ตอนที่ 4 ความสัมพันธ์แบบอยู่ด้วยกัน

ตอนที่ 4 ความสัมพันธ์แบบอยู่ด้วยกัน ไม่ง่ายเลยกว่าจะได้พบกัน เขาไม่ยอมปล่อยมืออีกครั้งแน่นอน “กลับบ้านกับฉัน” “ฉันบอกแล้วไง ปล่อยมือ” สำหรับปองธรรมแล้ว นิภาเย็นชาใส่เขา ตอนแรกคิดว่าเรื่องสองปีก่อนจะปล่อยวางได้เพราะกาลเวลา แต่คาดไม่ถึง ตอนนี้ที่พบปองธรรม ความทรงจำที่เจ็บปวดพวกนั้นกลับมาในสมองอีกครั้ง ชัดเจนมากและเจ็บปวดมาก เจ็บจนเธอทำได้แค่ใช้ความเย็นชามาบดบังอาการเจ็บ บ้าน? สองปีก่อนตั้งแต่เซ็นสัญญาหย่ากัน ตรงนั้นก็ไม่ใช่บ้านของเธออีกต่อไป “ที่รัก เรื่องสองปีก่อนฟังฉันอธิบายหน่อยได้ไหม?” “ฉันจำไม่ได้แล้ว” “ฉันต้องการเธอให้อภัย” “งั้นฉันให้อภัยนาย คุณชายดีวาจินปล่อยมือได้หรือยังคะ?” “........” พอพูดถึงเรื่องพวกนี้ นิภาไม่แม้แต่จะหันไปมองปองธรรม สำหรับเธอแล้ว ผู้ชายคนนี้เคยรักและถนุถนอมเธอมากที่สุด แต่ก็เป็นคนที่ทำร้ายเธอหนักที่สุด ตอนนี้เธอก็เหมือนกับตัวเม่นที่มีหนามเต็มตัว แค่เห็นเขา ก็ปกป้องตัวเองขึ้นมาทันที “ที่รัก” ที่รัก คำนี้ เป็นคำที่พวกเขาเรียกกันหลังแต่งงาน และเมื่อกี้หลังจากที่ปองธรรมเจอนิภาแล้วก็เรียกแต่คำนี้ คำคำนี้ มีแต่จะทำให้นิภานึกถึงอดีตที่เลวร้าย “คุณชายดีวาจินลืมไปแล้วใช่ไหม? พวกเราหย่ากันแล้วนะ” “........” “คำเรียกนี้ ไม่เหมาะสมมาใช้กับฉัน” ทุกคำพูดแทงใจ ฟังจนปองธรรมเจ็บไปทั้งใจ มองดูรอยยิ้มเย็นชาบนใบหน้าของเธอ ไม่มีความรู้สึกเลยแม้แต่น้อย เย็นชาจนสามารถทำให้คนแข็งตายได้ “ที่รัก ฟังฉันก่อน” “นายปล่อยมือนะ ปล่อยฉัน” สำหรับการจู่โจมของปองธรรม กชนิภาก็ดิ้นรนในใจอยู่มากพอสมควร ผู้ชายคนนี้ สองปีก่อนเป็นคนที่เธอรักที่สุด แต่ก็เป็นคนที่ทำให้สองปีนี้ของเธอทรมานที่สุดเช่นกัน สองปีที่ผ่ามา เธอช่างเจ็บปวดทุกคืนวัน พอรู้ว่างานเลี้ยงวันเกิดของคุณปู่จะจัดที่เมืองไอซ ตอนนั้นในใจของเธอก็สับสน ไม่รู้ว่ารอคอยเยอะกว่า หรือว่าต่อต้านเยอะกว่า เพียงแค่นึกได้ว่าอาจจะมีโอกาสได้เจอกับปองธรรม ความทรงจำที่เต็มไปด้วยเลือดพวกนั้นก็ขึ้นมาในหัว “คุณชายดีวาจิน แบบนี้ดูเหมาะสมหรอ?” “ที่รัก เธอต้องให้โอกาสฉันในการอธิบายสิ” “ฉันไม่อยากฟัง” เห็นกชนิภาแน่วแน่แบบนี้ แววตาทั้งสองของปองธรรมนั้นเจ็บปวดมาก เขาในแบบนี้ นิภาไม่มีภูมิต้านทานเลย แต่พอนึกถึง ตอนที่เขาใจร้ายหย่ากับตนเองที่กำลังจะคลอด และเธอก็คลอดลูกเพียงลำพัง อดีตพวกนั้น ไม่ใช่ผู้หญิงทุกคนจะสามารถทนได้ เวลานี้ แค่คำอธิบาย? จะสามารถมาทดแทนความเจ็บปวดที่เธอได้รับตลอดสองปีเลยหรอ? “ได้ งั้นฉันยังไม่พูด ฉันแค่อยากรู้ เธอกับบ้านโตพันดุงมีความเกี่ยวข้องอะไรกัน?” พอถามประโยคนี้ออกไป น้ำเสียงของปองธรรมก็เบาลงเยอะเลย เธอไม่มีทางไม่รู้ว่าบ้านโตพันดุงมีธุรกิจอะไรอยู่ที่ประเทศดาว กชนิภามีความเกี่ยวข้องกับครอบครัวแบบนี้ต้องอันตรายแค่ไหนนั้น เขาย่อมรู้ เพราะว่าบ้านดีวาจินไปงานสาย และรวมถึงเขาที่จดจ่ออยู่กับนิภาอย่างเดียว เลยไม่ทันได้รู้ข่าวที่เรื่องชาติกำเนิดของนิภา “ไม่มีอะไรบอก” “........” “ตอนนี้ปล่อยมือได้หรือยัง?” สำหรับปองธรรม นิภายังคงเย็นชา เมื่อก่อนเป็นเพราะรักผู้ชายคนนี้ เลยทำให้เขาสามารถทำร้ายตนเองในเวลาที่อ่อนแอที่สุดได้ “อยู่ห่างๆกับพงศกรไว้” “เหอะๆ” “ได้ยินไหม” “งั้นก็ขอโทษด้วยนะ ตอนนี้ความสัมพันธ์ของเราคืออยู่ด้วยกัน” “...........” พูดประโยคนี้แล้วสีหน้าของปองธรรมแย่ลงเล็กน้อย มือที่จับมือของเธอก็แน่นมากขึ้น อยู่ด้วยกัน? นี่เป็นการทำร้ายเขาถึงชีวิตเลยนะ คนนี้เป็นภรรยาของเขา เป็นชีวิตของเขา เธอบอกว่าเธออยู่ด้วยกันกับพงศกร และยังพูดได้เฉยเมยขนาดนั้น “กลับบ้านกับฉัน” ปองธรรมพูดเสียงแข็งขึ้น บ้านโตพันดุง ที่ทุกคนรู้จักที่สุดก็คืออันตราย ทำการค้าด้านมืดและด้านสว่าง แค่ไม่ระวังเพียงนิดเดียว นิภาก็อาจจะเอาชีวิตตนเองไปเสียงได้ ตอนนี้ไม่ว่ายังไงปองธรรมก็จะไม่ยอมให้นิภามีความเกี่ยวข้องกับบ้านนี้ บนตัวของเขามีพลังที่ทำให้คนไม่สามารถมองข้ามได้มาโดยตลอด เมื่อก่อน ความเจ้าอำนาจเหมือนราชานี้สำหรับนิภาแล้วคือความปลอดภัย ทำให้รู้สึกอุ่นใจ แต่ตอนนี้......ทุกอย่างมันจบแล้ว “ทำไมยังอยู่ที่ประตูล่ะ?” ในเวลาที่ทั้งสองกำลังต่อรองกันอยู่นั้น เสียงของพงศกรก็ดังออกมา พอเห็นนิภาและปองธรรมไม่ยอมเลิกแล้วต่อกันแบบนี้ ในแววตาของเขาเต็มไปด้วยความแปลกใจ “กำลังจะเข้าไปแล้ว” “กลับบ้านกับฉัน” เห็นนิภาสะบัดมือของตนเองออก ปองธรรมเลยโมโห เธอกล้าสะบัดเขาออกต่อหน้าผู้ชายคนอื่นได้ยังไง เธอรู้ตัวไหมว่าตนเองเป็นภรรยาของใคร สีหน้าที่จะกินคนเข้าไปทั้งคนของปองธรรม นิภาทำเหมือนไม่เห็นเลย ยิ่งเธอดิ้นรน ปองธรรมก็ยิ่งจับแน่นขึ้น เห็นพวกเขาทั้งสองแบบนี้ พงศกรเลยเดินเข้าไปจะแยกทั้งสองออกจากกัน “คุณชายดีวาจิน ปล่อยนิภาก่อน” “ตุ้บ.....!!” ในขณะที่พงศกรกำลังจะเข้าไปใกล้นั้น ปองธรรมก็ชกไปที่ใบหน้าของพงศกรอย่างแรงโดยไม่ทันคิด เรื่องนี้เกิดขึ้นกะทันหัน ถึงแม้พงศกรก็เก่งไม่น้อย แต่ก็หลบไม่ทัน.....