ตอนที่ 267 อดไม่ได้ที่จะสงสาร

ตอนที่ 267 อดไม่ได้ที่จะสงสาร เขาผ่านการทดลองมากับตัว เมื่อปุริมไม่ยอมส่งตัวทิพย์มาให้เขา นี่ก็เป็นเพียงวิธีเดียวที่จะสามารถช่วยเพ็ญนีติ์ได้ อย่างไรซะ ในตัวของเขาก็มีสารนั้นแล้ว เขาไม่สนอะไรอีกแล้ว คิดขึ้นมาในเวลานี้ เขาได้ลองแล้ว ถึงได้รู้ว่าความแรงของรอยยิ้มของนางฟ้าไม่เหมือนยาเสพติดชนิดทั่วไปจริงๆด้วย ณภัทร สมควรตาย ถ้าเขาได้เจอณภัทรอีก เขาจะฆ่าไอ้ผู้ชายเลวทรามคนนั้นด้วยมือของเขาเอง มันทำได้แม้กระทั่งกับผู้หญิงที่บอบบางจนลมพัดปลิว ความจริงแล้ว เสพยาแต่ละครั้งในช่วงนี้นับครั้งยิ่งรุนแรงขึ้น “คุณ....คุณทำไมเป็นแบบนี้?” ปัณฑาตกใจในทีแรก แต่ต่อมาก็พุ่งตรงไปยังเขา เธออยากหยุดการกระทำที่กำลังทำร้ายตัวเองของผู้ชายตรงหน้า มีใครที่ไหนเอาหัวโขกกำแพงแบบเขาบ้าง เธอรวบกอดเขาเอาไว้ “นภนต์ อย่าทำแบบนี้ คุณเป็นอะไรไป บอกฉันได้ไหม?” บางที อาจจะเป็นเพราะเพ็ญนีติ์คนนั้น เพราะว่าเพ็ญนีติ์หนีไปกับพี่ปุริมแล้ว ดังนั้น เขาเลยทำร้ายตัวเองทรมานตัวเอง เธอก็คิดว่าเธอก็เจ็บปวดใจเหมือนกันกับเขา จู่ๆก็รู้สึกว่าตัวเองกับนภนต์ช่างเหมือนกันอะไรขนาดนั้น ทั้งสองต่างก็เป็นคนอกหักเหมือนกัน เมื่อคิดแบบนี้แล้ว ก็ทำให้เธอกอดเขาไว้แน่นอย่างช่วยไม่ได้ พูดอะไรก็ได้เพื่อไม่ให้เขาทำร้ายตัวเอง “นภนต์ อย่าเป็นแบบนี้” เสียงของเธออ่อนโยน แค่เพียงคำว่านภนต์ก็ทำให้นภนต์หยุดการกระทำลงได้อย่างประหลาด เสียงที่เรียก ‘นภนต์’ ราวกับเป็นเสียงของเพ็ญนีติ์ที่กำลังเรียกเขา เพ็ญนีติ์ก็เรียกเขาแบบนี้ เธอยังกอดเขาไว้ ดังนั้นเขาจะอะไรทำร้ายแรงจนกระทบถึงเธอไม่ได้ มือกำแน่นจนกลายเป็นหมัด เล็บจิกเข้าไปในผิวเนื้อ แต่ความเจ็บนั้นกลับชดเชยความเจ็บปวดราวมดนับพันตัวกำลังกัดร่างกายเขาไม่ได้ เบื้องหลัง หญิงสาวยังคงรวบกอดเอวเขาไว้แน่น เธอกำลังขัดขวางไม่ให้เขาเอาหัวโขกกำแพงอีก จริงๆแล้ว เขาก็ไม่ได้อยากทำแบบนี้ เพราะว่าทำแบบนี้ต้องได้แผลแน่ๆ เมื่อมีแผลคนก็จะรู้ แต่ว่าเมื่อครู่ เป็นครั้งแรกที่เขาควบคุมตัวเองไม่อยู่ โชคดีที่เธอมาขวาง ไม่อย่างนั้น เขาก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะมีแผลจนมีสภาพแบบไหน “คุณผู้จัดการ อย่าทำอย่างนี้อีก แม้เธอจะไม่ต้องการคุณแล้ว แต่ว่า คุณยังมีบริษัทยังมีงานของคุณอยู่ไม่ใช่หรือไง?” ตัวเองก็เสียใจเหมือนกันอยู่เห็นๆ แต่ว่าปัณฑาก็ยังปลอบนภนต์ บางที เธออาจจะไม่ได้รักมากหรือรักรุนแรงเท่านภนต์ เธอชอบพี่ปุริม ชอบมาหลายปีแล้ว ตอนที่ยังเด็ก เธอบอกว่าเธอชอบพี่ปุริม พี่ปุริมก็บอกว่าชอบเธอเหมือนกัน แต่ว่า มันเกือบจะผ่านมาแล้วยี่สิบปี ทุกคนต่างต้องเปลี่ยนไป พี่ปุริมของเธอไม่ใช่เด็กหนุ่มวัยรุ่นในความทรงจำของเธออีกต่อไปแล้ว เขาเติบโตขึ้นแล้ว เขากลายเป็นชายหนุ่มเต็มวัยตั้งนานแล้ว เป็นเพราะคุณแม่ปิดกั้นเรื่องทุกอย่างของพี่ปุริม เธอถึงได้มีโอกาสและเวลาหาเขาเจอเอาซะตอนนี้ หญิงสาวพูดพล่ามเบาๆอย่างต่อเนื่องเหมือนกับลมกลางคืนที่พัดเข้ามาในหัวใจของนภนต์ไม่หยุดหย่อน และกำลังขัดขวางปีศาจที่อยู่ข้างในตัวเขาไม่ให้เกิดอาการคลุ้มคลั่งอีก ร่างกายที่สั่นเทิ้มของนภนต์ก็หยุดเกร็งในที่สุด และหยุดคิดที่จะทำร้ายตัวเองแล้ว เขาทำเพียงฟังเสียงของปัณฑาอยู่นิ่งๆ เสียงของเธอเพราะมาก ทั้งอบอุ่นและอ่อนโยน นานพอสมควร นภนต์ถึงได้เริ่มมีสติ เขาเจ็บหัวมาก เป็นผลของอาการเมาค้างและเอาหัวโขกกำแพง แต่สิ่งเหล่านี้ก็แค่แผลภายนอก ไม่ได้ถือว่าเจ็บอะไรมาก เขาก้มลงมองมือขาวที่กำลังรวบกอดเอวของเขาไว้ แรงที่ใช้กอดเขาผ่อนลงเรื่อยๆ เธอชื่อปัณฑา ไม่ใช่เพ็ญนีติ์ เพ็ญนีติ์ไม่เคยกอดเขาอย่างนี้มาก่อน ค่อยๆแกะมือของหญิงสาวออก เธอไม่ได้มีอาการตอบสนองอะไร ตอนที่เขาหันกลับไปมองเธอ หัวของหญิงสาวก็เอนซบกับกำแพงหลับไปแล้ว ใบหน้าเล็กๆนี้ ช่างเหมือนเสียจริง ยื่นมือออกไปทัดผมของเธอไว้ที่หลังหู เธอหลับอย่างสงบนิ่ง เธอไม่ได้รู้สึกไม่ปลอดภัยไม่ใช่เพราะเธออยู่ในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคยเลยสักนิด ช่างเป็นผู้หญิงที่รู้จักปรับตัวให้เข้ากับสถานการณ์จริงๆเลย นภนต์ยืดตัวขึ้น เมื่อครู่เหมือนกับเพิ่งทำการสู้รบเสร็จ ทำให้ทั้งร่างกายของเขาไม่มีแรงเหลือเลย แต่เขา ก็ยังก้มตัวลงไปอุ้มปัณฑาขึ้นมา เมื่ออุ้มเธอเดินออกมาจากห้องถึงนึกได้ว่าที่นี่มีเพียงแค่สองห้อง คือห้องของเขาและห้องของเพ็ญนีติ์ แล้วตอนนี้เพ็ญนีติ์อยู่ที่ไหนกัน? แต่ไม่ว่าเพ็ญนีติ์จะอยู่ที่ไหน เขาก็ทำได้แค่พาปัณฑาไปพักอยู่ห้องเพ็ญนีติ์ก่อน วางเธอลงบนเตียง เธอนอนหลับนิ่งอยู่บนนั้น ใบหน้าที่นิ่งสงบทำให้เขาตกอยู่ในภวังค์คิดว่าเธอคือเพ็ญนีติ์ แต่ทว่ามองให้ถี่ถ้วนอีกครั้ง เขาถึงรู้ว่าไม่ใช่ เธอกับเพ็ญนีติ์คล้ายกันทั้งหน้าตาและท่าทางไปแล้วสักเจ็ดส่วน ปิดหน้าต่างและเปิดเครื่องปรับอากาศ จากนั้นนภนต์ถึงได้ออกจากห้องไป เดินตรงไปยังห้องตัวเอง ส่องกระจกดูถึงได้รู้ว่าเขาดูไม่ได้แค่ไหน ท่าทางของเขาเมื่อครู่คงทำให้ปัณฑาตกใจแน่นอน พรุ่งนี้ เขาคงต้องหาข้อแก้ตัวบอกเธอว่าเขาแค่ทนปวดหัวไม่ไหวถึงได้เอาหัวชนกำแพงแบบนั้น ไม่รู้เธอจะเชื่อหรือเปล่า แต่ว่า เรื่องที่เขาติดยา นอกจากจู๋ต เพ็ญนีติ์ และฉาราแล้ว จะให้คนอื่นรู้เรื่องไม่ได้เด็ดขาด ยิ่งคนรู้เยอะ เขายิ่งจะไม่ปลอดภัย ถ้าไม่ใช่เพราะทำเพื่อเพ็ญนีติ์ เขาก็เกือบจะเลิกยานั้นได้ทั้งหมดแล้ว รอยยิ้มของนางฟ้า แรงไม่ใช่เล่นๆจริงอย่างที่คิด ณภัทร คงกะจะให้เพ็ญนีติ์ถึงตายเลย เมื่อคิดไปถึงเพ็ญนีติ์ เสียงครางนุ่มๆที่เสียดแทงหูก็ทำให้เขาหลับตาลงอย่างเจ็บปวด ทำไมล่ะ? ทำไมฟ้าต้องเล่นตลกกับเขาอย่างนี้? เป็นเวลานาน เขาถึงได้เปิดเปลือกตาขึ้นอย่างรู้สึกเจ็บ จากนั้นก็ค่อยๆต่อสายโทรศัพท์หาฉารา ฉารารับสายเขาในเวลาอันรวดเร็ว “คุณปุริม โทรหาคุณตั้งนานแต่ก็ไม่มีคนรับสาย ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหนคะ?” “อืม ฉันกลับมาแล้ว ฉันไม่เป็นอะไร” “งั้นก็ดีเลยค่ะ จู๋ตพึ่งตื่น ถามถึงคุณด้วยล่ะค่ะ ถ้าคุณไม่เป็นอะไรมากฉันจะได้บอกเขา ให้เขาวางใจ” “โอเค เออใช่สิ จู๋ตกลับมาได้ยังไง?”