ตอนที่ 3 คัดเลือกฮองเฮา

ตอนที่ 3 คัดเลือกฮองเฮา ข้อมือพันแผลแล้ว หน้าที่ของข้าก็ส่งต่อให้คนอื่นทำ ยืนข้างไทเฮาน่าเอ็นดู มองสาวใช้คนอื่นๆยกเครื่องหวานให้เจ้านาย แม้จะบาดเจ็บ ข้าก็ละเลยหน้าที่ไม่ได้แม้แต่นิดเดียว หลังจากรู้ว่าไทเฮาให้ความสำคัญกับตัวเอง ที่ผ่านมาไม่เคยแยกตัวห่างจากไทเฮา ยิ่งตอนป่วยแล้ว ข้าก็แต่งหน้าอำพราง พยายามไม่ห่างเหินกับไทเฮา ยิ่งกว่านั้น อยู่ที่นี่ สิ่งที่น่ากลัวที่สุดคือความห่างเหิน “หรงเอ๋อร์ เจ้ากับพ่อเจ้ากลับมาเมืองหลวงได้ยาก ข้าดีใจจริงๆ นานแล้วที่ข้าไม่ได้เจอหลานสาวคนนี้นึกไม่ถึง ผ่านไปไม่กี่ปี เจ้าก็เติบโตจนโดดเด่นน่ามองเช่นนี้” มองประเมินเด็กสาว หลิวไทเฮายิ้มมีความสุขมาก ก้มลงเล็กน้อย ไม่กล้ามองไทเฮาตรงๆ แต่มองปราดเดียวก็รู้ว่าไทเฮาทรงโปรดเด็กผู้หญิงคนนี้มาก ดูท่า เรื่องที่ฮองเฮาทรงคัดเลือกคน ได้คำตอบแล้ว ฝ่าบาททรงครองราชย์มาสามปี ตลอดสามปีนี้ยังไม่ได้เลือกคนของฮองเฮา ในวังหลังมีการคาดเดาและมีการแย่งชิงมากมาย ไทเฮาทรงเริ่มร้อนพระทัย ความยิ่งใหญ่ในวังหลัง ถ้าหากไร้คนมีอำนาจ ความวุ่นวายคงเกิดขึ้นอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ แต่ในวัง พระสนมที่ได้รับความโปรดปรานหลายคนไม่ใช่คนโปรดของไทเฮา แต่ฝ่าบาทไม่รีบร้อน และยังไม่ตัดสินใจเสียที “ไทเฮาทรงตรัสหนักไปแล้ว อยู่ต่อหน้าพระพักตร์ไทเฮา ซินหรงมิบังอาจเกินงาม” ตระกูลหลิวยิ้มก้มหัวเหมือนขวยอาย สมเป็นธิดาตระกูลมั่งมี “เจ้าอย่าเกรงใจอาไปเลย ความงามที่เจ้ามีหาได้น้อยในวังหลัง เชื่อว่าฝ่าบาททรงพอพระทัยเป็นแน่แท้ เรื่องเข้าวังหลัง เอาแบบนี้เถิด ข้าจะจัดการแทนเจ้าเอง!” ไทเฮาหัวเราะ น้ำเสียงอ่อนโยนแต่กลับเป็นรับสั่งที่ยากจะปฏิเสธได้ “ฝ่าบาทเสด็จแล้ว” ในระยะไม่ไกล มีเสียงกงกงตะโกนขึ้นมา ได้ยินว่าใครมาก ข้าที่เงียบอมพะนำก็อดใจเต้นไม่ได้ ความรู้สึกทุกข์เมื่อคืนยังเกาะกุมในหัวใจ ถ้าบอกว่าไม่ได้ทำก็กลายเป็นคนโกหก แต่ผู้ชายคนนี้ไม่ใช่คนที่พึ่งพาได้ และก็ไม่กล้าทำเรื่องให้ใหญ่โต ในสายตาคนมากมาย ฝ่าบาทเป็นคนอัธยาศัยดี เขายิ้มใบหน้ามีความสุข ทำให้คนรัก คงจะโทษไม่ได้ หากเหล่าสาวรับใช้ในวังหลงใหลเขา นึกถึงตัวเองถูกครอบครอง ก็ไม่รู้ว่าเบื้องหลังเขา ยังมีหญิงรับใช้ที่โดนครอบครองและไม่กล้าร้องขอความเป็นธรรมเหมือนข้าอีกกี่คน สิ่งนี้เรียกว่าความโปรดปราน ที่ผ่านมาทำได้แค่ยอมรับมัน! “คารวะฝ่าบาท” รีบย่อเข่า ข้ากับคนทั้งหมดย่อเข่าคารวะพร้อมกัน หลิวซินหรงยังไม่เว้น “ตามสบายเถิด!” ไทเฮาหัวเราะ “ขอบพระทัยเสด็จแม่” ไม่รอทุกคนลุกขึ้น ชายผู้นั้นหัวเราะเสียงต่ำ หลังจากนั้นเดินเข้าไปหาเสด็จแม่ข้างหน้า จับมือพระนางให้นั่งลง “เสด็จแม่ ลูกคิดถึงเสด็จแม่ นึกไม่ถึงว่าพระองค์ทรงส่งคนมาเรียกลูก ช่างบังเอิญจริงๆ” “งั้นหรือ? ข้านึกว่าเจ้าลืมข้าเสียแล้ว ไม่เชิญมาก็ไม่มาหาแม่หรอก” ถูกชักจูงให้พอพระทัย หลิวไทเฮาก็ยิ้มแย้มดั่งบุปผา “จะเป็นเช่นนั้นได้อย่างไร!”ริมฝีปากหนายิ้มเจ้าเล่ห์ ดวงตาฮ่องเต้ดั่งดวงดารา ทำให้คนมองความคิดในดวงตาประกายนั้นไม่ออก “เสด็จแม่ เหตุใดมือนางในคนโปรดของพระองค์ถึงพันแผลเล่า? พระองค์คงทรงไม่จนตีคนหรอกนะพะยะค่ะ?” หันมามอง เขาตั้งใจมองมือข้า ข้าตะลึงก้มลงมองมือตัวเอง ถึงจะรู้ตัวว่าผ้าพันแผลนั้นสะดุดตาไป