ตอนที่ 92 ไม่ได้เป็นคนจิตใจดี

ตอนที่ 92 ไม่ได้เป็นคนจิตใจดี "อะไรนะ?" นวิยาตกใจจนอุทานออกมาเสียงดัง ทำให้ผู้คนมากมายมองมายังพวกเขา นพนารู้สึกใจคอไม่ดี จึงรีบลุกขึ้นแล้วบอกว่าไม่มีอะไร ตรีภพมองใบหน้าซีดเผือดของนวิยาแล้วหัวเราะออกมา หลังจากนั้นจึงขอปลีกตัวออกแล้วเดินขึ้นไปด้านบน เมื่อสักครู่สิ่งที่ผู้หญิงคนนั้นปฏิบัติกับลูกสาวของเขานั้น เขาเห็นมันอย่างชัดเจน ทั้งยังจะไล่ลูกสาวเขาออกไปจากบ้านเขาอีก คิดว่าตัวเองเป็นใครถึงกล้าทำแบบนี้กับลูกสาวของเขา แต่เมื่อมาคิดดูแล้ว ตอนนั้นที่จรีภรณ์อยู่บ้านของเธอคงได้รับความลำบากไม่น้อย คงจะอดทนจนถึงที่สุดแล้ว เมื่อคิดมาถึงตรงนี้นั้น เขาเริ่มรู้สึกเสียใจขึ้นมา ไม่รู้ว่าหลังจากที่ชญาภาแต่งงานแล้วนั้นเธอจะเป็นอย่างไรบ้าง? จะเป็นเช่นเดียวกันกับจรีภรณ์หรือเปล่า? นั่นทำให้ตรีภพรู้สึกกลัดกลุ้มอยู่ในอก เขาไม่รู้จริงๆว่าครั้งนี้เขาทำถูกหรือเปล่า หรือจะเป็นอย่างที่จรีภรณ์บอกไว้ แต่เขาก็ขอให้จิรภาสทำดีกับชญาภาแล้วกัน เมื่อเห็นเบื้องหลังของตรีภพเดินห่างออกไปแล้วนั้น นวิยารู้สึกว่าตัวเองไม่อยากจะเชื่อเรื่องที่เพิ่งได้ยินไป จึงเอ่ยออกมา “เป็นไปได้อย่างไร?” “ใช่ เป็นแบบนั้นล่ะค่ะ” นพนาตอบกลับไปพลางหัวเราะ เมื่อได้ฟังดังนั้นนวิยากลับยังมีความรู้สึกที่ไม่อยากจะเชื่อ เธอคิดมาตลอดว่าจรีภรณ์เป็นคนที่ไม่มีเบื้องลึกเบื้องหลังใดๆ ดังนั้นเธอจึงกล้าที่จะรังแกเธอในตอนนั้น รู้ว่าวิธีการที่เธอใช้จัดการกับจรีภรณ์ตอนนั้น ล้วนมาจากนพนาที่เป็นคนบอกเธอทั้งสิ้น ถึงแม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้พูดออกมา แต่ในบทสนทนาถือว่าเป็นสัญญาณเตือนบอกอย่างชัดเจน หรือแม้แต่ในตอนสุดท้ายที่บีบบังคับให้จรีภรณ์ออกมาจากบ้านตัวเปล่า ก็เป็นเพราะพวกเขาด้วยเช่นกัน ตอนนั้นเธอยังคิดว่าตัวเองคงเป็นคนที่หัวเราะออกมาเป็นคนสุดท้าย ไม่คิดเลยว่าแท้จริงแล้วตัวเองก็ถูกคิดร้ายไปด้วยเหมือนกัน แต่ทำไมตอนนั้นจรีภรณ์ถึงไม่บอกว่าตัวเองเป็นลูกสาวของตรีภพกันล่ะ? เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ใบหน้าของเธอก็รู้สึกชาขึ้นมาบ้างเสียแล้ว “สรุปแล้วมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?” นพนามองท่าทางนวิยาที่กำลังโมโหเช่นนั้น จึงรีบกล่าวอธิบายในทันที “อา..เรื่องนี้คงต้องเริ่มเล่าจากนลินนาถแม่ของจรีภรณ์แล้วล่ะค่ะ ในตอนนั้นนลินนาถเกิดอุบัติเหตุรถชน จรีภรณ์ก็เสียใจมากแล้วคิดว่านี่เป็นความผิดของคุณตรีภพ เธอจึงโมโหแล้วออกจากบ้านหลังนี้ไป ต่อมาฉันกับคุณตรีภพก็ได้มาเจอกันแล้วก็มีชญาภา เดิมทีฉันอยากจะพาเขากลับมาอยู่ที่บ้านด้วยกัน แต่คุณก็รู้ว่าเด็กคนนั้นมีนิสัยดื้อรั้นขนาดไหน จึงได้แต่ปล่อยเธอไปแบบนั้น” เมื่อได้ยินนพนากล่าวดังนั้นเธอรู้สึกตกตะลึงเป็นอย่างมาก เธอไม่ได้โง่ ถึงกับจะประติดประต่อเรื่องไม่ได้ว่านี่เป็นเรื่องของเมียน้อยที่เข้ามาแทรกมาเพื่อบีบให้ลูกของภรรยาคนก่อนต้องออกไปจากบ้าน ผิดหวังเสียใจแล้วออกจากบ้านไปเสียที่ไหนกัน นั่นไม่ใช่เพราะเขาที่เป็นมือที่สามพาลูกมาเพื่อมาแทนที่คนเก่าหรอกหรือ แล้วที่ว่าพอมาเจอกันรู้สึกชอบพอกันแล้วถึงมีชญาภา จะเป็นไปได้อย่างไร อายุของชญาภากับจรีภรณ์ก็เท่ากัน สามีคนไหนกันที่พอภรรยาของตัวเองตายแล้วกลับไปชอบพอกับผู้หญิงคนอื่นในทันทีเช่นนั้น นั่นแสดงให้เห็นถึงการออกนอกลู่นอกทางได้อย่างชัดเจน เพียงแค่นั่นคงมาจากเทคนิคในการพูดของนพนา กับคำพูดเพียงไม่กี่คำก็ทำให้ตัวเองอยู่ตรงนั้นได้ หากไม่มีเธอที่พาลูกสาวมาด้วยนั้น จรีภรณ์ก็คงไม่ต้องออกไปจากบ้านหลังนี้ ตัวเองเป็นเมียน้อยแท้ แต่กลับยังบอกว่านี่เป็นความรู้สึกชอบพอกันเสียนี่ ดูแล้วนพนาคนนี้จะไม่ใช่เล่นๆเสียแล้ว ประจวบกับก่อนหน้านี่เธอเองก็ถูกใช้เป็นเครื่องมืออย่างนั้นหรือ เมื่อคิดได้ดังนั้นเธอเองก็รู้สึกเริ่มจะอยู่เฉยไม่ได้เสียแล้ว เพราะลูกสาวของนพนาก็เป็นมือที่สามเช่นกัน นั่นคงเป็นเพราะพวกเขาเล็งเห็นถึงอำนาจและอิทธิพลรวมทั้งบริษัทของครอบครัวเธอสินะ เดิมทีแล้วเธอคิดว่าตัวเองเก็บได้สิ่งของล้ำค่าเสียอีก นึกไม่ถึงเลยว่าคนที่เธอเลือกนั้นจะเป็นลูกสาวของเมียน้อยอย่างนพนา ทำให้ในใจเธอรู้สึกราวกับได้กลืนกินแมลงวันลงไป รู้สึกสะอิดสะเอียนยิ่งนัก ดังนั้นเธอจึงเอ่ยถามขึ้น "แล้วเรื่องนี้ท่านนายกว่าอย่างไรคะ?" นวิยารู้สึกสงสัย เห็นได้ชัดว่าเมื่อสักครู่ที่ตรีภพเห็นเธอพูดจากับจรีภรณ์เช่นนั้นเขาไม่พอใจเป็นอย่างมาก ถ้าเป็นเช่นนั้นเมื่อก่อนที่เธอทำเรื่องร้ายๆกับจรีภรณ์เช่นนั้นเขาก็คงจะรู้เช่นกัน หากเป็นเช่นนี้แล้วทำไมเขาถึงยังให้ลูกสาวอีกคนของเขาแต่งงานกับจิรภาสกัน? "คือเป็นแบบนี้ค่ะ" นพนาเดาไม่ผิดว่าเธอจะต้องถามเช่นนี้ ในใจจึงคิดแผนไว้รับมือแล้ว จึงหัวเราะออกมาแล้วเอ่ยกับนวิยาต่อ “เรื่องนี้คุณตรีภพก็รู้สึกลำบากใจเหมือนกันค่ะ แต่ก็ขัดขวางความรู้สึกชอบพอกันของเด็กสองคนนั้นไม่ได้ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เราก็สนับสนุนพวกเขาไปเลยไม่ดีกว่าหรือคะ แล้วอีกอย่าง จรีภรณ์เองก็ไม่ได้คัดค้านอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ ในทางกลับกันเธอยังดูสนับสนุนเสียอีก ในเมื่อพวกเขาสองคนก็หย่ากันไปแล้ว เธอก็คงไม่มีอะไรให้พูดแล้วล่ะ เพราะฉันนั้นฉันคิดว่าคงจะเป็นการดีที่เราจะทิ้งเรื่องเก่าๆทิ้งไป ขอเพียงแค่ลูกมีความสุขก็สำคัญกว่าอะไรทั้งสิ้นแล้ว!” นวิยาไม่ได้พูดอะไร แต่ในใจกลับเต็มไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย คงจะไม่พูดไม่ได้ว่านพนาคนนี้ช่างมีเทคนิคการพลิกแพลงคำพูดได้ดีเสียจริงๆ แม้ว่าตัวเธอเองจะอยากได้ชญาภามาเป็นลูกสะใภ้ตั้งแต่แรก แต่ลูกชายของเขาไม่เคยรู้สึกชอบพอชญาภามาก่อนอยู่แล้ว ใครๆก็มองออก กับการที่ทั้งสองจะมาถูกตาต้องใจกันแล้วนั้นยิ่งไม่ต้องพูดถึง หรือแม้แต่การแต่งงานในครั้งนี้ นั่นก็เป็นเพราะตัวเธอเองที่เอาจรีภรณ์มาบีบบังคับลูกชายตัวเอง แล้วจะเอาความสุขมากจากที่ไหนกัน เพียงแต่นพนาเป็นคนพูดเป็น ทั้งๆที่การแต่งงานก็เพื่อผลประโยชน์ของทั้งสองฝ่าย กลับกลายเป็นความถูกใจกันระหว่างเขาทั้งสองคนเสียนี่ ส่วนจรีภรณ์นั่นก็ด้วย ตัวเธอเองก็เคยทำกับเธอถึงขนาดนั้น ลูกชายของเธอก็ให้เขาออกจากบ้านมาตัวเปล่าในตอนนั้นอีก เธอไม่เชื่อหรอกว่าผู้หญิงคนนี้จะมีคำพูดดีๆ จะสนับสนุน หรือจะไม่คัดค้านอะไรเลย แต่นพนาพูดกับเธอเช่นนั้น คงจะเพื่อให้เธอสบายใจ คิดถึงตรงนี้แล้วเธอรู้สึกสับสนในใจ กลัวแต่ว่าผู้ชนะครั้งนี้คงจะเป็นครอบครัวของพวกเขาสินะ เพราะตั้งแต่แรกเธอไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อนเลย สุดท้ายแล้วมีแต่เธอที่ไม่รู้อะไรเลยอยู่คนเดียว เธอโดนหลอกมาตั้งนาน ทำให้เธอเองก็ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนเช่นกัน หรือแม้กระทั่งกับชญาภาเองเธอก็รู้สึกเจ็บใจยิ่งนัก ดูแล้วที่ชญาภาทำทั้งหมดคงเป็นการเสแสร้งสินะ ถ้ามิเช่นนั้นตอนที่เธออยากได้ชญาภามาเป็นลูกสะใภ้แทนจรีภรณ์ เจ้าตัวกลับไม่ขัดเลยสักนิด แถมยังมาอยู่ร่วมกันกับเธอที่นี่อีก หากเธอรู้ความจริง เธอจะไม่มีทางให้ลูกชายตัวเองแต่งงานกับชญาภาเป็นอันขาด ถ้าคนอื่นรู้ว่าลูกชายของเธอเลิกกับพี่สาวแล้วมาแต่งงานกับน้องสาวเช่นนี้ คงจะไม่ถูกคนนอกหัวเราะเยาะแย่เลยหรือ ที่สำคัญคือคนที่เธอเป็นคนเลือกเองดันเป็นลูกสาวของคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นเมียน้อยอีกเสียนี่ ดูแล้วผู้หญิงคนนี้คงไม่ใช่คนจิตใจดีอะไร ภายในใจของนวิยากลับวกวนคิดไปคิดมาอยู่หลายรอบ และนี่ก็เป็นข้อสรุปสุดท้ายที่เธอมีต่อชญาภา เธอเองก็รู้สึกเสียใจ เป็นแผนการที่ลึกล้ำเสียจริงๆ ปิดบังเธอได้มาตั้งสามปี นพนาเห็นว่าเธอไม่ได้พูดอะไร ในใจรู้สึกตะขัดตะขวง ตอนนี้ลูกชายของเธอกับชญาภากำลังจะแต่งงานกัน ทุกสิ่งได้ถูกกำหนดไว้แล้ว แก้ไขอะไรก็คงไม่ได้ เพียงแต่ตอนนี้เธอได้มารับรู้ถึงความร้ายกาจของผู้หญิงคนนี้ ความไม่สมหวังเพียงแค่เล็กน้อยนั่นก็สร้างความทุกข์ทรมานให้ได้เช่นกัน นพนากลัวว่าหากลูกสาวเธอแต่งงานกับจิรภาสแล้วจะกลับกลายเป็นว่าจะไม่มีอันจะกิน จึงเอ่ยขึ้นต่อว่า "เรื่องนี้ชญาภาเองก็ไม่ได้รู้เรื่องมาก่อน ฉันเองก็เพิ่งบอกเธอไปเมื่อไม่นานมานี้ ยิ่งตอนนั้นเธอยังเด็ก จรีภรณ์ก็ไม่ได้อาศัยอยู่ที่บ้านแล้วด้วย หากไม่รู้จักกันก็คงไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร เรื่องนี้คงต้องโทษฉันนี่แหล่ะค่ะ หากตอนนั้นไม่ใช่เพื่อความสุขของลูก ฉันก็คงไม่ทำเช่นนี้ พวกเขาก็เป็นเด็กดีกันทั้งนั้น เห็นใครลำบากฉันเองก็รู้สึกแย่เหมือนกัน แต่เมื่อเห็นว่าจรีภรณ์กับจิรภาสอาจจะไม่ได้มีบุญวาสนาต่อกัน ในเมื่อเป็นเช่นนั้น ก็ช่วยให้ชญาภาสมหวังไม่ดีกว่าหรือคะ คุณนวิยาเองก็คงจะมองไกลออกไปข้างหน้าเช่นกันใช่ไหมคะ?" "อืม ก็ต้องมองให้ไกลแล้วล่ะค่ะ" นวิยาคล้อยตาม พลางครุ่นคิดอย่างละเอียดกับสิ่งที่นพนากล่าวขึ้นเมื่อสักครู่ ตอนนั้นที่จรีภรณ์ออกจากบ้านไป อายุของเขาทั้งสองคนก็ยังเด็กอยู่ ชญาภาจะจำจรีภรณ์ไม่ได้นั่นก็คงสมเหตุสมผลอยู่เหมือนกัน เมื่อคิดได้ดังนั้นนวิยาก็รู้สึกสบายใจขึ้นมาก ดูเหมือนเมื่อครู่เธอจะเข้าใจชญาภาผิดไป จิรภาสได้ยินสิ่งที่มารดาตัวเองกับนพนาคุยกันนั้น รู้สึกกระวนกระวายใจ จึงเดินเลี่ยงออกมายังลานบ้าน ชญาภารู้ว่าเขากำลังไม่สบายใจ จึงเดิมตามออกมาด้วย "จิรภาส เรื่องนี้เป็นความผิดของพวกฉันเองค่ะ ตอนนั้นแม่ก็ไม่อยากจะเข้าไปแทรกเข้าไปในชีวิตการแต่งงานของพ่อ แต่ตอนนั้นดันมีฉันขึ้นมาแล้ว แล้วอีกอย่างตอนนั้นแม่ของจรีภรณ์ก็ตายไปแล้วด้วย แม่ถึงพาฉันเข้ามาอยู่ที่บ้านหลังนี้ เป็นเพราะสาเหตุนี้พี่ถึงตัดสินใจออกจากบ้านไป เรื่องนี้เป็นเรื่องของเกียรติและศักดิ์ศรี แม่ถึงไม่ได้บอกความจริงกับพวกคุณไปตั้งแต่แรก จิรภาส ขอโทษนะคะ" ชญาภาอธิบายให้จิรภาสฟังเบาๆ บนใบหน้าแสดงถึงความรู้สึกผิดที่ตำหนิติโทษตัวเอง จิรภาสหันมามองเธอ เมื่อครู่เขารู้สึกทนฟังในสิ่งที่พวกเขาพูดคุยกันไม่ได้จริงๆ คำพูดโกหกอย่างต่อเนื่องเช่นนั้น ดูมีอำนาจ ทั้งๆที่จริงก็นึกถึงแต่ผลประโยชน์ของตัวเอง โดยเฉพาะยิ่งเห็นสายตาประชดประชันนั่นของจรีภรณ์เช่นนั้น เขายิ่งรู้สึกว่าตัวเองราวกับเป็นตัวตลก ทำให้เขารู้สึกแย่ยิ่งขึ้นไปอีก แต่แล้วนี่มันเกี่ยวอะไรกับชญาภากัน เธอก็เป็นคนหนึ่งที่ถูกปิดบังไว้เหมือนกัน เธอแค่ผิดตรงที่ดันมารักเขา เขาเองที่ต้องขอโทษเธอ เมื่อคิดได้ดังนั้นเขาจึงเอ่ยออกมาอย่างรู้สึกผิด "ผมรู้ ไม่เป็นไรนะ" นพนาเมื่อเห็นว่าจิรภาสเดินออกไปแล้ว ในใจกลับโลดเต้นขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อสักครู่เธอไม่กล้าจะพูดใส่ร้ายจรีภรณ์ เพราะเธอรู้ว่าเขายังคงมีความรู้สึกให้กับผู้หญิงคนนั้นอยู่ หากเธอพูดออกไป คงจะทำให้ลูกสาวเธอต้องอึดอัดใจ อีก อย่างเธอพูดไปเขาอาจจะไม่เชื่อก็ได้ แต่หากกับนวิยานั้นไม่เหมือนกัน เธอจะไม่ยอมปล่อยโอกาสที่จำทำให้พวกเขาผิดใจกันเช่นนี้หลุดมือไปเป็นอันขาด "อืมมม ยังมีอีกเรื่อง ฉันไม่แน่ใจว่าควรจะบอกคุณดีไหม" นพนาแสร้งทำมองนวิยาด้วยความลำบากใจ "ในเมื่อคุณรู้เรื่องทั้งหมดแล้ว ฉันคิดว่าฉันจำเป็นต้องบอกคุณอีกเรื่องหนึ่ง"