已经是第一章了
บทที่ 20 หลิ่วหม้านหยุนไม่ได้ร้องขอ
บทที่ 20 หลิ่วหม้านหยุนไม่ได้ร้องขอ
ความคิดของหลิ่วหรูเยียนแสดงชัดเจนแล้วว่าไม่ได้อยู่ตรงนี้ นางแอบมองกงยี่ตระกูลโล่อยู่นาน แม้เขาจะป่วยแต่ด้วยตระกูลและบ้านของเขาที่มีอำนาจและยศตำแหน่งสูงก็ทำให้เขามีเสน่ห์เหมือนกัน
เสียดายหน้าตาโล่กงยี่ที่หล่อเหลาแต่กลับต้องมาป่วย หลิ่วหรูเยียนเลยต้องปล่อยไป
ไม่รู้ว่าทำไม หลิ่วหรูเยียนรู้สึกเสียดายอยู่ตลอดเวลา
“สะใภ้สองเจ้าทำอะไรน่ะ?”
นายท่านหลิ่วมองดูนางอย่างโมโห
สะใภ้สองตระกูลซ่างกวนอึ้งนิ่งด้วยความตกใจและถอยหลังไปหลายก้าว
“สะใภ้ขอเคารพท่านตา ท่านย่า ท่านพ่อและท่านแม่ เจ้าค่ะ…”
โชคดีที่มีหิ่วหม้านหยุนสอนมารยาทก่อนเข้ามา
นี้ถือเป็นครั้งแรกที่โล่กงยี่เข้ามาในบ้านตระกูลหลิ่ว มารยาทก็ต้องมีอยู่แล้ว
“หลิงอู่ หรูเยียน หลิงฮ่าว รีบมาตรงนี้เร็ว มาทำความเคารพพี่เขยพวกเจ้าเร็วเข้า……”
นายหญิงแก่รีบเรียกเด็กๆมาทำความเคารพ
หลิ่วหลิงอู่ทำความเคารพโล่กงยี่ไปลวกๆ
หลิ่วหลิงฮ่าวคิดอยากห่างจากเขาเพราะวัณโรคของเขา
ดังนั้นขณะที่หลิ่วหลิงอู่ทำความเคารพ เขาแทบจะปิดแขนเสื้อเนื้อหนังตัวเองที่โผล่ออกมาเลยทีเดียว
แม้โล่กงยี่เตรียมเอามือขึ้นมาปิดจมูกเอาไว้แต่หลิ่วหลิงอู่กลับทำเหมือนว่าวัณโรคนี้สามารถติดต่อใส่เขาได้อย่างนั้น……
ส่วนหลิ่วหรูเยียน นางก็ทำความเคารพไกลๆ……
แน่นอน โล่กงยี่ก็รับไหว้ไว้เป็นมารยาท
โล่กงยี่จะไม่รู้ได้อย่างไรว่าพวกเขาสองพี่น้องนั้นคิดอะไรอยู่ คนเช่นนี้ โล่กงยี่ขี้เกียจสนใจเต็มที
“หลิงฮ่าวยืนนิ่งอยู่ใย รีบเข้ามาสิ มาทำความเคารพพี่เขยเร็ว……”
น้ารองทำเป็นดึงมือหลิ่วหลิงฮ่าวเข้ามา และเอาไปใกล้โล่กงยี่
ตอนนี้น้ารองคงกำลังคิดวางแผนไม่ดีอยู่ หลิ่วหม้านหยุนรู้ดีกว่าใคร
ซ่างกวนซื่อก็หวังให้หลิงฮ่าวติดวัณโรคมา จากนั้นบ้านสองก็จะได้สมบัติทั้งหมดไปครอบครอง
หลิ่วหลิงฮ่าวไม่กลัวพี่เขยที่เป็นวัณโรคและเดินเข้าไปใกล้เอง ไม่ต้องมีน้ารองมาผลัก เขาก็ไปเองได้
หลิ่วหลิงฮ่าวถามโล่กงยี่ว่า“เจ้าเป็นพี่เขยข้าจริงงั้นเหรอ?”
“อืม…”
โล่กงยี่กำลังจะพยักหน้าแต่กลับเห็นมือของหลิ่วหลิงฮ่าวที่เปื้อนไปด้วยดินาแปะเสื้อของโล่กงยี่หมด
เสื้อหรูหราของโล่กงยี่มีแต่เศษดินเต็มไปหมด
“เจ้าช่างไร้มารยาทมาก”
หลิ่วเป่ยเทียนตีเข้าให้
โล่กงยี่กลัวหลิ่วเป่ยเทียนตีเด็กก็รีบพูดว่า“พ่อตาครับ ของขวัญชิ้นแรกที่น้องหลิ่วฮ่าวเอาให้ ข้าชอบมาก”
คำพูดของโล่กงยี่กลับทำเอาหลิ่วเป่ยเทียนหลี่ซื่อสองสามีภริยาต้องตกใจ
หลี่ซื่อก็คิดว่า ชายเช่นนี้มีไม่มากในโลกนี้แล้ว
ดูแล้วโล่กงยี่ก็ดีต่อลูกสาวตัวเองเหมือนกัน ขอแค่ชีวิตของเขาอยู่นานหน่อย เช่นนี้จะดีมาก
หลิ่วเป่ยเทียนดึงมือโล่กงยี่เข้าไปคุยกันใรห้อง
อารองและอาคนที่สามพวกเขารู้ว่าโล่กงยี่เป็นวัณโรคต่างก็หลบอยู่ในห้องตัวเองไม่กล้าออกมา
น้ารองยิ่งหนักเข้าไปอีกกลับเอาหลิ่วหลิงอู่กับหลิ่วหรูเยียนกลับไป“พวกเจ้าต้องจำไว้นะ รอกินข้าวก็หลบไปไกลๆหน่อย เดี๋ยวจะติดโรคนี้เข้า”
“ใช่ โล่กงยี่บ้านเขามีเงินทองมากมายที่เอาไปรักษาโรคได้ พวกเราไม่มี”
หลิ่วหลิงอู่พูดกับหลิ่วหรูเยียนว่า“น้องสาว ยังดีที่หลิ่วหม้านหยุนแต่งงานแทนเจ้าไป ไม่เช่นนั้นคนที่จะต้องเสียใจก็คงเป็นเจ้า!”
“เจ้าไม่จำเป็นที่ต้องพูดหรอก?!”
หลิ่วหรูเยียนมองบนหลิ่วหลิงฮ่าว ต่อมาก็หยิบตะกร้าบนโต๊ะขึ้นมา ไม่สนใจที่หลิ่วหลิงฮ่าวพูดต่อ
“พอแล้ว ข้าต้องออกไปดูก่อน ยายพวกเจ้าจะส่งของขวัญอะไรคืน”
เรื่องของในบ้าน ซ่างกวนซื่อจะต้องไปตรวจสอบกับมือ
นายหญิงแก่ถูกผ้าไหมหลากสีดึงดูด พอเห็นบ้านที่สองมา“สะใภ้รองเจ้าช่วยข้าดูหน่อยสิ เอาผ้าไหมออกมาหนึ่งผืน ข้าจะทำชุดสำหรับหน้าหนาวหน่อย”
“อืมๆๆ ท่านแม่ สีนี้ท่านใส่แล้วจะดูแก่ไปนะเจ้าคะ”
น้ารองก็เอาผ้าผืนนั้นไปเทียบกับนายหญิงดู จากนั้นก็พยักหน้าพูดว่า“ดูสิๆๆ ข้าว่าแล้วสีนี้ทำออกมาต้องสวยมากแน่เลย ถ้าท่านใส่แล้วก็คงจะสวยมาก เอาแบบนี้ดีกว่า ข้าให้หรูเยียนทำให้เอาไหมเจ้าคะ?”
“หรูเยียนกตัญญูมาตลอด ถ้านางทำ ข้าค่อยไว้ใจหน่อย”
นายหญิงแก่วันนี้อารมณ์ดีมาก
นางพยายามทำให้นายหญิงแก่ดีใจ ซ่างกวนซื่อเห็นดังนั้นก็รีบพูดขึ้นว่า“หรูเยียนก็โตแล้ว ควรจะทำชุดใหม่ๆบ้าง ยังมีหลิงอู่อีก เสื้อผ้าเขาบางขนาดนั้น เดี๋ยวสองสามวันก็จะไปเรียนในเมืองแล้ว ควรจะเพิ่ม……”
“ควรจะเพิ่มจริงๆ อย่าให้หลานข้าต้องทนหนาวเลย”นายหญิงแก่พูดยิ้มๆ
หลิ่วหม้านหยุนที่ยุ่งอยู่ในห้องครัว เดินผ่านหน้าห้องคุณย่าก็เห็นสีหน้าท่านที่ยิ้มเบิกบาน แต่เสียดาย สีหน้าเช่นนี้คงไม่มีวันยิ้มให้ตัวเองกับน้องหลิงฮ่าว
แต่ก็ไม่เป็นไร หลิ่วหม้านหยุนไม่ต้องการอยู่แล้ว แม้จะมีวันนั้นจริงๆ!
น้ารองพูดเป่าหูนายหญิงอก่ จนได้ผ้าไหมนั้นกลับบ้านตัวเอง และยังหยิบเอาอาหารทะเลไปพร้อมๆกันด้วย
ทำเอาบ้านน้ารองมีแต่ของเต็มไปหมด แต่นางก็ไม่อยากให้ของทุกอย่างตกไปอยู่บ้านใหญ่และบ้านสาม
ตามหลักแล้ว ของขวัญกลับบ้านนี้ควรจะแบ่งให้พ่อแม่ของหลิ่วหม้านหยุนมากที่สุด นั้นก็คือบ้านใหญ่!
แต่ท่านย่าไม่ยุติธรรม ส่วนมากมีของดีๆที่ใช้ได้ก็แบ่งให้บ้านสองมาตลอด!
หลิ่วหม้านหยุนแค่คิดแต่ไม่ได้ทำอะไร และเดินเข้าไปในห้องครัวทำงานต่อ
วันนี้เป็นวันที่ลูกเขยกลับบ้าน หลี่ซื่อเป็นแม่ยายก็ต้องต้อนรับลูกเขยดีๆหน่อย
“หยุนเอ๋อ วันนี้แม่จะทำหมูตุ๋นผักกาดขาว”
หลี่ซื่อพูดและยิ้มหวาน จากนั้นก็เอาเนื้อหมูมาทั้งหมดกว่าสิบโล
“อืม ฝีมือท่านแม่ข้าอร่อยที่สุดเจ้าค่ะ”
หลิ่วหม้านหยุนไม่ได้พูดเกินความจริง ฝีมือแม่นางดีจริงๆ
“พี่สะใภ้?ท่านจะทำอะไรน่ะ?ท่านทำกับข้าวก็ไม่แจ้งข้าก่อนเหรอ”
น่ารองเดินเข้ามาเห็นหลี่ซื่อเอาเนื้อหมูในบ้านมาหันทั้งหมดเลย
นางรู้สึกเสียดายมาก น้ารองยังคิดว่าจะเอามาหมักเป็นหมูเผ็ด จากนั้นก็กินช้าๆ
ตอนนี้ล่ะ
“แจ้งเจ้าก่อน?แจ้งเจ้าก่อนล่ะก็ ลูกเขยข้าก็หิวตายพอดี”
หลี่ซื่อทำท่าพูดจามีอำนาจเพราะตัวเองเป็นสะใภ้ใหญ่“สะใภ้รอง เจ้าเข้ามาในครัวนี้แทบนับครั้งได้ ที่นี้มีหยุนเอ๋อก็พอแล้ว ไม่ขาดคนนะ”
คำๆนี้ หลี่ซื่อพูดดุนางไป
น้ารองยิ้มและพูดว่า“พี่สะใภ้พูดคำนี้ก็แปลกนะ ยังไงโล่กงยี่ก็เป็นหลานเขยของข้าใช่ไหม?ข้าก็รักเหมือนลูกเขยจริงๆของข้าเลยล่ะ”
หยุดพูดเถอะ ซ่างกวนหว่านหรุง ข้าอยากจะอ้วก……
已经是最新一章了
加载中
