ตอนที่ 6 เรื่องวุ่นวายในวังหลัง

ตอนที่ 6 เรื่องวุ่นวายในวังหลัง มือหยิบหวีไม้ หวีสางผมแผ่วเบา ท่าทางของข้าอ่อนโยนและระมัดระวังให้สมกับการทำตัวดีๆตามหลักของวังหลัง “เม่ยเอ๋อร์ เข้าอยู่กับข้ามาห้าแล้วสินะ! เจ้าคิดว่าข้าเป็นคนอย่างไร?” ตรัสถามอย่างอ่อนโยน จ้องมองข้าผ่านกระจก และยิ้มเล็กน้อย “ไทเฮาทรงดีมาก ทรงใส่ใจรายละเอียดเรื่องของฝ่าบาท จัดการวังหลังเป็นระเบียบสงบสุข ทุ่มเทให้ประเทศชาติ และทรงมีเมตตาต่อเหล่านางกำนัลเพคะ” หัวเราะเสียงต่ำ คำพูดของข้าดีตลอดแต่ไม่ดูโอ้อวดไม่พูดสละสลวย ข้ารู้ดี ไทเฮาทรงโปรดปรานข้าเพราะอะไร แค่เพราะข้าอุทิศตัวซื่อสัตย์ให้แก่พระนาง คำถามนี้ สิ่งที่พระนางต้องการนั้น ก็แค่อยากให้ข้าเห็นด้วยกับพระนาง “อืม ในใจข้า เม่ยเอ๋อร์ก็เป็นเด็กคนหนึ่งที่ทำให้คนอื่นๆชอบ เข้าใจว่าต้องทำอะไร พูดน้อย จิตใจซื่อสัตย์ อ่อนโยนสุภาพ และเข้าใจหลักการอยู่ในวังหลังเป็นอย่างดี ได้รับการต้อนจากวังหลวง การระวังตัว สุขุมเป็นสิ่งที่ข้าในตัวเม่ยเอ๋อร์มากที่สุด ทำอะไรละเอียดและน่าเอ็นดู ที่ผ่านมาไม่เคยเอาความดีความชอบของคนอื่นมาเป็นของตัวเอง เพียงแต่หน้าที่ที่ส่งให้เจ้า เจ้าพยายามทำเต็มที่” ปากยิ้มมากกว่าเดิม ตอนนี้ใบหน้าไทเฮายิ้มเหมือนผู้อาวุโสที่น่าเคารพคนหนึ่ง โดยเฉพาะหลายปีนี้ ยิ่งวัยของไทเฮาก็สูงขึ้น ก็ยิ่งอบอุ่นสนิทมากขึ้น “ข้ากำลังคิด หรงเอ๋อร์ต้องเป็นฮองเฮา เส้นทางภายภาคหน้ายังอีกยาวไกล! ถ้าไม่มีคนรู้ใจและไม่มีคนปรนนิบัติข้างกายนางคอยช่วยเตือน ข้าก็กลัวว่าพวกคนงามงูพิษพวกนั้นจะกลืนกินนาง” พยักหน้าเบาๆ หลิวไทเฮาไม่รอให้ข้าพูด สิ่งที่พูดต่อมามีความหมายโดยนัย หวีที่กำลังหวีผมหยุดลง ข้าแอบกัดฟัน เจ้ายังไม่เข้าใจความหมายของไทเฮาอีกหรือ? “ไทเฮาเพคะ แย่แล้ แย่แล้ว วังหลังเกิดเรื่องแล้วเพคะ” เยว่เอ๋อร์รีบุ่งเข้ามา ปากตะโกนเรียกไม่หยุด “เกิดเรื่องอะไรขึ้น? ดูเจ้าลนลาน ต่อไปเม่ยเอ๋อร์ไม่อยู่ เจ้าจะสร้างความวุ่นวายในตำหนักหัวสิ้วของข้าแล้ว” หลิวไทเฮาตำหนิ ใบหน้ายิ้มเมตตา แท้จริงแล้ว ปกติพระนางเป็นพระนางจัดการต่อเหล่านางกำนัลดี ในตำหนักหัวสิ้วมีใครไม่เคารพไทเฮาคนนี้! “ไทเฮาเพคะ หม่อมฉันก็ไม่คิด แต่เรื่องใหญ่หลวงนัก” ยิ้มลำบากใจ เยว่เอ๋อร์แลบลิ้นซุกซน ตัวเองสุขุมใจเย็น เยว่เอ๋อร์ดื้อซุกซน ช่วยเหลือเกื้อกูลกัน เป็นสิ่งที่ไทเฮาให้ความสำคัญกับคนรับใช้สนิท “เรื่องอะไร?” หลิวไทเฮาถาม หันหัวให้ข้าจัดการผมต่อ กวาดตามองเยว่เอ๋อร์ที่กำลังตื่นเต้น ข้าเร่งมือจัดการผม รู้ว่าไทเฮาทรงมีเรื่องต้องสะสางแล้ว แม้เยว่เอ๋อร์จะร่าเริง แต่นางรู้จักชั่งใจ คงจะเป็นเรื่องใหญ่จริงๆ “กราบทูลไทเฮา พระสนมอย่าเฟยเกิดเรื่องแล้วเพคะ นางกำนัลล้มลง ทำให้หมอหลวงวินิจฉัยว่า....ตั้งครรภ์.......” พูดถึงคำว่าพระครรภ์ น้ำเสียงเยว่เอ๋อร์ก็เบาลง พูดงึมงำ ตั้งครรภ์? มือหยุดชะงัก ข้าแอบสะดุ้งเฮือกเครื่องประดับสั่นในมือ รู้ว่าไทเฮาทรงร้อนใจแล้ว สิ่งที่ไทเฮาทรงไม่โปรดมากที่สุดคือคนเห็นแก่ตัวเอาตัวรอดไปวันๆ “ใครก่อเรื่องขึ้น?” เป็นไปอย่างที่คิด รอยยิ้มเมตตาหายไปแล้ว “พูด” ไม่ทันรอ ไทเฮาก็ตรัสเสียงแข็ง “พระสนมเจินเฟยประทับอยู่ด้วยพอดีเพคะ พระนางต้องรู้ว่านางกำนัลตั้งครรภ์ ไม่ให้พระสนมอย่าเฟยลงทโทษเอง และยังกราบทูลฝ่าบาท หม่อมฉันถึงได้ยินเข้า รีบกลับมากราบทูลไทเฮาทันทีเพคะ” เยว่เอ๋อร์คุกเข่าลงทันที ปิดตาพูด “ตอนพระสนมอย่าเฟยจะทรงลงโทษนางกำนัลคนนั้น พระนางตะโกนด่าสาปแช่งบุตรสายเลือดของฝ่าบาท จนเกิดความวุ่นวายขึ้น คนมากมายได้ยินพระสนมตะโกนด่าทอ พระสนมอย่าเฟยก็ยอมหยุด กราบทูลฝ่าบาทตามคำแนะนำของพระสนมเจินเฟยเพคะ” “เจินเฟยตัวดี หึ!” ไทเฮาลุกขึ้นเดินไปข้างนอกทันที ปิ่นปักผมอีกชิ้นหนึ่งยังไม่ทันปักดี ก็กวาดตามองเยว่เอ๋อร์ที่กำลังคุกเข่า แล้วรีบเสด็จไป พระสนมเจินเฟยประสูติองค์หญิงสามยาก จึงถูกวินิจฉัยว่าต่อไปไม่สามารถประสูติธิดาโอรสได้แล้ว พระนางยังยึดติดกับเรื่องนี้มาตลอด จู่ๆอย่าเฟยใช้อำนาจเพราะมีโอรสให้ฝ่าบาทตั้งแต่ปีก่อน ยังไงๆก็กล่าวได้ว่าเรื่องนี้เจินเฟยต้องการจะเขี่ยนางกำนัลคนนั้นออกไป ทำลายความโปรดปรานที่อย่าเฟยได้รับ แต่ว่า นั่นเป็นสายเลือดของฝ่าบาท.....