ตอนที่ 6 อันตรายทุกด้าน

ตอนที่ 6 อันตรายทุกด้าน หลินซีนเยียนยังคงทำหน้าปกติ แต่ในใจกลับรู้สึกตกตะลึง คนผู้นี้ เห็นอยู่ว่าเป็นบุรุษวัยเยาว์ไม่ใช่คนแก่แน่ๆ คนที่ยิ่งปิดบังฐานะเท่าไร ยิ่งเป็นคนอันตราย ชายแก่เรียกสติกลับมา ยกหม้อสุราขึ้นแล้วรินให้กับนาง “น้องเล้กดื่มสุราเก่งยิ่งนัก” หลินซีนเยียนตอบรับ แล้วเงยหัวขึ้นดื่มแก้วนี้ให้หมด เขยิบถอยออกมาจากโต๊ะ“คืนนี้ก็ดึกมากแล้ว คุณลุง…รีบกลับไปพักผ่อนหน่อยเถอะ ข้าก็จะกลับห้องแล้ว” นางเพียงอยากมีชีวิตที่สงบในโลกนี้ เช่นนั้นแล้วคนที่อันตรายและเรื่องที่นางสู้ไม่ได้ จึงทำได้เพียงหลบ ชายแก่มีแววตาประหลาดใจวาปไป ริมฝีปากขยับเหมือนอยากจะพูดอะไร แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดออกเพียงพยักหน้าเล็กน้อย “ดี” แต่ว่า สายตาของเขามองไปร่างของหลินซีนเยียนเป็นนานๆ ตอนที่นางหันกลับมา หิมะลอยตกลงบนเส้นผมสีดำสนิทของนาง ทีละน้อย ๆ ราวกับดาวตกในภาพแห่งความฝัน ยิ่งดึกยิ่งหนาวเย็นเข้ากระดูก หลังจากที่เปลี่ยนเทียนไปแล้ว 3 แท่ง เสี่ยวอวี่ก็รู้สึกง่วงนอนจนทันไม่ไหวแล้ว แต่ยังคงนั่งบนเก้าอี้อยู่ที่หน้าประตู “คุณหนู ท่านคิดว่าฮูหยินจะส่งคนมาจัดการเรา แต่นี่ก็ยาม 3 แล้ว ทำไมยังไม่มา” เสี่ยวอวี่มองไปทางหน้าประตู ประตูล็อกสนิท ไม่เห็นผิดปกติสักนิด หลินซีนเยียนได้ยินคำพูดของนาง ยิ้มและส่ายหัว “ ในห้องสว่างขนาดนี้ ยังจะมีใครกล้ามาอีกหรือ ฟังข้า รีบไปดับไฟเทียนให้หมดแล้วขึ้นเตียงนอนได้แล้ว” “แต่ว่า…”เสี่ยวอวี่สีหน้าขาวซีด พักหนึ่งพูดออกมา สองคำ “ข้ากลัว…” หลินซีนเยียนถอนหายใจแล้วลูบหัวของเสี่ยวอวี่เบา ๆ จะว่าไป นางยังเป็นเด็กอายุ 10 กว่าปี เจอเรื่องความเป็นความตายมาแล้ว ยากที่จะไม่รู้สึกกลัว แต่ความเป็นผู้ใหญ่ ก็ต้อมีประสบการณ์บางอย่างที่ต้องผ่านด้วยตนเอง ดังนั้น หลินซีนเยียนก็ไม่ได้พูดอะไรอีก เพียงแต่เดินไปที่หน้าโต๊ะแล้วดับเทียน ทั้งห้องตกลงในความมืด ความเงียบกริบ แม้แต่เสียงลมหายใจเบาๆก็ฟังได้ชัดเจนมาก หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วยาม นอกหน้าต่างก็มีเสียงแมวดังขึ้น ในชั่วขณะนั้น หลินซีนเยียนที่นอนอยู่บนเตียงก็ลืมตาขึ้น ในช่วงรอคอยที่หน้าสิ่วหน้าขวาน เสี่ยวอวี่นอนหลับอย่างไม่รู้ตัวอยู่ข้าง ๆ หลินซีนเยียนไม่ได้ปลุกนาง กลับลุกขึ้นอย่างระมัดระวัง กริชที่อาบยาพิษอยู่ในมือส่งแสงสลัวออกมา คนที่อยู่นอกหน้าต่างระมัดระวังอย่างมาก รออีกสักพักถึงจะใช้มีดเล็กงัดหน้าเต่างหมายจะเปิดหน้าต่าง การกระทำของเขาระวังอย่างมาก ถ้าไม่ได้เตรียมตัวมาล่วงหน้า การกระทำเช่นนี้ไม่ต้องไม่มีใครสังเกตุเลยแน่ๆ เรียกได้ว่าช่ำชองอย่างมาก หลินซีนเยียนอดที่จะยิ้มเย็นชาไม่ได้ เฉินฮูหยินนั่นเพื่อที่จะถอนรากถอนโคน ลงทุนหนักจริงๆ ไม่นาน หน้าต่างก็ถูกเปิดออกอย่างไม่มีเสียง คนที่อยู่นอกหน้าต่างกำลังอยากจะเข้ามาในห้อง หลินซีนเยียนถือดอกาส ยื่นมือใช้กริชแทงเข้าไปที่หอคอยของคนผู้นั้น คนผู้นั้นมีปฏิกิริยาตอบโต้เร็วมาก ช่วงที่เห็นกริชก็หลบตัวไปด้านข้างทันที น่าเสียดาย ตอนนั้นหลินซีนเยียนได้ตัดสินใจโจมตีรอบเดียวจบ ฉนั้นความเร็วและความแรงนางจึงลงอย่างสุดกำลัง ถ้าเขาไม่ตาย นางกับเสี่ยวอวี่ต้องตายแน่ ดลกจริงก้น่าเวทนาอย่างนี้ ดังนั้นนาง ไม่มีทางถอย！ นักฆ่าที่ปิดหน้าคนนั้น ตอนที่ล้มลงไป สายตาเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ “ฟู่”หลินซีนเยียนถอนหายใจออกมา มือที่ถือกริชอยู่สั่นเล็กน้อย เลือดที่ติดอยู่บนกริชหยดลงพื้นทีละหยด แต่ในความมืด ไม่แสดงสีออกมา ช่างอันตรายมาก หากนางมองธาตุแท้ความโหดร้ายอำมหิตของเฉินฮูหยินไม่ออก เดาได้ว่านางต้องไม่ยอมปล่อยให้ไปง่าย ๆ แน่ เช่นนั้นหลินซีนเยียนจึงได้เตรียมการไว้ล่วงหน้า ไม่งั้น คืนนี้อาจเป็นวันตายของนางและเสี่ยวอวี่ “คุณ คุณหนู…”เสี่ยวอวี่ได้ยินเสียงจึงตื่นขึ้นมา เห็นสถานการณ์ข้างหน้าต่างอดไม่ได้ที่จะตกใจ หลินซีนเยียนเรียกสติกลับมา เก็บสีหน้าตึงเครียดไว้ แล้วพยายามยิ้มออกไป “ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้ว…” “ ระวัง！” เสียงร้องตะโตนอย่างเจ็บปวดของเสี่ยวอวี่ หลินซีนเยียนรู้สึกเสียวสันหลัง พอหันหน้าไปก็เห็นเงาดำหนึ่งพุ่งเข้ามา นางคิดจะใช้กริชต่อสู้ แต่คนที่มาครั้งนี้เหมือนได้เตรียมตัวไว้ เพียงใช้มือสกัดก็หลบกริชในมือของนางออกอย่างง่ายดาย “ นางสารเลว กล้าฆ่าน้องของข้า วันนี้ข้าไม่ลงมือเอง เจ้าเจอดีแน่！”คนที่มาชำนาญด้านการต่อสู้อย่างมาก สตรีที่แรงอ่อนๆอย่างหลินซีนเยียน ไม่สามารถไปรับมือได้ หลินซีนเยียนไม่ทันมองเห็นเขาใช้ศิลปะการต่อสู้อะไร ก็ถูกเขาจับแขนทั้งสองข้างเอาไว้แล้ว นางคาดไม่ถึงว่า คนที่มาครั้งนี้ไม่ใช่แค่หนึ่งคน แต่เป็นสามคน นักฆ่าสามคนฝีมือช่ำชอง เฉินฮูหยินช่างรอบคอบนัก！ “นี่ น้องชาย เจ้าเห็นหน้านางนี่หรือไม่ งดงามยิ่งนัก ”นักฆ่าคนหนึ่งจับกริชเดินมา ยังไม่ได้ลงมือ ทันใดนั้นก็เห็นใบหน้าของหลินซีนเยียนผ่านแสงจากนอกหน้าต่าง นักฆ่าที่จับแขนของหลินซีนเยียนอยู่ก็ยื่นหน้าเข้าไปจ้องใกล้ ๆ ดวงตาทั้งคู่แสดงออกถึงความปรารถนา “ช่างงดงามจริง ๆ ร่างกายของแม่นางนุ่มกว่าคนในหอชุนเยว่ซะอีก ” “งั้น…”คนผู้นั้นหัวเราะอย่างมีความหมายลึกลับ “นางฆ่าน้องชายของเรา ถ้ารีบฆ่านางไปก็ถือว่าเสียเปรียบนางไม่ใช่หรือ ต้องเล่นนางให้หายแค้นก่อน！”อีกคนรีบเห็นด้วยทันที ซ้ำยังหาเหตุผลที่ดูเหมือนจะถูกหลักธรรมนองคลองธรรมด้วย ทั้งสองคนรวมหัวกันคิดแผน รู้สึกว่าคนในโรงเตี๊ยมมีเยอะเกินไป ไม่สามารถทำเรื่องอย่างว่าได้ จึงเตรียมที่จะฆ่าเสี่ยวอวี่แล้วจับตัวนางไป เสี่ยวอวี่ตกตะลึงอย่างมาก เบิกตาโตมองชายชุดดำคนหนึ่งถือกริชเข้ามา แสงของกริชี่เย็นชาได้ส่องมาบนหน้าของนาง ทำให้นางยิ่งดูอ่อนขึ้น หลินซีนเยียนถอนหายใจอย่างจนใจ ใบหน้าปรากฏรอยยิ้มที่เย็นชา “รอก่อน” นักฆ่าที่ถือกริชหันหน้ามา นางสีหน้าไม่เปลี่ยน “นางเป็นแค่สาวใช้คนหนึ่ง ไม่มีความสำคัญอะไร หากปล่อยนางไป พวกเจ้าจะจัดการข้าอย่างไร ข้าก็ไม่ขัดขืน” “ไม่ขัดขืน？”นักฆ่าทั้งสองไม่เคยเห็นสตรีที่อยู่ในช่วงหน้าสิ่วหน้าขวานยังมีกะจิตกะใจต่อรองอีก จนลืมลงมือต่อในชั่วขณะหนึ่ง “ใช่ ข้ายอมไม่ขัดขืน การเล่น ก็ต้องเล่นให้สนุกสิ พวกเจ้าฆ่านาง ข้าก็จะกัดลิ้นตัวเองตาย หากพวกเจ้าอยากเล่นสนุกกับศพ งั้นก็รีบลงมือเลย นางเป็นแค่สาวใช้คนหนึ่ง หากปล่อยนางไป พวกเจ้าก็ได้ผลประโยชน์เหมือนเดิม ปล่อยนาง ข้าจะให้พวกเจ้าจัดการอย่างถึงอกถึงใจเลย” ต่อหน้าความเป็นความตาย ย่อมพูดจาอย่างมีเหตุผล ใบหน้านอกจากความเย็นชาแล้ว อย่างอื่นก็ไม่มี สาวงามเช่นนี้ ล้วนทำให้บุรุษหวั่นไหว นักฆ่าทั้งสองสบตากัน ล้วนมองเห็นความต้องการที่อย่างรุนแรงของทั้งสองฝ่าย คนหนึ่งทำตาให้นีกคนหนึ่ง คนนั้นก็พยักหน้าแล้วเก็บกริช หลินซีนเยียนถอนหายใจอย่างโล่งอก หันไปมองเสี่ยวอวี่ที่ร้องไห้จนตาแดงไปแล้ว นางส่งยิ้มให้ “อย่าร้องไห้เลย ต่อไปก็หาคนดี ๆไปใช้ชีวิตด้วยกัน เจ้าต้องมีความสุข การเสียสละของข้าก็คุ้มแล้ว” ยังไงก็ต้องตาย ทำไมต้องเอาชีวิตเด็กคนนี้ไปด้วย