ตอนที่ 279 ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี

ตอนที่ 279 ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี “นายปุริม เธอต้องการอยู่ที่นี่ นายได้ยินหรือเปล่า” นภนต์ตะคอกใส่ นิ้วมือเริ่มเหนี่ยวไกปืน แค่เพียงปล่อย ลูกกระสุนก็จะถูกยิงออกไป... “นั่นมันเรื่องของเธอ แต่สำหรับฉัน ยังไงก็ต้องพาเธอไป” เขายิ้มเล็กน้อยกวาดสายตามองนภนต์ที่มีสีหน้าซีดเผือด ปุริมก้าวออกไปข้างหน้าอย่างไม่ลังเล ‘แชะ’ เขารู้สึกเจ็บแปลบตรงบั้นเอวขึ้นมาอย่างกะทันหัน ไม่ได้มีเพียงแต่เขาเท่านั้นที่มีปืนเก็บเสียง นภนต์เองก็มีเช่นกัน อยู่ที่อูข่านมานาน การจะหาของสิ่งนี้มันเป็นเรื่องที่ง่ายดาย บางครั้งหากสู้ไม่ได้ก็ไม่เป็นไร แค่เพียงมีทางออกก็พอแล้ว ปุริมหยุดลงทันที เขารู้สึกได้ถึงเลือดอันข้นคลั่กกำลังเริ่มไหลออกมาจากบั้นเอว เจ็บปวดเล็กน้อย แต่ว่ามือที่โอวเพ็ญนีติ์ไว้ก็ไม่ยอมปล่อยเช่นกัน แค่ชะงักไปสองวินาที เขายังคงก้าวต่อไปข้างหน้าและพูดกับเพ็ญนีติ์อย่างเกรี้ยวกราด “คุณอย่าได้คิดว่าผมจะปล่อยคุณให้กับเขาเลย ต่อให้ต้องตายก็ตาม” นภนต์ตกตะลึง เขายิงออกไปนัดหนึ่ง ทั้งๆ ที่ปุริมถูกยิงจนเลือดไหล แต่เขาก็ยังเดินหน้าต่อไปโดยมีเพ็ญนีติ์อยู่ในอ้อมแขน เขาไม่กลัวตายหรือไง? “โอ๊ย เลือด...” บนทางเดินมีคนมองเห็นเลือดที่บั้นเอวของปุริม จึงตกใจร้องออกมาทันที เสียงนี้ทำให้สายตาของทุกคนถูกดึงดูดให้มาที่นี่ เพ็ญนีติ์เองก็ได้ยินเช่นกัน เธอมองตามสายตาของคนคนนั้นไปยังบั้นเอวของปุริม ในเวลานี้ เลือดแดงฉานกำลังไหลลงมาตามบั้นเอวของเขา สีเลือดนั้นทำให้เธอหวาดกลัว “ปุริม คุณหยุดก่อน เลือดคุณไหล” เธอร้องไห้อย่างเป็นกังวล ทำไมถึงเป็นแบบนี้? เธอไม่รู้เลยว่าทำไมเขาถึงมีเลือดไหล เมื่อเห็นเพ็ญนีติ์ร้อนใจ ท่าทางเป็นห่วงเป็นใยทำอะไรไม่ถูกนั้น ทำให้ความเจ็บปวดของปุริมบรรเทาลงทันที ในเวลานี้ เขาก้มลงจูบเธอที่หน้าผาก “ผมไม่เป็นไร” การมีคนเป็นห่วงเป็นใยตัวเองนั้นช่างดีจริงๆ ในตอนนี้เขารู้สึกว่าการถูกยิงนัดนี้มันเป็นความสุขของเขา หลายวันมาแล้ว ในที่สุดเพ็ญนีติ์ก็เป็นห่วงเขา “เลือด...” บนทางเดินมีคนตะโกนร้องอยู่ตลอดเวลา ทำให้คนที่คอยมอง เพ็ญนีติ์ ปุริม และนภนต์อยู่ต่างสังเกตเห็นเลือดตรงบั้นเอวของปุริม เพ็ญนีติ์ร้อนใจ “เกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงมีเลือดไหล?” เธอสับสนเล็กน้อย เมื่อครู่นี้ปุริมยังดีๆ อยู่เลย “ไม่เป็นไรจริงๆ ผมจะพาคุณไป อย่าดื้อ อย่าดิ้น” เขายังคงรู้สึกเจ็บ แต่ก็พยายามอดทนมัน เขาต้องอดทนพาเธอขึ้นรถแล้วขับกลับไปก่อน ก่อนจะกลับไปถึงบ้านของเขา เขาต้องไม่ล้มลง “ปุริม หยุดก่อน” เพ็ญนีติ์กลัวมาก ใครที่ไหนจะฝืนเดินต่อทั้งๆ ที่บาดเจ็บอยู่ เขาบ้าไปแล้วหรือไง? “ทำไมถึงบาดเจ็บ?” เธอถาม ในดวงตาเต็มไปด้วยความสับสน “ฮ่าฮ่า คุณคิดว่ายังไงล่ะ?” ความเศร้าเสียใจปรากฏขึ้นมาในดวงตาของเขา ไมรู้ว่าทำเพื่อเธอแบบนี้มันคุ้มค่าหรือไม่ แต่ว่า หัวใจที่ต้องการพาเธอกลับไปยังคงไม่เปลี่ยนแปลง ยังไงก็ยังอยากพาเธอกลับไป ครั้งนี้เขาต้องให้คนคอยเฝ้าดูเธอไว้ จะไม่ยอมให้เธอหนีออกไปจากโลกของเขาอีกแล้ว ทันใดนั้นเพ็ญนีติ์ก็เห็นนภนต์ที่ยืนตะลึงอยู่ที่เดิม ท่าทางของเขาดูแปลกราวกับกำลังหวาดกลัว “นภนต์...” เธอตะโกนเสียงดัง เพื่อปลุกให้นภนต์ที่กำลังสับสนได้สติคืนมา เสียงของเธอทำให้นภนต์ได้สติกลับคืนมาในที่สุด และเพิ่งรู้ตัวว่าได้ทำอะไรลงไปเมื่อครู่ “ปุริม หยุดอยู่ตรงนั้น” เขาวิ่งเข้ามา ทั้งๆ ที่เพิ่งยิงไปหนึ่งนัด แต่ปุริมยังคงเดินต่อไปข้างหน้า และโอบอุ้มเพ็ญนีติ์ไปด้วย เขาไม่กลัวตายหรือไง? นภนต์วิ่งโถมเข้ามา ตอนแรกแค่ต้องการถือปืนขู่ปุริม แต่คิดไม่ถึงว่าเขาจะโกรธจัดจนยิงออกไปจริงๆ เพียงแต่ปืนของเขายังอยู่ในแขนเสื้อจึงไม่มีใครมองเห็น เขากระชิบบอกเพ็ญนีติ์ “เขาถูกยิง” ใบหน้าของเพ็ญนีติ์ซีดเผือดทันที ในหัวใจเหมือนมีกระแสไฟฟ้าวิ่งผ่าน ถึงแม้จะถูกยิงแต่เขาก็ยังต้องการพาเธอไป เขารู้สึกยังไงกับเธอกันแน่? ในตอนนี้เธอคิดอะไรไม่ออก เธอยิ่งไม่เข้าใจในตัวเขามากขึ้นทุกที “ปุริม วางฉันลงเดี๋ยวนี้ เราต้องไปเอากระสุนออกที่แผนกผ่าตัด” เธอเองก็พูดเสียงเบาช่นกัน ยังก็ไม่อยากให้นภนต์เกิดปัญหา สับสนเหลือเกิน ตอนนี้หัวใจของเธอสับสนเหลือเกิน “ฮ่าฮ่า ผมจะแจ้งความ ผมอยากให้เข้าติดคุก ผมต้องการให้เขาชดใช้ในสิ่งที่เขาทำ” เมื่อเห็นเพ็ญนีติ์กระซิบ ปุริมที่เดิมทีไม่คิดเอาผิด เพียงแค่อยากพาเพ็ญนีติ์ไปจากที่นี่ก็รู้สึกโกรธจัดขึ้นมาทันที ค่อยๆ หันกลับมา กระสุนนัดนี้ยิงเข้าที่บั้นเอวของเขา แต่เขาเก่งพอที่จะไม่ล้มลง “นภนต์ ฉันจะบอกอะไรให้ ฉันจะทำให้นายไม่ได้พบกับเพ็ญนีติ์อีก” เขายิ้มเล็กน้อย ใบหน้าอันหล่อเหลาค่อยๆ ซีดลง เหมือนกับใบหน้าของเพ็ญนีติ์ในตอนนี้ ขณะเดียวกันเขาก็ประคองเพ็ญนีติ์ให้พิงกับผนัง มืออีกข้างหนึ่งยกมือถือขึ้นมา “ฉันจะแจ้งความ ฉันจะทำให้เขาไม่ได้พบเพ็ญนีติ์อีก...” เขาก้มหน้าพึมพำ เริ่มกดเบอร์โทรศัพท์ด้วยมืออันสั่นเทา