บทที่1 กองเสื้อระเกะระกะ

บทที่1 กองเสื้อระเกะระกะ ในเดือนตุลาคม ฝนยังคงตกอย่างต่อเนื่อง อากาศหนาวเสียจนความรู้สึกเหมือนกัดเข้ากระดูก ไป๋เสว่เอ๋อร์กำลังค่อยๆขับรถอย่างช้าๆตรงเข้าสู่คอนโดสุดหรูในใจกลางเมืองไห่เฉิง ที่นี้เป็นคอนโดขอเผยอี้ แฟนเก่าของเธอ ตอนนี้บริษัทของตระกูลไป๋กำลังเกิดวิกฤตทางการเงิน พ่อของเธอถูกตำรวจนำตัวไปสอบสวน เป็นผลให้ช่วงหลังมานี่แม่ของเธอสุขภาพอ่อนแอลงเรื่อยๆ ตอนนี้เธอต้องการเงิน และเธอก็ต้องการหลักฐาน นอกจากเผยอี้แล้วเธอก็ไม่คิดไม่ออกแล้วว่ามีใครจะพอช่วยเธอได้บ้าง ไม่ปล่อยให้จมกับความคิดได้นาน ไป๋เสว่เอ๋อร์ก็ต้องรีบตั้งสติกลับมาสู่ความเป็นจริง มือเล็กผลักประตูตรงหน้าและเดินเข้าไปทันที อากาศที่โถงทางเดินทั้งอับชื้นและหนาวเหน็บ แต่ภายในห้องกลับรู้สึกอุ่นเสียจนร้อน พื้นห้องเต็มไปด้วยเสื้อผ้ากองระเกะระกะถอดไม่เป็นที่ ทั้งชุดสูทของผู้ชาย รวมไปถึงเสื้อผ้า...ของผู้หญิง เสียงครวญครางของหญิงสาวดังจากห้องนอนมาให้ได้ยินในเวลานี้ “คุณชายอี้ คุณทำฉันเจ็บ....” ไป๋เสว่เอ๋อร์สาวเท้าเข้ามาหยุดอยู่หน้าประตูก่อนจะตัดสินใจเอื้อมมือเปิดเข้าไปเผชิญสิ่งที่อยู่ภายในนั้น “อ๊ะ... ใครน่ะ!” หญิงสาวบนเตียงเป็นคนแรกที่หันมาตะโกนลั่นอย่างตกใจ มือไม้รีบคว้าหมับผ้านวมข้างตัวมาปิดหน้าอกเปลือยเปล่า ช่วงเวลาสำคัญถูกตัดฉับเพราะคนมาใหม่ เผยอี้ถอนหายใจอย่างขัดใจก่อนสีหน้าทะมึนทึงจะเปลี่ยนเป็นประหลาดใจเมื่อมองไปเห็นไป๋เสว่เอ๋อร์ที่ยืนหน้าซีดเผือดอยู่ตรงหน้าประตู “เธอมาได้ยังไง?” มองร่างทั้งสองที่เปลือยส่วนบน แม้ไป๋เสว่เอ๋อร์จะรู้สึกสะอิดสะเอียนแต่ก็ฝืนแสร้งระบายยิ้มออกมา “เผยอี้ ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอนิดหน่อย พอจะมีเวลาว่างไหม?” “มีเรื่องจะคุยกับฉัน?” เผยอี้ จ้องมองหญิงสาวตรงหน้า สายตาเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน “คิดไม่ถึงจริงๆว่า คุณหนูไป๋ผู้สูงส่งจะมาหาผมด้วยตัวเอง วันพระไม่ได้มีหนเดียวจริงๆสินะ” ไป๋เสว่เอ๋อร์ยิกหลังมือตัวเอง เพื่อให้คงสีหน้าท่าทางสงบนิ่งไว้ “เผยอี้ ตอนนี้ฉันต้องการความช่วยเหลือจากคุณจริงๆ ฉันต้องการยืมเงินคุณสักก้อน อย่างน้อยก็นึกถึงความสัมพันธ์แต่ก่อนของเรา ฉันสัญญาว่าฉันจะคืน...” “ความสัมพันธ์แต่ก่อนงั้นเหรอ?” เผยอี้หัวเราะลั่นกับเรื่องตลกที่เขาพึ่งได้ยินผ่านหูเมื่อครู่ “คุณหนูไป๋ผู้สูงส่ง นี่คุณความจำเสื่อมไปแล้วเหรอ?แต่ก่อนใครกันนะที่บอกเลิกผมแถมยังพูดอีกด้วยว่าชาตินี้อย่าได้ติดต่อกันอีก ตอนนี้ทำไมถึงโผล่มายืมเงินผมเสียได้? งั้นถ้าผมให้คุณยืมเงิน แล้วคุณจะหาอะไรมาคืนผมงั้นเหรอ? ” “ตัวเธอ หรือบริษัทของตระกูลไป๋ที่กำลังล่มจมนั่นล่ะ?” “เผยอี้...” “พอเถอะ!” เผยอี้ตัดบทสนทนา “ตอนนี้ผมยุ่งมาก คุณจะออกไปจากตรงนี้ด้วยตัวเอง หรือถ้าจะเข้ามาร่วมแจมด้วยผมก็ไม่ได้ถือสาอะไร เปิดประสบการณ์ใหม่พอดี” ศักศรีดิ์ที่มีถูกทำลายเสียป่นปี้ ไป๋เสว่เอ๋อร์มองคนสองคนตรงหน้าสลับไปมา เธอรู้ตัวว่าต่อให้ตอนนี้ยังพล่ามต่อไปก็ไร้ประโยชน์ สุดท้ายการเลือกที่จะหันกลับออกไปก็เป็นตัวเลือกที่เธอตัดสินใจทำ ริมฝีปากบางเม้มแน่นแม้มันจะสั่นอย่างห้ามไม่อยู่ สายตาทอดมองยาวตามถนนที่จราจรยังคงหนาแน่น ในเวลาเดียวกัน Maybach สีดำขลับก็ค่อยๆขับมาจอดเทียบท่า “คุณชายครับคุณผู้หญิงด้านหน้าดูเหมือนจะเป็นคุณหนูตระกูลไป๋ แฟนของคุณชายรอง” “เธอเหรอ?” ชายหนุ่มที่กำลังจัดการกับเอกสารอยู่ที่เบาะหลังค่อยๆเงยหน้าขึ้นมา สายตามองตรงไปยังร่างยิ่งสาวที่อยู่ท่ามกลางสายฝนตามคำบอกเล่าที่ดูจะบอบบางกว่าเดิมเมื่อสายฝนทำผมลู่แนบกับใบหน้าซีดเซียวนั่น แต่ก่อนเด็กผู้หญิงคนนี้ช่างเต็มไปด้วยความแข็งแกร่งปราดเปรื่องเสียเหลือล้น แต่ตอนนี้กลับเปลี่ยนเป็นดูน่าสงสารเสียเต็มประดาเสียอย่างนั้น ดูเหมือนเธอกำลังรวบรวมความกล้าอย่างไงอย่างงั้น ก่อนจะก้าวเข้าไปในการจราจรที่กำลังเคลื่อนไหวอย่างต่อเนื่องนั่น เสียงเบรคดังลั่นแข่งกับเสียงฝนจนแสบแก้วหู ไป๋เสว่เอ๋อร์ตกใจเสียจนเผลอล้มลงไปนั่งบนพื้นเย็นเฉียบนั่น แน่นอนว่าคนขับรถ Maybach ก็ตกใจอย่างเห็นได้ชัดเขาไม่คิดว่าไป๋เสว่เอ๋อร์จะวิ่งพรวดพราดลงมาบนถนนแบบนี้ ที่ปัดน้ำฝนยังคงขยับไปมา “ซัว... ซัว” คนขับรถยังคงตกอยู่ในสถานการณ์ช็อค “คุณชายครับ... คุณหนู คุณหนูไป๋...” ชายด้านหลังขมวดคิ้วมุ่น แต่หลังจากนั้นไม่นานก็ตัดสินใจเปิดประตูรีบลงจากรถไป ไป๋เสว่เอ๋อร์ยังคงนั่งนิ่งอยู่บนพื้นถนน ไฟหน้ารถที่ถูกเคลือบด้วยน้ำฝนยังคงส่องตรงมายังตัวเธอแน่นิ่งราวกับกำลังประจานสถานการณ์ยากลำบากที่เธอกำลังประสบอยู่ให้ทุกคนได้รับรู้ แต่ไม่นานร่มสีดำคันใหญ่ก็ถูกมือปริศนานำมาใช้บังหยาดน้ำฝนไม่ให้กระทบตัวเธอ ไป๋เสว่เอ๋อร์นิ่งไปสักพัก ทันทีที่เห็นรองเท้าหนังสีมันขลับกระทบลงกับแอ่งน้ำฝนที่เลอะโคลน มองตามกันขึ้นมาก็พบขาเรียวยาวของชายคนหนึ่ง ก่อนจะมองตามขึ้นมาอีกเรื่อยๆ ก่อนที่เธอจะพบกับใบหน้าที่แสนคุ้นเคย