บทที่27 ผู้มีประสบการณ์

บทที่27 ผู้มีประสบการณ์ “พ่อเด็ก เจ้ายังกังวลอะไรอีก เจ้าก็พึ่งดีขึ้นเอง” เฉินซื่อน้ำตาไหล นี้เป็นสิ่งที่สามีรอคอยมานาน วันนี้ก็ได้เป็นไปตามฝันเสียที โล่กงยี่สองสามีภริยาต่างก็ตื่นเพราะเสียงด้านนอก โล่เหวินเฟิงแทบจะร้องไห้ตอนเห็นสองสามีภริยาเดินเข้ามา โล่เหวินเฟิงจีบมือหลิ่วหม้านหยุนไว้แน่นและพูดว่า“หม้านหยุน สะใภ้ข้า ขอบคุณเจ้ามากๆ ถ้าไม่มีเจ้า ข้าเกรงว่าข้าคงจะต้องใช้ไม้เท้าไปตลอดชีวิต” “ท่านพ่อ เป็นหน้าที่ของข้าเจ้าค่ะ ข้าสมควรทำแล้วเจ้าค่ะ” หลิ่วหม้านหยุนพูดอย่างดีใจ นางได้ใช้วิชาแพทย์ที่ตนเรียนมาช่วยชีวิตคน นางภูมิใจมาก ยิ่งไปกว่านั้นคนผู้นี้ก็เป็นพ่อสามีของตนเองอีก “ฮ่าๆๆ ลูกสะใภ้ข้าเป็นเทพหมอ ฮ่าๆๆ…” โล่เหวินเฟิงพูดไปก็ยกนิ้วโป้งให้นาง พูดไปและเดินออกไปด้านนอก?น้องชู่ น้องชู่เจ้าอยู่ไหน?ข้าเดินได้แล้ว น้องชู่ ตั้งแต่วันนี้ไป ข้าไม่ต้องใช้ไม้เท้าแล้ว!ว๊าฮ่าๆๆๆ!” น้องชู่ที่โล่เหวินเฟิงพูดถึงคือชู่ต้าจาง อาศัยอยู่ข้างบ้านกับโล่เหวินเฟิง พวกเขาสองคนเป็นเพื่อนรักพี่น้องกันแต่เด็ก นี้เป็นเรื่องดี คนแรกที่เขานึกถึงก็ต้องเป็นลู่ต้าจางเพื่อนเขา พอเห็นท่านพ่อดีใจมาก ถ้าโล่กงยี่จำไม่ผิด นี้เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นท่านพ่อมีความสุขมาก โล่กงยี่มองไปก็ซาบซึ้งน้ำตาแทบไหล หลิ่วหม้านหยุนรู้ว่าโล่กงยี่อยากร้องไห้ เป็นน้ำตาที่ตื้นตันและซาบซึ้ง และทั้งหมดนี้เพราะท่านพ่อเขาไม่ต้องใช้ไม้เท้าอีก กลายเป็นคนปกติธรรมดาได้แล้ว โล่ยี่เหลียนกับเฉินซื่อมองหน้ากันและพูดว่า“เห็นไหม?เห็นไหมยี่เหลียน!พี่สะใภ้เจ้ารักษาข้าพ่อเจ้าได้!ดีจริงๆ!ดีมาก!” “ใช่!ใช่ พี่สะใภ้เป็นเทพหมอจริงๆ” โล่ยี่เหลียนดีใจมาก“ท่านแม่ ท่านว่าต่อไปข้าเรียนกับพี่สะใภ้ดีไหม?ต่อไปข้าจะได้เป็นหมอหญิงด้วย อาจจะได้เข้าวังเป็นหมอหญิง” “ดีมาก เด็กดี!” เฉินซื่อพูดชม เมื่อวานนางก็คิดว่าสามีตัวเองจะลุกขึ้นมาเดินไม่ได้แล้วเสียอีก แต่ว่าขามีความรู้สึกก็เป็นเรื่องที่ดีมากแล้ว เฉินซื่อไม่คิดว่า ตอนเช้าวันถัดมา สามีจะกลับมาเดินได้ตามเดิมแล้ว ยังวิ่งได้อีกด้วย! “พี่สะใภ้ ท่านช่วยสอนวิชาแพทย์ให้ข้าทีเถอะ ได้ไหม?หมิงถางอยากเรียนวิชากับพี่สะใภ้จังเลย” หมิงถางเงยหน้ามองดูหลิ่วหม้านหยุน เหมือนหน้าหลิ่วหม้านหยุนมีขนมที่เขาชอบติดอยู่บนหน้า “ได้สิ ได้แน่นอน”หลิ่วหม้านหยุนยิ้มหวาน ผู้หญิงคนนี้ ทำได้จริงเหรอเนี้ย! น่าภูมิใจมาก โล่กงยี่มองนางแปลกๆ แต่ถ้าเป็นเช่นนี้ นางอาจจะรู้ตัวตนที่แท้จริงของเขาเร็วขึ้นก็ได้? โล่กงยี่เริ่มหวั่นใจ แต่สุดท้ายนางก็รักษาขาของท่านพ่อได้ก็นับว่าเป็นผู้มีพระคุณของตนคนหนึ่ง ใช่แล้ว ต่อไปเขาจะต้องดีกับนางมากขึ้น ถึงจะตอบแทนนางได้ พอนึกถึงตรงนี้ ในใจก็เริ่มตื่นเต้น แต่โล่กงยี่ก็แกล้งทำหน้าปกติ “หม้านหยุน ขอบใจเจ้ามาก” โล่กงยี่พูดกับหลิ่วหม้านหยุนอย่างอ่อนโยนอย่างที่ไม่เคยพูดมาก่อน “ขอบคุณอะไร?นี้เป็นหน้าที่ของข้าอยู่แล้ว อีกอย่าง พ่อเจ้าก็เป็นพ่อข้าเหมือนกัน” หลิ่วหม้านหยุนพูดอ่อนโยน สะใภ้หยุนเอ๋อสามารถรักษาอาการป่วยของเหวินเฟิงได้ คิดแล้ว นางจะสามารถรักษาวัณโรคของกงยี่ได้หรือเปล่านะ? พอคิดได้เช่นนี้เฉินซื่อก็มองหลิ่วหม้านหยุนด้วยสายตาที่คาดหวัง “ท่านแม่ ท่านไม่ต้องพูดหรอก อาการวัณโรคของสามี…ข้าวัดชีพจรแล้ว ต้องใช้เวลารักษาหน่อย…” หลิ่วหม้านหยุนกลัวตัวเองพูดผิด ขณะพูดก็มองตาโล่กงยี่ไปด้วย โล่กงยี่เหมอืนจะพึงพอใจกับคำพูดของหลิ่วหม้านหยุนมาก หลิ่วหม้านหยุนก็พูดต่อว่า“ขอแค่ใช้ยาตามที่ข้าบอกก็สามารถรักษาร่างกายของสามีให้ดีขึ้นได้” “จริงเหรอ?” เฉินซื่อบีบมือหลิ่วหม้านหยุนแน่นด้วยความดีใจ เฉินซื่อไม่เคยคิดว่าการได้สะใภ้คนนี้มาจะนำโชคมาให้บ้านตัวเองเช่นนี้ ครั้งนี้ บ้านตัวเองได้พบกับโชคลาภจริงๆแล้ว! ทุกคนมาลุมดูกับหน้าบ้านตระกูลโล่ และโล่เหวินเฟิงก็เดินรอบๆอย่างภูมิใจให้ทุกคนดู โล่เหวินเฟิงเดินไปให้ทุกคนเห็นว่าขาตัวเองดีแล้ว และพูดไปด้วยว่าสะใภ้ตัวเองเป็นคนรักษา สะใภ้ตัวเองเป็นนางฟ้ามาเกิด ทำเอาหลิ่วหม้านหยุนเริ่นทำตัวไม่ถูก เพราะยังไงก็มีทุกคนมองมาจนนางเริ่มอายจนทำตัวไม่ถูก “คอกแคะ…คอกแคะๆ…คอกแคะๆๆ…” โล่กงยี่ไอขึ้นมาอย่างแรง เขาคงรู้ว่านางกำลังคิดอะไรอยู่ก็เลยรีบช่วย หลิ่วหม้านหยุนดีใจและพูดกับเฉินซื่อว่า“ท่านแม่ กงยี่เริ่มมีอาการป่วยแล้ว ข้าพยุงเขาไปกินยาก่อนนะเจ้าคะ” เช่นนีแล้วทุกคนก็เริ่มกระจายตัวไปเอง มีคนพูดว่า“สะใภ้พวกเจ้าเป็นหมอรักษาได้ทุกโรค ทำไมไม่รักษาให้กงยี่เล่า” วัณโรคในยุคนี้เป็นโรคที่รักษาไม่ขาด แม้หมอหลวงจะมารักษาให้ก็ไม่มีประโยชน์ ครั้งนี้ทุกคนเชื่อว่าหลิ่วหม้านหยุนเก่งเรื่องแพทย์แต่ไม่เห็นว่านางเป็นหมอเทพแต่อย่างใด ถ้าเป็นหมอเทพจริงก็ต้องรักษาได้ทุกโรคแล้ว พอหลิ่วหม้านหยุนพยุงโล่กงยี่เข้าไปในห้อง โล่กงยี่ก็ทำท่าปกติแล้วพูดว่า“หม้านหยุน ขอบคุณเจ้ามาก” “ขอบคุณข้า?เจ้าจะขอบคุณข้าเรื่องอะไร?ข้าไม่รู้เลยจริงๆ” หลิ่วหม้านหยุนแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่สนใจ ท่าทางไม่รู้ไม่ชี้ของนาง ช่างน่ารักมาก จนโล่กงยี่ทนไม่ไหวหยิกแก้มนางไปหนึ่งที เขาคิดว่าโลกนี้เขาเก่งเรื่องตบตาคนที่สุดแล้ว แต่ดูแล้ว หลิ่วหม้านหยุนจะเป็นผู้เชี่ยวชาญมากกว่าเขาอีก “ขอบคุณเจ้าที่ช่วยข้าเก็บความลับ…แม้ข้าจะรู้ว่าถ้าทำเช่นนี้…จะกระทบต่อชื่อเสียงหมอเทพของเจ้าได้” โล่กงยี่ยิ้ม เขาจะชมก็ไม่แปลก ยังไงนางก็เป็นผู้หญิงของตนแล้ว “เจ้ายังเก่งเรื่องคิดแทนคนอื่นด้วยนะ?” หลิ่วหม้านหยุนนั่งบนเก้าอี้ นั่งไขว่ห้าง และต่อมาก็พูดว่า“โล่กงยี่ ตอนนี้ข้าหิวน้ำ เจ้าจะตอบแทนข้าอย่างไร?” นางแกล้งเขาโดยการจะให้เขาเทน้ำให้ตัวเองดื่ม?