ตอนที่ 7 ลูกชายพลากร

ตอนที่ 7 ลูกชายพลากร “คุณพ่อ นิภาไม่ใช่ไปอ่อยพงศกร แต่ว่าเธอคือลูกสาวของบ้านโตพันดุงอยู่แล้วใช่ไหม?” “..........” เขายืนอยู่ที่ประตูนานแค่ไหนแล้ว? ตอนที่ได้ยินเรื่องพวกนี้ ปองธรรมไม่รู้จะอธิบายตนเองยังไงแล้ว นึกถึงคำพูดที่เข้าใจผิดที่พงศกรพูด ตอนนี้มาคิดดูแล้ว เขาไม่มีความสามารถที่จะทำให้นิภาไม่มีความเกี่ยวข้องกับเขาจริง และพวกเขาก็มีสถานะอยู่ด้วยกันจริง เพียงแต่ว่า แค่อยู่บ้านเดียวกันเท่านั้นเอง “แผลทั้งตัวนี้ พงศกรเป็นคนตีหรอ?” “ครับ” หลังจากที่ปองธรรมยอมรับ ทั้งบ้านก็ฮือฮากันต่อ คณพรและชนเทพไม่รู้จะทำยังไงแล้ว คืนนี้คณพรพึ่งด่ากชนิภาไป จากนั้นลูกของตนเองก็ไปต่อยกับคุณชายใหญ่บ้านโตพันดุงอีก ไม่แปลกที่บ้านนั้นโมโหขนาดนี้ เขามีเหตุผลที่จะโมโห แต่ตอนนี้ทุกคนต่างไม่รู้จะจัดการเรื่องนี้ยังไงดี “แกพูดสิ แกไปลงมือกับพงศกรได้ไง?” “พวกเขาเกี่ยวข้องกันด้านสายเลือดใช่ไหม?” “แกไม่รู้? ตอนนี้คนทั้งเมืองไอซมีใครไม่รู้บ้างผู้หญิงที่แกหย่าด้วยเมื่อสองปีก่อนเป็นลูกสาวคนที่สามบ้านโตพันดุง” ชนเทพจะเป็นบ้าแล้ว แต่ตอนนี้ปองธรรมก็ไม่ผิดเหมือนกัน แต่เวลาตอนนั้น พวกเขาน่าโมโหจริงๆ ตนเองเข้าใจผิดขนาดนี้แล้ว สองคนนั้นยัง.......... “เรื่องของสัญญาปล่อยให้เป็นเรื่องของผมละกัน” ตอนนี้ปองธรรมก็มีความสำคัญในบริษัทเหมือนกัน ความสามารถของเขานั้นเป็นนักธุรกิจอัจฉริยะที่หาได้ยากมาก นอกจากบริษัทบ้านตนเองแล้ว เขาก็ยังมีบริษัทที่ถือว่าไม่เล็กเลยเป็นของตนเอง จริงๆแล้วคุณชายทั้งสามของบ้านดีวาจินต่างมีธุรกิจของตนเอง ธุรกิจของที่บ้านนั้นแค่ช่วยกันดูแลก็เท่านั้น ตอนนี้ปัญหาเรื่องนี้มาเกี่ยวข้องกับบ้านโตพันดุง ปองธรรมต้องใช้โอกาสนี้เพื่อใกล้ชิดกชนิภาให้ได้ ความโกรธแค้นในใจเธอมันฝังลึกมากเกินไป ถ้าไม่ยอมง้อดีๆ เขาเกรงว่าตนเองจะเสียเธอไป แล้วก็ ลูกของพวกเขา…… .................. คืนนี้ ใครนอนหลับสบาย ใครกันอีกที่นอนไม่หลับ? วันรุ่งขึ้น นิภาตื่นเช้าไปออกกำลังกายเหมือนทุกครั้ง สองปีมานี้ เธอรักษาสุขภาพตนเองมาโดยตลอด ตั้งแต่มีลูกชาย เธอก็ยิ่งรู้สึกว่าการมีชีวิตอยู่นั้นสำคัญมากแค่ไหน สองปีก่อน เพราะปองธรรมหย่ากับเธอกะทันหัน เธอเจ็บปวดปานตาย เกือบจะจบชีวิตตนเองแล้ว แต่ว่าตอนนี้ เรื่องนั้นก็เป็นเพียงแค่อดีตไปแล้ว “คุณหนูสาม” “จ่ะ” นิภาวิ่งจนเหงื่อท่วมหัว โยนผ้าขนหนูที่เต็มไปด้วยเหงื่อให้พ่อบ้านแล้วขึ้นห้องไปอาบน้ำเลย พงศกรที่นั่งอยู่บนโซฟามองนิภาไปหนึ่งที เป็นสายตาที่จ้องมองอย่างเห็นได้ชัด นิภารู้ว่าเขากำลังมองอะไรอยู่ แต่ผ่านมาสองปีแล้ว เธอก็เรียนรู้ที่จะทำยังไงเพื่อเก็บอารมณ์ของตนเองได้เป็นอย่างดี หลังจากอาบน้ำเสร็จ ทุกคนอยู่พร้อมหน้า มีคุณปู่พรรษชล มีคุณพ่อรามิล มีพี่ใหญ่พงศกร พี่สาวใหญ่ขนบพร พี่รองศมน สิ่งที่น่าเสียดายคือ ไม่มีคุณแม่ “นิภา เมื่อคืนหลับสบายไหม?” “ดีค่ะ” สำหรับคำถามของพงศกร กชนิภาตอบอย่างสงบ ฟังไม่ออกถึงความกระวนกระวายในน้ำเสียง ก็ใช่ ผ่านไปสองปีแล้ว ไม่ว่าเธอจะมีอารมณ์แบบไหนก็ควรจะเก็บไว้ “นิภา ปีใหม่นี้พลากรมาเยี่ยมฉันได้ไหม?” “คุณปู่คะ ถ้าท่านคิดถึงหลานก็ไปหาเขาได้ที่เกาะqueenนะ” สองปีนี้คุณพรรษชลอยากให้เด็กกลับมาตลอด ยังไงเขาก็อายุแค่ปีกว่า เดินทางไกลลำบากแบบนี้ นิภาไม่ค่อยอยากให้ลูกมา นี่เป็นครั้งแรกที่นิภาห่างกับลูกนานขนาดนี้ เธอรู้สึกคิดถึงมาก “นี่ ฉันแก่ขนาดนี้แล้ว......” “คุณปู่คะ เอางี้ ถ้าลูกโตอีกนิด หนูไปพาเขากลับมาโอเคไหม?” “อย่างงี้ค่อยยังชั่วหน่อย” ตั้งแต่ที่พลากรเกิดจนถึงตอนนี้ พรรษชลก็เคยเห็นเพียงแค่รูปถ่ายเท่านั้น คนแก่แล้ว ไปที่ไหนก็ไม่ได้แล้ว นึกถึงตนเองที่เก่งกาจในอดีต จริงที่ว่าสิ่งที่ไม่ควรพูดถึงที่สุดก็คืออดีต คนหนุ่มนึกถึงแต่อนาคต คนแก่มักนึกถึงแต่อดีต คนทั้งบ้านทานอาหารเช้าอย่างมีความสุข นี่เป็นครอบครัวในฝันของนิภา แต่ตอนนี้ บ้านโตพันลุงถือว่าอยู่กันพร้อมหน้าแล้ว แต่บ้านน้อยๆของเธอล่ะ? พังยับไม่มีเหลือ “นิภา ตอนบ่ายมีธุระอะไรไหม?” “ไม่มีค่ะพ่อ หนูจะเก็บของแล้วจะกลับเกาะ queen เลยค่ะ” “................” หลังจากที่เธอพูดจบ ทุกคนก็หันไปมองหน้ากัน ไม่เชื่อว่าเธอจะไปเร็วขนาดนี้ โดยเฉพาะพงศกร สายตาที่เขามองนิภาอึ้งไปหมด “นิภา โดนอะไรกระทบจิตใจหรอ?” “ใครจะทำอะไรฉันได้? ก็แค่คิดถึงลูกกรแล้ว?” ตอนนี้พงศกรไม่พูดอะไรแล้ว ตั้งแต่สองปีก่อนที่หากชนิภาเจอ ทุกคนก็รู้ อยู่ต่อหน้าเธอห้ามพูดถึงชื่อปองธรรมเด็ดขาด เมื่อคืนหลังจากที่กลับบ้านกันแล้ว พงศกรได้บอกกับทุกคนแล้ว โดยเฉพาะตอนที่รู้ว่าทำไมพงศกรถึงไปต่อยตีมา ทุกคนก็ตลกมาก ไม่คิดว่าพงศกรจะแกล้งจนปองธรรมลงมือได้ นี่ไง การเล่นก็ต้องมีการเสีย ตนเองก็โดนมาไม่น้อย! “นิภา อยู่กับคุณปู่นานหน่อยได้ไหม?” สองปีมานี้ปองธรรมตามหานิภาแค่ไหน พรรษชลรู้อยู่แก่ใจ