ตอนที่232ให้ฉันเสพติด(2)

ตอนที่232ให้ฉันเสพติด(2) ขวัญทิพย์ไม่ได้อยู่เป็นเพื่อนเธอตลอด แต่ว่าการเข้าออกของเธอเป็นอิสระแล้ว เหมือนกับที่ขวัญทิพย์ได้พูด อูข่าน สถานที่แบบนี้ ได้เจอคนที่มาจากบ้านเดเดียวกันก็ถือว่าเป็นญาติ แต่ว่า นับแล้ว รอถึงวันนั้น บาดแผลของนถัทรก็ดีขึ้นมากแล้ว ผู้ชายที่เติบโตที่นี่ ของอะไรที่ไหนมีให้ฟรีล่ะผู้ชายที่แข็งแกร่ง ร่างกายก็ฟื้นฟูเร็ว ต่อมา ไม่รู้ว่าตั้งใจหรือว่าไม่ได้ตั้งใจ ทุกครั้งที่ขวัญทิพย์มาหาเพ็ญนีติ์ ณภัทรก็จะตามมาด้วย เขาบาดเจ็บ เหมาะกับเป็นวันหยุดพักผ่อน ทุนวันก็อยู่ข้างๆขวัญทิพย์ หรือว่า ก็พูดได้ว่าขวัญทิพย์อยู่ข้างๆเขา มองดูพวกเขาทั้งสอง เพ็ญนีติ์คิดว่า การแทงของขวัญทิพย์ในครั้งนั้น คุ้มค่าแล้ว เพราะว่า การแทงนั้นทำให้ขวัญทิพย์เห็นถึงความจริงใจของผู้ชาย กำหนดเวลาสิบวันใกล้เข้ามาแล้ว ไม่ว่าข่าวที่ปุริมส่งมาให้ณภัทรจะจริงหรือไม่จริง เพ็ญนีติ์ก็เริ่มเก็บของแล้ว แค่อยากเตรียมพร้อมที่จะไป ที่นี่ไม่ว่าจะสวยแค่ไหน เธอก็ไม่อยากอยู่ต่อแล้ว แม้แต่วินาทีเดียว เธออยากกลับบ้าน กลับไปอยู้ข้างๆอ้อยและส้ม “เพ็ญนีติ์ วันนี้คุณจะไปแล้วจริงหรอ” ขวัญทิพย์ไม่ได้เคาะแระตูก็ผลักประตูเข้ามา เพ็ญนีติ์ชินแล้ว โชคดีที่มีแต่ผู้หญิง มิฉะนั้น เธออยากจะเคาะหัวขวัญทิพย์ “ใช่ ควรจะกลับแล้ว” ขอเพียงแต่ปุริมส่งของมาถึง ณภัทรคงปล่อยเธอไปแล้วล่ะ “ฉันก็อยากไปกับคุณ แต่ว่าณภัทรไม่อนุญาต” “เฮอะๆ ฉันถามคุณนะ ถ้าหากเขาไม่ไป ให้คุณไปเอง คุณยินยอมไหม” “อันนี้” ขวีญทิพย์ลังเลอย่างที่คิด ความลังเลนี้ก็หมายถึงว่าขวัญทิพย์ไปจากผู้ชายคนนี้ไม่ได้แล้วจริงๆ “คุณอยู่ต่อดีกว่า มิเช่นนั้น จะคิดถึงเขามาก” ปิดปากยิ้ม ขวัญทิพย์ตั้งนานถึงจะรู้สึกตัว “เพ็ญนีติ์ คุณร้าย คุณแกล้งฉัน” พุ่งเข้ามาจั๊กจี้เพ็ญนีติ์ สองมือนั้นไวเหมือนกันนะ “คุณเพ็ญนีติ์ คุณขวัญทิพย์ คุณผู้ชายบอกว่า เชิญให้พวกคุณไปห้องอาหารทานข้าว” “ได้เลย เพ็ญนีติ์ ไปกันเถอะ”ขวัญทิพย์จูงมือเพ็ญนีติ์ออกไป เธอพบว่าไม่ถูกสิ ครั้งนี้ คนนำทางไม่ใช่นำทางไปห้องอาหารเล็กชั้นสาม แต่ไปที่ชั้นหนึ่ง “มีแขกหรอ” ตกใจขึ้นมา ใกล้จะเจอปุริมแล้ว เธอไม่อยากเจอปัญหาอื่นอีก แค่อยากไปจากที่นี่อย่างเงียบๆ ใช่ค่ะ” สาวรับใช้ไม่พูดมาก พูดตรงๆออกมา ในใจ”เสียงหัวใจเต้น”เต้นแรง ที่ของณภัทร คนที่ทำให้ณภัทรเชิญมาเป็นแขกที่ได้รับการเชิญอันยิ่งใหญ่นี้ก็มีเพียงคนเดียว นั่นก็คือกรณ์ ไม่ได้มองไปที่สาวรับใช้ เธอแค่พูดเบาๆว่า “พี่ใหญ่มาแล้วใช่หรือเปล่า” คนที่นี่เรียกเขาว่าพี่ใหญ่กรณ์ ดังนั้น เธอก็รียกตามคนที่นี่ “ใช่ค่ะ” เวลาแบบนี้กรณ์มาทำอะไร ตอนนี้ เธอไว้ใจณภัทร แต่ไม่ไว้ใจกรณ์ ในสายตาของณภัทรมีแต่ขวัญทิพย์ แต่ว่ากรณ์ เธอกลัวสายตาอันลามกคู่นั้น โต๊ะอาหารที่ยาวและแคบ ถ้าหากนั่งเต็มโต๊ะ อย่างน้อยนั่งได้ถึงยี่สิบกว่าคน แต่กลับมีแค่ณภัทรกับกรณ์นั่งตรงข้ามกัน แต่ว่าพวกเขาทั้งสองก็ลากเก้าอี้ที่อยู่ข้างๆออกมา ข้างหน้าเก้าอี้วางถ้วยตะเกียบไว้เป็นชุดๆ ชุดหนึ่งเป็นของขวัญทิพย์ ชุดหนึ่งก็คงเป็นของเธอ ไม่มีทางเลือก ตอนนี้เธอได้แต่นั่งข้างๆกรณ์ “ณภัทร” ขวัญทิพย์กระโดดโลดเต้นมาหาณภัทร “ทำไมต้องกินที่นี่ล่ะ” “นั่งลง” เสียงของณภัทรทุ้มต่ำ เป็นการออกคำสั่ง “อ้อ” ขวัญทิพย์นั่งลงอย่างเชื่อฟัง “ทักทายพี่ใหญ่” “สวัสดีค่ะ พี่ใหญ่” ขวัญทิพย์ทักทายอย่างเชื่อฟัง หล่อนในตอนนี้ก็เหมือนตุ๊กตาที่ให้ณภัทรสั่งให้ทำอะไรตามใจชอบ “เธอก็คือ ขวัญทิพย์ แซ่ซิวหรอ” ร่างของกรณ์สมบูรณ์ดี คิดแล้ววันนั้นที่ปุริมเอาปืนจ่อที่เขา ไม่ได้ทำให้เขาบาดเจ็บเลยสักนิด แต่ว่า เพ็ญนีติ์เชื่อว่ากรณ์ต้องจำบัญชีความแค้นกับปุริมได้แน่ เพราะว่า ปุริมทำให้เขาขายหน้าลูกน้อง คิดถึงเรื่องนี้ ในใจลึกๆของเธอเกิดความสับสนวุ่นวาย ถ้าหากปุริมส่งของมาถึงแล้ว พวกเขาไม่ปล่อยพวกเธอไปจะทำอย่างไรดี คนพวกนี้จะละเมิดสัญญาก็ได้ ทุกอย่างเป็นไปได้หมด ดังนั้น ก่อนที่จะไปจากที่นี่ เธอจำเป็นต้องระมัดระวังอย่างรอบคอบ “ใช่ค่ะ พี่ใหญ่” ยิ้มอย่างอ่อนหวาน นั่นเป็นรอยยิ้มที่เยี่ยมยอดของขวัญทิพย์ “เฮอะๆ ฮ่าๆ ไม่เลว ณภัทร คุณนี่ตาดีจริงๆ จะมีลูกเมื่อไหร่ล่ะ ในเขาของพวกเรา ไม่ได้เห็นเด็กน้อยตั้งนานแล้ว” ขวัญทิพย์หน้าแดงแล้ว ก้มหน้าลง ไม่กล้ามองคนอื่นเลยสักนิด มือใหญ่ของณภัทรวางไปที่มือของขวัญทิพย์ทันที จากนั้นก็กุมมือน้อยนั้นไว้ “รีบร้อนอะไรล่ะ ขวัญทิพย์ยังเด็ก อายุแค่สิบแปดเอง มีเวลาอีกเยอะในภายหลัง ว่าแต่พี่ใหญ่ล่ะ ขาดผู้หญิงข้างกายนะ กรณ์ไม่ได้ตอบณภัทร แต่หันมาทางเพ็ญนีติ์ “เพ็ญนีติ์ หรือว่าวันนี้ก็มาแสดงเป็นผู้หญิงของฉัน ว่าอย่างไร มิเช่นนั้น พี่ใหญ่อย่างฉันก็แพ้ณภัทรแล้ว” เขาพูดว่าแสดงละคร ไม่ได้พูดว่าเป็นจริง ก็ทำให้เพ็ญนีติ์ปฏิเสธออกไป “พี่ใหญ่ คุณล้อเล่นแล้วสิ”