已经是第一章了
ตอนที่100 เราทำอะไรฟ้าดินก็รับรู้ทั้งนั้น
ตอนที่100 เราทำอะไรฟ้าดินก็รับรู้ทั้งนั้น
ฟังจากสิ่งที่จรีภรณ์พูดแล้วนั้น นพนามือที่ถือจานอยู่นั้นกำลังสั่น เพราะเธอกำลังพยายามอดกลั้นความรู้สึกโกรธที่กำลังจะระเบิดออกมาอย่างสุดชีวิต คำพูดพวกนี้ไม่ใช่แค่ฟังไม่ได้เท่านั้น
ช่วงเวลาที่ผ่านมาเธอแสดงตัวอยู่ในฐานะภรรยาอย่างเป็นทางการของเขามาโดยตลอด เคยชินที่ให้คนอื่นมาเยินยอ แต่จรีภรณ์กลับพรวดพราดพูดมันออกมาเช่นนี้ ราวกับเลือดกำลังพลุ่งพล่านอยู่ในสมองของเธอ รู้สึกโมโหจนอยากจะฟาดมือไปตบคนตรงหน้าเสียด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้เธอจะทำแบบนั้นไม่ได้ หากตรีภพไม่อยู่ล่ะก็ เธอจะเข้าไปฉีกหน้าจรีภรณ์ซะให้รู้แล้วรู้รอด แต่ตอนนี้อยู่ต่อหน้าเขา คงทำได้เพียงแค่นี้
เมื่อคิดถึงตรงนี้แล้วนั้น ในใจของนพนาก็หัวเราะด้วยความเยือกเย็น สุดท้ายแล้วนั่นก็ยังคงเป็นจุดอ่อนของผู้หญิงเลวๆคนนั้น ยิ่งเธอด่าแรง ก็แค่ทำให้ตรีภพรู้สึกว่าแม่เลี้ยงในฐานะนี้คงไม่ได้เป็นกันง่ายๆ ในทางตรงกันข้ามก็จะเห็นใจเธอ อยู่ข้างเธอ แต่ส่วนจรีภรณ์นั้น นานเข้า ตรีภพก็คงจะรำคาญ และความละอายใจที่มีต่อเธอก็คงจะลดน้อยลงไปเรื่อยๆ
จริงๆแล้ว หลังจากที่ตรีภพได้ยินนั้นใบหน้ากลับซีดเผือดขึ้นมา ตอนนั้นที่เขาคบกับนพนานั้นไม่ใช่เพราะความตั้งใจของเขาเลย เพียงแต่ตอนนั้นเขาเองก็ถูกบังคับจนไม่มีทางออก ความเกลียดชังที่ลูกสาวมีต่อเขามันไม่ใช่เพียงแค่วันสองวัน ตอนแรกคำพูดของเธอที่ดูจะเกินไปแบบนั้นไม่ใช่ว่าเธอไม่ได้พูดมันออกมาเสียที่ไหน เพียงแต่เขารู้สึกว่าเขาติดหนี้เธออยู่ ดังนั้นจึงได้แต่อดทนไว้แบบนั้น
ส่วนนพนา เขาเองก็รู้สึกพอใจกับการแสดงออกของเธอมาก ตอนนี้ที่สำคัญคือขอเพียงแค่เธออดทนให้ได้ ให้ลูกสาวของเขาระบายอารมณ์โกรธออกมาเสียก่อน เขาเชื่อว่า ความใจกว้างของนพนาไม่นานก็คงจะกล่อมเกลาลูกสาวของเขาได้ และจรีภรณ์ก็จะให้อภัยพวกเขาแน่ๆ
แต่เขาไม่คิดเลยว่า แม้นพนาจะอดทนไว้ได้ แต่ชญาภากลับไม่ได้ใจกว้างเช่นนั้น เมื่อเธอได้ยินสิ่งที่จรีภรณ์พูดออกมานั้น ก็รู้สึกโมโหจนแทบจะไม่ไหว มารดาของเธอทนรับอารมณ์แบบนี้ได้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน
ผู้หญิงเลวๆอย่างจรีภรณ์มีสิทธิอะไรมาว่าแม่เธอแบบนี้กัน จึงเอ่ยกับจรีภรณ์ด้วยความโมโห “จรีภรณ์ พอได้แล้ว เธอคิดว่าเธอดีนักหรือไง ตอนนี้เธอเองก็ทำเรื่องอับอาบเหมือนกันไม่ใช่หรือ? ยังจะมีหน้ามาว่าคนอื่นอีก”
“อย่างนั้นหรือ? เรื่องน่าอาย? ถ้าอย่างนั้นลองบอกฉันหน่อยสิคะ ว่าฉันไปทำเรื่องที่น่าอับอายอะไรกัน?”จรีภรณ์จ้องกลับไปยังชญาภาแล้วยิ้มเยาะให้กับเธอ
“เรื่องน่าอายที่เธอทำก็เมื่อเช้านี้ไง ฉันเห็น.....” ทันทีที่ชญาภากำลังจะเอ่ยขึ้นกลับถูกขัดขึ้นเสียก่อน
“ชญาภา” ตรีภพรีบไอแทรกขึ้นมา แล้วส่งสายตาไปยังชญาภา เขาเอ่ยกับจรีภรณ์ด้วยความประหม่า“พ่อมีอะไรจะถามลูกหน่อย”
“ค่ะ ไม่ทราบว่าท่านมีอะไรจะคุยกับฉันหรือคะ?”
“เราเข้าไปคุยในห้องหนังสือกันดีกว่านะ” ตรีภพคิดอยู่สักพัก มองจรีภรณ์อย่างลังเล
ตอนที่ได้ยินชญาภาเล่าว่าเห็นจรีภรณ์กับจิรภาสกำลังนัวเนียกันอยู่นั้น สมองเขารู้สึกงุนงงเป็นอย่างมาก เห็นอยู่ว่าพวกเขากำลังจะแต่งงานกันอยู่แล้ว แต่ทำไมจรีภรณ์ถึงจะยังก้าวขาแทรกเข้าไปอีกกัน?
ลูกสาวทั้งสองคนของเขา คนนึงเป็นอดีตภรรยาของจิรภาส ส่วนอีกคนก็เป็นว่าที่ภรรยาของเขา เดิมทีความสัมพันธ์แบบนี้ก็ยุ่งยากมากพออยู่แล้ว แต่ตอนนี้ชญาภากลับบอกกับเขาว่า เธอเห็นจรีภรณ์ขึ้นไปบนรถของจิรภาส นั่นทำให้ตรีภพรู้สึกเหมือนกับนี่เป็นความฝัน เขาเองก็ไม่เชื่อตั้งแต่แรกอยู่แล้ว
แต่ลูกสาวของเขาก็คงไม่น่าจะเอาเรื่องแบบนี้มาหลอกเขานี่ ส่วนจรีภรณ์เองก็ไม่ใช่คนแบบนั้น เธอเกลียดคนที่มาแทรกเป็นมือที่สามของคนอื่นมากที่สุด จะเป็นไปได้อย่างไรที่จะเข้ามาแทรกกลางเองในเวลาแบบนี้
ดังนั้นเขาจึงอยากจะปิดประตูห้องเพื่อจะถามจรีภรณ์ให้ชัดเจน ถ้าหากเขาทั้งสองคนอยากจะกลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง เขาก็จะยกเลิกงานแต่งงานระหว่างชญาภากับจิรภาสอย่างไม่ลังเล เพื่อแลกมากับความสุขของจรีภรณ์
แต่จรีภรณ์กลับไม่เห็นเช่นนั้น กลับเอ่ยออกมาพร้อมกับหัวเราะอย่างเย็นชาขึ้นมา “ท่านมีอะไรจะพูดกับฉันก็พูดตรงนี้เลยเถอะค่ะ ทุกคนจะได้พูดกันอย่างตรงไปตรงมาให้เข้าใจตรงกัน” พูดจบเธอก็นั่งลงบนโซฟา สายตากำลังมองมา ราวกับสงครามครั้งใหญ่กำลังจะเริ่มขึ้น นพนาก็วางจานลงบนโต๊ะ แล้วเดินมานั่งตรงนั้นด้วยเช่นกัน
ตรีภพมองไปยังสองแม่ลูกนพนากับชญาภา ภายในใจรู้สึกติดขัด พลางคิดว่าแล้ววันนี้ก็มาถึงเร็วเหลือเกิน สุดท้ายแล้วพวกเขาจะไม่มีทางอยู่ด้วยกันได้เลยหรือ
“คือ วันนี้ตอนเช้าลูกไปทำอะไรมาหรือ?” ตรีภพที่นั่งเงียบอยู่นานก่อนจะเอ่ยถามประโยคนี้ขึ้น
“แล้วท่านนายกคิดว่าฉันไปทำอะไรมาอย่างนั้นหรือคะ? ฉันก็ไปทำงานมาสิคะ”
“แล้วลูกเจอใครไหม?” ตรีภพยังคงถามอย่างคลุมเครือต่อไป
“ก็ต้องเจอสิคะ บนถนนมีคนเยอะแยะเต็มไปหมด” จรีภรณ์แสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่องราว แล้วมองไปยังสองแม่ลูกด้วยสายตาดูถูก แววตาเย้ยหยันแสดงออกมาอย่างไม่ปิดบัง
นพนายังคงนิ่งเงียบ แต่ชญาภาเมื่อเห็นว่าบิดาของตัวเองถามตั้งนานแล้วแต่ยังไม่ถามตรงประเด็นเสียที อีกทั้งจรีภรณ์เองก็แสร้งทำเป็นโง่ตอบคำถามไปแบบนั้น นั่นทำให้ชญาภารู้สึกร้อนใจจนแทบบ้า แล้วทนต่อไปไม่ไหวจึงเอ่ยถามออกไป “แล้วที่ฉันเห็นเมื่อเช้านี้มันเกิดอะไรขึ้น?”
“หือ?” จรีภรณ์หันกลับมาหัวเราะเสียงเย็นๆแล้วมองไปยังชญาภา “แล้ววันนี้คุณเห็นอะไรหรือคะ?”
“ฉัน...”ชญาภาถูกจรีภรณ์ย้อนถามกลับ
ตรีภพถอนหายใจ ในเมื่อเรื่องมาถึงขั้นนี้แล้วจะคุยกันให้ชัดเจนเสียหน่อยจะเป็นอะไร จึงมองกลับไปยังจรีภรณ์ด้วยความลำบากใจ “จรีภรณ์ เรื่องเมื่อเช้านี้ลูกอธิบายหน่อยสิ”
“ให้ฉันอธิบายให้เขาฟัง?” จรีภรณ์หันกลับมา มองตรีภพด้วยสายตาเย็นชา คำพูดที่พูดออกมาราวกำลังดูถูกเธอ
จรีภรณ์มองตรีภพจนเขารู้สึกร้อนๆหนาวๆ รู้สึกติดขัดในใจไปเสียหมด
“เขาเป็นใคร ฉันจะทำอะไรก็ต้องไปอธิบายให้เขาฟังอย่างนั้นหรือ? ลูกนอกสมรสของเมียน้อย มีค่าพอให้ฉันต้องไปคุยด้วยหรือคะ?” จรีภรณ์มองไปยังชญาภาด้วยความบึ้งตึงแล้วกล่าวต่อ
“จรีภรณ์ เธอดูตัวเธอก่อนว่าดีขนาดไหนกันเชียว? ว่าคนอื่นเป็นเมียน้อย แต่ตอนนี้เธอก็ไม่ใช่เมียน้อยเหมือนกันหรืออย่างไร? เมื่อเช้าที่อยู่บนรถกับจิรภาสฉันเห็นว่าเธออยู่กับเขา เธอว่า นี่มันเรื่องอะไรกันแน่?”ชญาภารู้สึกโมโหราวกับโดนเหยียบหาง จึงเอ่ยพูดออกมาเสียงดังทันทีในตอนนั้น
“ฮ่าๆ ที่เธอเห็นตอนนั้นน่ะหรือ?”
“เธอยอมรับแล้วสินะ?”
“ใช่ ฉันยอมรับ” จรีภรณ์ตอบกลับด้วยรอยยิ้ม
ชญาภาโมโหจนแทบจะเป็นบ้า เดิมทีเธอนึกว่าจรีภรณ์จะอธิบายอะไรมากกว่านี้ หรือไม่ก็จะไม่ยอมรับ แต่ไม่คิดว่าจรีภรณ์จะยอมรับเร็วเช่นนี้ จึงทำให้เธอไม่ได้ตอบรับอะไรกลับไป ซึ่งแม้แต่ตรีภพและนพนาก็ยังคงตะลึงกับสิ่งที่ได้ยินเช่นกัน
“จรีภรณ์ เธอหมายความว่าอะไร? ทำไมเธอต้องทำแบบนี้? เธอจะมาแก้แค้นฉันใช่ไหม?”
“ใช่ แน่นอนว่าฉันกำลังแก้แค้นอยู่” จรีภรณ์หัวเราะออกมาอย่างเย็นชาแล้วมองไปยังชญาภา “พวกคุณคบกันยังอยากจะให้ฉันมาอวยพรให้กับคู่หญิงร้ายชายเลวอย่างคู่พวกคุณอีกหรือคะ? แม่คุณเป็นเมียน้อย คุณเองก็เป็นเมียน้อย เราสองคนถ้าเทียบกันแล้วใครน่าไม่อายกว่ากัน ตอนนั้นคุณไปมีอะไรกับจิรภาสต่อหน้าต่อตาฉัน แล้วคุณก็ยังมาอยู่ในบ้านหลังนี้ ตอนนี้ยังมีหน้ามาพูดแบบนี้อีกหรือคะ? คนอะไรยังมีหน้ามาโทษมาว่าคนอื่นอีกเสียนี่”
คำพูดของจรีภรณ์ทำเอาชญาภาถึงกับรับมือไม่ทัน เธอโดนจรีภรณ์พูดใส่เช่นนั้นจนสีหน้าซีดเผือด โมโหจนพูดไม่ออก จนในที่สุดน้ำตาก็ไหลออกมา มองไปยังตรีภพด้วยความน้อยใจ “พ่อ”
ตรีภพเองก็เงียบไม่ได้พูดอะไรออกมา นึกถึงตอนที่จรีภรณ์อยู่ที่บ้านของจิรภาสแล้วได้รับความทุกข์ทนเหล่านั้น นั่นคงไม่ใช่คนทั่วๆไปจะทนแบกรับได้ อีกอย่างหนึ่ง ตอนนั้นเป็นเพราะชญาภาที่มีใจให้กับจิรภาสจริงๆ มิเช่นนั้นนวิยาก็คงไม่กล้าคิดแผนนั้นหรอก ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ที่จรีภรณ์จะเกลียดพวกก็ล้วนมาเหตุผลทั้งนั้น หากลองเปลี่ยนเป็นใครที่โดนแย่งคนรักไปแบบนั้นก็คงทนไม่ได้เช่นกัน
คิดมาถึงตรงนี้แล้วนั้น ตรีภพเงยหน้าขึ้นมามองนพนา จึงพบว่าเธอเอาแต่ก้มหน้าไม่ได้พูดอะไร แต่สองมือกลับจับกันไว้แน่น ตัวสั่นเทาเล็กน้อย เขารู้ว่าเธอกำลังอดทนอยู่
“พ่อ พ่อพูดอะไรบ้างสิคะ ถ้าพี่ยังตัดไม่ขาด ยังคงมาวุ่นวายอยู่กับจิรภาสแบบนี้ แล้วงานแต่งงานหนูล่ะยังจะต้องแต่งอยู่ไหม?”
“ชญาภา” นพนาที่นั่งเงียบมานานตัดบทลูกสาวตัวเอง เธอเงยหน้าขึ้นจ้องมองไปยังจรีภรณ์ “จรีภรณ์ ตอนนั้นฉันยอมรับว่าเป็นความผิดของพวกเราเอง จะให้ชดเชยอะไรพวกเราก็พร้อมที่จะทำให้ ทรัพย์สมบัติของคุณตรีภพต่อไปก็จะต้องเป็นของเธอ พวกเราจะไม่แย่งไป แต่เรื่องมันมาถึงขนาดนี้แล้ว เธอจะเอาอย่างไรกันแน่?”
“ฉันจะเอาอย่างไรหรือคะ? ฉันอยากให้พวกคุณไสหัวออกไปจากบ้านหลังนี้ คุณทำได้ไหมล่ะคะ?” จรีภรณ์หัวเราะแล้วมองไปยังนพนา
“เธอ...”
“คุณนพนา อย่าได้ใจไปเลยค่ะ คุณทำอะไรไว้ ฟ้ารู้ดินรู้ คุณสองคนแม่ลูกทำอะไรที่มันขาดศีลธรรมไว้ คิดว่าฉันไม่รู้หรือคะ? ตอนนั้นถ้าไม่ใช่เพราะคุณตั้งใจวางแผนกับคุณนวิยา ทำลายความสัมพันธ์พวกเรา คุณคิดว่าลูกสาวคุณจะได้แต่งงานกับเขาไหมคะ? จะพูดให้ดี หากคุณไม่ได้อยู่ในฐานะภรรยาของท่านนายก ไม่เช่นนั้นคุณก็จะยังคงเป็นแค่เมียน้อย ลูกสาวคุณเองคงก็ไม่ได้สัมผัสจิรภาสแม้แต่นิดเดียว แต่ตอนนี้ฉันจะรอดูว่าคนใจคอโหดร้ายอย่างคุณนวิยา หากชญาภาแต่งงานกับจิรภาสแล้วนั้นเขาจะปฏิบัติกับเธออย่างไร?”
หลังจากจรีภรณ์เอ่ยจบแล้วนั้นก็หันหลังกลับเดินขึ้นไปยังด้านบนทันที ในห้องรับแขกยังคงเหลือตรีภพ กับสองแม่ลูกที่มีสีหน้าซีดเซียว ระหว่างนั้นพวกเขาเงียบไปกันสักพักไม่มีใครพูดอะไรออกมา
คำพูดของจรีภรณ์เมื่อสักครู่นี้ถือว่าได้เป็นการเตือนเขา จริงๆแล้วเขาเองก็รู้สึกกลุ้มใจมาโดยตลอด ทำไมลูกสาวของเขาทั้งสองคนถึงได้ไปพัวพันกับจิรภาสกันทั้งนั้น ทำไมถึงได้บังเอิญเช่นนี้ แต่ดูเหมือนตอนนี้ เรื่องราวกลับดูไม่ง่ายอย่างที่เขาคิดไว้เอาเสียเลย
已经是最新一章了
加载中
