ตอนที่ 261 อับอายไปหมด

ตอนที่ 261อับอายไปหมด “ฮัลโหล นรวร มีอะไร?” “……” “......” “ฉันบอกแล้วไม่ใช่หรอว่าวันนี้จะไม่พบใครทั้งนั้น?” “แต่ว่าคุณัณฑาบอกว่า.....บอกว่า.....” “ฉันไม่พบ” “เธอไปหาคุณแล้วนะครับ” “ติ๊ด” ปุริมตัดสายโทรศัพท์ทิ้ง ใครเขาอยากเจอเธอ ไม่อยากเจอสักนิด แสงสลัวในยามกลางคืน ยังคงละมุนเหมือนเดิม เพ็ญนีติ์กินช้ามาก จริงๆแล้ว เป็นเพราะว่าเธอกลืนข้าวแต่ละคำได้ลำบาก ทุกคำที่เธอกลืนลงไปมีความรู้สึกผะอืดผะอมแปลกๆ มันเป็นอะไรที่เธอไม่อยากจะนึกถึงเลย ก่อนที่จะออกมาเธอก็ใช้รอยยิ้มของนางฟ้าอะไรนั่นแล้วนะ ทุกๆวันหนึ่งครั้ง ตอนนี้ถึงยังไม่ออกฤทธิ์อะไร เธอไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรไป ความรู้สึกสะอิดสะเอียนเพิ่มความรุนแรงขึ้น เพ็ญนีติ์วางช้อนในมือลง จากนั้นก็มองพนักงาน “ปุริม ฉันอยากอาเจียน บอกพนักงานพาฉันไปห้องน้ำที” เธอไม่อยากเป็นเหตุรบกวนคนอื่น ถ้าอาเจียนออกมาในโถงแห่งนี้คงไม่ดีสักเท่าไหร่ แต่ปุริมเป็นผู้ชาย ให้เขาพาเธอไปเข้าห้องน้ำหญิงก็ไม่ได้ “นั่งก่อน” ใบหน้าของปุริมอึมครึม กวักมือเรียกพนักงานมา บอกให้พนักงานเอากระโถนมาให้เธอ “อวกออกมาเลย ไม่มีแรงยังจะอวดเก่งเดินเองอีก” เธอเผลอเหยียดยิ้มออกมา ก็เขาเองไม่ใช่หรือไงที่ทำให้เธอเป็นแบบนี้ เขานี่น่าเหลือเชื่อจริงๆ จนถึงตอนนี้ก็ยังคงมีแรงเยอะอยู่อีก เมื่อกระโถนมาถึงเธอก็อวกออกมา แขนข้างหนึ่งยกขึ้นมาลูบหลังให้เธอเบาๆ เพื่อให้รู้สึกสบายขึ้น “คุณผู้หญิงนี้ มีสามีดีจริงๆเลยนะคะ เอาใจใส่ดีมากๆเลยค่ะ” พนักงานที่ยืนอยู่ข้างโต๊ะยังไม่ไปไหน เห็นฉากแบบนี้แล้วก็อดที่จะรู้สึกอิจฉาขึ้นมาไม่ได้ “แต่ว่า อาการแพ้ท้องก็เป็นแบบนี้กันทั้งนั้นแหละค่ะ คุณผู้ชายไม่ต้องเป็นกังวลไปนะคะ” คำว่าแพ้ท้อง ทำให้ร่างกายของเพ็ญนีติ์สั่นไหวขึ้นมา เธอเพิ่งจะนึกได้ว่าประจำเดือนเดือนนี้ยังไม่มาเลย หรือว่า จะเป็นคืนนั้นที่อูข่าน ที่ปุริมกับเธอ..... หรืออาจจะไม่ใช่ก็ได้ อาจจะแค่รู้สึกไม่สบายขึ้นมาเท่านั้น จะมีโอกาสท้องที่ไหนกันล่ะ นัยน์ตาของเธอแกว่งเบาๆ ปกปิดความตะขิดตะขวางในใจไว้ ค่อยๆอาเจียนออกมา อาหารที่เพิ่งกินเข้าไปเมื้อกี้ก็ขย้อนออกมาหมด เธอเหนื่อยที่จะกินอะไรแล้ว เพ็ญนีติ์ยกกระโถนที่ถือไว้ในมือวางไว้บนเก้าอี้ อย่าคิดมาก ต้องไม่ท้อง ไม่ท้องแน่ๆ เธอยกยิ้มเบาๆที่มุมปาก พร้อมกับพูดขึ้นเสียงแผ่วเบา “ฉันแค่ท้องเสียเองน่ะค่ะ ประจำเดือนฉันเพิ่งจะหมดเมื่ออาทิตย์ก่อนนี่เอง” น้ำเสียงของเธอแน่วแน่มาก แต่มีเพียงเธอเท่านั้นที่รู้ว่าที่เธอพูดไปไม่จริงแค่ไหน ถ้าเกิดท้องจริงๆล่ะก็ เด็กคนนี้จะเกิดมาไม่ได้ ไม่ได้เด็ดขาด เธอเสพยาอยู่ เด็กจะเกิดมาแบบนี้ไม่ได้ เธอไม่อยากจะคิด แค่คิดหัวใจก็ปวดตุบๆแล้ว แต่ใบหน้า กลับมีแต่ความเรียบเฉย ทำให้ปุริมมองปฏิกิริยาอาการของเธอไม่ออกแม้แต่นิด บางที พนักงานคนนั้นอาจจะพูดไปทั่วจริงๆนั่นแหละ เธออาจจะแค่ท้องเสียเท่านั้น เขารับผ้าชุบน้ำมาจะเช็ดมุมปากให้เธอ แต่เธอกลับยื่นมือออกมารับผ้าไปเอง “ขอบคุณ เดี๋ยวฉันเช็ดเอง” คำว่าขอบคุณ กลับดูช่างห่างเหิน ราวกับระหว่างเขาและเธอ ไม่มีความรู้สึกใกล้ชิดใดๆทั้งสิ้น ทำให้มือของปุริมที่ชะงักค้างกลางอากาศสั่นขึ้นมาเล็กน้อย แล้วค่อยวางมือลงช้าๆ ประตูเปิดออกในเวลาต่อมา ผู้หญิงรวบผมหางม้ายืนอยู่หน้าประตูกวาดสายตามองไปทั่วโถงภายในร้าน เหมือนกับกำลังมองหาใครสักคนอยู่ ปุริมไม่มีเวลาสนใจสิ่งรอบข้าง การมีอยู่ของใครก็ไม่เท่าเพ็ญนีติ์ที่นั่งอยู่ตรงหน้า เวลานี้ ในสายตาของเขามีแต่เธอ แต่สายตาของเธอกลับทอดมองผ่านปุริมไป วันนี้ เขาได้ครอบครองเธอแล้ว แต่ในขณะเดียวกันก็ทำร้ายหัวใจเธอไปด้วย ตอนนี้ หัวใจของเธอคงไม่ได้อยู่กับเขาแล้ว ได้แค่ร่างกายเธอ แต่กลับครอบครองหัวใจเธอไม่ได้ เป็นครั้งแรกที่รู้สึกอ่อนแอ หยิบผ้าชุบน้ำขึ้นมาอีกครั้งแล้วเช็ดเหงื่อบนหน้าผากของเธอให้ เป็นเพราะว่าเธออาเจียนออกมาอย่างหนักจึงมีเหงื่อเม็ดเล็กๆซึมออกมา เธอเป็นแบบนี้สุยิ่งแย่เข้าไปอีก คิดไว้แล้วว่า ตอนมาเขาต้องอุ้มเธอยังไง ตอนกลับก็คงต้องอุ้มเธอออกไปอย่างนั้น ผู้หยิงที่ยืนอยู่ตรงประตูเจอเข้ากับผู้ชายที่นั่งอยู่มุมห้องและกำลังจ้องมองเพ็ญนีติ์อยู่แล้ว เธอก้าวยาวๆเข้าไปหาปุริม มองปุริมตาไม่กระพริบ เธอตามหาเขาตั้งนาน ผู้ชายคนนั้นที่อยู่ในความทรงจำ เขายังเหมือนเดิมกับแต่ก่อน วันเวลาช่างไม่ยุติธรรม ใบหน้าของเขาไม่มีการเปลี่ยนแปลงอะไรเลย ตรงกันข้าม ร่างกายของเขากลับแผ่รังสีความเป็นชายหนุ่มเต็มวัยออกมา ทำให้หญิงสาวยิ่งหลงเสน่ห์เขาจนแทบบ้า ปุริมไม่รู้เลยสักนิดว่าเธอเดินเข้ามาแล้ว มัวแต่เอาสายตาจดจ้องผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้างกายของเขา ทันใดนั้น ก็มองเห็นใบหน้าของผู้หญิงคนนั้นที่ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมา ปัณฑาก็ชะงักนิ่งเพียงชั่วครู่ แต่ต่อจากนั้น ก็มีความสุขขึ้นมา ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง ดูแล้ว เธอน่าจะยังมีหวังจริงๆ ความจริง ที่พี่ปุริมทำดีกับผู้หญิงคนนี้ก็เพราะเธอ ต้องเป็นเพราะเธอแน่ๆ