ตอนที่ 102 เรื่องประหลาดใจมีมาไม่หยุดหย่อนจริงๆ

ตอนที่ 102 เรื่องประหลาดใจมีมาไม่หยุดหย่อนจริงๆ “เรื่องนี้” นวิยาลังเลอยู่ครู่หนึ่ง คราวที่แล้วเธอเคยเสนอเงินให้จรีภรณ์แลกกับการไปจากลูกชาย แต่ตอนนั้นจรีภรณ์ไม่สนใจสักนิด คงเป็นเพราะให้น้อยเกินไป ด้วยฐานะของจรีภรณ์ตอนนี้เธออาจสนขึ้นมา คิดถึงตรงนี้นวิยาจึงกัดริมฝีปากก่อนจะพูดต่อ “ฉันให้เงินก้อนใหญ่กับเธอได้ เธอขอมาได้เลย ขอแค่ฉันให้ได้ฉันจะพยายามให้ตามที่เธอขอ” “เงินก้อนใหญ่?” จรีภรณ์กระพริบตามองนวิยาอย่างขบขัน “คุณนายศิริวัชรภัทรทำตามคำพูด?” “แน่นอน” “งั้นก็ดี ฉันต้องการทรัพย์สินครอบครัวทั้งหมดของจิรภาสเป็นยังไง?” “จรีภรณ์ เธอจะเอายังไงกันแน่?” นวิยาได้ยินก็ตกใจใหญ่ ยัยนี่จงใจทำให้เธอลำบากใจชัดๆ “คุณก็เห็นแล้วนี่ ฉันจะเอาแบบนี้” จรีภรณ์มองนวิยาด้วยสายตาเย้าแหย่ เธอไม่เคยอยากได้อะไรของตระกูลแก้วใส เมื่อครู่เธอแค่ต้องการแหย่นวิยาเล่น เธอรู้ดีว่าพอนวิยาได้ยินต้องตกใจจนเผยธาตุแท้เดิมแน่ สภาพเธอตอนนี้อย่างกับตัวตลกก็ไม่ปาน ดูถึงตรงนี้รอยยิ้มเยาะบนใบหน้าของจรีภรณ์ก็ยิ่งชัดขึ้น แต่นวิยากลับไม่ยินดีเสียแล้ว เธอรีบพูดขึ้นด้วยความโกรธ “จรีภรณ์ ฉันรู้ว่าเมื่อก่อนฉันทำกับเธอไม่ดี เธอเองก็ลำบากมามาก เรื่องตอนนั้นเป็นความผิดฉันเอง ฉันก็เสียใจมากที่ทำแบบนั้น ถ้าฉันรู้ว่าเธอเป็นลูกสาวของตรีภพละก็ ฉันไม่มีทางทำเธอลำบากใจแน่ ยิ่งไม่มีทางทำเธอแท้งด้วย ฉัน……” “คุณนายศิริวัชรภัทร” นวิยากำลังพูดอย่างเอาจริงเอาจังตอนที่จรีภรณ์พูดแทรกขึ้นมาอย่างเย็นชา เธอรู้สึกราวกับมีคนเอามีดมาควักหัวใจเธออย่างโหดเหี้ยม เจ็บจนแม้หายใจยังลำบาก หลายปีมานี้เธอไม่กล้านึกถึงความทรงจำช่วงนั้นด้วยซ้ำ เพราะมันโหดร้ายเกินไป นั่นลูกของเธอทั้งคน ตรงหน้าเธอคือศัตรูคู่แค้นเธอจะไม่โกรธเกลียดได้ยังไง? เพราะเหตุนี้น้ำเสียงที่พูดออกมาจึงเย็นชาไร้ความรู้สึก “คุณคิดว่าแค่คำขอโทษแล้วก็การชดใช้มันจะลบความผิดคุณได้เหรอ? เฮอะๆ นวิยา ต่อให้คุณใช้ชีวิตหน้าเนื้อใจเสือยังไงก็เปลี่ยนสันดานเสียๆที่ฝังในกระดูกไม่หาย และไม่มีทางเปลี่ยนความจริงที่คุณฆ่าลูกฉันตายไม่ได้ คุณว่า ถ้าฉันเอาเรื่องนี้ไปบอกลูกชายคุณเขาจะว่ายังไง?” นวิยาได้ยินดังนั้นก็หน้าซีดเผือด เรื่องนี้ยังไงก็ให้ลูกชายเธอรู้ไม่ได้ เธอรู้ว่าเธอเองทำเกินไป ถ้าคนอื่นรู้ว่าแม่สามีเป็นคนให้ลูกสะใภ้กินยาทำแท้งกับมือละก็ เธอได้แบกความผิดนี้ไปชั่วชีวิตแน่ จึงพูดเสียงเคร่งขรึมขึ้น “งั้นเธอจะเอายังไง?” “เอายังไง?” จรีภรณ์ก้าวเข้ามาใกล้นวิยาอย่างเยือกเย็น “ฉันอยากให้คุณไปตาย ทำได้ไหม?” “จรีภรณ์” นวิยาหน้าบึ้งทันทีที่ฟังคำของจรีภรณ์จบก่อนเรียกชื่อเธอเสียงลั่น “เรื่องนี้ฉันเป็นคนผิด แต่มันไม่เกี่ยวกับลูกชายฉัน ฉันรู้ว่าเธอเกลียดฉัน แต่ขอให้เธออย่าลากจีรภาสเข้ามาเกี่ยว ยังไงซะเธอสองคนก็เคยคบกัน ไม่เห็นแก่ที่เคยรู้จักกันมาหน่อยเหรอ” “เห็นแก่ที่เคยรู้จักกันมา? เฮอะๆ” จรีภรณ์หัวเราะเสียงเย็น น้ำเสียงเย็นชาไม่มีอะไรเทียบ “ตอนนั้นที่คุณหลอกให้ฉันกินยาทำแท้งทำไมไม่เห็นแก่ที่ฉันยกชารินน้ำให้คุณทุกวัน? ตอนนั้นคุณทิ้งฉันอยู่โรงพยาบาลคนเดียวทำไมไม่เห็นแก่ที่ฉันยอมคุณมาตลอด ตอนที่ลูกชายคุณบีบให้ฉันหย่าตัวเปล่า ทำไมเขาไม่เห็นแก่ความสัมพันธ์เรา? ตอนนี้คุณให้ฉันเห็นแก่ที่เคยรู้จักกันมาอย่างนั้นเหรอ ฮะๆ นวิยา ในสายตาคุณมีแค่คุณกับลูกชายคุณที่เป็นคนอย่างนั้นเหรอ ชีวิตของคนอื่นกลับไร้ค่าเป็นผักหญ้า ขอโทษสักนิดชดเชยสักหน่อยคนอื่นก็ต้องยกโทษให้? ถ้าคนอื่นไม่ยกโทษก็กลายเป็นคนผิด? ฉันจะบอกอะไรให้นวิยา ใจคุณมันโหดเหี้ยมอำมหิต คุณต้องไม่ตายดี ฟ้าจะลงโทษคุณ” จรีภรณ์มองนวิยาอย่างเชียดเฉือน คำพูดทุกคำล้วนแทงใจ เรื่องในตอนนั้นราวกับลอยมาอยู่ตรงหน้าก็มิปาน ดวงตาเธอเต็มไปด้วยน้ำตามาครู่ใหญ่ นี่เป็นครั้งแรกที่เธอพูดถึงความเจ็บปวดของตัวเองให้คนอื่นได้ยิน ฟังคำของจรีภรณ์ที่บังอาจกล้าสาปแช่งแบบนี้นวิยาเองก็โมโหขึ้นมาบ้าง โกรธจนจะเยื้อมือขึ้นฟาดออกไป จังหวะนั้นเองจีรภาสก็ผลักประตูเข้ามา สีหน้าคร่ำเครียด เมื่อครู่ที่เขาได้ข่าวจากปณัยว่าคุณแม่มาหาจรีภรณ์เขาก็วิตกร้อนรน คุณแม่ทำจรีภรณ์ลำบากใจหลายครั้งจนเธอเกลียดคุณแม่เข้าไส้ไปนานแล้ว แถมนิสัยใจร้อนของสองคนนี้เข้าไปอีก เขากลัวว่าจะเกิดการทะเลาะกันขึ้นจึงรีบทิ้งประชุมตามมา แต่ทว่ายังไม่ทันก้าวเข้าประตูก็ได้ยินบทสนทนานี้ เป็นข่าวที่ช็อกมากสำหรับเขา จรีภรณ์ท้องลูกของเขาตั้งแต่เมื่อไหร่? ทำไมเขาถึงไม่รู้เรื่อง? โดยเฉพาะตอนที่ได้ยินเรื่องที่แม่ทำจรีภรณ์แท้งทำเอาเขาเลือดขึ้นหน้า ตั้งแต่ที่เขาได้เจอกับจรีภรณ์อีกครั้งก็มีแต่เรื่องน่าประหลาดใจไม่หยุดหย่อน บวกกับเรื่องของชญาภาเข้าไปอีก เพิ่งรู้ว่าที่แท้เรื่องที่เขาไม่รู้มีเยอะขนาดนี้เลยผลักประตูเปิดด้วยความโกรธ “ลูก ลูกมาได้ยังไง?” นวิยามองลูกชายด้วยความตกใจ นึกถึงบทสนทนาเมื่อครู่ก็เริ่มรู้สึกผิด จิรภาสไม่ได้ตอบคำถามของแม่ เพียงแต่ยืนจ้องแม่ด้วยแววตาแฝงไปด้วยความผิดหวัง และความช็อก จากนั้นก็มองจรีภรณ์อย่างเจ็บปวด เขายื่นมือออกไปหวังจะกอดเธอ แต่จรีภรณ์กลับหลบหลีกสัมผัสของเขา “คุณนายศิริวัชรภัทร ฉันหวังว่าแต่นี้ไปเราจะเป็นเพียงคนแปลกหน้าต่อกัน ขออย่ามาเจอฉันที่นี่อีกแล้วก็อย่าโทรหาฉัน ฉันไม่อยากเห็นหน้าพวกคุณ” พูดจบกำลัวจะหมุนตัวเดินออกก็ถูกจิรภาสดึงมือไว้ “จรีภรณ์” “คุณคะ กรุณาปล่อยมือ” จรีภรณ์หันกลับมามองจิรภาสด้วยแววตาเย็นชาราวกับคนแปลกหน้า “จรีภรณ์ ฉันขอโทษ ฉันไม่รู้ ฉัน……” จิรภาสพูดไม่เป็นภาษา ข่าวเมื่อครู่เขายังทำใจรับไม่ได้ แต่ดูจากสีหน้าของแม่แล้ว เกรงว่าจะเป็นเรื่องจริง “คุณชายแก้วใส ตอนนี้เราเป็นแค่คนแปลกหน้า กรุณาอย่าพูดกับฉันแบบนี้อีก” จรีภรณ์ขัดเขาด้วยรอยยิ้มเย็น “จรีภรณ์” จิรภาสกลืนน้ำลายเอื้อก น้ำเสียงเจือด้วยความจนใจ “เรื่องพวกนี้ทำไมเธอไม่บอกฉันให้เร็วกว่านี้? ถ้าเธอบอกฉันเร็วกว่านี้ก็คงไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น” “เฮอะ เรื่องนี้กลายเป็นว่าฉันผิดอย่างนั้นเหรอ?” จรีภรณ์หัวเราะอย่างประชดประชัน “ไม่ ฉันผิดเอง” จิรภาสรีบพูดขึ้นอีก “ขอโทษนะ ขอโทษจริงๆ จรีภรณ์ ฉันขอโทษ” “คุณชายแก้วใสไม่คิดว่าพูดตอนนี้มันสายไปเหรอ?” จรีภรณ์ถามกลับอย่างรำคาญ “ถ้าแค่คำขอโทษก็ทำให้ความผิดหายได้งั้นทุกคนก็ไปทำเรื่องผิดกันหมดแล้ว จิรภาส ตอนนั้นฉันมันตาบอดถึงแต่งงานกับคุณ แต่ตอนนี้เราหย่ากันแล้ว ขอความกรุณาทั้งคุณและแม่ของคุณอย่าโผล่มาในชีวิตฉันอีกได้ไหม?” “จรีภรณ์ กลับมาได้ไหม ฉันจะรักเธอให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ เรื่องแบบเมื่อก่อนจะไม่เกิดขึ้นอีกเด็ดขาด ฉันสาบานว่าชาตินี้จะไม่ให้ใครมาทำร้ายเธออีก” จิรภาสไม่สนคำของจรีภรณ์แล้วมองเธออย่างอ้อนวอน “งั้นชญาภาละ” จรีภรณ์ประชดขึ้น “ฉันคบกับเขาเพราะว่าแม่เท่านั้นแหละ ฉันไม่เคยรักเขา ไม่เลยแม้แต่นิดเดียว แต่ตอนนี้ใครก็มาขวางไม่ให้เราคบกันไม่ได้ เรากลับมาอยู่ด้วยกันนะ ได้ไหม?” จิรภาสยื่นมือข้างหนึ่งให้จรีภรณ์ จรีภรณ์ยื่นมือไปหาจิรภาสอย่างช้าๆ แต่เพิ่งยกขึ้นก็รีบหดกลับมาอย่างรวดเร็ว เธอประชดจิรภาสที่สีหน้ายินดีจนแปรเปลี่ยนเป็นความผิดหวัง “คุณชายแก้วใสคิดว่าฉันจะเชื่อมุกเดิมของคุณซ้ำสองเหรอ? ฮะๆ ฉันจะบอกให้จิรภาส ต่อให้ผู้ชายตายหมดทั้งโลก ฉันก็ไม่มีวันคบกับผู้ชายห่วยๆอย่างคุณ บทเรียนในตอนนั้นสอนให้ฉันเห็นธาตุแท้หน้าเนื้อใจเสือของคุณแล้ว ตอนนี้คิดอยากให้ฉันกลับไปรึ ตลกสิ้นดี” พูดจบจรีภรณ์ก็ไม่มองจิรภาสอีกต่อไป เธอหมุนตัวจะเดินจากไปแต่กลับถูกจิรภาสคว้ามือไว้อีก เขากุมมือเธอไว้แน่นไม่ยอมปล่อย จรีภรณ์ตกใจกับการกระทำหุนหันของจิรภาส คิดจะสะบัดมือออกแต่กลับถูกจับไว้แน่น จึงพูดขึ้นอย่างหงุดหงิด “จิรภาสปล่อยมือฉันเดี๋ยวนี้ “ไม่ปล่อยจนกว่าเธอจะรับปากฉัน” “คุณปล่อยก่อน” “เธอรับปากก่อน” จิรภาสดึงดันเกาะแกะจรีภรณ์ไม่เลิก ตอนที่เขาจะก้าวไปด้านหน้านั่นเอง ประตูก็ถูกดันเปิดขึ้นดังปัง “คุณชายแก้วใสไร้เหตุผลแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ถึงขนาดจับมือแฟนผมไม่ปล่อยเลยรึ?”