บทที่ 5 เธอเป็นผู้หญิงของผม

บทที่5เธอเป็นผู้หญิงของผม โตษณให้นีราลงจากรถเมื่อไปถึงครึ่งทาง และให้เธอกลับไปด้วยตัวเอง ระหว่างทาง นีราได้รับสายจากฝ่ายบุคคลของ KU-Cooperation ว่าให้เธอเริ่มงานในวันพรุ่งนี้ เธอไม่เข้าใจเลยว่า โตษณเองก็ไม่ได้ต้องการให้เธอเป็นล่ามของทยุติ แล้วทำไมยังให้เธอไปทำงานที่ KU-Cooperation อยู่อีก หรือเพราะอย่างนี้แล้วจะได้ทรมานเธอได้ง่ายๆ? เธอไม่สามารถคิดเหตุผลอื่นได้อีกแล้วนอกจากเหตุนี้ คืนนั้นโตษณไม่ได้กลับไปที่คฤหาสน์ ได้ยินป้าเหมียวบอกว่าเขาเดินทางไปเจรจาธุรกิจ และจะกลับมาในวันพรุ่งนี้ วันรุ่งขึ้น นีราลังเลอยู่เป็นเวลานาน แต่ในที่สุดก็ตัดสินใจทำตามข้อตกลงของโตษณ “นีรา เธอมาทางนี้หน่อย” ทันทีที่เดินมาถึงล๊อบบี้ นีราก็ได้ยินเสียงคนเรียกตัวเอง โมลีดึงเธอไปที่ห้องน้ำ “ขอแสดงความยินดีที่ได้เข้ามาร่วมงานกัน อย่าพูดว่าฉันไม่ให้โอกาสเธอตอบแทนฉัน คนนี้สองทุ่มเจอกันที่ Zero Club ไม่เจอไม่เลิกนะ” โดยไม่รอให้นีราได้ตอบ โมลีก็กลับไปที่เคาท์เตอร์แล้ว ถ้าหากไม่ใช่เพราะเธอจำผิดคน นีราก็ไม่ต้องทำงานกับโตษณ แล้วก็ไม่ต้องกังวลในการพบกับโตษณด้วย เดิมทีแผนกนักแปลไม่ได้มีงานอะไรทำให้มากนัก นอกจากทำเอกสารให้เสร็จทั้งหมดแล้ว นีราก็ไม่มีอะไรให้ทำ “นีรา เธอว่างหรือเปล่า ฉันรู้จักร้านอาหารฝรั่งเศสที่ดีมากๆอยู่ใกล้ๆ พวกเราไปด้วยกันมั๊ย?” ธียศเด็กผู้ชายตัวสูงใหญ่ร้อยแปดสิบที่โต๊ะทำงานอยู่ตรงข้ามกับนีราหน้าแดงก่ำก่อนจะพูดจนจบประโยค “ขอโทษด้วยค่ะ แต่ว่าฉันเหนื่อยแล้ว อยากจะกลับบ้านไปพักผ่อน” นีรารู้ว่าเขาไม่ได้มีเจตนาร้าย เธอเพียงแค่ไม่ต้องการทำร้ายผู้อื่น เมื่อเดินมาถึงสถานีรถไฟฟ้าใต้ดิน ก็มีรถคันหนึ่งขับมาจอดอยู่ตรงหน้านีรา คนขับคือโมลี ในเวลานี้เธอแตกต่างจากเวลาทำงานอย่างสิ้นเชิง แต่งหน้าเข้ม สวมชุดหนังโชว์สะดือ สวมรองเท้าบูตยาวเลยเข่า ให้ความรู้สึกที่เซ็กซี่และเฉพาะตัว เดิมนีราต้องการที่จะบอกปัดการนัดหมายที่ตกลงไว้ แต่โมลีไม่รับฟังการแก้ตัวใดๆดันเธอขึ้นไปบนรถไฟทันที ที่ Zero Club ในเวลานี้ยังมีแขกไม่มาก “เธอรู้มั้ย ได้ยินว่าคุณทยุติจะมาที่นี่คืนนี้แหละ ตั้งแต่ครั้งแรกที่ฉันเห็นเขาที่บริษัทนะ ฉันก็ตกหลุมรักเขาอย่างไม่สามารถช่วยตัวเองได้เลย” โรคละเมอเพ้อหาผู้ชายของโมลีกลับมาอีกแล้ว “ทยุติคนไหน?” นีราถามแบบไม่ใส่ใจ “ก็คุณทยุติที่เธอเพิ่งเจอเขาเมื่อวานนี้ยังไงเล่า” โมลีลุกขึ้นและไปที่ห้องน้ำเพื่อเติมหน้า ให้นีรารอเธออยู่ที่บาร์ แล้วก็มีร่างที่คุ้นเคยเดินเข้ามาใกล้บาร์ นีราคิดไม่ถึงว่าจะได้เจอกับธียศที่นี่ เธอจึงรู้สึกกระอักกระอ่วนใจไม่รู้จะทำอย่างไรดี แล้วสายตาก็ถูกปกคลุมด้วยเงาสีดำ ทันใดนั้นทยุติก็ปรากฏตัวขึ้น แล้วดึงเธอไปยังห้องส่วนตัวที่อยู่ไม่ไกล “คุณ…” นีราคิดจะเดินจากไป แต่ก็หยุดชะงักไว้ทันที ผมสั้นสีเงินที่เข้ากับตุ้มหูแบบหมุดสีเงิน อายแชโดว์สีดำภูเขาไฟที่ทาทั่วเปลือกตาอย่างประณีต มุมปากเอียงขึ้นเป็นรอยยิ้มอย่างเย้ายวน “คุณนีรา ลืมผมได้ไวขนาดนี้เลยเหรอ?” ทยุติแสร้งพูดอย่างเศร้าใจ โดยใช้ภาษาฝรั่งเศส “นี่คุณเองเหรอคะ ฉันแทบจะจำไม่ได้เลย” นีรายิ้มอย่างขออภัย แต่ว่าจะโทษเธอทั้งหมดก็ไม่ได้หรอก ตอนที่เธอเห็นทยุติก่อนหน้านี้ เขายังสวมชุดสูทกับรองเท้าหนัง แต่มาวันนี้เขากลับปรากฏตัวในชุดของแบดบอย มันแตกต่างกันมากเกินไป “เพื่อเป็นการชดเชย คุณจะชวนผมดื่มสักแก้วได้มั้ยหล่ะ?” เห็นนีรามีท่าทีกังวลใจ ทยุติจึงกล่าวต่อ “ ได้มาพบกันที่นี่ นับว่ามีชะตาลิขิตร่วมกัน คุณจะใจร้ายให้ผมเมาคนเดียวเหรอ?” ทยุติทำให้นีรารู้สึกสนุกสนาน ถึงแม้ว่าเธอจะเพิ่งได้พบกับทยุติเพียงสองครั้ง แต่รอยยิ้มของเขาก็เป็นมิตร ทำให้นีรารู้สึกอบอุ่น โดยไม่รู้ตัว นีราก็เมามากแล้ว “นีรา คุณมีเรื่องกังวลใจใช่มั๊ย?” ทยุติเทไวน์ต่อให้เธอ แล้วถามเหมือนไม่ได้ตั้งใจมากนัก “โดนแก้แค้นจากชายที่เคยรักนี่นับมั้ยหล่ะคะ?” นีราเงยหน้าขึ้นไม่ยอมให้น้ำตาไหล ถึงแม้ว่าเธอจะเมา แต่ธเอก็ไม่สามารถลืมความโศกเศร้าในใจได้ แต่อย่างไรก็ตาม นี่คือหนทางที่เธอเลือกเอง แม้ว่าจะต้องเจ็บปวด แต่เธอก็ไม่เอ่ยปากขอกำลังใจจากคนอื่น “ผู้ชายพรรค์นี้ไม่รักคุณก็ไม่เห็นเป็นไรเลย คุณสวยขนาดนี้ ยังกลัวว่าจะไม่มีใครมาไล่ตามจีบคุณเหรอ?” ทยุติเติมไวน์ให้เธอจนเต็มอีกครั้ง สายตาเหลือบมองไปที่ประตูห้องส่วนตัว เขานึกแปลกใจว่า คนที่ยืนอยู่ด้านนอกจะทนฟังได้นานแค่ไหน จะจากไปหรือจะพุ่งตรงเข้ามาพาเธอไป โตษณยืนอยู่ที่ด้านนอกประตูด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ ดวงตาแหลมคมราวกับลูกธนูที่ออกจากฝัก จ้องมองไปที่นีราที่กำลังนอนหลับใบหน้าแนบกับโต๊ะกาแฟ เขาเปลี่ยนตารางกำหนดการของเขา กลับมาก่อนล่วงหน้าหนึ่งวัน ทยุติได้เชิญเขามาที่ Zero Club เพื่อพูดคุยประเด็นที่เหลืออยู่เกี่ยวกับโปรเจกต์ร่วม เขามาถึงที่บาร์เร็วกว่านีรา และเมื่อเห็นเธอกระวนกระวายใจในตอนที่เห็นธียศ ทยุติก็เข้ามาดึงเธอเข้าไปในห้องส่วนตัว เยี่ยมจริงๆ มาทำงานวันแรก เธอก็ล่อลวงผู้ชายได้ถึงสองคน “แต่ว่าฉันก็รักเขาค่ะ เพียงแค่ครั้งแรกที่ได้เจอเขา ภายในใจของฉันก็ไม่สามารถรับใครเข้าไปได้อีก” นีราดึงแขนเสื้อของทยุติมาเช็ดน้ำมูกและน้ำตา ด้านประตู โมลีร้องออกมาอย่างตกตะลึง แล้วอ้าปากค้าง เธอวนหาอยู่รอบหนึ่ง ถึงได้ยินพนักงานพูดว่านีราอยู่ในห้องส่วนตัวนี้ และก็คาดไม่ถึงเลยว่าจะได้เจอกับโตษณที่นี่ แต่ที่เธอประหลาดใจไม่ใช่เรื่องนี้ แต่เป็นเพราะเธอเพิ่งจะได้เห็นโตษณยิ้มต่างหาก Bossหน้าตายของเธอยิ้มจริงๆ ถึงแม้จะเป็นเพียงชั่วครู่ แต่เธอแน่ใจว่ามองไม่ผิด โตษณยกเท้าก้าวเข้าไปในห้องส่วนตัว แล้วยืนอยู่ข้างหลังนีรา “ประธานโตษณ ผมเกรงว่าวันนี้เราคงจะพูดคุยกันเรื่องธุรกิจไม่สำเร็จเสียแล้ว” เมื่อเห็นเขาเข้ามา ดวงตาของทุยิตก็มีประกายความประหลาดใจขึ้นมาครู่หนึ่ง ในตอนนี้เอง นีราที่นอนฟุบอยู่บนโต๊ะก็ลุกขึ้นอย่างหงุดหงิด แต่เพราะยืนไม่มั่นคงจึงล้มไปทางด้านหลัง ทยุติยื่นมือออกไปช่วยพยุงไว้ โตษณที่ยืนอยู่ด้านหลังเธอรีบก้าวเข้ามา และรับนีราเอาไว้ในอ้อมแขน ในขณะที่เขาจะจากไป ก็ถูกทยุติขวางเอาไว้ “ประธานโตษณครับ ที่นี่คือบาร์ของผม นีราเป็นแขกของผม รบกวนช่วยปล่อยมือด้วยครับ” ทยุติดึงข้อมือของนีราไว้ และพูดด้วยน้ำเสียงที่ชัดเจนไร้ข้อกังขา นีรา แม้แต่การเรียกยังเป็นไปอย่างสนิทสนม คนที่เพิ่งกลับจากต่างประเทศ แต่กลับเป็นเจ้าของบาร์ที่เปิดมานานกว่าสิบปี โตษณหันหน้าด้านข้างมองเขาด้วยสายตาที่เย็นเยียบราวกับห้องใต้ดิน “เธอเป็นผู้หญิงของผม คุณคิดว่าคนที่ควรจะปล่อยมือคือใครกัน?” ที่ทยุติรอ ก็คือคำนี้ของโตษณ แต่ในตอนที่เขาได้ยิน ก้นบึ้งในใจของเขากลับมีร่องรอยของความสูญเสีย “จะดีที่สุดถ้าเรื่องนี้จะหยุดไว้ที่ตัวคุณ ไม่อย่างนั้นแล้วเรื่องมันจะไม่ง่ายเพียงแค่คุณตกงาน” ก่อนที่โตษณจะออกจากประตูไป สายตาก็กวาดมองไปที่โมลีที่ยืนนิ่งเป็นหิน “คุณวางใจเถอะค่ะ เรื่องวันนี้ฉันไม่เห็นอะไร และไม่ได้ยินอะไรเลยค่ะ” สายลมยามค่ำนั้นเย็นมาก นีราที่กำลังหลับฝันก็คิ้วขมวดแน่น แล้วหดตัวเข้าไปยังสถานที่ที่อบอุ่น โตษณก้มหน้ามองใบหน้าเล็กเท่าฝ่ามือที่อยู่ในอ้อมแขนเขา แววตานั้นยังคงเย็นชา แต่มือกลับกดปุ่มจอแอลซีดีควบคุมอุณหภูมิภายในรถยนต์