บทที่212 ความจริงสำคัญขนาดนั้นไหม

บทที่212 ความจริงสำคัญขนาดนั้นไหม คำวิจารณ์เหล่านี้ทำให้จิดาภารู้สึกว่าช่างน่าตลกเสียเหลือเกิน ในตอนที่ดารานักแสดงโด่งดังพวกเขาก็เรียกตัวเองว่าเป็นแฟนคลับที่รักพวกเขามาก แต่พอมีข่าวลือข่าวซุบซิบนินทา ก็กลายเป็นแอนตี้แฟนได้ในทันที ในสายตาของคนพวกนี้ ดารานักแสดงควรจะมีความสมบูรณ์แบบอยู่ตลอด แต่เมื่อใดก็ตามที่มีข้อบกพร่องเพียงเล็กน้อย พวกเขาก็จะถูกวิจารณ์กันอย่างหนัก มองข้ามความพยายามของพวกเขาที่เคยมีมาทั้งหมดไป ในวงการที่ดูเหมือนสว่างไสวนี้ แท้ที่จริงแล้วเป็นส่วนที่มืดมนที่สุดในโลกใบนี้เลยต่างหาก ดารานักแสดง จึงเป็นเรื่องที่พวกเขาพูดคุยกันในช่วงหลังอาหารเพียงเท่านั้น.... หยาดเหงื่อและความทุ่มเทที่มีคงสู้ไม่ได้กับโพสต์จากคนที่ไม่ระบุนามเหล่านั้นบนอินเตอร์เน็ตเพียงแค่โพสต์เดียว ช่างเป็นความจริงที่น่าเศร้าใจยิ่งนัก จิดาภาถอนหายใจออกมา เธอนั่งอยู่บนรถพิงไปยังไหล่ของจิรภาส เพียงแค่ได้สัมผัสตัวเขา ถึงจะทำให้เธอรู้สึกอุ่นใจขึ้นมาได้ จิรภาสเองก็สัมผัสได้ถึงอารมณ์ของจิดาภา เขาจึงเอื้อมมือไปโอบเธอเข้ามาไว้ในอ้อมกอดของเขา ใช้ความอบอุ่นของเขาปลอบโยนหัวใจที่กำลังเครียดของเธอ “เดี๋ยวก็ถึงบ้านแล้วครับ คุณพักผ่อนก่อนนะ” “คุณจิรภาสคะ คุณจะกลับไปที่บริษัทไปจัดการเรื่องข่าวก่อนไหมคะ?” “หลังจากที่ประชุมผ่านวีดิโอเรามีวิธีการแก้ไขแล้วครับ Rickจะสามารถจัดการได้ ไม่ต้องถึงมือผมหรอก” วิธีการแย่ๆแบบนี้ของช่องบลูไลท์ไม่คุ้มค่ากับการที่เขาจะต้องลงมือเอง “ถ้าอย่างนั้น....ฉันขอไปดูคุณจาริณีได้ไหมคะ ฉันเป็นห่วงเธอ” จิรภาสพยักหน้ารับ แล้วให้ตฤณแอบไปส่งจิดาภาที่นั่น โดยไม่ให้เป็นจุดสังเกตจากบรรดาสื่อ แล้วนำตัวเธอกลับมาให้ได้เหมือนเดิม ที่อพาร์ทเม้นท์ของจาริณีถูกบรรดานักข่าวล้อมรอบอย่างแน่นหนา ทั้งด้านนอกและด้านใน ไม่สามารถจะเข้าไปด้านในได้เลย จิดาภาจึงทำได้เพียงแค่ขึ้นลิฟต์สินค้าจากทางอีกด้านหนึ่ง แล้วนัดจาริณีให้ไปพบกันที่ดาดฟ้า หลังจากนั้นสิบนาที จาริณีสวมใส่เสื้อโค้ทสีดำ แว่นตาดำและหมวกเดินขึ้นมาบนดาดฟ้า จิดาภาหันมามองเธอที่ห่อหุ้มตัวเองไว้อย่างแน่นหนาเช่นนี้ จึงรับรู้ได้ถึงอะไรบางอย่างขึ้นทันที เธอจึงเดินเข้าไปถอดแว่นตาดำที่จาริณีสวมใส่อยู่ออกมา และเป็นไปอย่างที่คิดไว้....ขอบตาและหน้าผากของเธอมีรอยฟกช้ำเต็มไปหมด ผู้ชายคนนั้นทำร้ายเธออีกแล้วหรือ! “หนักมากไหมคะ? มีตรงไหนที่ได้รับบาดเจ็บอีกหรือเปล่า! ฉันไปส่งคุณไปโรงพยาบาลส่วนตัวดีกว่า!” คนเลวๆแบบนั้นไม่สมควรจะอยู่บนโลกนี้เสียด้วยซ้ำ จาริณีหลบสายตาลงอย่างเงียบๆ ยิ้มออกมาด้วยรอยยิ้มที่เจ็บปวด “ฉันอยากจะจบกับเขาจริงๆเสียที แต่เขาก็ยังไม่ทันฟังฉันพูดจบ ก็ลงมือทำร้ายฉันแล้ว เขาอาจจะอยากฆ่าฉันก็ได้...ถ้าฉันไม่วิ่งหนีออกมาเสียก่อน ฉันอาจจะไม่ได้มาเจอคุณอีก” จิดาภาไม่รู้ว่าควรจะพูดอย่างไร จึงมองเธออยู่แบบนั้น จาริณีก้มหน้าลง แล้วน้ำตาก็ไหลอาบแก้มลงมา “ฉันให้เงินเขาไปมากขนาดนั้นแล้ว แต่เขาก็ยังไม่พอใจ เขาต้องการให้ฉันเอาเงินจำนวนหนึ่งร้อยล้านไปให้เขาให้ได้ภายในสามวัน มิเช่นนั้นเขาจะเอารูปถ่ายที่เคยแอบถ่ายฉันไว้ทั้งหมดลงบนอินเตอร์เน็ต” “ฉันไม่รู้จริงๆว่าควรจะทำอย่างไรดี....” “ถ้าไม่อย่างนั้นฉันควรจะฆ่าเขาไปเลยดีไหม ทุกอย่างจะได้จบสิ้นลงเสียที!” เธอนั่งลงกับพื้นอย่างเจ็บปวด แล้วร้องไห้ออกมาโดยปราศจากเสียงใดๆ จิดาภาจึงค่อยๆนั่งลงตรงหน้าเธอ แล้วเอ่ยถาม “บอกฉันหน่อยค่ะ ว่าตอนนั้นนักแสดงหญิงคนนั้นที่เขานอกใจไปเสียชีวิตอย่างไรคะ?” “อุบัติเหตุทางรถยนต์ค่ะ คนขับรถหนีไป ยังจับไม่ได้ ดังนั้นเขาจึงคิดว่าเป็นฉันที่จ้างให้คนขับรถทำเช่นนั้น” “แล้วคุณเคยไปสืบหาเรื่องนี้ไหมคะ?” จิดาภาเอ่ยถามอีกครั้ง “สืบแล้วค่ะ แต่ไม่มีผลลัพธ์อะไรออกมาเลย ไม่มีใครเชื่อคำพูดของฉัน...” จิดาภาหายใจเข้าลึกๆ พวกเธอจะนั่งอยู่เฉยๆแบบนี้ไม่ได้ และยิ่งไม่สามารถทนมองเห็นผู้ชายคนนั้นใช้วิธีเลวทรามแบบนี้ทำร้ายจาริณีได้อีกแล้ว “คุณลองนึกย้อนกลับไปเรื่องเมื่อก่อนให้ละเอียดอีกทีนะคะ แล้วค่อยรวบรวมหลักฐานที่มีทั้งหมด บางทีอาจจะมีวิธีจัดการกับเขาได้” “คุณจะต้องมีความมุ่งมั่นในตัวเองต่อไปนะคะ ทำให้ผู้ชายเลวๆคนนั้นเสียใจที่เขาทำกับคุณแบบนี้! ทำให้เขาต้องรู้สึกผิดกับสิ่งที่เขาทำไปทั้งหมด ไม่ว่าเขาจะใช้วิธีสกปรกมากแค่ไหน ก็จะไม่เกี่ยวอะไรกับคุณทั้งนั้น” “คุณไม่มีทางที่จะถอยกลับได้แล้วนะคะ แต่เพียงแค่คุณข้ามผ่านมันไปได้ คุณก็จะยังคงเป็นศิลปินภาพยนตร์ระดับนานาชาติอยู่นะคะ!” จาริณีเงยหน้าขึ้นมามองยังใบหน้าของจิดาภา “คุณพูดถูกค่ะ...ฉันควรจะรับผิดชอบชีวิตของตัวเอง ทำให้เขาต้องเสียใจภายหลัง!” เธอไม่ควรคิดแต่จะให้ผู้ชายคนนั้นต้องพบแต่ความพินาศไปด้วยกัน ทั้งยังควรจะทำให้เขาต้องรู้สึกผิดด้วยเช่นกัน เธอจะเอาแต่หลบแบบนี้ต่อไปไม่ได้แล้ว หลังจากที่แก้ปมภายในใจได้แล้วนั้น จู่ๆจาริณีจึงมองไปยังจิดาภาแล้วยิ้มออกมา “ดูจากบางครั้งแล้ว คุณกับคุณจิรภาสคล้ายกันมากเลยนะคะ นิ่งๆเหมือนกัน....” “เป็นเพราะเขาเป็นคนที่ดึงฉันขึ้นมาจากหน้าผาที่สูงชันอย่างไรล่ะคะ ฉันมีวันนี้ได้ นั่นก็เป็นเพราะเขา” “คุณจิดาภา พวกคุณจะต้องรักกันแบบนี้ตลอดไปได้อย่างแน่นอนค่ะ เพียงแค่พวกคุณอยู่ด้วยกัน ฉันก็เชื่อแล้วว่าในโลกนี้ยังคงมีรักแท้อยู่” จิดาภาพยุงจาริณีให้ลุกขึ้นยืน แล้วช่วยเธอถอดแว่นตาและหมวกออก “แน่นอนค่ะ เพราะว่าชีวิตนี้ของฉัน ฉันไม่คิดที่จะไปจากเขาอยู่แล้ว” “ใกล้เวลาแล้ว คุณRickจัดงานแถลงให้ฉัน ฉันต้องไปแล้วล่ะค่ะ” จาริณีเช็ดน้ำตา แล้วเตรียมที่จะออกไปสู้กับทุกสิ่ง “ไม่ค่ะ เราจะไม่ไปที่งานแถลงข่าว เราควรไปโรงพยาบาล!” จิดาภารั้งเธอไว้ “ในเมื่อต้องการความจริง ก็ต้องมีหลักฐานที่แท้จริงด้วยเหมือนกัน ทำให้บรรดาแฟนคลับและผู้หญิงทุกคนได้เห็น ว่าคุณได้รับความไม่เป็นธรรมมากขนาดไหน” จาริณีเข้าใจความหมายของจิดาภาขึ้นมาทันที เธอจึงพยักหน้ารับ “ค่ะ” ตั้งแต่เวลานี้ไป เธอเห็นจิดาภาเป็นเพื่อนของเธอแล้วจริงๆ เพื่อนที่จริงใจไม่มีผลประโยชน์ใดๆมาผูกมัด เป็นความรู้สึกที่พึ่งพาอาศัยกันและกันมากเกินกว่าครอบครัวเสียอีก จิดาภาและตฤณพาจาริณีไปส่งโรงพยาบาลที่น่าเชื่อถือแห่งหนึ่ง และไม่นาน ก็มีข่าวการเคลื่อนไหวใหม่เกิดขึ้น นักแสดงชื่อดังปรากฏตัวที่โรงพยาบาล ร่างกายมีรอยฟกช้ำจากการถูกทุบตี รอยแผลเก่าและแผลใหม่มีความเกี่ยวเนื่องกัน ราวกับถูกคุกคามโดยการทุบตี ณ งานแถลงข่าว Rick ได้นำเอาเรื่องราวที่ผ่านมาทั้งหมดของจาริณีมาบอกกับสื่อมวลชน ตั้งแต่ก่อนเข้าวงการ จนกระทั่งถึงตอนที่เธอถูกผู้ชายเลวๆคนนั้นทุบตี.... นอกจากรูปถ่ายในตอนที่ทั้งสองดูรักใคร่กันดีที่ปรากฏออกมาบนอินเตอร์เน็ตแล้ว Rickยังหยิบเอารูปถ่ายและหลักฐานที่แสดงให้เห็นว่าจาริณีเป็นฝ่ายได้รับการเหยียดหยามและทุบตี การตอบโต้กลับเช่นนี้ทำให้ทุกคนรู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก นอกจากนั้นแล้ว ทุกคนที่เห็นรอยฟกช้ำบนเรือนร่างของจาริณีนั้นล้วนแต่รู้สึกสงสารเธอมาก หลายปีมานี้ เธออดทนทุกอย่างอยู่เพียงคนเดียว ทั้งยังกลับถูกผู้คนจับผิดนินทาอยู่แบบนี้! ทั้งๆคนที่ผิดไม่ใช่จาริณีตั้งแต่แรกอยู่แล้ว! และไม่นาน บรรดาแฟนคลับที่เป็นผู้หญิงต่างก็พากันออกโรง พวกเธอไม่สามารถทนเห็นข่าวลือบนอินเตอร์เน็ตเหล่านั้นมาบีบจาริณีให้ตายไปต่อหน้าต่อตาเช่นนั้นได้ ....... “จาริณี ไม่ต้องร้องไห้แล้วนะ ดูสิตอนนี้ทิศทางลมได้เปลี่ยนไปแล้ว วิธีนี้ของคุณจิดาภาและคุณRickได้ผลมาก ต่อไปจะไม่มีใครมารังแกคุณได้อีกแล้วนะ” ผู้ช่วยของเธอดูข่าวล่าสุดจากทางโทรศัพท์มือถือ แล้วจึงเอ่ยกับจาริณี “อย่าทำเรื่องโง่ๆอีกแล้วได้ไหม?” เวลานี้จาริณีได้ผ่านฝันร้ายที่จะสามารถกลับเนื้อกลับตัวได้แล้ว ตัวเลือกที่อยู่ตรงหน้าเธอนั้นไม่ได้มีเพียงแค่หนึ่งเดียวอีกต่อไปแล้ว เธอเรียนรู้ที่จะเริ่มต้นใหม่ เผชิญหน้ากับความทุกข์เหล่านั้น เป็นเพราะว่ายังมีคนที่เชื่อมั่นในตัวเธอ และยังมีเค.เอฟที่คอยอยู่ข้างหลังเธอด้วย... “ฉันยังเคยคิดว่าคุณจิดาภาจะอาศัยร่างกายเพื่อให้ได้มาอยู่ในวงการนี้ นึกไม่ถึงเลยว่าเธอจะเก่งขนาดนี้” ผู้ช่วยของเธอถอนหายใจ “ในเวลาแบบนี้นักแสดงในวงการที่ยังกล้าจะมาหาเธอได้ ก็มีเพียงแค่คุณจิดาภาคนเดียวเท่านั้น” “คุณจิรภาสจะชอบผู้หญิงอ่อนแอหรือคะ?” จาริณีนึกถึงคำพูดของจิดาภาในวันนั้น ทุกคำพูดเข้าไปอยู่ในใจของเธอแล้ว