ตอนที่ 245ผู้ชายหน้าไม่อาย

ตอนที่ 245 ผู้ชายหน้าไม่อาย เธอรู้สึกผิด เรื่องทั้งหมด เกิดขึ้นบนความขัดแย้ง มันแผดเผาร่างกายที่เจ็บปวดของเธอ เพียงแค่การกระทำเล็กๆอย่างการเลียริมฝีปากของเธอ ปุริมก็รู้สึกร้อนผะผ่าวขึ้นมาทั้งร่างกาย มันก็นานมาแล้ว เขามีความสัมพันธ์กับเธอในป่าแห่งนั้นที่อูข่านเพียงครั้งเดียว นอกนั้น เขาก็ไม่เคยแตะต้องหญิงสาวอีกเลย แต่ครั้งนั้นเห็นได้ชัดว่าเขาอยากจะสานต่อ เขาก็ผู้ชายทั่วไป มีความต้องการตามสัญชาตญาณ แต่เพื่อเธอแล้ว เขาถึงต้องอดทนมาถึงนานเพียงนี้ แต่เธอกลับต่อว่าเขา เกลียดเขา เจ็บปวดลึกๆ ตอนนี้ผู้หญิงคนนี้ได้ทำร้ายหัวใจของเขาอย่างสมบูรณ์แบบ เธอทั้งเลียปากทั้งกัดปาก เธอยังคงมองปลายเท้าตัวเองอยู่ จากนั้นก็พูดออกมาเสียงเบาว่า “ฉันไม่ได้รักคุณ” พูดจบ เธอก็สะบัดแขนของเขาออกเพื่อจะเดินผ่านเขาไป ไม่รู้ทำไมต้องเป็นเขา ทำไมไม่เป็นนภนต์ แต่ตอนนี้ไม่จำเป็นแล้ว ขอแค่เธอกลับไปที่ตึกนั่น ทุกอย่างก็จะกระจ่างเอง นภนต์ บางทีอาจจะกลับมาติดยาอีกแล้วก็ได้ อีกอย่าง คนอย่างเขา กลัวการมาสถานที่แบบนี้มากที่สุด เขาค้ายา เขากลัวการเข้าใกล้สถานีตำรวจที่สุด คนที่นี้คือศัตรูของเขา มือของเธอออกแรงสะบัด เธอต้องออกจากที่นี่ให้เร็วที่สุด เธอไม่รู้ว่าตัวเธอเองจะทนได้อีกนานแค่ไหน ยังไงซะ เธอก็ต้องเร็วกว่านี้ ถ้าหากคนรู้ เธอคงเดือดร้อน มือใหญ่ค่อยๆปล่อยแขนของเธอ กลิ่นของเธอลอยมาจากด้านข้างตอนที่เดินสวนไป ทำให้เขาห้ามตัวเองไม่ได้ที่จะสูดดม เขาไม่ได้อยากปล่อยให้เธอไปสักนิด แต่ว่า ผู้ชายก็มีความทระนงเป็นของตัวเอง ที่แม้แต่กับเพ็ญภัทร์ เขาก็ไม่เคยร้องของ แต่ว่า เขาแค่อยากอยู่กับเธอสักพัก แม้ว่าจะแค่สักพักก็ยังดี “เดี๋ยวก่อน....”เสียงแหบห้าวเรียกตัวเธอไว้ ทำให้เธอหยุดชะงักอยู่กับที่ ทำเป็นไม่สนใจไม่ได้เลยสักครั้ง เขาช่วยเธอไว้สองครั้ง ครั้งแรกตอนเกิดอุบัติเหตุ อีกครั้งคือที่อูข่าน เสี่ยงตายตั้งสองครั้ง เธอไม่สนใจเขาไม่ได้จริงๆ “นั่งลง” เขาชี้ไปยังขั้นบันไดที่อยู่ข้างๆ “ห๊ะ?” เธอเงยหน้าไปมองเขาอย่างงุนงง เขาสูงมากเกินไป เธอที่ตอนนี้เท้าเปล่าจึงเตี้ยกว่าเขาเป็นช่วงตัว “นั่งลง” เขาพูดอีกครั้ง แต่เสียงต่ำลง เชิงออกคำสั่ง นั่งก็นั่ง หลังจากนี้ เธอจะไม่สนใจแล้วจริงๆไม่ว่าเขาจะขอร้องอะไร ยังไงก็ต้องไป เธอค่อยๆนั่งลง บันไดถูกแสงดาดสาดใส่จนมีไอร้อนนิดๆ ตอนนั่งลงไปจึงทำให้เธอรู้สึกร้อนนิดหน่อย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป ปุริมแกะกระเป๋าที่สะพายอยู่ตรงเอว แล้วเปิดซิปออก จากนั้นก็หยิบรองเท้าแตะคู่หนึ่งออกมาอย่างไม่ช้าไม่เร็ว เขาไม่ได้มองตาเธอด้วยซ้ำ จากนั้นก็คุกเข่าลง แล้วก็จับเท้าของเธออย่างไม่แคร์อะไรทั้งสิ้น นึกว่าเขาจะเอารองเท้าสวมบนเท้าให้เธอเลย แต่ไม่คิดเลยว่าเขาจะกุมเท้าของเธอไว้แล้วใช้มือปัดเท้าให้อย่างเบาๆ “สกปรกจริงๆ ต่อไปห้ามวิ่งเท้าเปล่าออกมาอีก ยังกับเด็กเลยนะ” พูดเสร็จ เขาถึงได้สวมรองเท้าให้กับเธอ “ยังดี ที่มีรองเท้าคู่นี้ ใส่กลับไปด้วยนะ” “อืม” เธอตอบเสียงเบา กดความเศร้าภายในใจไว้ จากนั้นก็ลุกขึ้นยืนอย่างเร็วและรีบเดินออกไป ไม่กล้าหันกลับไป จะหันกลับไปไม่ได้เด็ดขาด รองเท้าที่สวมใส่อยู่ดูก็รู้ว่าไม่ใช่สไตล์ผู้หญิง น่าจะเป็นรองเท้าของเขาเอง และเป็นรองเท้าที่ยังใหม่อยู่ด้วย เธอสวมแล้วไม่พอดีเท้าเลย แต่กลับทำให้ในใจลึกๆอบอุ่นขึ้นมา ปุริม ขอโทษนะ บางทีเธออาจจะมองเขาผิดไปตั้งแต่แรก แต่ว่าตอนนี้ อยากให้เข้าใจเธอหน่อย เธอไปกับเขาไม่ได้จริงๆ เธอกลายเป็นคนติดยา เธอต้องเลิกสิ่งนั้นให้ได้ก่อน ในระหว่างที่เธอยังเลิกไม่ได้ เธอก็ถือว่าเป็นคนไร้ค่า คนที่จะทำให้คนอื่นแปดเปื้อนไปด้วย ไม่รู้ว่าวิ่งออกมาจากระยะสายตาของปุริมได้ยังไง แต่เธอรู้ว่าเขายืนมองเธอเดินห่างออกไปอยู่ตรงนั้นตลอด เมื่อพ้นสถานีตำรวจ เพ็ญนีติ์ถึงพบว่าตัวเองออกมาตัวเปล่า ถ้าต้องกลับไปตึกนั่นคงลำบากแล้ว ตอนที่กำลังลังเลว่าจะกลับไปยังไง รถคันหนึ่งก็ขับมาจอดอยู่ตรงหน้าเธอ เพ็ญนีติ์มองเข้าไปในรถโดยทันที เป็นจู๋ตที่ค่อยเปิดกระจกรถลง จากนั้นก็เปิดประตูรถออก “เพ็ญนีติ์ ขึ้นรถเร็ว” เมื่อเห็นว่าเป็นจู๋ต เพ็ญนีติ์ก็เหมือนกับได้เจอญาติอย่างไงอย่างงั้น “พี่จู๋ต.......” จู๋ตมักจะโผล่มาตอนที่เธอรู้สึกอ่อนแอที่สุด ทำให้เธอรู้สึกอุ่นใจ “คุณนภนต์ เอ่อคือเขา....เขา....เขามาหาเธอไม่ได้ เลยให้พี่มารับแทน เออใช่ แล้วเธอออกมาได้ยังไงเนี่ย?” “เอ๋ นภนต์เขาไม่ได้ให้ปุริมมาช่วยฉันหรอกหรอคะ?” “ไม่นะ เขาบอกให้พี่มาพาเธอออกมา” “อ่อ” ก็ว่าอยู่ นภนต์จะให้ปุริมมาช่วยเธออีกทำไมกัน ดูท่าแล้วคงจะไม่ใช่จริงๆ งั้นคงเป็นปุริมที่มาหาเธอที่สถานีตำรวจเองสินะ เรื่องปั่นป่วนถึงขนาดนี้ แต่เขาก็ยังมาที่เมืองเล็กๆนี้ เขารู้ว่ามันเป็นเรื่องปกติ เธอรู้สึกว่าปุริมช่างเป็นคนที่เข้าใจยาก อ่านเขาออกไม่ใช่เรื่องง่ายเลย เพ็ญนีติ์ไม่ได้พูดอะไรอีก ก้าวขึ้นรถไป จู๋ตถึงได้ขับรถพาเธอไปยังตึกที่หนีออกมาเมื่อคืน ลมบูรพาพัดหวนที่หอน้อยเมื่อคืนวาน อดไม่ได้ที่จะย้อนกลับไปมองทุกเรื่องราว ตอนที่รถจอดลง เพ็ญนีติ์เห็นนภนต์สีหน้าไม่ค่อยดี นภนต์ใส่แว่นยืนพิงผนังด้วยท่าทีเซื่องซึม เมื่อมองเห็นเธอก้าวลงจากรถ นัยน์ตาของเขาก็เอาแต่จดจ้องเธอไม่ห่าง จนกระทั่งหลังจากที่มองเธอไปหลายรอบ เขาถึงได้เหยียดกายขึ้น “หิวไหม?” ไม่ถามอะไร และก็ไม่ต่อว่าอะไรด้วย แต่กลับเปิดคำถามด้วยคำว่าหิวไหม? เธอหิว เธออยากกินสิ่งนั้น อยากกินมากๆ