ ๆ มีความรู้สึกถึงอันตราย ทันใดนั้นเกิดสงสัยว่ามีใบไม้และหญ้าแห้งเกินมา มันก็ไม่กินเกาลัดอีก วันที่หนึ่ง: เกาลัดที่อยู่บนตาข่ายไม่ลดเลยสักอัน วันที่สอง: เกาลัดยังคงไม่ลดลงสักอัน วันที่สาม: เกาลัดยังอยู่...... วันที่สี่: ...... ต่อเนื่องกันจนสิบกว่าวันผ่านไป เด็กน้อยทำเพียงแค่สำรวจรอบ ๆ สนามหญ้า แต่ไม่ยอมกระโดดเข้าไปในกับดักเพื่อกินเกาลัด ซินเหยาเห็นรอบ ๆ กับดักมีรอยเท้าเล็กอยู่ถี่ ๆ ก็รู้ว่ามันน่าจะใกล้ทนหิวไม่ไหวแล้ว ดังนั้น วันนี้ซินเหยาทิ้งเกาลัดไว้บนกับดักมากกว่าวันอื่น ๆ ในที่สุด...... มันตกหลุมพรางแล้ว! ซินเหยามองเด็กน้อยที่ดิ้นอยู่ในตาข่าย ขนสีขาวราวหิมะเหมือนกับขนนุ่มๆเล็กๆของกระต่าย สีขาวบริสุทธิ์ไร้รอยมลทิน ร่างกายที่อ้วนตุ้ยนุ้ยคล้ายกลับลูกบอล กลมกลม คล้ายกับแมวที่ชื่อการ์ฟิล โครงหน้าแบนราบ ดวงตาวาววับดูฉลาดมีไหวพริบอย่างยิ่ง คิดถึงชีจ่ายในภาพยนตร์ฉางเจียงหมายเลขเจ็ด “เด็กน้อยน่ารักมากเลย!”ซินเหยาอดไม่ได้ที่จะอุทาน นี่คือตัวอะไรกันแน่? ซินเหยาพบเจอมาเยอะมีความรู้กว้างขวาง แต่กลับไม่เคยเห็นสัตว์ตัวจ้อยที่แปลกขนาดนี้ ดูไปคล้ายกับจิ้งจอกตัวเล็กสีขาว หรือว่าจะเป็นลูกสุนัขสีขาวตัวหนึ่ง แต่รูปร่างกลมนุ่มนิ่มหน่อย ใบหน้าคล้ายกับเด็กตัวเล็ก ๆ เด็กน้อยดิ้นเอาชีวิตรอดในตาข่าย ลักษณะเหมือนกับเจ็บปวดมาก ซินเหยาดึงดาบออกมา ตัดแหวกตาข่าย เด็กน้อยก็กระโดดออกมาจากในตาข่ายด้วยปฏิญาณไหวพริบ หล่นลงบนพื้นหญ้า “เด็กน้อย รีบไปเถอะ ต่อไปอย่ามาขโมยกินอีก ถ้าเป็นคนอื่นจับเจ้าได้ เจ้าก็ไม่โชคเยี่ยงนี้” เดิมทีซินเหยาเพียงแค่แปลกใจเลยอยากดูว่าเป็นสัตว์อะไรที่ขโมยกินเกาลัดของนาง ตอนนี้ได้เห็นแล้วเป็นเด็กน้อยที่น่ารักตัวหนึ่ง นางยิ่งไม่อยากทำร้ายมัน “จีจี!” อยู่ ๆ เด็กน้อยก็ร้องออกมาสองคำ คล้ายกับขอบคุณซินเหยา ซินเหยายิ้มแล้วพูด: “เป็นข้าที่ออกแบบกับดักจับเจ้า ตอนนี้ก็ปล่อยเจ้าอีก ก็นับว่าพวกเราไม่ติดค้างกันแล้ว เจ้าไม่ต้องขอบคุณข้า รีบวิ่งหนีไปเถอะ” “จีจี! จีจี!” เด็กน้อยร้องไม่หยุด แต่กลับไม่ยอมไป “เจ้าอยากพูดอะไร?” ซินเหยาแปลกใจมาก “จีจี!” ดวงตาของเด็กน้อยกลิ้งไปกลิ้งมาหลายครั้ง แล้วเห็นเกาลัดที่หล่นมาจากในตาข่าย...... “หึหึ เจ้ายังคิดเรื่องกินหรือ? ก็ได้ พวกเรายังไงก็นับว่าเป็นเพื่อนบ้านกัน เจ้าก็กินเถอะ” ซินเหยาไปเอาเกาลัดที่เหลืออยู่ครึ่งถุงในครัว เทไว้บนพื้นหมดแล้วเจ้าอยากกินเท่าไหร่ก็กิน “จีจี! จีจีจี!” เด็กน้อยกระโดดโลดเต้นอย่างมีความสุข ช่างน่ารักสุด ๆ อยู่ ๆ ซินเหยาก็มีความคิดหนึ่ง พูด: “เหมือนกับเจ้าสามารถได้ยินที่ข้าพูด? ต่อไปเจ้าก็อยู่กับข้าเถอะ ข้าให้เจ้ากินเกาลัดเยอะ ๆ เลย” นางตกเป็นผู้ต้องสงสัยลักพาเด็กไร้เดียงสา เด็กน้อยใช้สมองอันเล็กน้อย คิดแล้วคิดอีก ทันใดนั้นก็ทิ้งเกาลัดที่จับไว้ในมือ กระโดดขึ้นมา กระโดดขึ้นบนไหล่ของซินเหยา ซินเหยาชอบความซนของเด็กน้อยน่ารักนี้จริง ๆ พูด : “เจ้าไม่พูดข้าก็ถือว่าเจ้ายอมรับแล้วนะ ต่อไปเจ้าก็ไปกับข้า ทั้งตัวเจ้าขาวดั่งหิมะเช่นนี้ ต่อไปข้าจะเรียกเจ้าว่าเสี่ยวป๋าน” เสี่ยวป๋านมือเท้ากระโดดโลดเต้นอย่างมีความสุข ปากไม่หยุดร้อง: “จีจี! จีจี!” ลานหนังสือตระกูลโจว๋ นายท่านโจว๋ พี่น้องตระกูลโจว๋ทั้งสาม ยังมีหลานชายและญาติบางส่วนที่เป็นลูกศิษย์ที่ใช้แซ่ไม่เหมือนกัน เหลืออีกยี่สิบคนก็จะเต็มลานหนังสือตระกูลโจว๋แล้ว ในนั้นยังมีผู้เยาว์ที่หนึ่งคนเขาก็เป็นลูกศิษย์รุ่นที่สามของตระกูลโจว๋ที่มีพรสวรรค์โดดเด่นจากคนอื่นมากที่สุด โจว๋หวูนเฟิง! คุณชายใหญ่ตระกูลโจว๋! ในนี้ทุกคนล้วนมีฝีมืออยู่ในอันดับสูง ยิ่งกว่านั้นยังเป็นตัวแทนพละกำลังที่แข็งแกร่งที่พึ่งพาได้ของตระกูลโจว๋ นายท่านโจ๋วใบหน้าเคร่งขหรือมเข้มงวด เปิดปากพูด: “คิดว่าทุกคนคงรู้แล้วว่าเกิดเรื่องอันใดขึ้น เมืองหลวงช่วงนี้ชาวบ้านตกอยู่ในความวิตกกังวล ในหมู่ชาวบ้านเกิดหวาดกลัว” โจว๋หวูนเฟิงพูด: “ท่านปู่ องครักษ์ของฮ่องเต้จับกุมมือสังหารได้ ทั้งหมดจะก่อให้เกิดการเคลื่อนไหวบางอย่าง ท่านรีบร้อนเรียกพวกเรามาประชุม ก็เพื่อเรื่องนี้?” โจว๋เส้ากวางพูด: “เฟิงเอ๋อ ปู่ของเจ้าพูดนั้นไม่ใช่เรื่องนี้” โจว๋หวูนเฟิงพูด: “เยี่ยงนั้นเป็นเรื่องอะไรกัน? ข้าได้ยินลูกน้องพูดกัน ช่วงนี้เมืองหลวงมียอดฝีมือลึกลับที่ใช้ดาบคนหนึ่ง ถูกขนานนามว่ากุหลาบสีดำ เรื่องที่ท่านปู่พูดคือเรื่องนี้?” นายท่านโจว๋พูด: “เฟิงเอ๋อ กุหลาบสีดำแม้ว่าจะเก็บเงินแล้วฆ่าคน แต่เขานับว่าเป็นคนมีคุณธรรม คนทั้งหมดที่ฆ่าล้วนเป็นโจรปล้นแม่น้ำ คนร้ายที่ทำชั่วไม่หยุดที่สมควรได้รับโทษ ถ้าจับกุมกุหลาบสีดำได้ ก็เป็นเรื่องของศาลาว่าการ ไม่เกี่ยวข้องกับจวนอ๋องโจว๋ของพวกเรา เฟิงเอ๋อปิดตนฝึกกระบี่มาหนึ่งปี พึ่งจากออกมา เรื่องที่เจ้าบอกมันผ่านไปแล้ว”