ตอนที่ 91 แขกที่ไม่ได้รับเชิญ

ตอนที่ 91 แขกที่ไม่ได้รับเชิญ ตอนที่อาการป่วยของหนูดีอยู่ในภาวะที่ควบคุมได้แล้วนั้น จรีภรณ์จึงหาเวลากลับไปยังบ้านตระกูลเทพนอก บ้านของตรีภพ และบ้านที่เคยเป็นบ้านของเธอมาก่อน เพียงแต่รู้สึกเสียดายที่พอหลังจากมารดาของเธอจากไปแล้วนั้นเธอก็ไม่เคยกลับมายังบ้านหลังนี้อีกเลย หากเพียงแต่วันนี้ที่ได้กลับมา เธอพบว่าที่นี่เปลี่ยนไปมาก เช่นเดียวกับนายผู้หญิงของบ้านก็เปลี่ยนไปเป็นอีกคน เมื่อคิดได้ดังนั้นแววตาของเธอจึงแสดงถึงความเกลียดชังออกมา ที่เธอกลับมาวันนี้ก็เพื่อที่จะมาทำให้พวกเขารู้สึกอึดอัดใจ จากรายงานข่าวเมื่อสองสามวันก่อนว่าวันนี้ตรีภพจะประกาศชี้แจงเรื่องการแต่งงานของลูกสาวของเขากับจิรภาสที่บ้านหลังนี้ ดังนั้น เธอจึงกลับมายังบ้านหลังนี้ด้วยการแต่งกายด้วยชุดสีดำทั้งชุดเช่นนี้ของเธอ ตอนที่เธอจะเดินเข้าไปนั้นเธอกลับถูกรปภ.สองคนดักหน้าไว้ไม่ให้เธอเข้าไป เธอจึงหัวเราะออกมาพลางหยิบโทรศัพท์มือถือกดต่อสายหาตรีภพ และหลังจากนั้นไม่กี่นาที ตรีภพก็ปรากฎตัวออกมาตรงหน้าเธอด้วยใบหน้าที่แสดงถึงความแปลกใจ "ลูกมาได้อย่างไร?" "ทำไมคะ?บ้านของท่านนายกฉันจะมาไม่ได้หรือ?" เธอหัวเราะออกไปอย่างเย็นชาพลางมองไปยังตรีภพ "ไม่ใช่ลูก ลูกมาได้สิ นี่คือบ้านของลูก ลูกอยากจะมาเมื่อไหร่ก็ได้ทั้งนั้น" เขาเอ่ยด้วยรอยยิ้ม สวรรค์คงรับรู้ว่าจริงๆแล้วเขานั้นอยากจะอยู่ด้วยกันกับลูกสาวคนนี้ของเขาเหลือเกิน ทุกครั้งที่เขาจะข่มตานอน เพียงแค่คิดว่าจรีภรณ์อาศัยอยู่ที่นั่น แต่เขากับภรรยาแล้วก็ลูกอีกคนกลับอยู่ในคฤหาสน์อันใหญ่โตหลังนี้ เขาก็รู้สึกเจ็บปวดมากแล้ว "แล้วหนูดีล่ะ ทำไมหนูดีไม่ได้มากับลูกด้วย" ตรีภพนึกขึ้นได้ถึงหนูดีเด็กน้อยผู้เป็นหลานของตนแล้ว ในใจก็อ่อนลงทันที คำพูดที่พูดออกมาจึงดูมีความเมตตาอ่อนโยนเป็นอย่างมาก เพียงแต่สำหรับจรีภรณ์แล้วเมื่อเธอได้ยินคำพูดนั้น ภายในใจเธอกลับรู้สึกจมดิ่งลงไปอีก จึงเอ่ยถามด้วยความประชดประชันกลับไป "คุณคิดว่าฉันจะพาหนูดีมาให้เห็นสภาพแวดล้อมแบบนี้หรือคะ? ให้เขาโตขึ้นมาแล้วเลียนแบบท่านให้มีมือที่สามมาแทรกกลางแบบนี้หรือ?" ตรีภพได้ยินดังนั้นถึงกับเงียบไป กลับเพียงแต่หัวเราะขึ้นมาเพื่อหลีกเลี่ยงสถานการณ์กลืนไม่เข้าคายไม่ออกนี้ แล้วนึกขึ้นได้ถึงเรื่องวันนี้ จึงลองหยั่งเชิงไป "วันนี้พ่อเชิญเพื่อนๆมาที่บ้าน" "ค่ะ" "จิรภาสกับคุณนวิยาก็อยู่ข้างในนะ" ตรีภพมองจรีภรณ์อย่างระแวดระวัง “อืม ค่ะ” จรีภรณ์ตอบกลับไปอย่างเรียบง่ายดังเดิม ด้วยใบหน้าที่ไม่แสดงอารมณ์ใดๆ ราวกับว่าไม่รู้จักกับสองคนนั้นอย่างไรอย่างนั้น เห็นดังนั้นทำให้ตรีภพรู้สึกโล่งใจ จึงเอ่ยต่อ “หลังจากนี้อีกสองเดือน พวกเขาก็จะแต่งงานกันแล้ว วันนี้พ่อเลยเชิญพวกเพื่อนๆมาเพื่อประกาศเรื่องงานแต่งงานของพวกเขาทั้งสองคน” “ค่ะ” เธอยังคงตอบกลับไปอย่างเรียบง่ายและไร้อารมณ์เช่นเคย การเปลี่ยนแปลงเหล่านี้ของจรีภรณ์ทำเอาตรีภพรู้สึกประหลาดใจ หากตามปกติแล้วนั้นจรีภรณ์จะต้องพูดจาประชดประชันเขากลับ หรือไม่ก็จะต้องรู้สึกโมโหกับเรื่องนี้บ้าง แต่วันนี้ท่าทางของเธอราวกับไม่ได้ให้ความสนใจกับเรื่องนี้เลยสักนิด นั่นทำให้ตรีภพรู้สึกแปลกออกไป จนเขาเองก็คิดว่าช่วงนี้ลูกสาวของเขากำลังเจอกับอะไรอยู่หรือเปล่า?หรือว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ?ที่ทำให้เธอเปลี่ยนไปได้ถึงเพียงนี้ ยิ่งทำให้เขารู้สึกกังวลใจยิ่งนัก เมื่อเดินเข้ามาในบ้าน ฉากที่ปรากฏตรงหน้าราวกับมีแสงระยิบระยับให้ได้เห็น บ้านทั้งหลังถูกตกแต่งไว้อย่างตระการตา วันนี้เป็นวันดีๆวันหนึ่งที่ความฝันของชญาภาจะเป็นจริงแล้ว นับตั้งแต่จรีภรณ์เดินเข้ามาแล้วนั่งลงนั้น บนใบหน้าของชญาภาก็ปรากฏรอยยิ้มให้เห็นอยู่ตลอด จิรภาสเองก็เช่นกัน ยิ้มอย่างมีมารยาทด้วยความเกรงใจ ทั้งสองคนยืนอยู่ด้วยกันดูเหมาะสมกันมากเสียจริงๆ และโดยที่ไม่ได้ตั้งใจนั้น เมื่อจิรภาสหันกลับมา ก็ได้ยินเสียงอันแสนจะคุ้นเคย รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาราวกับถูกสะกดให้นิ่งอยู่เช่นนั้น และเมื่อชญาภามองไปตามสายตาของเขา ก็รู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก ปราศจากคำพูดใดๆ เธอมาได้อย่างไรกัน แต่ในเมื่อเธอเป็นลูกสาวที่นพนาเลี้ยงดูอบรมมาเป็นอย่างดีนั้น เพียงไม่นาน เธอก็ดึงสติกลับมา จึงรีบดึงจิรภาสเข้ามาอยู่ในอ้อมแขนของเธอ แววตาของจิรภาสจ้องมองไปยังจรีภรณ์ด้วยความรู้สึกซับซ้อน แต่เมื่อนึกถึงวันนี้ เขาจึงหันกลับมาและไม่ได้มองเธออีก แล้วโอบชญาภากลับไปด้วยท่าทางแข็งๆเช่นนั้น เดิมที่แล้วตรีภพยังคงกังวลว่าจรีภรณ์จะรู้สึกเป็นปมกับปัญหาเหล่านี้ แต่เมื่อเห็นท่าทางที่ดูจะไม่ได้สนใจอะไรมากมายของเธอแล้วนั้น ในที่สุดเขาก็ไม่รู้สึกเป็นกังวลใจแล้ว คนที่เขาเชิญมาในวันนี้ล้วนเป็นบุคคลสำคัญที่จะมีส่วนช่วยเขาได้ในอนาคตข้างหน้า เขาจึงอยากจะใช้โอกาสในวันนี้ เพื่อให้พวกเขาทุกคนได้มาสร้างปฏิสัมพันธ์ทำความรู้จักกัน หากลูกสาวของเขาเกิดระเบิดโทสะความโมโหขึ้นมาตอนนี้ล่ะก็ ผลที่ตามมาคงจะไม่ดีแน่ แต่โชคดีที่ตอนนี้จรีภรณ์ปล่อยวางกับเรื่องนี้ได้แล้ว เมื่อคิดได้ดังนั้นบนใบหน้าของเขาก็ปรากฏรอยยิ้มขึ้นมาในทันที ดูแล้วในใจของลูกสาวเขาคนนี้ยังคงมีพื้นที่ให้พ่อคนนี้อยู่บ้างแล้ว มิเช่นนั้นคงจะไม่เป็นเช่นนี้ สวยงามเพียงแค่ความคิด แต่ในความเป็นจริงกลับไม่เป็นเช่นนั้น เพราะในขณะที่เขากำลังรู้สึกพอใจกับเหตุการณ์ตรงหน้าอยู่นั้น อยู่ๆก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น “เธอมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร? ใครให้เธอมา?” จรีภรณ์เงยหน้าขึ้นมองนวิยากับลักษณะท่าทางที่ดุดันนั่น นัยน์ตาปรากฏรอยยิ้มเย้ยหยัน เธอพยายามอย่างยิ่งที่จะอดทนเพื่อไม่ให้ฆ่าคนตรงหน้าไปเสียให้พ้น แล้วเอ่ยถามด้วยความเหน็บแนมกลับไป “ทำไมคะ? ฉันจะมาที่นี่ต้องรายงานให้คุณทราบด้วยหรือ? ฉันขอถามหน่อยนะ ที่นี่บ้านคุณหรืออย่างไรกันคะ?” “ไม่ว่าจะใช่หรือไม่ใช่บ้านของฉัน ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ ที่นี่ไม่ต้อนรับเธอ”นวิยาออกคำสั่งไล่เธออย่างไม่เกรงใจ ด้วยท่าทางราวกับเป็นนายหญิงของบ้านอย่างไรอย่างนั้น เมื่อสักครู่ที่เธอกำลังคุยกับนพนาอยู่นั้นเพิ่งจะสังเกตเห็นว่าจรีภรณ์ก็นั่งอยู่ที่นี่ด้วยเช่นกัน นั่นทำให้เธอรู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก เพราะเธอรู้ว่าในรายการแขกนี้ไม่มีชื่อของจรีภรณ์อยู่ในนั้นแน่ แต่กลับเห็นเธอมาปรากฎตัวอยู่ที่นี่ นั่นก็แสดงว่าเธอตั้งใจจะมาทำลายงานนี้ แล้วจะให้เธออยู่เฉยได้อย่างไรกัน ชญาภาเป็นลูกสะใภ้ที่เธอขอจากเทพเจ้ามา เธอจะให้ใครมาทำลายไม่ได้ทั้งนั้น จึงจะไล่ให้จรีภรณ์ออกไปจากที่นี่โดยทันที แต่จรีภรณ์ก็ไม่ให้เธอมีโอกาสได้ทำเช่นนั้น แล้วมองนวิยากลับไปอย่างเย้ยหยัน แล้วทำเป็นถามด้วยความตกใจออกไป "อ่อ ใช่หรือคะ?" หลังจากว่าดังนั้นแล้ว จึงหันกลับไปมองที่นพนา "คุณนพนาก็หมายความแบบนี้ด้วยหรือเปล่าคะ?" "ไม่ใช่หรอกค่ะ" นพนาฝืนยิ้มออกมา เธอรู้ว่าผู้หญิงคนนี้กลับมาช่วงเวลาเช่นนี้คงไม่มีอะไรดีๆแน่ ก่อนหน้านี้ก็ไม่เคยเห็นจะกลับมา แต่เลือกที่จะมาในช่วงเวลาแบบนี้ นั่นก็แสดงว่าเธอคงจะต้องมาสร้างความวุ่นวายแน่ๆ "ในเมื่อไม่ได้หมายความเช่นนั้น ฉันก็ขอให้คุณทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีด้วยนะคะ บ้านหลังนี้กลายเป็นให้คนนอกมาเป็นออกคำสั่งเป็นเจ้าของบ้านแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?" จรีภรณ์มองนพนาด้วยสายตาเย็นชา แล้วจึงเอ่ยถาม "อ่อ จริงสิ ฉันอยากจะพักผ่อนเสียหน่อย ห้องของฉันเตรียมไว้เรียบร้อยแล้วใช่ไหมคะ?" "เสร็จแล้วล่ะ อยู่ชั้นสอง ห้องที่ใหญ่ที่สุดห้องนั้น" นพนาพยายามที่จะรักษารอยยิ้มของตัวเองไว้แบบนั้น "อืม" จรีภรณ์ตอบรับกลับไปแล้วหันหลังเดินกลับไปเพื่อที่จะเดินไปยังชั้นสอง แม้แต่คำขอบคุณจากเธอก็ไม่มี เพราะในสายตาของเธอนั้น เธอเห็นนพนาเป็นเพียงแค่คนใช้คนหนึ่งเท่านั้น ทำอะไรก็จะต้องล้วนมีเหตุมีผล จรีภรณ์ไม่ไว้หน้าเธอเลยสักนิด เธอรู้สึกโมโหเป็นอย่างมาก แต่กลับทำได้เพียงรักษารอยยิ้มบนใบหน้าของเธอเอาไว้แบบนั้น แต่เพียงเดินไปได้เพียงไม่กี่ก้าว จรีภรณ์ราวกับนึกขึ้นได้ จึงหันกลับมากล่าวกับนวิยาด้วยรอยยิ้ม "ได้ยินมาว่าลูกชายของคุณจะแต่งงานแล้ว ยินดีด้วยนะคะ ขอให้มีลูกมีหลานเร็วๆ มีความสุขในชีวิตคู่นะคะ" นวิยาไม่รู้ว่าจรีภรณ์จะมาไม้ไหนอีก ส่วนนพนาเองก็ไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับใดๆ แต่ครั้งนี้กลับถูกจิรภาสชิงพูดขึ้นก่อน "ขอบคุณนะครับคุณจรีภรณ์ ผมก็ขอให้คุณเจอว่าที่สามีที่คุณปรารถนาเช่นกัน!" "ขอบคุณค่ะ ฉันจะต้องเจอแน่นอน เพราะผู้ชายเลวๆเจอแค่ครั้งเดียวก็เกินพอแล้วล่ะค่ะ หวังว่าต่อไปคุณจะประพฤติตัวดีต่อว่าที่ภรรยาของคุณนะคะ คุณจิรภาส" จรีภรณ์มองเขาด้วยสายตาเหยียดหยัน และเมื่อกล่าวจบเธอก็เดินขึ้นไปด้านบนทันที โดยไม่เปิดโอกาสให้เขาได้พูดอะไรอีกเลย ทางด้านจิรภาสเมื่อได้ยินจรีภรณ์พูดดังนั้นภายในใจของเขารู้สึกจุกแน่น อึดอัดใจไปเสียหมด มองตามเบื้องหลังของจรีภรณ์จนหายลับตาไป คนที่ยืนอยู่ตรงนั้นก็รู้สึกไม่สบายใจเช่นกัน นพนาและชญาภากัดฟันด้วยความรู้สึกเกลียดชังยิ่งนัก แต่บนใบหน้ายังคงแสดงรอยยิ้มเหล่านั้น ไม่กล้าแม้แต่จะทำเป็นเมินเฉย ในขณะเดียวกันก็ถอนหายใจออกมาแต่สายตายังคงมองไปยังจรีภรณ์ที่เดินขึ้นไปแล้ว นวิยามองเห็นสีหน้าลูกชายที่ไม่สู้ดีนัก แล้วมองไปยังนพนา สมองกลับรู้สึกมีปฏิกิริยากับสิ่งที่เกิดขึ้น เมื่อสักครู่ท่าทางที่ดูเกรงอกเกรงใจที่มีต่อจรีภรณ์ ทำให้เธอรู้สึกสงสัยเป็นอย่างมาก จึงเอ่ยถามออกไป "คุณนพนา เกิดอะไรขึ้นกันแน่?นังผู้หญิงคนนั้นทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้?" "เรื่องนี้ เดี๋ยวเราคุยกันดีกว่าค่ะ ตอนนี้ยังมีแขกอยู่เยอะเลย" นพนาบอกปัดไป รู้ว่าเรื่องนี้คงจะปิดบังต่อไปไม่ได้เสียแล้ว ซึ่งเธอเองก็ไม่อยากปิดบังไว้เช่นนี้ ถึงอย่างไรตอนนี้ชญาภากับจิรภาสก็กำลังจะแต่งงานกันแล้ว เธอไม่กลัวพวกเขาจะหนีแล้วล่ะ แต่เรื่องแบบนี้เธอจะพูดออกมาต่อหน้าแขกมากมายเช่นนี้ได้อย่างไรกัน หากคนอื่นรู้ว่าเธอเป็นเมียน้อยที่แทรกเข้ามา แล้วลูกสาวของเธอก็เป็นลูกนอกสมรสแล้ว เธอจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน ตลอดเวลาที่ผ่านมาคนอื่นๆเข้าใจผิดมาตลอดว่าเธอคือภรรยาคนเดียวของเขา แล้วเธอเองก็ไม่เคยไปอธิบายกับใคร เนื่องจากในตอนนั้นมีคนน้อยมากที่รู้ว่าตรีภพแต่งงานแล้ว ดังนั้นจึงไม่มีใครเคยสงสัย และเธอเองก็แสดงตัวเป็นภรรยาเพียงคนเดียวของเขามาตลอด เพราะฉะนั้นความจริงนี้จะให้ใครรู้ไม่ได้ เมื่อได้ยินนพนากล่าวดังนั้น นวิยากลับรู้สึกกระวนกระวายใจแปลกๆ รู้สึกว่าจะต้องมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นแน่ๆ ท้ายสุดแล้วอาหารมื้อนั้นเธอจึงทานลงไปด้วยความรู้สึกที่ราวกับไม่รับรู้ถึงรสชาติใดๆเลย และช่วงเวลานั้น ตรีภพก็ดูจะเย็นชากับเธอแปลกๆ แม้แต่สายตาที่มองเธอก็ดูจะเย็นชาไปด้วย ยิ่งทำให้เธอรู้สึกแปลกใจมากขึ้นอีก แต่นพนากลับดูมีความกระตือรือร้นที่จะชวนเธอคุยเรื่องสัพเพเหระ แต่ในที่สุดนวิยาก็ทนต่อไปไหวจึงเอ่ยถามขึ้นอีกครั้ง ตรีภพจึงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจ ทนความรำคาญต่อไปอีกไม่ไหว "จรีภรณ์คือลูกสาวของผมกับภรรยาคนก่อน!"