ตอนที่ 254 คุณรู้ผลที่จะตามมาดี

ตอนที่ 254คุณรู้ผลที่จะตามมาดี “คนที่ชื่อปุริมน่ะค่ะ” “คุณมาหาผู้ชายงั้นหรอ” พนักงานเคาท์เตอร์กวาดสายตาขึ้นลงมองเพ็ญนีติ์ จากนั้นก็เบ้ปากราวกับดูถูก “ที่นี่ไม่เคยมีคนชื่อปุริมมาพัก คุณไปหาเขาที่อื่นเถอะ” หน้าของเพ็ญนีติ์เริ่มแดงจางๆ “เขานัดฉันมาที่นี้” “นี่คุณ คุณพูดกับฉันแบบนี้ก็ไม่มีประโยชน์หรอก ไม่รู้ทั้งนั้นแหละว่าคุณจะมาหาใคร เอางี้ดีไหม คุณก็จองห้องซะสิ แล้วก็รอเขาอยู่ในห้องเองซะเลย” เพ็ญนีติ์ขมวดคิ้ว เธอไม่ได้ต้องการอะไรแบบนี้ ก้มมองโทรศัพท์ มีข้อความเพิ่งถูกส่งมาว่า “จองห้อง เอาห้อง1108 ที่อยู่ชั้นบนสุด” เขาถึงกับรู้ว่าเธอมาถึงแล้ว นัยน์ตากวาดมองตัวเลขพวกนั้น พูดขึ้นว่า “ห้อง1108” “ได้เลยค่ะ เงินมัดจำล่ะ” หญิงสาวแบมือออกมารอรับเงิน หน้าของเพ็ญนีติ์แดงอีกครั้ง เธอรีบออกมา ไม่ได้พกเงินมาสักบาท “คือว่าถ้าจะ.....” “คุณลูกค้าง ที่นี่ไม่รับบัตรเครดิตนะคะ....” เพ็ญนีติ์หมดคำจะพูด สักพักถึงได้ส่งข้อความหาปุริม “ฉันไม่มีเงินติดตัว ต้องจ่ายมัดจำก่อน” เธอเพิ่งส่งข้อความไปหยกๆ โทรศัพท์ในมือก็ทั้งสั่นทั้งดังขึ้น ทำให้เธออยากจะมองข้ามแต่ก็ทำไม่ได้ เห็นเบอร์นั้นเธอทำได้แค่กดรับสาย ยังไม่ทันได้พูด เสียงของชายหนุ่มก็ดังขึ้นอย่างหงุดหงิดว่า “ส่งโทรศัพท์ให้พนักงานเคาท์เตอร์” “อือ” เธอตอบเบาๆ ส่งโทรศัพท์ให้หญิงสาวตรงหน้าที่กำลังมองเธออยู่ “คุณพูดสิ” “ฮัลโหล คือเราไม่รับบัตรเครดิต.....อา......ได้ค่ะ ได้ เดี๋ยวจะพาคุณผู้หญิงท่านนี้ขึ้นไปข้างบนทันทีเลยค่ะ....” หญิงสาวรีบวางสายโดยเร็ว จากนั้นก้มหัวและโค้งอย่างสุภาพเกินเหตุ “คุณผู้หญิง เชิญทางนี้เลยค่ะ เดี๋ยวฉันจะพาคุณไปยังห้องนะคะ” เพ็ญนีติ์เดินตามหญิงสาวมาอย่างมึนงงจนถึงหน้าห้อง1108 มองพนักงานหยิบคีย์การ์ดขึ้นมาเปิดประตู จากนั้นก็ส่งคีย์การ์ดให้เธอ “นี่ค่ะ คุณเข้าไปได้เลยนะคะ” เธอยื่นมือออกไปรับ แต่รู้สึกว่ามือเริ่มร้อน แวบนึงเธอคิดอยากจะโยนมันทิ้ง แต่ทำได้แค่เม้มปาก พยายามลบความไม่สบายใจออกไปจากใจ เธอเดินเข้าไป เสียบคีย์การ์ด เปิดไฟ ส่วนประตูพนักงานปิดให้แล้ว อากาศข้างในกับข้างนอกเหมือนกัน เธอได้ยินเสียงเต้นของหัวใจตัวเอง ดังเหมือนเสียงกลอง เสียงข้อความในโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง :เพ็ญนีติ์ อาบน้ำรอผมเลย เจ็ดคำนั้น เรียบๆง่ายๆ แต่กลับทำให้เธอเกิดความรู้สึกขายหน้า ผู้ชายคนนี้จะเล่นพิเรนทร์อะไรกับเธออีก? เธอตอบกลับข้อความ: ปล่อยตัวจู๋ตหรือยัง? เขาตอบกลับมาอย่างเร็ว :รอให้ผมเช็คก่อนว่าเขาผิดหรือไม่ผิด ถึงจะปล่อยไป เธอหมดคำจะเอ่ย ไม่ได้ตอบกลับข้อความเขาอีก ถอดรองเท้าแล้วก็ถอดเสื้อผ้า โยนทิ้งไว้บนพรมสีแดงทีละตัว ช่างเหมือนกับนกตัวหนึ่งที่กำลังถอดปีกของตัวเอง ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป คงไม่สามารถบินได้สูงอีกแล้ว ในห้องน้ำ เธอลองเปิดฝักบัว ซึ่งน้ำเย็นมาก ไม่มีอุ่นเลยสักนิด ทำให้เธอที่คุ้นชินกับการอาบน้ำอุ่นรู้สึกไม่ชิน แต่เธอก็ต้องอาบน้ำเย็น เธอต้องมีชีวิตชีวาหน่อย แบบนั้นถึงจะสามารถไตร่ตรองอะไรได้ ในระหว่างที่ผู้ชายคนนั้นยังไม่มา เธอต้องสงบจิตสงบใจ จะไม่ยอมแพ้เขาในสถานการณ์แบบนี้อีกแล้ว น้ำเย็นไม่ได้ทำให้เกิดเป็นไอน้ำในห้องน้ำ บนกระจกก็ไม่มีไอน้ำเกาะ จึงทำให้สะท้อนรูปร่างของเธอชัดเจน ตั้งแต่หัวจรดเท้า แต่เธอกลับไม่ได้สนใจที่จะมอง รูปร่างเธอยังเหมือนแต่ก่อน แต่ว่าตอนนี้ เมื่อนึกไปถึงผู้ชายคนนั้นก็อดไม่ได้ที่จะหวั่นไหวขึ้นมา เธอกลัวการมาถึงของเขา รู้สึกไม่เต็มใจขึ้นมา เธอค่อยๆอาบอย่างไม่รีบร้อน อาบจนตัวเริ่มแดง นั่นเป็นเพราะว่าน้ำเย็น ในที่สุด เธอก็จามออกมา จึงได้ปิดฝักผัว ค่อยๆเช็ดผมเช็ดตัว จากนั้นก็ห่อผ้าขนหนูตัวเดียวเดินออกจากห้องน้ำ เสื้อผ้าของเธออยู่บนพรม เธอนอนเล่นโทรศัพท์บนเตียงอย่างเหงาหงอย มองโทรศัพท์ ความคิดพลันแล่น ในใจรู้สึกอัปยศและทำให้เธอกดโทรศัพท์หานภนต์ในที่สุด แต่ว่า รอสายอยู่นานถึงมีคนรับ “นภนต์ เจอพี่จู๋ตหรือยัง?” “ยังเลย แต่ว่าไม่นานก็น่าจะเจอแล้วล่ะ คุณวางใจเถอะ ผมจะจัดการให้เรียบร้อย” “คุณอยู่ไหน?” เธอถามขึ้นเสียงเบา ที่เขายังไม่เจอจู๋ตก็พิสูจน์ได้แล้วว่า เขาเป็นอย่างที่ปุริมพูด ที่แม้แต่ประตูก็เข้าไปไม่ได้ ผู้ชายคนนั้นคือปีศาจ “ผมไม่เป็นไร เพ็ญนีติ์ คุณไม่ต้องห่วงนะ ผมอาจจะกลับไปช้าหน่อย คุณไปปลอบฉาราหน่อย บอกเธอว่าทุกอย่างจะไม่เป็นอะไร” ทุกอย่างจะไม่เป็นอะไร แต่เพ็ญนีติ์รู้ ขาดจู๋ตไป นภนต์ก็เหลือเพียงแค่ความรู้ เขาต่อสู้เป็นที่ไหน “ค่ะ” เธอตอบแผ่วเบา แล้วกดวางสาย ตอนที่กวาดสายมองภายในห้อง เสียงโทรศัพท์กลับดังขึ้นอีกครั้ง เธอกดรับอย่างไม่รีบร้อน นอกจากปุริม ก็ไม่มีคนอื่นแล้ว “มีอะไร?” เธออาบน้ำเสร็จแล้ว เธอรอเขาอยู่ แล้วเขายังจะอะไรอีก? “ฮ่าๆ แอบนัดพบกับผมก็ต้องรายงานให้ผู้ชายคนนั้นรู้ด้วยหรอ? ไม่คิดว่าจะแข่งกับเวลาโทรหาผู้ชายคนนั้นเพื่อคุยกันหวานเลี่ยนขนาดนี้ เพ็ญนีติ์ คุณชักจะหลงนภนต์เกินไปแล้วนะ....” ไม่จำเป็นใจร้ายขนาดนั้นก็ได้ไหม ต้องให้เธอมีแต่อึดอัดใจหรือไง