บทที่ 185 คุณกำลังพูดโกหก

บทที่ 185 คุณกำลังพูดโกหก เจนจิราพ่นลมหายใจออกมา ค่อยๆวางมือถือลงและถาม ดวิกาว่า “ทำไมพักนี้เธอถึงพูดถึงแต่จิดาภา มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นหรอ ” ดวิกาได้เล่าเรื่องที่เธอพบกับคมสรออกมา “ฉันไปที่โอเล พวกเขาเอาเงินฟาดหัวฉัน บอกว่าจิดาภาสยายามที่จะหลบเลี่ยงฉัน เพื่อหน้าที่การงานและสุขภาพของเธอ ไม่สามารถที่จะบริจาคให้เธอได้ แต่ฉันรู้ว่า เขามันเป็นพวกสกปรก” เจนจิราตกใจพูดออกมา “เธอไปที่โอเลทำไม ตอนนี้ผู้บริหารสูงสุดของโอเล มีปัญหาบาดหมางกันอยู่กับดาภา เธอทำแบบนี้ มันอาจจะส่งผลกระทบไปถึงเธอ” “แล้วมันยังไง หรือว่าพวกหลอกฉัน” เจนจิราพยักหน้า “ทำไมจะเป็นไปไม่ได้ วงการมายาอะไรก็เกิดขึ้นได้ ดูพี่ชายฉันเป็นตัวอย่างสิ” พอฟังประโยคนี้จบลง ดวิกาก็เข้าใจเรื่องที่เกิดขึ้นแล้ว ตั้งแต่เริ่มต้นจนถึงตอนนี้ ไม่มีการตอบกลับจากจิดาภา มีเพียงคมสรคนเดียวเท่านั้นที่ติดต่อกับเธอ หรือว่า …. “เขาบอกว่า เขาเอาเรื่องนี้ไปบอกกับจิดาภาแล้ว มั่นใจว่าเขาได้บอกกับเธอแล้วจริงๆ” เจนจิราจับมือของดวิกา และใช้สายตาที่จริงจังมองไปที่ตาของเธอ “จิดาภาไม่ใช่คนทำให้ฉันป่วย เขาจะช่วยหรือไม่ช่วยฉัน ฉันก็ไม่มีสิทธิที่จะไปโทษเธอ ฉันรู้ว่าเธอเป็นห่วงฉัน แต่ว่า การที่เธอไปต่อว่าจิดาภา ฉันคิดว่ามันไม่ยุติธรรม” “ถ้าคนของโอเลไปหาเธออีก เธอพาเขามาพบฉัน ฉันจะถามกับเขาเองว่าที่จริงแล้ว เรื่องมันเป็นยังไงกันแน่” ดวิกาฟังสิ่งที่เจนจิราพูดแล้ว เริ่มคิดได้ว่าก่อนหน้านี้เธอรีบร้อนเกินไป “ฉันจะช่วยเธอตามหาผู้บริจาค แล้วเรื่องนี้ ฉันจะไม่พูดถึงมันอีก” “อือ ขอบคุณเธอมากนะ” จิดาภาทำงานติดต่อกันหลายวันโดยไม่พักผ่อน เธอได้ถ่ายภาพลงบนปกนิตยสารหลายฉบับ และรับงานโฆษณาของสินค้าแบรนด์ดังอีกมากมาย ภาพของเธอแสดงอยู่ทั่วทุกเล่มของนิตยสารสากล สิงที่จิดาภาคิดไว้ไม่ผิด ตั้งแต่ที่ภพธรออกจากโอเล ญาณินีมองข้ามที่จะดองเธอ แต่ทว่าจิดาภาใช้โอกาสนี้ ได้รับโอกาสที่จะเปล่งประกายอยู่ตามเวทีต่างๆ การออกงานปกติทั่วไปจะเป็นเธอและพี่นัฎช่วยกันดูแล แต่ถ้าเป็นพวกการถ่ายทำรายการใหญ่ๆเธอจะให้จิรภาสเป็นคนตรวจสอบให้เธอ และเมื่อติดต่อกับแบรนด์และผู้กำกับ จะเป็นเธอเองที่คอยประสานงานกับพวกเขา เพื่อให้โอกาสที่เธอจะได้รับงานนั้นมากขึ้น ทุกคนต่างชื่นชมวิธีการทำงานแบบนี้ของเธอ จิดาภาเอาความสนใจทั้งหมดไปไว้ที่การทำงาน ไม่ได้สนใจข่าวที่ออกอยู่ในประเทศ และเธอคาดไม่ถึงว่าพายุลูกใหญ่ในวงการบันเทิงกำลังจะเข้ามา ญาณินีใช้เส้นสายในเครื่อข่ายเก่าของเธอ ขุดเอาศิลปินหน้าใหม่จากบริษัทอื่นๆเข้ามา ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ค่อยสนใจตารางการทำงานของจิดาภา แต่เธอติดตามการเคลื่อนไหวของจิดาภาอยู่ตลอดเวลา เธอเห็นว่าวันนี้จิดาภาประสบความสำเร็จในการโกอินเตอร์มากขนาดนี้ เธอก็รู้ว่าเธอไม่สามารถหยุดมันได้แล้ว พี่นัฎนั่งอยู่ตรงข้ามกับจิดาภา กำลังดูปฏิทิน นับวันว่าเหลืออีกกี่วันถึงจะบินกลับบ้าน หลังจากนั้น เธอก็จะได้พบตฤณแล้ว จิดาภาไม่อยากรบกวนเธอ เธอเลยเดินออกไปเข้าห้องนอน เธอคิดถึงจิรภาส ดังนั้นพอเธอมีเวลาว่าง เธอจะรีบวิดีโอคอลหาเขาทันที มีเพียงวิธีนี้วิธีเดียวเท่านั้นที่ทำให้เธอ หลับฝันดีในต่างประเทศ ถึงแม้ว่าจิรภาสจะอยู่ที่บ้าน แต่ว่าเข้าใช้เวลาเดียวกันกับเวลาที่ปารีส เขาพูดกับคนที่อยู่อีกฝั่งของโทรศัพท์ กล่อมให้เธอเข้านอน บางครั้งก็ได้ยินเสียงหายใจอันสม่ำเสมอของเธอ แต่เขาก็ยังคงไม่วางสาย เพื่อให้เช้าวันถัดไป จิดาภาจะได้ยินเสียงเขาเป็นคนแรก “จิรภาส ฉันคิดถึงคุณ” เธอซุกตัวอยู่ในผ้าห่มและทำเสียงออดอ้อนเขา “เหลืออีกแค่สามวัน ก็กลับมาแล้ว” จิดาภาสูดด้วยความแน่วแน่ว่า “อื้อ ฉันจะอดทน แต่ว่า มันยากจังเลย ” “แต่ว่า พวกเราพึ่งแยกกันยังไม่ถึงสัปดาห์เลยนะ ” เขายิ้มอย่างขมขื่น “จะครบสัปดาห์นึงแล้ว” จิดาภาแยกเขี้ยว “หรือว่า คุณก็ไม่ค่อยคิดถึงฉัน … ” “ตอนที่ฉันไปส่งคุณ ฉันได้ทิ้งสิ่งที่ต้องทิ้งไว้ ทิ้งไว้ที่คุณแล้วไม่ใช่หรอ” “คุณ…” จิดาภาหน้าแดง “คุณรอฉันกลับไปก่อน” จิรภาสจับแหวนหมั้นที่อยู่บนนิ้วของเขา พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงที่มีเสน่ห์ ว่า “ต่อให้นานแค่ไหน ฉันก็จะรอคุณ” พวกเขาอยู่ด้วยกันตลอดทั้งชีวิต เพียงแต่เวลาสั้นๆไม่กี่วัน เขารอได้ หัวใจของจิดาภาถูกความรักของเขาห่อหุ้มเอาไว้ เธอคิดว่าขอเพียงแค่มีชายคนนี้อยู่ข้างๆกาย ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น เธอก็สามารถที่จะฝ่าฟันมันไปได้ ………. คมสรติดต่อกับดวิกาอีกครั้ง ดวิการีบให้คนไปรับเจนจิราออกจากโรงพยาบาลกลับบ้าน แต่คมสรไม่รู้เรื่องนี้ เขาเอาคำขอโทษและข้อความที่จิดาภาฝากไว้ เข้าไปบอกกับเธอที่บ้าน “อีกไม่กี่วันจิดาภาก็จะกลับมาแล้ว เขาอยากให้ฉันมาขอร้องเธอ ยังไงก็ตามอย่าเอาเรื่องของเจนจิราไปพูด อย่าบอกกับพวกนักข่าว ไม่อย่างนั้นเรื่องนี้จะทำให้กระทบกับหน้าที่การงานของเขาเป็นอย่างมาก” ดวิกากระพริบตา เธอนึกถึงคำพูดที่เจนจิราได้พูดกับเธอก่อนหน้านี้ ในใจของเธอตอนนี้เริ่มเกิดความสงสัยในตัวเขา “ตอนนี้ฉันไม่หวังอะไรกับเขาแล้ว เขาก็เป็นบุคคลสาธารณะ คงจะไม่รับผิดชอบกับสิ่งที่เขาได้พูดไปอยู่แล้ว พวกหลอกลวง ถ้าหากว่าเจนจิราเป็นอะไรไป ฉันไม่ปล่อยเขาไว้แน่” “ดวิกา เธออย่าคิดอย่างนั้น จิดาภาก็มีเรื่องที่เธอลำบากใจเหมือนกัน” “ไม่ต้องพูดแล้ว ฉันไม่อยากได้ยินชื่อของเขาอีก” “เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน พวกเธอต้องการอะไรบอกมาได้เลยจิดาภาบอกว่าเขาจะทำตามที่เธอบอก” “จริงหรอ เธอยังพูดอะไรอีก” ดาวิกาจงใจพูดออกไป คมสรมองดูสีหน้าของดวิกา แล้วพูดสิ่งที่ต้องการสื่ออกมา “เธอบอกว่า เจนจิราจะอยู่หรือจะตายก็ไม่เกี่ยวกับเธอ เธอไม่มีวันทิ้งโอกาสนั้นเพื่อที่จะมาบริจาคให้น้องสาวของชเยศ เธอเกลียดทุกคนในตระกูลภัทระนิธิธาราและอยากให้ตาย” “เธอพูดอย่างนี้จริงๆหรอ” “ใช่ ที่จริงฉันได้ห้ามเธอแล้ว แต่ว่า…” คมสรถูมือไปทำ ทำท่าทางเหมือนเขาไม่มีความสามารถเพียงพอ ที่จริงแล้วเจนจิรายืนฟังอยู่ที่หน้าประตู เธอได้ยินชัดทุกถ้อยคำที่เขาพูดออกมา เธอให้คนพยุงเธอเข้าไปในห้อง เธอมองหน้าของคมสร และถามชัดๆว่า “จิดาภาได้พูดอย่างนั้น จริงๆหรอ” คมสรอึ้งไปสักพัก ไม่คิดว่าเจนจิราก็อยู่ที่นี่ เขาไม่เคยเจอเจนจิรามาก่อนรู้แต่ว่าเธอนอนอยู่แต่ให้ห้องผู้ป่วย เขาคิดว่าเขาไม่มีโอกาสที่จะได้พบเธอ ดังนั้น เขาเลยไม่ได้เช็กข้อมูลเกี่ยวกับเธอมาด้วย ตอนนี้เขากำลังถูกเจนจิรามอง เขาบอกไม่ถูกว่าทำไมเธอถึงโกรธและดูเคียดแค้นขนาดนี้ เพราะว่าเรื่องโกหกที่เขาแต่งขึ้นอย่างนั้นหรอ? คมสรยืนยันว่าเรื่องทั้งหมดนั้นเป็นสิ่งที่ จิดาภาสูด พวกเธอก็ไม่มีทางที่จะสงสัยเขาได้ “ทำไมฉันจะต้องโกหกพวกเธอด้วย คำพูดนี้จิดาภาเป็นคนพูด” เจนจิรามองไปที่เขา แววตาของเธอค่อยๆหายไป เธอพูดออกมาสองคำว่า “โกหก!”