ตอนที่ 257ไม่คำนึงถึงสิ่งใดทั้งสิ้น

ตอนที่ 257ไม่คำนึงถึงสิ่งใดทั้งสิ้น “กางเกงด้วย” เขากดเสียงต่ำ แต่เขายังคงหงุดหงิดอยู่ อยากจะใช้สิ่งนี้มาทรมานเธอที่หักหลังเขา ในใจของเธอมีแต่นภนต์ นั่นยิ่งทำให้เขาโกรธจนอยากจะให้บทเรียนแก่เธอ ผู้หญิงคนนี้ ต้องโดนสั่งสอน ไม่มีผู้ชายคนไหนที่จะชอบผู้หญิงที่มีใจให้คนอื่นหรอกนะ “อ่า.....” เธอส่ายหน้า น้ำตายิ่งไหลออกมา “ปุริม ไม่เอา ไม่เอานะ ได้ไหม?” เธอเกลียดเขาที่เป็นแบบนี้ เกลียดมาก “ทำไมล่ะ?” ตาเขาแดงก่ำ ใจดำดิ่งลงไปสุดลึก เธอจะเอายังไง? เธอชอบนภนต์ไหม? ในเวลานี้ เขาคิดถึงแค่คำตอบนี้เท่านั้น “ปุริม ฉัน.....” เสียงเรียกปุริมนั้น นุ่มนวลราวกับผืนน้ำ สองคนในกระจก ดูเหมาะสมจนไม่มีสิ่งไหนเปรียบได้ ในขณะนั้นเอง กลับมีเสียงโทรเข้าจากโทรศัพท์ดังขึ้น ปุริมขมวดคิ้ว เสียงเรียกเข้านั้นดังขึ้นไม่หยุด โทรมาหลายรอบอย่างไม่คิดว่าคนอื่นจะรำคาญ “เวรเอ้ย！” เขาคำรามเสียงต่ำ อยากที่จะมองข้ามทำเป็นไม่ได้ยิน เธอในกระจกงดงามขนาดนี้ เขาไม่ เสียงโทรศัพท์ยังดังอยู่ ปุริมไม่รีบร้อนเลยสักนิด พาร่างกายของตัวเองล้มลงบนเตียงไปพร้อมกับหญิงสาวอย่างช้าๆ ริมฝีปากของเขาจรดกับริมฝีปากของเธอ จากนั้นก็ปรายตามองหน้าจอโทรศัพท์อย่างไม่สนใจ หึๆ เป็นนภนต์ โอกาสดีๆแบบนี้ จู่ๆเขาก็คิดอยากทำให้นภนต์รู้สึกพ่ายแพ้ เพ็ญนีติ์เป็นของเขา เขายังไม่ได้บอกว่าจะปล่อยเธอไปเพราะงั้นนภนต์ก็เข้ามายุ่งไม่ได้ ครั้งนี้ เขาต้องให้บทเรียนกับนภนต์และเพ็ญนีติ์อย่างถึงที่สุด ดูซิว่าหลังจากนี้ เธอยังจะกล้าทรยศความรู้สึกเขาอีกไหม “เพ็ญนีติ์.....”เขาเรียกเธอแผ่วเบา ในแววตาฉายแววร้ายกาจ เขาอยากจะคาดหวังกับเธอ เพื่อตัวเองและเพื่ออ้อยและส้ม เด็กต้องมีแม่ พวกเด็กๆต้องการเธอ “หืม?” เธอมองดวงตาของเขาด้วยตาที่พร่าเบลอ ไม่รู้สึกตัวสักนิดว่าโทรศัพท์ของเขากำลังดังอยู่ ในสายตาเธอตอนนี้มีแต่เขา แค่เขาคนเดียว “เป็นเด็กดีนะ” เธอพยักหน้า เปิดทางให้อย่างสะดวก มือของเขาก็กดรับโทรศัพท์ในทันที จากนั้นก็ฟังเสียงในสาย “ปุริม เพ็ญนีติ์อยู่กับนายใช่ไหม?” นภนต์คำรามออกมาตามสายทันที เขาไปรอที่บ้านปุริมตั้งนาน แต่ประตูหน้าบ้านไม่เปิดให้เขาเข้าไปเลย ฉารายังโทรามาไม่ขาดสาย จู๋ตยังไม่ถูกปล่อยตัวออกมา ทำให้รู้สึกกังวลว่าจะยังมีชีวิตหรือไม่ ในขณะนั้นเอง ฉาราก็บอกเรื่องที่ทำให้เขาตื่นกลัว เพ็ญนีติ์หายไป หลังจากที่เพ็ญนีติ์เดินออกจากบริษัทก็หายไปเลย ตั้งนานก็ไม่เห็นกลับมา ทำให้เขารู้สึกกังวลทันที โทรหาก็ปิดเครื่อง โทรไปกี่ครั้งก็ปิดเครื่องตลอด สั่งคนให้ออกไปตามหา แต่บนถนนในเมืองเล็กๆนี้กลับไม่เจอเพ็ญนีติ์เลย สอบถามจากผู้คน กลับมีคนบอกว่าเจอเพ็ญนีติ์เดินเข้าโรงเรียมที่อยู่ตรงข้ามกับบริษัท เขาเข้าไปในโรงแรมทันที แต่พนักงานโรงแรมดันไม่ยอมบอกว่าเพ็ญนีติ์อยู่ห้องไหน นภนต์คิดว่าเพ็ญนีติ์ทำอย่างนี้ก็เพื่อจู๋ตแน่ๆ เขาอยากขัดขวาง แต่กลับหาปุริมกับเพ็ญนีติ์ไม่เจอ “หึๆ ใช่แล้ว เธออยู่กับฉัน อยากฟังเสียงเธอไหม?” นัยน์ตาของปุริมมีแต่ความสนุก เพ็ญนีติ์ที่นอนอยู่ข้างๆไม่รู้อะไรด้วยเลย เธอจมอยู่ในโลกที่เขาสร้างขึ้นให้ “อืม ให้เธอพูดสายหน่อย” นภนต์ไม่รู้อะไรเลย ยังคงคิดว่าเพ็ญนีติ์แค่นั่งอยู่ข้างๆปุริมแค่นั้น “ไม่จำเป็น นายฟังแค่เสียงของเธอก็พอแล้ว ตอนนี้เธอกำลังยุ่ง ไม่มีเวลาว่างรับโทรศัพท์นายหรอก” พูดจบ ปุริมก็เอาโทรศัพท์ออกห่างจากหู จากนั้นนิ้วมือก็กดเปิดลำโพง “อือ....ปุริม......ปุริม.......ฉัน.......” ดวงตาหรี่ลง เพ็ญนีติ์ครางออกมาโดยไม่รู้ตัว ความนุ่มในเสียงของเธอช่างมีเสน่ห์ ทันใดนั้นก็ทำให้ชายหนุ่มในสายตกตะลึง...... ณภนต์คล้ายคลุ้มคลั่งถือโทรศัพท์ค้างไว้เพื่อฟังเสียงของหญิงสาว ทั้งยังวิ่งเข้าไปในโรงแรมอย่างรวดเร็ว ตอนแรก ก่อนจะโทรไปเขาคิดที่จะเริ่มหาจากทีละห้องๆ แต่ก็คิดว่าแบบนี้อาจจะเป็นการรบกวนคนที่พักอยู่ในโรงแรมนี้ แต่ตอนนี้เขาไม่สนอะไรแล้ว เคาะประตูไม่หยุด แต่ละห้องที่เปิดประตูออกมา ก็ตามมาด้วยเสียงกร่นด่า มีช่วงหนึ่งที่เขาเคาะรัวถึงขนาดมีคนเรียกรปภ.มา แต่ไม่ว่ายังไงก็ห้ามเขาไม่อยู่ รปภ.คิดที่จะลากเขาออกไป แน่นอนว่าการกระทำของเขาส่งผลต่อกิจการโรงแรม แต่ทว่า รปภ.คนนั้นก็ได้รับโทรศัพท์บอกว่าไม่ต้องสนใจการกระทำบ้าๆของชายคนนี้ ส่วนความเสียหายของโรงแรม ถึงตอนนั้น จะมีคนรับผิดชอบเอง รปภ.จึงปล่อยไปเลยตามเลย แต่ก็ยังเดินตามหลังนภนต์ไปติดๆ อย่างน้อยก็ให้แน่ใจว่าเขาจะไม่ทำอันตรายใคร สิบเอ็ดชั้น แต่ละชั้นมีสิบกว่าห้อง ตลอดการตามหานี้ นภนต์ไม่ได้มีท่าทีเหนื่อยล้าแต่อย่างใด โทรศัพท์ที่แนบอยู่กับหูมีเสียงของหญิงสาวดังขึ้นอยู่ตลอด เสียงนั้นทำให้ตาทั้งสองของเขาแดงก่ำ จนเหมือนจะมีเลือดไหลออกมาอย่างไรอย่างนั้น ปุริมกลับไม่ได้รู้สึกร้อนใจเลยแม้แต่นิด เพราะทุกอย่างอยู่ในกำมือของเขาหมดแล้ว เพ็ญนีติ์ อาจจะเลิกคิดหนีเขาแล้ว