ตอนที่ 9 ฉันไม่ตกลงหย่า

ตอนที่ 9 ฉันไม่ตกลงหย่า เขาเหมือนเดิม แค่เขาบังคับ นิภาก็ไม่สามารถปฏิเสธได้ ตอนนั้นเป็นเพราะว่าฐานะไม่สมศักดิ์กัน ความสัมพันธ์นี้เลยมีแต่ความระแวงหน้าระแวงหลัง เป็นเพราะว่าปองธรรมใช้วิธีที่แข็งทื่อที่สุดมาบังคับเธอให้ยอม หลังแต่งงานพวกเธอก็รักกันหวานฉ่ำ แต่คิดไม่ถึง............ “ฉันบอกว่า ปล่อยมือ” ในขณะที่ปองธรรมกำลังจะพยายามบังคับลากนิภาให้ขึ้นรถของตนเองนั้น ก็รู้สึกว่ามีของบางอย่างเย็นๆมากระแทกตรงหน้าอก ปองธรรมก้มหน้าดู ก็ตกใจกะทันหัน นิภาของเขา เมื่อก่อนนั้นอ่อนโยนราวกับน้ำ ตอนนี้........กลับใช้ปืนจ่อเขา!! กะทันหันแบบนี้ ปองธรรมไม่กล้าแม้แต่จะคิด อยู่บ้านโตพันดุงมาสองปี ในสายเลือดของเธอย่อมซึมซับเรื่องน่ากลัวของบ้านนี้ไปบ้าง “ที่รักเธอ?” “หุบปากนะปองธรรม ตอนนี้นายพูดอะไรฉันไม่อยากฟังสักอย่าง อย่าบังคับให้ฉันฆ่านาย ปล่อยมือ” ต้องเป็นความเจ็บปวดอะไรมากแค่ไหน ถึงทำให้นิภาเกลียดปองธรรมถึงขั้นฆ่าเขา? ต้องเป็นแผลแบบไหนที่ไม่มีวันหาย ที่ทำให้นิภาแค่เห็นปองธรรมก็รู้สึกว่าหัวใจโดนฉีกจนเลือดกระเด็น “ถ้าเธอกล้าก็ฆ่าฉันสิ มานี่ ยิงตรงนี้” ปองธรรมเป็นคนแบบไหน เป็นคนที่ขู่แล้วจะยอมได้ยังไง? โดยเฉพาะตอนที่เห็นนิภาเป็นแบบนี้ เขาเหมือนจะเป็นบ้า จับมือข้างที่นิภาจับปืนอยู่จ่อที่หัวของตนเอง ทำท่าทีเหมือนจะช่วยเธอยิง นิภาไม่คิดว่าเขาจะโหดร้ายมากกว่าตนเอง เลยปล่อยมือด้วยสีหน้าที่เย็นชา “ไม่กล้า? หรือทำไม่ลง?” “.............” “กชนิภา ถ้าเธอเป็นนักฆ่าก็เผยความหิวเลือดให้ดูโดยการฆ่าฉัน” ตอนแรกคิดว่าจะอ่อนโยนกับเธอ ตอนแรกคิดว่าจะอดทน วินาทีที่นิภาจ่อปืนเข้าตนเอง หัวใจของปองธรรมก็เย็นชาไปครึ่งแล้ว แต่เขาไม่โกรธเธอ เรื่องทั้งหมดนี้เกิดเพราะเขาทำร้ายเธอเมื่อสองปีก่อน เขาเป็นคนบังคับเธอให้มาถึงจุดนี้เอง “ปองธรรม นายคิดว่าฉันไม่กล้าหรอ?” เห็นปองธรรมเป็นแบบนี้ หัวใจของกชนิภาสั่นเล็กน้อย แต่เธอที่สงบอารมณ์แล้ว พูดอย่างเย็นชา เย็นชาแบบนั้น ดูไร้ความรู้สึกยิ่งกว่า ตอนนี้เธอไม่อยากแม้แต่จะมองปองธรรม โลกของพวกเขาในอดีต เขาเป็นผู้ชายสูงส่งที่ไม่มีใครกล้ามาหาเรื่อง และเธอก็เป็นผู้หญิงกำพร้าที่ไม่มีภูมิหลังใดๆ การได้รับความรักจากเขา เป็นสิ่งที่ผู้หญิงมากมายแสวงหา? แต่ปองธรรมรักแค่เธอ ตอนนั้นเธอคิดว่ารักนี้เธอจะได้ครอบครองตลอดไป แต่มาวันนึง เธอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ไม่เจอกันสามวัน ที่รอคอยมาได้คือใบหย่า ไม่มีการแก้ตัวใดๆ ก็ทิ้งเธอที่ท้องแก่แปดเดือนได้ลงคอ เธอผิดหวังเสียใจถึงที่สุด และเวลานั้นเขากำลังทำอะไรอยู่? ก็แค่เพิ่มหิมะให้กับทางของเธอที่เต็มไปด้วยน้ำแข็งตั้งแต่แรก “เธอกล้า ฉันรู้ กชนิภาในตอนนี้กล้าทำทุกอย่าง” “...............” เมื่อคืนคิดทั้งคืน เธอปรากฏตัวที่งานเลี้ยงของคุณพรรษชล ขึ้นรถบ้านโตพันดุงจนถึงบ้าน ตอนนั้นพงศกรชกเธอแรงๆเพราะกชนิภา เธอมีฐานะสูงมากในบ้านนี้ ทุกคนถนุถนอมเธอ ชดเชยสิ่งที่ขาดหายไปในหลายปีให้เธอ ............ สุดท้าย เธอก็สู้ความดื้อของปองธรรมไม่ได้ เขาพาเธอตรงไปที่ร้านอาหารฝรั่งเศสที่พวกเขาชอบไปในตอนนั้น ร้านเดิม ที่เดิม ตรงข้ามก็ยังเป็นคนเดิม บนโต๊ะก็เป็นอาหารที่เธอชอบ แต่ตอนนี้เธอไม่อยากทานเลยแม้แต่น้อย “ฉันจำได้ว่า พวกนี้คือสิ่งที่เธอชอบทานที่สุด” “คุณชายดีวาจินไม่รู้หรอ คนเราเปลี่ยนแปลงได้นะ?” “งั้นเธออยากทานอะไร เดี๋ยวฉันให้พนักงานเอามาเปลี่ยนใหม่” “ไม่ต้องแล้ว เอาตามนี้ก็ได้” เปลี่ยนใหม่หมดทั้งโต๊ะก็เสียเวลาอีก ตอนนี้นิภาไม่อยากให้เวลาเขาเพิ่มแม้แต่น้อย ตามนิสัยของเธอแล้ว เธอไม่สนใจปองธรรมแน่นอน แต่ปองธรรมก็เป็นคนที่ตื๊อคนเก่งมาก ไม่ว่านิภาพูดอะไร เขาก็หน้าด้านหน้าทน ยังไงก็ตามแค่ไม่เก็บมาคิดก็พอแล้ว “ที่รัก” “เปลี่ยนคำเรียกได้ไหม? นายความจำไม่ดีหรือฉันความจำไม่ดี” พอได้ยินคำนี้ แววตาของปองธรรมก็แย่เล็กน้อย มีความเศร้าขึ้นมา เขาแอบพูดกับตนเอง ไม่เป็นไร เป็นเพราะว่าเขาติดค้างเธอมากเกินไป ตอนนั้นที่ได้ข่าวนั้น เขาไม่ควรตัดสินใจเร็วขนาดนั้น ทำให้พวกเขาทั้งสองจบลงแบบนี้ “สองปีก่อนฉันไม่ได้เซ็นชื่อในใบหย่า เพราะงั้น พวกเรายังเป็นสามีภรรยากันอยู่” “............” คำพูดนี้ของปองธรรม ทำให้นิภาที่เฉยเมยค้างเล็กน้อย หัวใจเต้นแรงมาก เวลานี้ ในที่สุดเธอก็เงยหน้าขึ้นมามองปองธรรม มองเธออยู่อย่างงั้น สายตายังคงเย็นชา “ไม่ถามฉันหรอว่าทำไม?” โดนนิภาจ้องแบบนี้ ปองธรรมเผยให้เห็นถึงความกดดัน ตอนที่เธอได้ยินคำถามนี้ จริงๆแล้วเธอก็แปลกใจใช่ไหม? ตอนนั้นเขาแน่วแน่มากที่จะหย่ากับเธอ “งั้นก็หาเวลาว่างไปเซ็นต์ซะ ของในสัญญา ฉันไม่เอาสักอย่าง” “ถ้าตอนนี้ฉันจะบอกว่า ฉันไม่ตกลงกับการหย่าล่ะ?”