ตอนที่ 12 ขนาดตนเองยังใช้เส้นสายไม่ได้เลย

ตอนที่ 12 ขนาดตนเองยังใช้เส้นสายไม่ได้เลย ยกกาแฟขึ้นมาดื่มอีกหนึ่งคำ แล้วมองพรรณอรอย่างเงียบๆ อยากจะเดาบางอย่างจากสีหน้าของเธอ แต่ตอนนี้......เธอเหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่างแล้ว “เธอรู้ไหม ตอนนี้ฉันมีตำแหน่งอะไรในบริษัทK.I” “ตำแหน่งอะไรหรอ?” “ฉันยังไม่ใช่พนักงานในบริษัท จะเริ่มเข้าทำงานพรุ่งนี้ แต่....เป็นแค่เลขา” นิภาวางแก้วกาแฟลง แล้วเห็นแววตาของพรรณอรมีความตกใจ เธอรู้สึกว่าตนเองพูดชัดเจนแล้ว ความหมายเห็นได้ชัด เรื่องนี้เหมือนเธอจะช่วยพรรณอรไม่ได้ “เลขาของใคร?” พอได้ยินนิภาบอกว่าเป็นแค่เลขา พรรณอรรู้สึกไม่ค่อยอยากจะเชื่อ แต่นี่ก็เป็นเพราะว่าเมื่อก่อนปองธรรมปกป้องเธอย่างดี ตั้งแต่เธอออกสังคมเธอเหมือนจะไม่เคยทำงานอะไรมาก่อนเลย เธอที่ไม่มีประสบการณ์การทำงานเลยแม้แต่น้อย คิดว่าเป็นเลขาของพงศกรก็คงความสามารถไม่ถึง “ของพี่ชายฉัน” “.........” “ก็แค่นี้เอง เธอคิดว่าฉันจะเอาเส้นสายที่ไหนมาให้เธอใช้?” จริงๆแล้วถ้านิภาไม่ทำงานที่บริษัท แล้วใช้เส้นสายให้พรรณอรเล็กน้อยก็ไม่ถือว่าเป็นเรื่องใหญ่ แต่เธอ เธอเป็นแค่เลขา ตนเองยังไม่มีเส้นสายให้ใช้เลย ยังคิดจะช่วยคนอื่นอีก ! “ก็ได้ งั้นฉันจะไปลุยเองละกัน” “อื้ม หวังว่าเราจะได้เป็นเพื่อนร่วมงานกันนะ” “แน่นอน” พรรณอรพูดอย่างมั่นใจ มองนิภาด้วยสีหน้าที่เธอทำได้แน่นอน นิภาตลกสีหน้าแบบนี้ของเธอ ส่ายหัวเบาๆ รู้สึกทำอะไรไม่ถูก ต่อมาทั้งสองก็คุยเรื่องที่บ้านทั่วไป พรรณอรก็เป็นเด็กผู้หญิงที่ฉลาดมาก แค่เรื่องที่ปองธรรมให้เธอมาสืบ เธอก็ถามนิภาอย่างอ้อมค้อมจนนิภาไม่รู้ตัวเลยสักนิด “นิภา ฉันจำได้ สองปีก่อนที่เธอไปจากเมืองไอซ ตอนนั้นเหมือนจะท้องแปดเดือนแล้วนะ แล้วลูกล่ะ?” “.............” ตอนแรกก็คุยกันดีๆ แต่เพราะประโยคนี้ของพรรณอร มือที่ถือแก้วกาแฟของนิภาก็สั่น แล้วกาแฟก็หกเต็มโต๊ะเลย “ขอโทษนะๆ” “ฉันไม่เป็นไร” สีหน้าของนิภาเย็นชามากขึ้น พรรณอรมองสีหน้าของเธอ ก็รู้อยู่ว่าตนเองไม่ควรถามคำถามนี้ ปองธรรมก็ห้ามให้เธอถาม แต่เธอแค่สงสัย เมื่อกี้ได้ยินนิภาพูดว่าสองปีนี้เธอเป็นอยู่ค่อนข้างจะดี แล้วลูกล่ะ? เธอแปลกใจเรื่องลูกมาก “ขอโทษนะ นิภา ฉันไม่ได้ตั้งใจทำให้เธอนึกถึงเรื่องเลวร้ายในอดีตพวกนั้น” “ไม่เป็นไร มันผ่านไปแล้ว” ใช่สิ ผ่านไปแล้ว ค่ำคืนฝนคึกคะนองในคืนนั้น ทำให้เธอและลูกเกือบตาย ลูกก็เพราะว่าโดนความหนาวในตอนนั้นตั้งแต่อยู่ในท้อง จนถึงตอนนี้ร่างกายก็ไม่ค่อยแข็งแรง อดีตพวกนั้น ไม่ว่าจะเจ็บปวดแค่ไหน ก็ผ่านไปแล้ว! “อร สองปีก่อนที่ฉันไปจากที่นี่ ฉันก็ไปทำแท้งแล้ว” “อะไรนะ?” “เธอฟังไม่ผิด ฉันเป็นผู้หญิงที่โหดเหี้ยม” “..........” นิภาพูดด้วยน้ำเสียงสงบ แต่พรรณอรตกใจกับประโยคนี้มาก แปดเดือน ตอนนั้นก็แปดเดือนแล้ว แต่นิภาบอกว่า เธอทำแท้งไปแล้ว งั้นก็แสดงว่า ลูกของเธอกับพี่ชายสอง เสียไปแล้ว? “เป็นไปไม่ได้ นิภา นี่มันเป็นไปไม่ได้ใช่ไหม?” ในขณะที่พรรณอรได้ยินแบบนี้ก็เจ็บที่หัวใจ แล้วปองธรรมล่ะ? ถ้าเกิดปองธรรมรู้ว่าลูกโดนทำแท้งไปแล้ว เขาจะทำยังไง? “เธอได้ยินไม่ผิด ลูกของฉันกับปองธรรม ไม่มีตั้งนานแล้ว” “..............” เป็นลูกของเธอกับปองธรรมไม่มีแล้ว เหลือเพียงลูกของเธอคนเดียวเท่านั้น นิภาบอกกับตนเอง ตั้งแต่สองปีก่อนในตอนที่เธอคลอดลูกอย่างยากลำบากเธอก็บอกกับตนเอง จากนี้ไป พลากรเป็นลูกของเธอคนเดียว พลากร ออกเสียงเหมือนคำว่าพ่ายแพ้ แปลว่าเธอแพ้ เธอแพ้ในความสัมพันธ์ เธอแพ้ให้กับชนนน แพ้ให้กับตนเอง แพ้จนไม่เหลือชิ้นดี พลากร ก็คือเตือนตนเอง ในความสัมพันธ์นั้น เธอแพ้ไปอย่างสิ้นเชิง ในเมื่อแพ้ไปแล้ว ก็ไม่ต้องไปคิดเอาชนะอีก “เป็นไปไม่ได้ นิภา เธอไม่ใช่ผู้หญิงที่โหดเหี้ยมแบบนั้น” “ฉันใช่” “เธอไม่ใช่” “ฉันใช่ ฉันเป็นผู้หญิงที่โหดเหี้ยมแบบนี้แหละ เพราะว่าฉันไม่อยากมีอะไรเกี่ยวข้องกับเขาอีก เพราะงั้นลูกของฉันและเขาฉันก็ไม่ต้องการ” “เป็นไปไม่ได้” เป็นไปไม่ได้ ตีให้ตายพรรณอรก็ไม่เชื่อว่านิภาจะแท้งลูกไปแล้วจริงๆ แปดเดือน ถึงจะทำแท้ง เด็กคนนั้นก็น่าจะยังมีชีวิตอยู่? เธอทำลงได้ยังไง? ที่จริงแล้วนิภาพูดแบบนี้กับพรรณอร ก็เพื่อที่จะให้เธอไปพูดต่อให้ปองธรรม ว่าจากนี้ไปอย่ามายุ่งกับเธอ บนความสัมพันธ์นี้ เธอเหนื่อยแล้วจริงๆ “พี่ชายสอง?” ทันใดนั้น พรรณอรก็มองข้างหลังนิภาด้วยความตกใจ นิภาได้ยินพรรณอรเรียกแบบนี้ก็แปลกใจ แต่ก็ฝืนที่จะไม่หันหลังไป “ฉันไปก่อนนะ อร ถ้าอยากเข้าบริษัทK.I ต้องพยายามเองนะ” “..........” ที่ที่มีปองธรรมแค่หายใจยังทำให้นิภารู้สึกว่าขาดอากาศเลย เธอไม่เข้าใจ สองปีก่อน เขาเป็นคนทำร้ายเธอจนไม่เหลือชิ้นดี แต่ตอนนี้กลับมาทำสีหน้าเหมือนผู้ถูกกระทำซะงั้น ปองธรรมในมุมแบบนี้ นิภาไม่อยากเห็น และทนดูไม่ได้ เธอเหมือนจะชินกับผู้ชายคนนั้นที่บ้าอำนาจเหมือนราชามากกว่า คนนั้นที่บ้าอำนาจ ผู้ชายที่เย็นชาไร้ความรู้สึก เพราะงั้น ในใจของเธอก็รู้สึกแย่ไม่น้อย ในตอนที่เดินผ่านปองธรรม ข้อมือของเธอถูกเขาดึงไว้ด้วยความแน่น “ปล่อยมือ” “คำพูดเมื่อกี้ เป็นเรื่องจริงไหม?” เขาถามอย่างเฉยเมย ตั้งแต่ที่นิภานั่งลงตรงข้ามพรรณอร เขาก็มาแอบนั่งข้างๆโดยที่ไม่เป็นที่สนใจตั้งนานแล้ว พอได้ยินนิภาพูดเรื่องพวกนั้น ร่างกายของเธอก็ทรุดจนยืนไม่นิ่ง ช่วงเวลาที่ผ่านมา เขาไม่กล้าถามเรื่องลูกเลย ก็เพราะว่ารู้ว่าคำถามนี้เสียความรู้สึกมาก แต่คิดไม่ถึง พรรณอรกลับทนไม่ได้ และผลที่ได้นั้น กลับเป็นแบบนี้ ได้ยินเสียงที่เจ็บปวดของเขา นิภารีบทำใจ ต้องห้ามใจอ่อน เธอไม่สามารถใจอ่อนกับผู้ชายคนนี้ได้อีก “ใช่” ในใจของเธอดิ้นรนไม่หยุด และก็ได้คำตอบนี้ ก็เพื่อว่าไม่อยากให้ปองธรรมทำร้ายเธออีกครั้ง มีแต่คนที่เคยถูกรักแบบนั้นถึงจะเข้าใจ ในตอนที่เธอโดนเขารักจนขึ้นฟ้า เอ็นดูและถนุถนอมมากๆ จากนั้นก็โดนโยนแรงๆเข้าไปในนรกมันเป็นยังไง ความรู้สึกแบบนั้น นิภาไม่อยากนึกถึงมันอีก “นายทำอะไร ปล่อยฉัน” หลังจากที่นิภาให้คำตอบไปแบบนี้ ปองธรรมลากเธอออกจากร้านกาแฟราวกับว่าเป็นคนบ้า พรรณอรยืนมองอึ้งอยู่ที่เดิม พี่ชายสองของเธอมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมไม่มีความรู้สึกเลยสักนิด? ปองธรรมได้ยินว่าลูกโดนทำแท้งไปแล้ว เลือดทั้งตัวของเธอก็เย็นไปหมด สีหน้ายิ่งทำให้น่ากลัว นิภาโดนเธอลากออกจากร้านกาแฟแบบนี้ตลอดทาง นิภาก็ตกใจกับปองธรรมในมุมนี้มาก เมื่อก่อนที่เขาเจ้าอำนาจ แต่ก็ไม่เคยเผยแววที่จะฆ่าคนแบบนี้ต่อหน้าเธอเลย