ตอนที่ 97 การชดเชยของตรีภพ

ตอนที่ 97 การชดเชยของตรีภพ “ชดเชยหรือคะ?” จรีภรณ์หัวเราะเยาะพลางมองไปยังตรีภพ เธอเคยอยากได้สิ่งของของเขาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ตอนนั้นที่เธอหย่ากับจิรภาส เธอออกมาจากที่นั่นตัวเปล่ายังไม่แม้แต่จะมองกลับมาที่เธอเลยเสียด้วยซ้ำ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเงินของตรีภพ ตอนนี้กลับอยากจะมาชดเชยให้กับเธอ หึหึ เงินพวกนี้จะสามารถชดเชยทุกอย่างได้หรืออย่างไรกัน? จรีภรณ์มองเขาด้วยความเย็นชา ตอนนี้สิ่งที่เคยใช้ในวงการราชการของเขากลับใช้มันเมื่ออยู่ตรงหน้าเธอ น่าตลกสิ้นดี เดิมที่เธอคิดว่าจะปฏิเสธไป แต่เมื่อนึกถึงหนูดีที่นอนไม่สบายอยู่นั้น ในใจของเธอก็เริ่มรู้สึกเจ็บปวดขึ้นมาอีกครั้ง เธอกลับมาในครั้งนี้ก็เพื่อที่จะมาแย่งทุกอย่างกลับไปไม่ใช่หรือ? ในเมื่อเขาเต็มใจให้เธอเช่นนั้น แล้วทำไมเธอถึงจะไม่รับมันไว้ล่ะ คิดได้ดังนั้นเธอจึงยื่นมือออกไปรับบัตรในมือของเขาไว้ แล้วเอ่ยขอบคุณเขา “ขอบคุณค่ะท่านนายก” ตรีภพเห็นว่าลูกสาวยอมรับบัตรของเขาไปนั้น ก็รู้สึกประหลาดใจ เดิมทีเขาคิดว่าเธอคงจะต้องพูดจาประชดประชันใส่เขา แต่คิดไม่ถึงเลยว่าเธอจะยอมรับมัน และเมื่อคิดว่าที่ผ่านมาเธอผ่านความลำบากมามากขนาดไหน และยังต้องเลี้ยงดูลูกอีก ช่วงเวลานี้คงผ่านไปอย่างยากลำบากน่าดู จึงเอ่ยถามขึ้น “ตอนนี้ลูกต้องการเงินใช่ไหม?” “ทำไมคะ? ท่านนายกทำใจไม่ได้หรือคะ ที่ต้องให้เงินฉัน” จรีภรณ์มองเขากลับ จริงๆแล้วเธอรู้ว่าเขาไม่ได้หมายความเช่นนั้น แต่เธออยากจะทำให้เขารู้สึกอึดอัด จึงตั้งใจเอ่ยถามออกไปแบบนั้น “ไม่ใช่ลูก ลูกต้องการอะไรพ่อให้ลูกได้หมด ไม่ปิดบังลูกแน่นอน แม้แต่ทรัพย์สินของพ่อเองก็จะเป็นของลูกทั้งหมด” “หรือคะ?” เธอเลิกคิ้วขึ้น แล้วตั้งใจถามกลับไป “แล้วเมียน้อยของคุณล่ะคะ?” “พ่อคุยกับพวกเขาไว้อย่างชัดเจนแล้ว ต่อไปนี้ทรัพย์สินของพ่อที่มีจะเป็นของลูก พวกเขาไม่กล้าขัดหรอก ลูกเผชิญความลำบากอยู่ข้างนอกมาตลอดช่วงกี่ปีมานี้ ต่อไปถ้ามีอะไรจำไว้ว่าอย่าลืมบอกพ่อนะ รู้ไหม?” ตรีภพมองจรีภรณ์ด้วยความรักใคร่เอ็นดู ในใจคิด ออกไปแล้วเธอเลือกที่จะกลับมาแสดงว่าคงใช้ชีวิตอยู่ข้างนอกแบบนั้นไม่ได้ต่อไปอีกแล้ว กี่ปีมานี้ความดื้อรั้นของเธอตัวเขาเองรู้ดี แต่วันนี้เธอกลับมา นั่นแสดงว่าในหัวใจของเธอยังคงมีเขาคนนี้ที่เธอยังเห็นว่าเขาเป็นพ่อของเธออยู่ คิดได้ดังนั้นในใจของตรีภพก็รู้สึกอบอุ่นขึ้นมาอีกครั้ง ได้ยินตรีภพว่าดังนั้น เธอมองเขากลับไปอย่างเยาะเย้ย “ไม่กล้าขัดอะไร? ฮ่าๆ ท่านนายกคิดว่าผูกคนพวกนั้นติดไว้กับจิรภาสแบบนั้นแล้ว พวกเขาจะมาสนใจกับทรัพย์สินเพียงแค่นี้ของคุณหรือคะ?” “มันไม่ได้มีแค่นี้นะลูก ช่วงที่ผ่านมาพ่อเองก็เก็บสะสมพวกภาพวาดและของโบราณอื่นๆอีก ของพวกนี้พ่อก็เก็บไว้ให้ลูก” ตรีภพรีบบอกกับลูกสาวตัวเอง คำพูดของลูกสาวตัวเองเช่นนั้นทำไมเขาจะไม่เข้าใจ แล้วยิ่งนพนาแม่ลูกที่มีความโลภสองคนนั้นรู้ว่าเขามีเก็บของพวกนี้ไว้ล่ะก็ จะต้องมาโวยวายกับเขาอย่างแน่นอน ดังนั้นเรื่องนี้เขาจึงไม่เคยบอกกับพวกเธอ และไม่เคยคิดจะเก็บไว้ให้พวกเขาด้วยเช่นกัน “หรือคะ? ดูแล้วท่านจะเก็บสะสมทรัพย์สินไว้ไม่น้อยเลยนะคะ” จรีภรณ์แสร้งทำเป็นตื่นเต้นตกใจกับสิ่งที่เธอได้ยิน ในใจยิ่งรู้สึกดูถูกเหยียดหยามมากขึ้นเสียอีก คำพูดของลูกสาวราวกับจี้ใจดำ นั่นทำให้สีหน้าของตรีภพเปลี่ยนเป็นสีแดงทันที ช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมานี้สิ่งของที่มาอยู่ในมือของเขา ไม่ได้บริสุทธิ์โปร่งใสขนาดนั้น ล้วนแต่เป็นสิ่งของที่ไม่เห็นได้ง่ายนัก เพื่อให้ได้ของเหล่านี้มาในตอนนั้น เขาเองก็คิดหาวิธีและมีแผนการจัดการกับมันไปไม่น้อย จึงเอ่ยขึ้นอย่างเก้ๆกังๆ“จนถึงตอนนี้ลูกก็ยังสามารถมองเรื่องราวได้อย่างทะลุปรุโปร่งเหมือนเดิมเลยนะ” ท่าทางเช่นนี้ของตรีภพ จรีภรณ์ไม่ได้อยากเห็นเอาเสียเลย มารดาของเขามีความรู้ อีกทั้งยังงดงาม ทำไมตอนนั้นถึงเลือกผู้ชายคนนี้กันนะ คิดแบบนั้นแล้วเธอรู้สึกว่าเขาไม่คู่ควรกับมารดาของเธอเสียจริงๆ เธอจึงเอ่ยตัดบทอย่างด้วยความรำคาญ “ค่ะ ฉันไม่ได้รู้สึกสนใจเรื่องส่วนตัวของท่าน หากไม่มีอะไรแล้ว เชิญท่านออกไปเถอะค่ะ ฉันจะพักผ่อน” เมื่อเห็นลูกสาวตัวเองราวกับออกคำสั่ง จึงเงียบลง เดิมที่กำลังจะเดินออกไป แต่กลับนึกถึงว่าเมื่อที่ลูกสาวเธอกลับมาแต่ไม่ได้พาหนูดีมาด้วย และวันนี้ก็ไม่เห็นว่าเธอจะมีทีท่าว่าจะออกไปข้างนอก จึงเอ่ยถามขึ้นด้วยความแปลกใจ “เอ่อ แล้วหนูดีล่ะลูก?” “หนูดี?” จรีภรณ์หันมามองยังตรีภพ “ทำไมคะ?” “พ่ออยากเจอเขาน่ะ เมื่อวานลูกก็น่าจะพาเขามาด้วย” ตรีภพมองด้วยสายตาที่มีความหวัง ครั้งที่แล้วที่เขาเจอเด็กคนนั้น ท่าทางของเด็กน้อยนั้นเหมือนกับลูกสาวเธอเป็นอย่างมาก ตอนนั้นนัยน์ตากลมโต กับใบหน้าที่แสดงความสงสัยมองมายังเขา ช่างน่ารักเหลือเกิน คิดได้ดังนั้นตรีภพรู้สึกสบายใจขึ้นมาเป็นอย่างมากอยากจะอุ้มเด็กคนนั้น แล้วให้เด็กน้อยเรียกเขาว่าคุณตา แต่คำพูดต่อมาของลูกสาวเขาราวกับเอาน้ำเย็นมาสาดใส่หน้าเขาก็ไม่ปาน “พากลับมา?” เธอหัวเราะเยาะ “ทำไมต้องพากลับมาด้วยคะ?” “ก็พ่อเป็นตาของเขา ลูกก็ควรจะพาเขากลับมาด้วย ลูกวางใจเถอะนะ พ่อจะทำดีกับหลานอย่างแน่นอน” “ทำดีกับเขา?”จรีภรณ์มองเขาด้วยความเกลียดชัง “ท่านจะให้ฉันพาเขามาในที่ที่มีแต่สิ่งเลวร้ายแบบนี้อย่างนั้นหรือคะ? หรือจะต้องให้เรียกเมียน้อยของคุณคนนั้นว่าคุณยายแล้วบอกเขาว่าตำแหน่งเมียน้อยนี่ได้มาอย่างไรอย่างนั้นหรือคะ?” “พ่อ....” ได้ยินลูกสาวว่าดังนั้นทำให้เขาถึงกับพูดไม่ออก “เชิญท่านออกไปเถอะค่ะ ฉันไม่มีวันพาลูกของฉันมาที่นี่หรอกค่ะ ไม่ว่าจะเป็นในตอนนี้ หรือต่อไปฉันก็จะไม่พาเขามาเหยียบที่นี่แน่”จรีภรณ์มองเขากลับด้วยความเย็นชา แล้วออกคำสั่งไล่เขาอีกครั้ง ตรีภพดึงสายตาอันร้อนดั่งไฟของเขากลับมา แล้วค่อยๆสงบลง ทำได้เพียงเดินออกมาจากห้องนั้น เมื่อครู่เขามองเห็นสายที่มองมาของลูกสาวตัวเองแล้วรู้สึกสงสัยเป็นอย่างมาก เนื่องจากว่าเขามองเห็นความเคียดแค้นที่ส่งมา ทำไมเธอถึงดูเคียดแค้นขนาดนั้นกัน? ตรีภพจับหัวตัวเองอย่างไม่เข้าใจ แต่หากมองจากประสบการณ์กับการดิ้นรนอยู่ในวงการนี้ของเขานั้น ลูกสาวของเขาจะต้องเจอกับอะไรมาแน่ๆ มิเช่นนั้นคงจะไม่มีแววตาอาฆาตเช่นนั้น และอยู่ดีๆก็คงจะไม่กลับมาเช่นนี้ แล้วยิ่งเป็นไปไม่ได้ที่เธอจะรับเงินจากเขา เขารู้สึกสับสน อยู่ๆกลับรู้สึกว่าตัวเองไม่รู้จักลูกสาวคนนี้ของเขาเลยสักนิด เธอจะต้องมีเรื่องปิดบังเขาอยู่แน่ๆ แต่ในขณะเดียวกันเขาเองก็รู้สึกโทษตัวเองที่ในตอนนั้นพานพาเข้ามาอยู่ที่นี่ หากไม่ใช่เพราะเช่นนี้ ลูกสาวของเขามีอะไรก็คงจะขอความช่วยเหลือจากเขา ไม่ใช่แบกรับทุกอย่างไว้คนเดียวเช่นนี้ เมื่อนพนาเห็นตรีภพยืนอยู่หน้าห้องจรีภรณ์อย่างเหม่อลอย คิดว่าเขาคงถูกผู้หญิงคนนั้นไล่ออกมาสินะ เธอหัวเราะเยาะเขาในใจ แต่ก็ยังแสร้งทำเป็นห่วงจึงเดินไปถามเขาอย่างใส่ใจ “เป็นอะไรไปคะ จรีภรณ์ไม่ยอมเปิดประตูให้คุณหรือ?” “มันเกี่ยวอะไรกับคุณ?” ตรีภพเงยหน้าขึ้นจ้องกลับไปยังนพนา แล้วหันกลับเดินไปยังห้องหนังสือของตัวเองทันที นี่เป็นครั้งแรกที่ตรีภพขึ้นเสียงใส่เธอเช่นนี้ เธอรู้สึกใจลอย ในใจเริ่มสับสนขึ้นมาอีกแล้ว เธอรู้อยู่แล้วว่าที่ผู้หญิงเลวๆคนนั้นกลับมาจะต้องไม่มีเรื่องดีแน่ เธอจะต้องพูดอะไรกับตาแก่นั่น มิเช่นนั้นเขาคงจะไม่พูดกับเธอเช่นนี้ ทั้งที่เมื่อก่อนไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน เธอรู้สึกว่าจะต้องทำอะไรสักอย่าง เมื่อคิดได้ดังนั้น จึงหันหลังกลับเดินลงมาด้านล่างทันที จรีภรณ์ที่กำลังนอนอยู่บนเตียง ในหัวของเธอคิดถึงแต่หนูดี เมื่อคืนนี้เทพวีโทรมาหาเธอ บอกว่าหนูดีฟื้นฟูร่างกายได้ดี อาการป่วยก็ได้รับการควบคุมไว้อย่างดี แต่ยังมีอาการคลื่นไส้อาเจียนอยู่บ้าง และยังบอกเธออีกว่าเมื่อคืนชนุตต์ก็อยู่เฝ้าหนูดีทั้งคืน จนตอนนี้ก็ยังไม่ไปไหน ได้ยินที่เทพวีเล่าให้ฟังดังนั้น จรีภรณ์รู้สึกซึ้งใจ เธอรู้ว่าชนุตต์ยังมีความรู้สึกดีๆกับเธออยู่ เพียงแต่ตอนนี้สถานการณ์ระหว่างเขาสองคนยังอยู่ในสภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก แล้วตอนนี้เธอกลับมายังบ้านหลังนี้เพื่อที่จะมาแก้แค้น เธอไม่อยากดึงชนุตต์เข้ามาเกี่ยว และไม่อยากให้เขาต้องมาเดือดร้อนไปด้วย เขาเป็นคนดี เป็นตัวเธอเองที่ไม่คู่ควรกับเขา เรื่องครั้งก่อนชนุตต์ได้อธิบายให้เธอฟังแล้ว รู้แล้วว่าเป็นแผนการของนิรมลที่ตั้งใจใส่ร้ายเขา ดังนั้นเธอจึงไม่คิดติดใจอะไรอีก ถึงอย่างไรชนุตต์ก็ไม่เหมือนจิรภาส เมื่อคิดมาถึงตรงนี้แล้วนั้นเธอรู้สึกดูถูกนิรมลเป็นอย่างมาก ผู้หญิงแบบนี้เป็นคนไร้ศีลธรรมไม่ต่างไปจากชญาภาเลยสักนิด ไม่มีความละอายใจบางเลยที่ทำเรื่องแบบนี้ ช่างน่ารังเกียจเสียจริงๆ จริงๆแล้วจรีภรณ์ไม่รู้ว่าคนที่แนะวิธีนี้ให้กับนิรมลนั่นก็คือชญาภา มิเช่นนั้นวิธิการที่เหมือนกันเช่นนี้คงจะไม่ใช่ใครเลยหากไม่ใช่เพราะชญาภา จรีภรณ์รู้สึกกระวนกระวาย จึงลุกขึ้นมานั่ง แล้วตัดสินใจจะออกไปหาหนูดี จึงเอื้อมหยิบกระเป๋าแล้วออกจากบ้านไป แต่ไม่คิดว่าจะพอรอจนเธอเดินออกมาจากบ้านแล้วนั้น มีรถคนหนึ่งตามเธอมา และเมื่อเดินพ้นจากคฤหาสน์ไปแล้วนั้น ทันใดนั้นก็มีคนเอื้อมมือมาปิดปากเธอแล้วอุ้มเธอขึ้นเพื่อเดินไปยังรถคันนั้น จรีภรณ์พยายามดิ้นไปมาอยู่อย่างนั้น แต่อีกฝ่ายกลับกอดรัดเธอแน่นขึ้น เดิมทีกับแค่ขยับตัวก็ยิ่งยากแล้ว ในขณะนั้นความรู้สึกกลัวก็พลุ่งพล่านเข้ามาเต็มไปหมด เธอนึกถึงที่เธอถูกจับตัวไปเมื่อครั้งที่แล้ว ตอนนั้นเธอยังโชคดีที่หนีออกมาได้ แต่ตอนนี้นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับเธออีกกันแน่? เธอจะถูกลักพาตัวไปอีกอย่างนั้นหรือ? จรีภรณ์ไม่ทันจะได้คิดอะไรต่อ จึงคิดจะตะโกนขอความช่วยเหลืออย่างไม่คิดชีวิต อยู่ๆความรู้สึกกลัวว่าจะไม่มีใครช่วยเธอกลับพุ่งเข้าในใจเธอ และในตอนนั้นเองที่น้ำตาของเธอก็ไหลอาบแก้มลงมา เมื่อมาถึงในรถแล้วนั้น จรีภรณ์จึงหันกลับมามองได้เต็มตาว่าเขาเป็นใคร ทันใดนั้นก็รู้สึกโกรธจนเงื้อมมือขึ้นมาหวังจะตีเขาไป แต่กลับถูกมือนั้นคว้าเอาไว้เสียก่อน “เรามาคุยกันหน่อยไหม”