已经是第一章了
ตอนที่ 103 เธอเป็นพี่สะใภ้คุณนะ
ตอนที่ 103 เธอเป็นพี่สะใภ้คุณนะ
ชนุตต์เดินเข้ามาช้าๆพร้อมสีหน้าบูดบึ้ง
เมื่อก่อนนี้จิรภาสก็มักจะมาเกาะแกะจรีภรณ์บ่อยๆ นึกว่าเขาแค่ไม่รู้จักพอ ถูกใจความสวยของจรีภรณ์ แต่ไม่เคยนึกมาก่อน และไม่เคยคิดไปในทางนี้เลยว่าทั้งสองคนจะมีความสัมพันธ์แบบนี้ด้วย
สำหรับเขาแล้วตรีภพไม่น่าจะให้ลูกสาวทั้งสองคนแต่งงานกับผู้ชายคนเดียวกัน ไม่ใช่แค่ตรีภพเท่านั้น ไม่ว่าพ่อคนไหนก็คงไม่ทำเรื่องผิดแปลกน่าตกใจแบบนี้ เพราะฉะนั้นเรื่องที่ว่าจิรภาสเป็นสามีเก่าของจรีภรณ์เล่นเอาเขาตกใจจนคางแทบจะหล่นไปแตะพื้นเลยทีเดียว
ยิ่งไปกว่านั้น จิรภาสดูยังไงก็ไม่เหมือนคนใจแคบ นึกไม่ถึงว่าจะให้จรีภรณ์หย่าออกมาตัวเปล่า
มาวันนี้นวิยาอยู่ดีๆก็มาถึงบริษัท เขาก็รู้สึกแปลกใจอยู่ แต่ก็นึกมาตลอดว่านวิยาคงมาหาจรีภรณ์เพราะรู้ว่าลูกชายชอบเธอ
แล้วก็นึกไม่ถึงอีกว่าจิรภาสจะปรากฎตัวขึ้นมาอีก มาติดๆกันแบบนี้เล่นทำเอาเขางงไปใหญ่เลยตามมาด้วย จริงๆแล้วคือชนุตต์กลัวว่าจรีภรณ์จะโดนรังแก เขาไม่วางใจเลยตามมาดูไม่ได้ตั้งใจจะแอบฟัง
แต่บทสนทนาในห้องก็ทำเอางงเป็นไก่ตาแตกเข้าไปอีก อะไรคืนดี อะไรขอโทษ ที่แท้สามีเก่าของจรีภรณ์ก็คือจิรภาสเองหรอกหรือ ได้ยินเขาเกาะแกะจรีภรณ์หน้าไม่อายจนรู้สึกอึดอัดเลยเปิดประตูพรวดเข้ามา
“คู่หมั้นของคุณชายแก้วใสไม่ใช่ลูกสาวคนรองของตระกูลเทพนอกหรอกเหรอ? ทำไมตอนนี้ถึงดึงมือแฟนผมไม่ยอมปล่อย? ยังไงเธอก็เป็นพี่สะใภ้คุณจริงไหม?” ชนุตต์ปากยิ้มตาไม่ยิ้มก่อนจะเดินไปแกะมือของจิรภาสออกไป
“แก……….” ฟังคำของชนุตต์เสร็จจิรภาสรู้สึกเจ็บปวดราวถูกเข็มตำ โดยเฉพาะคำว่าพี่สะใภ้ที่จุดประกายความโกรธของเขา
“ผมทำไมเหรอ?” ชนุตต์แกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่องพลางมองจิรภาส “ผมพูดผิดเหรอ? ตามหลักการแล้วคุณกับชญาภาแต่งงานกันจรีภรณ์ของผมก็ต้องเป็นพี่สะใภ้คุณสิ ส่วนผมเป็นแฟนของจรีภรณ์ โอ๊ะโอ” พูดถึงตรงนี้ชนุตต์ก็ตบหัวตัวเองก่อนพูดต่อยิ้มๆ “งั้นคิดไปคิดมาคุณต้องเรียกผมว่าพี่เขยสิถูกไหม?”
พอพูดจบเขาก็หันมองมาทางนวิยา “คุณน้าว่าผมพูดถูกไหมครับ?”
นวิยาฟังเสร็จก็พยักหน้าอย่างอักอ่วน
“คุณชายแก้วใสดูสิ คุณน้ายังบอกว่าผมพูดถูกเลย งั้นคุณก็รีบหน่อยดีกว่า เรียกพี่สะใภ้สักหน่อย อีกหน่อยจะได้เข้ากันได้ดี”
“ไสหัวไปไกลๆเลย” จิรภาสฟังจบก็โกรธแทบบ้าจนตวาดใส่ชนุตต์ชุดใหญ่
ชนุตต์ไม่ได้พูดอะไร เขาดึงมือของจรีภรณ์แล้วจงใจใช้กระดาษทิชชู่เช็ด ก่อนจะกระพริบตาและยิ้มร้ายอย่างมีเลศนัยให้จรีภรณ์ หมุนตัวกลับไปและต่อยจิรภาสหนึ่งหมัด “ก็ว่าอยู่ว่าไอ้ผู้ชายไร้ความรับผิดชอบนั้นมันเป็นใคร ที่แท้ก็ไอ้ลูกหมาอย่างแกนี่เอง ดูสิว่าวันนี้ฉันจะสั่งสอนแกยังไง”
พูดจบก็ลงหมัดใส่จิรภาสอีก แถมหมัดนี้ยังหนักสุดๆ จิรภาสรับไปสองหมัดก็ตอบโต้บ้าง ยืนขึ้นเช็ดเลือดที่มุมปากจากนั้นก็รัวหมัดกับชนุตต์ไม่ยั้ง
นวิยาเห็นสองคนแลกหมัดกันไม่หยุดก็ตกใจกรีดร้องออกมา
จรีภรณ์เองก็อึ้งไป ที่ชนุตต์อยู่ดีๆปรากฎตัวขึ้นมาก็น่าแปลกใจพอแล้ว นึกไม่ถึงว่าเขาจะถึงขั้นต่อยกับจิรภาสในบริษัท พอคิดถึงว่าเขาทำเพื่อเธอก็มิวายรู้สึกซาบซึ้ง เห็นชนุตต์โดนจิรภาสต่อยเข้าก็ได้สติรีบเข้าไปใช้เท้าเตะจิรภาส
จิรภาสเองเดิมก็โดนคำว่าพี่สะใภ้ทำให้โมโหแทบบ้า พอจรีภรณ์เข้ามาช่วยหมอนั่นอีกยิ่งทำให้โกรธเข้าไปใหญ่ ลงไม้ลงมือแบบไม่สนอะไรทั้งนั้นแต่เขาเองไม่กล้าทำอะไรจรีภรณ์จึงปล่อยให้เธอเตะ ชนุตต์สบโอกาสจึงต่อยเข้าเบ้าตาของจิรภาส เล่นเอาเขาถอยหลังด้วยความเจ็บปวด
นวิยาเห็นลูกตัวเองเสียเปรียบก็โมโหเอื้อมมือไปจิกจรีภรณ์ แต่จรีภรณ์เองก็ใช่ว่าไร้น้ำยา มือทั้งสองของเธอจิกผมของนวิยาพลางกระชากอย่างรุนแรง นวิยาเจ็บจนน้ำตาแทบจะไหล สองมือดึงแขนของจรีภรณ์
ชายหนุ่มสองคนแลกหมัดกันรัวไม่มีใครยอมใคร จรีภรณ์กับนวิยาเองก็ลงไปกองอยู่บนพื้น
ปณัยกับเมษาที่เพิ่งเข้ามาตกใจไปตามๆกัน ตอนแรกทั้งสองคนเฝ้าอยู่ที่หน้าประตูจนคุยเล่นกันด้วยซ้ำ แต่พักนึงก็รู้สึกได้ว่าไม่ปกติ เพราะข้างในมีเสียงโต๊ะ เก้าอี้ แถมยังมีเสียงกรี๊ดของผู้หญิงด้วย พวกเขาเลยเดินเข้ามาดู พอเข้ามาเห็นแบบนี้ก็รีบห้ามกันยกใหญ่
หลังจากแยกกันชนุตต์ก็มองจิรภาสพลางยิ้มเยาะ “คนนามสกุลแก้วใส อย่ามาให้ฉันเห็นอีกนะ เจอที่ไหนต่อยที่นั่นแน่”
จิรภาสเองก็ไม่กลัว ตอบไปในทันที “ได้ทุกเมื่อ”
จรีภรณ์แยกกับนวิยาก็รีบเข้าไปประคองชนุตต์ พอเห็นเลือดที่มุมปากเขาจึงถามขึ้นอย่างร้อนรน “เจ็บไหม? ฉันพาคุณไปโรงพยาบาลก่อนดีกว่า”
“ไม่เจ็บ คุณหอมผมทีเดียวก็หายแล้ว” ชนุตต์เห็นจรีภรณ์เป็นห่วงจึงแหย่เธอ แต่พอยิ้มเท่านั้นแหละ ปากก็เจ็บขึ้นมา
จรีภรณ์ถลึงตาใส่เขา จากนั้นประคองชนุตต์ที่เจ็บตัวออกไปทางประตู
จิรภาสได้ยินบทสนทนาระหว่างทั้งคู่ก็เจ็บปวดรวดร้าว ได้แต่มองตามหลังของจรีภรณ์ที่เดินหายไป ในใจเย็นยะเยือก ตั้งแต่ต้นจรีภรณ์ไม่ห่วงเขาเลย เธอช่วยชนุตต์เตะเขาด้วยซ้ำ เธอโหดกับเขาขนาดนี้ได้ยังไงกัน เธอเกลียดเขาขนาดนั้นเลยเหรอ?
นวิยาเห็นลูกชายยืนเหม่ออยู่จึงถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง “จิรภาส เราก็ไปโรงพยาบาลกันเถอะ ลูกเลือดออกแล้ว”
จิรภาสหันกลับมาเห็นแม่ในสภาพผมเพ้ายุ่งเหยิง ในใจก็เจ็บขึ้นมา “ไม่เป็นไรครับ ผมพาแม่ไปดีกว่า”
ตลอดทางจิรภาสไม่พูดอะไรสักคำ นวิยาเองก็นั่งเงียบๆอย่างระมัดระวังไม่กล้าส่งเสียง เรื่องที่จรีภรณ์แท้งลูก เธอในตอนนี้ก็เสียใจมาก แต่เรื่องก็เกิดไปแล้ว เธอผิดก็ไม่มีประโยชน์ ตอนนี้ที่สำคัญที่สุดคือปฏิกิริยาของลูกต่อเรื่องนี้
เธอจึงลองพูดกับลูกดูเล็กๆน้อยๆ แต่ลูกชายเธอนอกจากตั้งคำถามเรื่องอาการบาดเจ็บก็ไม่พูดเรื่องอื่นที่ไม่จำเป็น เห็นแบบนี้นวิยาก็เริ่มเครียดจนถึงขีดสุด
พอถึงโรงพยาบาลหลังจากตรวจอะไรต่างๆเสร็จ หมอก็ให้ยาแก้อักเสบกับทิงเจอร์ แล้วยังบอกด้วยว่าอย่างอื่นไม่เป็นอะไรมากจึงให้พวกเขากลับได้
หลังจากกลับถึงบ้าน จิรภาสก็นั่งบนโซฟาในห้องรับแขกแล้วพูดขึ้นอย่างเย็นชากับแม่ “แม่ เราคงต้องคุยกันหน่อย”
นวิยาเห็นท่าทางเย็นชาของลูกชายก็พยักหน้าอย่างรู้สึกผิดเหมือนเด็กที่เพิ่งทำผิดมา ไม่กล้าแม่แต่จะมองลูกชาย
“แม่ ทำไมแม่ถึงโหดเหี้ยมแบบนี้” จิรภาสจ้องแม่อยู่นานก่อนจะถามขึ้น
นวิยาไม่ค่อยเป็นตัวของตัวเอง เธอตอบด้วยเสียงขรึม “แม่ ก็ทำเพื่อลูก”
“ทำเพื่อผม ทำเพื่อผม” จิรภาสยิ้มเย็น น้ำเสียงแฝงไปด้วยความจนใจ “แม่ แม่จะใช้คำนี้กักขังผมอีกนานแค่ไหน? ไม่ว่าแม่จะทำอะไร ขอแค่บอกว่าทำเพื่อผมแล้วจะทำอะไรก็ได้เหรอ แต่แม่ครับ ผมไม่รู้สึกว่าชีวิตผมดีเลย”
“จิรภาส แม่รู้ๆ ครั้งนี้แม่ผิดไปแล้ว ลูกให้อภัยแม่ได้ไหม” นวิยาฟังลูกเสร็จก็ร้อนใจ
“แม่ แม่บอกผมได้ไหมว่าตอนนั้นทำไมแม่ถึงทำแบบนั้น? ผมอยากรู้ว่าเรื่องเป็นยังไงมายังไง”
“จะรู้ไปทำไมกัน? ยังไงก็ผ่านไปแล้ว”
“ผมอยากรู้” จิรภาสพูดขึ้นอีกครั้งด้วยเสียงเคร่งขรึม
นวิยาจึงเล่าเรื่องทุกอย่างให้ลูกชายฟังโดยไม่ได้ปิดบังแม้แต่น้อย โดยเฉพาะที่เธอสงสัยว่าจรีภรณ์ท้องลูกสาวซึ่งชงกับเขา ที่เธอทำไปก็เพื่อเขาทั้งนั้น
จิรภาสฟังแม่พูดไปในใจก็สงบไม่ลงเหมือนคลื่นที่ซัดโหมอย่างบ้าคลั่ง
เขานึกไม่ถึงเลยจริงๆว่าระหว่างสองคนมีเรื่องนี้ด้วย มิน่าจรีภรณ์ถึงเกลียดแม่ขนาดนี้ มิน่าเธอถึงรีบย้ายออกไป มิน่าเขาถึงได้เห็นความเกลียดชังในแววตาเธอ ที่แท้ทุกอย่างมีสาเหตุ และสาเหตุนี้ก็คือแม่เป็นคนฆ่าลูกของเธอกับมือ
เขาคาดเรื่องทั้งหมดนี้ไม่ถึงจริงๆ
已经是最新一章了
加载中
