บทที่7 ควรจะรู้สึกยังไง

บทที่7 ควรจะรู้สึกยังไง เช้าวันรุ่งขึ้น ไป๋เสว่เอ๋อร์ตื่นมาตั้งแต่เช้าๆ เปิดคอมพิวเตอร์เช็คดูพวกข่าวรายงานที่มีความเกี่ยวข้องกับไป๋ซื่อ ไม่มีอะไรคืบหน้า เพราะแม้แต่ข่าวของเธอเมื่อวานก็หายไป สันนิษฐานว่าข่าวพวกนี้จะไปกระทบกับชื่อเสียงของตระกูลเผยเข้าให้ ดังนั้นพวกเขาจึงริเริ่มที่จะลบรายงานออนไลน์ทั้งหมดพอคิดมาถึงตรงนี้ เธอก็อดจะถอนหายใจด้วยความโล่งอกออกมาไม่ได้ ช่วงบ่าย เธอไปที่บริษัทและจัดการเตรียมเอกสารเงินกู้ หอบหิ้วเอกสารนั้นขับรถตรงดิ่งไปยังโรงแรมที่นัดไว้กับจ้าวหยางหลิน ก่อนจะออกมา เลขาของเธอก็จัดการยัดผงยาซองเล็กเพื่อเป็นตัวช่วยในการให้เธอหลบหลีกออกมาอย่างปลอดภัยถ้าหากเกิดอะไรขึ้น ช่างเป็นช่วงจังหวะเหมาะเจาะ ทันทีที่เธอออกมาก็เป็นช่วงเวลาเร่งด่วนทันทีไป๋เสว่เอ๋อร์รถติดอยู่นานพอสมควร ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะออกถนนสายหลักแต่ออกไปได้ไม่ทันไรยางรถก็ดูเหมือนจะโดนอะไรเจาะรั่วทันที ถนนเส้นนี้กำลังอยู่ระหว่างปรับปรุง ปกติแล้วไม่มีคนมาใช้ ไป๋เสว่อเอ๋อร์หยิบโทรศัพท์มาดูเวลา แน่นอนว่ายิ่งทำให้เธอร้อนรน แต่ก็ทำได้เพียงแค่ควบคุมมันและโทรเรียกรถลากมาจัดการ รู้สึกแย่ได้ไม่นาน ไฟหน้ารถคู่หนึ่งที่ส่องมาจากทางด้านหลังก็มาหยุดอยู่ข้างเธอ หน้าต่างของทางเบาะหลังค่อยๆเลื่อนลงอย่างช้าๆ เผยใบหน้าเผยลี่เชินที่แสนเยือกเย็นแต่กลับหล่อเหล่านั้นให้เห็นเต็มตา “รถเสียเหรอ?” “เผย... ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่ได้?” ถนนเส้นนี้เป็นทางที่ใกล้ที่สุดที่จะไปโรงแรมตี้เหา แต่เพราะช่วงนี้ตรงนี้ซ่อมทางคนผ่านแน่นอนว่าจะต้องน้อยถึงขั้นน้อยมาก โรงแรมตี้เหาเป็นโรงแรมระดับหลายดาวที่มีชื่อเสียงของเมืองไห่เฉิง ผู้นำธุรกิจหลายๆท่านก็จะมาใช้ที่นี่ไว้คุยงานกิจการต่างๆ เผยลี่เชินไม่ได้ตอบคำถามของหญิงสาวตรงหน้า ทำเพียงแค่ใช้สายตาเหลือบมอง ก่อนจะเอ่ยขึ้น “ไปตี้เหา? มาสิ เดี๋ยวผมไปส่ง” “ไม่เป็นไรค่ะ” ไป๋เสว่เอ๋อร์ปฏิเสธอย่างไม่ต้องได้ทันคิด คำพูดในวันนั้นมันบอกทุกอย่างและพวกเขาสองคนคิดว่าคุยกันจนเข้าใจแล้ว ในตอนนี้เขาไม่อยากที่จะติดต่อหรือยุ่งเกี่ยวคนตระกูลเผยอีกต่อไป “นี่มันก็เย็นมากแล้ว คุณจะอยู่ให้หมาจรจัดแถวนี้มาหรือไง?” เสียงเย็นของผู้ชายคนเดิมตอบกลับมา ไป๋เสว่เอ๋อร์ออกอาการสั่นเล็กน้อย อดไม่ได้ที่จะเผลอหลุดปากตอกคำกลับไปเสียงเบา “อย่างน้อยหมาจรจัดก็ไม่ได้น่ากลัวเหมือนกับคุณ” “ไป๋เสว่เอ๋อร์เธอจะพูดให้เสียงดังกว่านี้ก็ได้นะ” เจ้าของชื่อเงยหน้าขึ้นมองเข้าไปในนัยน์ตาของเจ้าของเสียงเรียก “ประธานเผย ฉันคุยกับคุณก็ไม่มีประโยชน์เพราะมันก็แค่การรู้จักกันแบบฉาบฉวย จริงๆก็คือไม่กล้ารบกวนประธานเผยให้ไปส่งหรอกค่ะ ฉันรอรถอยู่ตรงนี้ก็ได้” “งั้นเหรอ?” เผยลี่เชินเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ดวงตาคมเข้มดูเหมือนมีแววขี้เล่นแผ่ออกมาแทน “รู้จักกันแบบฉาบฉวยเหรอ? งั้นตอนเราอยู่บนเตียงกันตอนนั้นก็รู้จักกันแบบฉาบฉวยน่ะสิ?” “คุณนี่มัน...” ไป๋เสว่เอ๋อร์รู้สึกรำคาญเล็กน้อย อยากจะว่าตอกหน้าอีกคนแต่ความปวดที่เท้าก็สำแดงฤทธิ์เข้าเสียก่อนพยายามหายใจเข้าออกตั้งสิ และนั่นก็ทำให้เผยลี่เชินเห็นความผิดปกติ สายตาเย็นชากลับมาอีกครั้ง ชายหนุ่มกวาดสายตามองอย่างรวดเร็ว เสียงที่เริ่มโต้ตอบกลับแข็งขึ้นเสียจนอดจะตกใจไม่ได้ “อย่าทำผมเสียเวลา มาขึ้นรถ!” ไป๋เสว่เอ๋อร์สองมือกำเข้าให้กันแน่น สายตามองไปยังรอบด้าน เสาไฟริมถนนฝั่งตรงข้ามยังไม่ได้ซ่อม ความมืดมิดเสียยิ่งกว่าอะไรของสิ่งรอบตัวก็เริ่มฉายชัดขึ้นเสียจนใจเธออดที่จะหวาดๆไม่ได้ ตัดสินใจอยู่พักนึงสุดท้ายก็เลือกขึ้นรถอีกคนไป ทันทีที่ปิดประตูรถ หันกลับไปก็เจอสายตาที่ดูแฝงไปด้วยล้อเลียนของอีกคน หญิงสาวค้อมหัวเล็กน้อยก่อนจะเสยหน้าหนี วันนี้เธอเจอเรื่องให้หลายอย่างจนแทบจะดูดวิญญาณเธอออกไปเสียหมด ทั้งสองคนไม่ได้คุยอะไรกันอีกตลอดทาง ใจจริงไป๋เสว่เอ๋อร์อยากที่จะคุยเรื่องคืนนั้นให้มันชัดเจน แต่สุดท้ายก็ไม่ได้เริ่มบทสนทนานั้น เพราะเธอกลัวที่จะต้องถูกกล่าวว่าให้เป็นความอัปยศอีกครั้ง ทันทีที่ถึงก็เปิดประตูจะลงจากรถ เสียงเรียกด้านหลังของเผยลี่เชินก็ทำให้ต้องกลับไปสนใจ “ไป๋เสว่เอ๋อร์” เจ้าของชื่อหยุด ก่อนจะหันกลับไปมองด้วยความสงสัย เธอหันไปเจอเผยลี่เชินแสนเย็นชาคนเดิม ที่ไม่นานเขาก็ว่าต่อเข้าให้ “ผมว่าสินค้าชิ้นเดียวกันยิ่งที่ซื้อขายมากขึ้นเรื่อยๆก็ไม่ต่างจากของไร้ค่า ผมว่าจุดนี้คุณควรจะเอากลับไปคิดดีๆอีกที” “คุณหมายความว่ายังไง?” เธอเริ่มที่จะขมวดคิ้ว เมื่อเห็นหน้าตาหญิงสาวเริ่มที่จะไม่ค่อยดี มุมปากของเผยลี่เชินก็เริ่มที่จะแย้มกว้าง เมื่อเห็นท่าทีตอบกลับที่ตนพอใจแล้ว ก็หันไปเอ่ยคนขับรถที่รอตอบรับคำสั่งอยู่ทันที “ไปกันเถอะ” “เผยลี่เชิน คุณกลับมาคุยกับฉันให้รู้เรื่องก่อนนะ!” เธอล่ะอยากที่จะบุกเข้าไปจี้ถามให้เสียรู้เรื่อง แต่รถก็ขับผ่านไปเร็วเสียจนไม่นานก็หายไปจากระยะสายตา คำพูดของเขาราวกับการตบหน้าเธอเสียฉาดใหญ่ เป็นรอยแน่นติดอยู่บนใบหน้า ปวดแสบปวดร้อนจนถึงที่สุด