ตอนที่ 10 แค่เป็นแฟนกันฉันยังไม่กล้าเลย

ตอนที่ 10 แค่เป็นแฟนกันฉันยังไม่กล้าเลย “ถ้าตอนนี้ฉันจะบอกว่า ฉันไม่ตกลงกับการหย่าล่ะ?” “ปัง........” นิภาขว้างจานลงบนโต๊ะอย่างแรง น้ำซุปในแกงก็กระเด็นไปทางปองธรรมโดยตรง เธอโกรธมาก ผู้ชายคนนี้ ผู้ชายคนนี้มีสิทธิ์อะไรมายุ่งและสั่งการกับชีวิตของเธอ? นิภาไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจจริงๆ ทำไมปองธรรมไม่ว่าจะทำอะไรตอนไหนยังไงก็คิดว่าเป็นเรื่องที่ถูกต้องเสมอ “งั้นเจอกันที่ศาล” “............” ครั้งนี้ นิภาโกรธจริงๆ หยิบกระเป๋าขึ้นกำลังจะออก ตอนนี้เธอไม่อยากอยู่ใกล้เขาแม้แต่นาทีเดียว ในตอนที่เธอกำลังจะลุกขึ้น ปองธรรมเดินมาข้างเธอ แล้วกอดเธอเข้ามาในอ้อมกอดอย่างแน่น เขามีแรงมาก ทำให้นิภาไม่สามารถต่อต้านได้ “นายปล่อยฉันนะ” “คนดี ไม่ต้องโวยวายแล้ว ที่รัก........” โดนนิภาทำแบบนี้ ปองธรรมรู้สึกปวดหัวมาก ไม่ง่ายเลยกว่าจะรอเธอกลับมา เธอกลับมาก็มาโวยวายกับตนเองแบบนี้หรอ? “นายคิดว่านายเป็นใครมาจากไหนที่ฉันต้องเสียเวลามายุ่งด้วย?” แรงหนึ่งผลักเขาออกไปอย่างแรง จากนั้นก็วิ่งออกจากห้องไปโดยไม่หันกลับมาอีกเลย ตอนแรกคิดว่าจะมาคุยดีๆ แต่ทำล้มเหลวซะงั้น! ตอนนี้เธอแค่อยากหนีออกไปไกลๆจากที่ตรงนั้น เห็นปองธรรม เธอเจ็บที่หัวใจ เจ็บก็แสดงว่าจริงๆแล้วในใจของเธอยังรัก เพราะว่ายังรัก ก็เลยเกลียด เลยใจร้ายกับเขามากขึ้น! ............. ปองธรรมรู้ว่าตอนนั้นตนเองทำผิดต่อนิภา เพราะงั้นไม่ว่าเธอจะโวยวายยังไง เขาก็จะรับไว้ทุกอย่างโดยไม่มีข้อแม้ นิภาไม่ได้กลับบ้าน แต่กลับไปที่บริษัท K.I เธอไม่ชอบยุ่งเรื่องในบริษัทมาโดยตลอด ตอนแรกว่าจะกลับ แต่ระหว่างทางได้รับโทรศัพท์ของรามิล พอถึงบริษัท K.I คนที่รอเห็นนิภาก็พาเธอเข้าไปในห้องของผู้บริหารโดยตรงเลย “คุณพ่อคะ เรียกหนูมาหรอคะ?” “ใช่ นั่งสิ” “...............” นิภาแปลกใจ ปกติรามิลไม่ค่อยมาที่บริษัทเลย ธุรกิจครอบครัวใหญ่โตมาก คนที่จ้างมาทำงานให้ก็เป็นคนมีฝีมือ ถ้าไม่มีการตัดสินใจที่สำคัญอะไร เขาไม่มาบริษัทหรอก นิภาเดินเข้าไป นั่งลงที่โซฟา เลขารับยกกาแฟเข้ามา “คุณหนูสามคะเชิญดื่มค่ะ” “ขอบใจจ่ะ” “ยินดีค่ะ” รามิลเดินเข้ามา แล้วนั่งลงตรงข้ามนิภา ถึงเขาจะมีอายุมากพอแล้ว แต่ยังถือว่ากาลเวลาดูแลเขาอย่างดี ไม่ทิ้งรอยตีนกาไว้บนใบหน้าเขาเลย ในสายตาของนิภาแล้ว พ่อคนนี้คือพ่อที่หล่อที่สุด หล่อกว่าชนเทพด้วยซ้ำ “คุณพ่อคะ วันนี้เรียกหนูมามีอะไรหรือเปล่าคะ?” “ไม่รีบ ยังไม่คุยงาน” น้ำเสียงของรามิลอ่อนโยนมาก อยู่ต่อหน้านิภาไม่แสดงอำนาจของผู้บริหารแม้แต่น้อย พงศกรเป็นประธานบริษัท K.I ขนบพรและศมนก็มีตำแหน่งที่สูงในบริษัท มีแต่นิภาเท่านั้นที่ตอนนี้ว่างงาน “งั้นคุยพ่อเรียกหนูมาคุยเรื่องอะไรหรอคะ เรื่องความรักหรอ?” “เด็กคนนี้............” อยู่ต่อหน้าคนที่บ้าน นิภาผ่อนคลายเสมอ พูดจาไม่ดูกาลเทศะ แค่เธอมีความสุข ทุกคนล้วนยอมเธอ เป็นลูกคนสุดท้องที่ทุกคนรัก “เอาเถอะคุณพ่อ ท่านพูดเถอะ ไม่พูดเรื่องความรักจะพูดอะไรหรอคะ” “.........” เผชิญหน้ากับคนบ้านโตพันดุงและดีวาจิน นิภามักมีสองบุคลิกเสมอ เพราะแบบนี้ รามิลก็ปวดหัวไม่น้อย “ถึงลูกจะมาเป็นแฟนพ่อ พ่อก็ไม่กล้า” ใครกันที่แกล้งคนไม่เป็น? หลังจากที่นิภากลับบ้านแล้วถึงมีความสุขขนาดนี้ เป็นเพราะว่านิสัยของคนในบ้าน รามิลมองหน้าลูกคนเล็กของตนเองด้วยความปวดหัว ในลูกสี่คน คนนี้เป็นคนที่เขาเป็นห่วงมากที่สุด ที่เหลือก็ทำให้เป็นห่วง เพราะทั้งสามก็ยังไม่มีครอบครัว ที่สำคัญคือ....ชีวิตคู่ของนิภาเดินมาถึงจุดนี้ได้ เขาก็เจ็บปวดไม่น้อย ตอนนั้นคนที่บ้านโตพันดุงไม่มีใครอยู่ข้างเธอเลย ทุกอย่างเธอต้องเผชิญหน้าคนเดียวทั้งหมด สำหรับรามิลแล้ว ปองธรรมก็ถือว่าไม่เลว ถ้าเขามีจุดจบที่ดีกับนิภาได้ เขาก็มีความสุข แต่ว่าตอนนี้สถานการณ์ของนิภาและปองธรรมดูแล้วสับสนเล็กน้อย “งั้นคุณพ่อเรียกหนูมาคุยเรื่องอะไรกันแน่?” “พ่อก็อยากถามว่าตอนนี้ลูกกับปองธรรมเป็นยังไงบ้าง” “ไม่มีอะไรหนิคะ?” “ไม่มีอะไรแล้วลูกยังจะไปทานข้าวกับเขา?” “............” รามิลพูดจบ นิภาก็มองเขาด้วยความงง คิดในใจที่แท้แล้วคุณพ่อก็ดูแลตนเองขนาดนี้เลยหรือ? นี่พึ่งกลับมา เขาก็รู้แล้ว? นิภาคิดว่าพ่อของเธอรู้ตั้งก่อนที่จะโทรหาเธอด้วยซ้ำ “อย่ามองพ่อแบบนี้สิ ลูกเป็นลูกที่พ่อรักที่สุด พ่อก็ต้องปกป้องลูกสิ” “หนูต้องซึ้งไหม?” “แน่นอน บ้านดีวาจินไม่เบาเลยนะ และพ่อรู้ หนูก็เหมือนกัน” “............” พ่อคนนี้ชมเธอหรือต่อว่าเธอกันแน่ “หนูไม่อยากเป็นเหมือนพวกเขาค่ะ” เหอะๆ นี่คือความในใจของนิภา ตอนนั้นแต่งงานกับปองธรรม เธอก็ไม่อยากอยู่กับคนอย่างคณพร ยกกาแฟขึ้นมาจิบหนึ่งคำ เติมนมเล็กน้อย ทำให้รู้สึกมีรสชาติแปลกๆ แต่เหมือนนิภาจะชอบแค่กาแฟดำ รสชาติที่ขมราวกับชีวิตของเธอ “นิภา พ่อแค่อยากรู้ หนูกับปองธรรมยังเป็นไปได้ไหม?”