ตอนที่ 93 อึดอัดใจ

ตอนที่ 93 อึดอัดใจ “เรื่องอะไรหรือ?”นวิยาที่เริ่มจะรู้สึกวางใจได้เมื่อสักครู่เมื่อได้ยินนพนาพูดเช่นนั้น กลับเริ่มมีอาการขึ้นมาทันที “คุณยังจำครั้งที่แล้วเรื่องที่เขตตะวันออกได้หรือเปล่า?” นพนาเอ่ยเตือนความจำขึ้นมา “ทำไมหรือคะ?”นวิยารู้สึกสงสัย ในเมื่อเรื่องนี้ผ่านมาตั้งหลายเดือนแล้ว ทำไมอยู่ดีๆถึงพูดถึงขึ้นมาตอนนี้ เรื่องราวครั้งก่อนที่ทำให้พวกเขาพลาดโอกาสในการทำกำไรไปอย่างน่าเสียดาย นั่นทำให้เธอเองก็รู้สึกโกรธแค้นเช่นกัน เมื่อนพนาเห็นท่าทางของนวิยาแล้วนั้น รู้ว่าเธอเองก็ยังคงรู้สึกแค้นอยู่ จึงรีบอธิบายให้เธอฟัง “ครั้งที่แล้วเรื่องนั้นไม่ใช่ว่าพวกเราจะช่วยคุณไม่ได้ แต่ตอนนั้นจรีภรณ์เสนอให้กับตระกูลธนะปรีดากุล คุณตรีภพเองที่รู้สึกละอายใจกับเธออยู่แล้ว จึงรับปากเธอไป” “อย่างนั้นหรือ? ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้นี่เอง”นวิยาขมวดคิ้วพลางเอ่ยขึ้น ถึงว่าในเมื่อเรื่องนี้ก็ตกลงกันเป็นอย่างดีแล้ว แต่ทำไมสุดท้ายกลับให้ตระกูลธนะปรีดากุลไปเสียนี่ ที่แท้นี่ก็เป็นฝีมือของจรีภรณ์นี่เอง นวิยากำลังด่าว่าจรีภรณ์อยู่เมื่อทราบเรื่องนี้แล้ว ในใจเธอยิ่งรู้สึกเกลียดชังขึ้นมาอีก แต่เธอเองก็เข้าใจว่าที่นพนาพูดมาทั้งหมดนี้ คงไม่ได้มีจุดประสงค์ดีแน่ๆ แต่ในเมื่อเรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว เธอจึงไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่ความเชื่อใจที่มีต่อนพนาต่อไปคงจะไม่มีอีกแล้ว หลังจากนี้ไปสองครอบครัวจะกลายเป็นครอบครัวเดียวกัน พอเป็นหน้าเป็นตาให้กันได้ก็พอ หากมีคนนอกที่บุกรุกล้ำเส้นเข้ามา พวกเขาก็คงเลือกที่จะจัดการกับคนนอกเหล่านั้นก่อนอยู่แล้ว ดูจากความเกลียดชังที่แสดงออกมาทางใบหน้าของนพนาแล้วนั้น นวิยาก็รู้ว่าเธอทำได้ตามเป้าหมายของเธอแล้ว จึงหัวเราะออกมาพลางกล่าวว่าต่อไปเรื่องราวเช่นนี้คงจะไม่มีอีกแล้ว วันนี้กลายเป็นครอบครัวเดียวกันไม่ใช่คนอื่นคนไกลอีกต่อไป หลังจากกล่าวจบเธอจึงมองตามไปทางด้านบน ความหมายของคำพูดของนพนานั้นนวิยาเข้าใจดี ไม่ว่าจะเคยเป็นอย่างไรมาก่อน แต่ตอนนี้พวกเขาเป็นเหมือนกับตั๊กแตนที่อยู่บนเชือกเส้นเดียวกัน ทุกอย่างล้วนแต่มีความเชื่อมโยงกันทิ้งสิ้น เธอไม่เชื่อว่าหากชญาภาแต่งงานกับจิรภาสแล้วนั้น ต่อไปหากเกิดอะไรแล้วพวกเขาจะไม่ช่วยเหลือลูกชายของเธอ หลังจากงานเลี้ยงช่วงกลางคืนเสร็จสิ้นลงนั้น ทุกคนก็ต่างแยกย้ายกันกลับบ้าน จรีภรณ์เองก็พักผ่อนอยู่ในห้อง ตรีภพก็ไม่อยากเห็นหน้านวิยา จึงมีข้ออ้างพาตัวเองมายังด้านบนเช่นนี้ จนกระทั่งเขาจะกลับ ตรีภพก็ไม่ได้ออกมาส่ง ทำให้นพนารู้สึกไม่สบายใจ เมื่อกลับมาถึงบ้าน นวิยาจึงเอ่ยกับจิรภาสขึ้น “เราคุยกันก่อน” “คุยอะไรครับ?” จิรภาสมองผู้เป็นมารดาด้วยสายตาเยาะเย้ย “ลูกรู้เรื่องที่จรีภรณ์เป็นลูกสาวของตรีภพแล้วใช่ไหม?”นวิยานึกขึ้นมาได้ตอนที่ตรีภพบอกนั้นเขาเองก็นั่งอยู่ข้างๆเธอ แต่กลับไม่มีท่าทีตกใจเลยสักนิด ทำให้เธอเองรู้สึกว่าตัวเองต้องพลาดอะไรไปแน่ๆ ทั้งๆที่ทุกคนรู้หมด แต่มีเพียงเธอเท่านั้นที่กลับดูเหมือนคนโง่ไม่รู้อะไรเลยสักนิดเดียว “รู้แล้วยังไงล่ะครับ แม่จะโทษผมที่ผมไม่ได้บอกแม่งั้นหรือ?” “ไม่ใช่ ถ้าแม่รู้ว่าจรีภรณ์เป็นลูกสาวของตรีภพ แม่คงจะไม่พูดอะไรที่ทำให้เธอลำบากใจหรอก” “ใช่ครับ ถ้ามีผู้สนับสนุนดีๆแบบนี้ แม่คงจะรีบคว้าเอาไว้ คงไม่ปล่อยให้หลุดมือไปหรอกสินะครับ แล้วก็คงจะไม่ทรมานเธอแบบนั้น ผมพูดถูกไหมครับ?” คำพูดของจิรภาสแสดงออกถึงความประชดประชัน เขารู้อยู่แล้วว่าถ้าแม่เขารู้คงจะต้องตกใจมากแน่ๆ แล้วก็คงจะรู้สึกเสียใจแน่ๆที่ปฏิบัติกับจรีภรณ์เช่นนั้น หึ หึ นี่แหล่ะมารดาของเขา รังแกคนที่อ่อนแอกว่า แต่กลับมักจะเกรงกลัวคนที่แข็งแกร่งกว่าตัวเอง เป็นผู้หญิงที่เกลียดความจนรักความสบายเช่นนี้ “จะพูดแบบนั้นก็ไม่ได้นะ”นวิยาที่โดนลูกชายพูดใส่ไปแบบนั้นก็รู้สึกวูบๆบนใบหน้า บางอย่างที่คนอื่นมองไม่เห็น แต่ลูกชายของเขากลับมองเห็นปัญหาทุกอย่าง นั่นทำให้เธอรู้สึกละอายใจขึ้นมา จึงแสร้งทำพูดขึ้นมาราวกับว่าตัวเองก็มีเหตุผล “ถ้าตอนนี้ไม่ใช่เป็นเพราะเธอมีนิสัยแข็งกระด้างแบบนั้น ไม่เถียงแม่บ่อยๆแบบนั้น แม่ก็คงจะไม่ปฏิบัติกับเธอแบบนั้นหรอก” “ฮ่าๆ ใช่หรือครับ?” จิรภาสหัวเราะออกมาอย่างเย็นชาพลางมองไปที่มารดาตัวเอง แล้วจึงเอ่ยถามขึ้น “แม่จะทำดีกับชญาภาไหม?” “ก็ต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้วสิ ลูกถามแบบนี้หมายความว่าอย่างไร?” “ถ้าเป็นแบบนั้นก็ดีครับ ในเมื่อแม่เองก็พอใจในตัวชญาภา ผมหวังว่าต่อไปแม่จะไม่ปฏิบัติกับชญาภาเหมือนกับที่ทำกับจรีภรณ์ อีกอย่างตอนนี้สถานะของเธอก็เป็นที่รู้กันดี ไม่เหมือนกับจรีภรณ์ ที่ตอนนั้นถูกแม่บีบบังคับจนต้องทนแบกรับเรื่องแย่ๆไปแบบนั้น” “แม่....” “แล้วยังมีอีกครับ นี่เป็นสิ่งสุดท้ายที่ลูกชายของแม่คนนี้จะยอมรับปากแล้วทำตาม การแต่งงานกับชญาภาก็เป็นความต้องการที่แม่อยากให้ผมยอมแต่งงานกับเธอ และผมหวังว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้าย” จิรภาสกล่าวเสร็จแล้วหยิบเสื้อผ้าเดินออกไป นวิยามองดูท่าทางติดรำคาญของลูกชายตัวเองแล้ว ในใจยิ่งรู้สึกจมดิ่งลงไปอีก เธอยังมีเรื่องที่อยากจะคุยกับเขาอีก แต่ทำไมลูกชายของเธอกลับไม่ยอมที่จะรับฟังเธอบ้างเลย ปัญหาในตอนนี้ไม่ใช่ว่าเธอจะปฏิบัติกับชญาภาอย่างไร แต่เป็นเรื่องที่จรีภรณ์กลับมาแล้วนี่สิจะให้เธอสงบจิตสงบใจได้อย่างไรกัน หากพิจารณาตามที่นพนากล่าวไว้นั้น จรีภรณ์ควรจะเกลียดพวกเขามากกว่า แม้ว่านพนาจะบอกว่าจรีภรณ์ไม่ได้คัดค้านอะไร แต่เธอก็ไม่ได้โง่ถึงกับขนาดจะไม่รู้ว่าคงไม่มีลูกของอดีตภรรยาคนไหนจะไม่รู้สึกเกลียดพวกเมียน้อยบ้าง? และยิ่งไปกว่านั้นลูกสาวของคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นเมียน้อยดันมาแย่งคนรักของเธอไปอีก เป็นไปไม่ได้เลยที่เธอจะไม่รู้สึกเกลียดชังพวกเขา นั่นเป็นเพราะเธอรู้สึกเกลียดชังพวกเขา เกลียดชังตรีภพ ดังนั้นเธอจึงเลือกทำเป็นไม่รู้จักพวกเขา และแม้ว่าตอนนั้นสิ่งที่นวิยาทำกับเธอจะโหดร้ายมาก แต่จรีภรณ์ก็ไม่ได้แสดงตัวว่าเป็นลูกของตรีภพเลย คงจะเกลียดเธอมากเช่นกัน แต่ตอนนี้ไม่เหมือนกัน ในวันสำคัญเช่นนี้จรีภรณ์ดันกลับมาเสียนี่ ทำให้นวิยารู้สึกว่าเธอจะต้องมีแผนร้ายอะไรแน่ๆ มิเช่นนั้นคงไม่เลือกที่จะกลับมาในช่วงเวลาแบบนี้ แล้วเมื่อโยงไปเรื่องที่เขตตะวันออกเมื่อครั้งที่แล้ว เธอรู้สึกว่าครั้งนี้การกลับมาของจรีภรณ์คงจะกลับมาเพื่อแก้แค้นพวกเขา ทำให้เธอรู้สึกกังวลขึ้นมาทันที เดิมทีแล้วเธออยากจะบอกกับลูกชายตัวเอง แต่ลูกชายของเธอกลับไม่อยากจะคุยกับเธอเลยสักนิด ยิ่งทำให้รู้สึกร้อนใจ จึงหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแล้วกดโทรออก ไม่นานปลายสายก็กดรับสาย นวิยาได้ยินเสียงของจิรภาสแล้วจึงเอ่ยขึ้นทันที “แม่มีเรื่องจะคุยกับลูก กลับมาหาแม่หน่อยสิ” “แม่มีเรื่องอะไรอีกล่ะครับ?”จิรภาสทางปลายสายขมวดคิ้วด้วยความสงสัย “เรื่องเกี่ยวกับจรีภรณ์ แม่มีเรื่องจะบอกลูกจริงๆ”นวิยาพยายามบอกกับลูกชายตัวเอง เกี่ยวกับเรื่องของบริษัทที่เธอรู้สึกถึงความสะเพร่าของตัวเอง เพียงแค่ใครที่มาขัดผลประโยชน์ของเธอ นั่นก็ล้วนเป็นศัตรูของเธอทั้งสิ้น เรื่องนี้เธอจะต้องคุยกับลูกชายของเธอให้ชัดเจน และเมื่อลูกชายได้ยินว่าเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับจรีภรณ์แล้วนั้น กลับถามออกมาอย่างร้อนรน นวิยาจึงเล่าเรื่องครั้งที่แล้วที่เกิดขึ้นที่เขตตะวันออกให้เขาฟังโดยไม่ตกหล่นเลยสักนิดเดียว แล้วเตือนให้ลูกชายตัวเองระวังจรีภรณ์ไว้ “แม่หมายความว่ากลัวว่าเธอจะมาแก้แค้น?”ปลายสายที่เงียบมาตลอดกลับเอ่ยถามขึ้นทันที นวิยาคิดว่าลูกชายเปิดทางให้เธอ จึงรีบบอกไปว่าการกลับมาของจรีภรณ์ครั้งนี้ไม่ได้มาดี ในเมื่อสามารถทำให้ตรีภพให้โครงการนั้นกับตระกูลธนะปรีดากุล เช่นนั้น ต่อไปก็คงจะต้องมีวิธีอื่นๆตามมาอีกแน่ วันนี้เห็นที่ตรีภพปฏิบัติกับจรีภรณ์แล้วดูจะไม่ธรรมดาเสียด้วย เขาคงจะตามใจเธอเสียมากกว่า แม้กระทั่งนพนาแองยังต้องยิ้มต้อนรับเธอ ทำให้เธอรู้สึกไม่ดีเอาเสียเลย ถ้าโครงการต่อไปจรีภรณ์อยากจะทำอะไรบ้าๆอีก ก็คงจะไม่ใช่เรื่องยาก จิรภาสที่อยู่ทางปลายสายได้ยินมารดาของตนวิเคราะห์อย่างละเอียดนั้น กลับหัวเราะเยาะขึ้น “แม่ครับ หากตอนนั้นลูกชายของแม่ไม่ได้หย่ากับจรีภรณ์ ตอนนี้แม่ก็คงไม่ต้องมากังวลแบบนี้หรอกใช่ไหมครับ เห็นแบบนี้แล้ว จรีภรณ์ดูแล้วจะมีประโยชน์มากกว่าชญาภาแล้วหรือเปล่า? เพราะคนที่คุณตรีภพดูจะแคร์มากที่สุดก็คือจรีภรณ์สินะครับ” “ไม่ใช่แบบนั้น”เธอปฏิเสธแล้วกล่าวต่อ “แม่แค่ไม่อยากให้ลูกต้องเหนื่อย เลยอยากหาคนที่จะสามารถแบ่งเบาช่วยลูกได้บ้างเท่านั้นเอง” “แม่หมายความว่า ถ้าชญาภาไม่มีประโยชน์กับผม ผมก็ไม่ต้องแต่งงานกับเธอได้อย่างนั้นหรือครับ?” “เฮ้อ ถ้าต่อไปตรีภพช่วยอะไรลูกไม่ได้ แม่ก็คิดว่าไม่ต้องมีงานแต่งงานก็ได้ ” เพียงแต่เมื่อคิดว่านพนาเองก็มีแผนการกับตัวเธอเองแล้วนั้น นพนาเองก็คงจะดูน่ากลัวไม่น้อยเลยทีเดียว “ฮ่าๆ จริงหรือครับ?” เสียงหัวเราะอันแสนเย็นชาดังขึ้นจากปลายสาย เขารู้สึกว่าคนที่น่าสงสารที่สุดก็คือตัวเขานี่แหล่ะ เขาเพียงต้องการแต่งงานกับคนที่รักเขาแล้วเขาก็รักเธอเพียงเท่านั้น แต่ทำไมมันถึงดูยากเย็นถึงเพียงนี้ ตั้งแต่ตอนนั้นที่มารดาของเธอไล่ให้จรีภรณ์ออกจากบ้านไป หัวใจของเขาก็ได้ตายไปพร้อมๆกันในตอนนั้นแล้ว เขารักเธอได้เพียงคนเดียว ในช่วงเวลาสามปีนี้ที่สูญเสียจรีภรณ์ไป เขารู้สึกเจ็บปวดมาก ใช้ชีวิตราวกับร่างไร้วิญญาณและความรู้สึก ตอนนี้เธอมาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าเขา แต่ทำไมถึงได้กลายเป็นศัตรูของมารดาเขาไปเสียแล้ว ในเมื่อเธอไม่รักเขา เธอเกลียดเขา เขาก็จะไม่หวังให้เขาและเธอกลับมาอยู่ด้วยกันอีก ในเมื่อชญาภาชอบเขาขนาดนั้น จะแต่งกับใครก็คงไม่ต่างกัน เพียงแต่เขาเองก็ไม่คิดว่ามารดาของเขาจะกลับมาเล่นกับความคิดของเขาอีก เขารู้สึกว่าการแต่งงานของเขาเหมือนกับการทำธุรกิจ ปิดบังอะไรไม่ได้ทั้งนั้น “ลูกเป็นอะไรไป?”เมื่อนวิยาเห็นว่าไม่มีเสียงตอบกลับมาจากทางปลายสาย จึงเอ่ยถามขึ้นอย่างกังวล “แม่ มีคุณธรรมเสียหน่อยดีไหมครับ?” จิรภาสเอ่ยขึ้นด้วยความยากลำบาก เขารู้สึกสงสารตัวเอง นิวยาได้ยินที่ลูกชายว่าดังนั้น ทำให้เธอรู้สึกตกตะลึง และขณะที่กำลังจะพูดบางอย่างออกไปนั้น กลับถูกตัดสายไปเสียแล้ว เธอไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงพูดแบบนี้ เธอรู้สึกน้อยใจเป็นอย่างมาก ทุกสิ่งที่เธอทำทั้งหมดนี้ก็เพื่อเขา แต่ทำไมลูกชายของเธอถึงไม่รับรู้เสียที? ขณะกำลังนอนหลับในตอนกลางคืนนั้น นวิยาพลิกตัวไปมา เรื่องที่ได้รับรู้ในวันนี้นับว่าเป็นเรื่องใหญ่ จนกระทั่งตอนนี้เธอเองก็รู้สึกราวกับกำลังฝันอยู่ โดยเฉพาะตอนที่เห็นจรีภรณ์กับรอยยิ้มที่ดูจะสะใจเช่นนั้น เธอรู้สึกอึดอัดใจยิ่งนัก เธอจำได้ว่าก่อนหน้านี้จรีภรณ์เคยบอกกับเธอไว้อย่างเย้ยหยัน ลูกสาวของใครก็คงเหมือนคนนั้น ตอนแรกเธอไม่เข้าใจว่าคืออะไร ยังคิดว่าเธอคงจะเป็นประสาท แต่ตอนนี้เธอรู้สึกว่าตัวเองกำลังถูกเยาะเย้ย หากเธอรู้เร็วกว่านี้ เธอก็คงจะไม่ให้ลูกชายแต่งงานกับชญาภาเป็นอันขาด คิดได้ดังนั้นเธอยิ่งรู้สึกเกลียดชังจรีภรณ์ขึ้นไปอีก คืนนี้คนที่นอนไม่หลับคงไม่ใช่แค่เพียงนวิยาเท่านั้น ทางด้านแม่ลูกนพนากับชญาภาเองก็เช่นกัน