ตอนที่14 การตบ(2)

ตอนที่14 การตบ(2) เธอรู้ว่าณภัทรตัดใจจากตัวเองไม่ได้ แต่แล้วทำไมล่ะ จะทำอย่างไรก็เจ็บปวดกันทั้งสองคน ด้านณภัทรยังคงเอ่ยอย่างอ้อนวอน “ขอเพียงแค่เธอยังชอบฉัน พวกเราสามารถเริ่มต้นไหม้กันได้ รินทร์ฉันวางแผนไว้ว่าเมื่อเธอเรียนจบเราจะแต่งงานกัน ฉันสัญญาว่าฉันจะมีเธอคนเดียวทั้งชีวิต จะรักเธอและขดเชยความผิดที่ฉันทำในครั้งนี้ไปชั่วชีวิต...” “ไม่ต้องพูดแล้ว ฉันไม่ตกลง” เสียงของจรินทร์เศร้าเล็กน้อย ใบหน้าเล็ก ๆเต็มไปด้วยความสิ้นหวังเย้ยหยัน “ ณภัทรหวังว่าจะเข้าใจความผิดพลาดบางอย่างไม่ว่าจะพยายามหนักแค่ไหน ก็ไม่มีทางแก้ไขได้” ณภัทรตกตะลึงอย่างสมบูรณ์แบบ มือที่เดมทีจับแขนของเธอไว้ ก็ตกลงมาอย่างอ่อนแรง จรินทร์ไม่ลังเลอีกต่อไปแล้วก้าวออกไปจากเขา ณภัทรหันไปมองแผ่นหลังของจรินทร์ เธอเดินเร็วมากและเดินออกไปอย่างมั่นคงยิ่งเดินยิ่งห่างออกไปเรื่อยๆ ร่างเล็ก ๆ ก็เบลอมากขึ้นเรื่อย ๆ ในขณะนี้เขารู้สึกได้ว่าการสูญเสียคืออะไร จรินทร์คนที่ชอบและปกป้องมาหลายปีที่ผ่านมา ต้องจากไปจริง ทันใดนั้น เขาก็เหมือนถูกกระตุ้น ดวงตาของเขาแดงกล่ำ ได้แต่ร้องเรียกชื่อของจรินทร์ และวิ่งไปหาจรินทร์อย่างบ้าคลั่ง จรินทร์ที่กำลังจะออกจากประตูมหาลัย ทันใดนั้นก็รู้สึกถึงความบ้าคลั่งจากด้านหลัง จากนั้นก็ถูกคนดึงไว้อีกครั้ง “รินทร์!” ณภัทรดึงเธอไว้จากด้านหลัง ราวกับจับสิ่งรักที่หายไป พูดด้วยเสียงอ่อนโยนที่แผ่วเบาว่า “ฉันไม่ให้เธอไป ไม่ให้ พวกเรามาเริ่มกันใหม่เถอะนะ ฉันขอร้องเธอนะ...” น้ำตาเย็นไหลรินแก้มของเขาและหยดลงบนถนนลาดยาง “ณภัทรปล่อยฉัน!” เธอไม่มีเวลาที่จะอยู่ที่นี่จริง ถ้าเธอไม่ไปที่สถานีรถไฟจะต้องเผชิญกับการนัดหมายที่พิเศษ นัดพิเศษที่ว่าก็คือกระตุ้นให้ชโนดมไม่พอใจ เธอไม่แน่ใจว่าเขาจะทำให้โรงเรียนไล่ตัวเองออกได้จริงหรือไม่ แต่เธอคิดว่าผู้ชายคนนั้นจะทำเรื่องที่จะทำให้เธอหดหู่ใจอย่างแน่นอน ณภัทรทำราวกลับว่าไม่ได้ยินที่เธอพูดดึงเธอไม่ยอมปล่อย ไม่หยุดที่จะพูดอย่างอ่อนโยนไม่ละ “รินทร์ เธอจะด่าฉันไร้ยางอายเลวยังไงก็ได้ ฉันก็เลวกับเธอจริง ฉันไม่ต้องการปล่อยเธอไป ไม่ต้องการเสียเธอไป !” จรินทร์มองดูณภัทรด้วยตาแววตาไฟลุกโชน "ณภัทรนี่ที่มหาลัย!" เขาสามารถไม่สนใจกับอิทธิพลได้รึไง รอบด้านล้วนเป็นนักศึกษา ณภัทรตามเธอมาและหลังจากนั้นไม่นานเธอก็ได้ความสนใจเล็กน้อย ณภัทรไม่ได้ปล่อยให้เธอไปและจ้องมองเธออย่างใกล้ชิด น้ำเสียงนุ่มนวลและแน่นแฟ้นพูดว่า “รินทร์ ฉันไม่ไป เว้นแต่ธอจะตอบตกลงฉัน ให้โอกาสฉันอีกครั้ง” เสียง “เพี๊ยะ”ดังขึ้น จรินทร์ยกมือขึ้นแล้วตบที่แก้มของเขา “จรินทร์เธอ...” ภาพลักษณ์ที่นุ่มนวลของณภัทรที่ไม่สามารถหวนกลับมาได้ก็คือใบหน้าที่แข็งทื่อและผ่านความโศกเศร้า ณภัทรยังอยู่ในผวังค์ จรินทร์ผลักเขาออก และถอยหลังไปไม่กี่ก้าว “ฉันเคยพูดไปนานแล้ว ว่านายจะตื้อฉันยังไงมันก็ไร้ประโยชน์ ทันใดนั้นสีหน้าของณภัทรก็อ่อนลง แต่กลับสูดหายใจลึกๆและพูดว่า “รินทร์ฉันตัดสินใจแล้วว่าจะทำให้เธอให้อภัยฉันให้ได้ ฉันจะไม่ยอมปล่อย!” ณภัทรเสียงดังขนาดนี้ ทำให้มีนักศึกษาล้อมรอบไม่น้อยเลย ขณะที่ทั้งสองกำลังถกเถียงกันนั้น รถเบนท์ลี่ย์สีดำหรูหราจากบริษัทA.Kวิ่งผ่านส่วนใหญ่ของเมือง จอดที่หน้าร้านอาหารบลูส์