ตอนที่ 283รับหรือไม่รับดี

ตอนที่ 283รับหรือไม่รับดี “ไม่ ฉันจะอยู่กับปุริมจนการผ่าตัดเรียบร้อย ไม่ต้องเป็นห่วง ฉันจะไม่สร้างปัญหา ฉันจะไม่ดู ฉันจะคอยจับมือเอาไว้และคอยพูดคุยกับเขา” คุณหมอณัฎฐ์อดที่จะชื่นชมเธอไม่ได้ คิดไม่ถึงว่าผู้หญิงคนนี้จะเดาใจของเขาถูกในทันที ช่างมันเถอะ งั้นก็ตามใจเธอก็แล้วกัน “คุณผู้หญิงอย่าลืมที่พูดไว้นะครับ ห้ามรบกวนการผ่าตัดของผม” เพ็ญนีติ์พยักหน้า ความจริงเธอกลัวมาก แต่เธอกลัวปุริมไม่ฟื้นมากกว่า การผ่าตัดเริ่มต้นขึ้น เสียงเครื่องมือดังขึ้นที่ข้างหูเธอ ทุกๆ เสียงทำให้หัวใจเธอเต้นระส่ำ เธออยากจะเอามือปิดหูตัวเองเหลือเกิน แต่ถ้าเธอทำเช่นนั้น เธอก็จะไม่ได้ยินเสียงของปุริม ไม่ เธอไม่ต้องการ ปุริมนอนสงบอยู่บนเตียง เขาที่มีใบหน้าซีดเผือดกลับรู้สึกว่ามีมือข้างหนึ่งกุมเขาอยู่ตลอดเวลา มือเล็กๆ นั้นทั้งแน่นหนาและมีกำลัง คุณหมอณัฎฐ์เริ่มทำการเอากระสุนออก ต้องเจาะลงบนเนื้อของเขา แต่มันก็จำเป็น เจ็บปวดเหลือเกิน แต่กลับมีความสุขมาก นั่นเป็นเพียงเพราะว่าเพ็ญนีติ์คอยเฝ้าอยู่ข้างกายเขา ความเจ็บปวดทำให้เขาขมวดคิ้วแน่น เหงื่อบนหน้าผากไหลออกมาราวกับสายน้ำ เพ็ญนีติ์มองเห็นดังนั้นก็เอาผ้าเช็ดเหงื่อบนใบหน้าของเขาด้วยมืออันสั่นเทา ทำด้วยความรอบคอบและระมัดระวัง เสียงเครื่องมือดังอยู่ตลอดเวลาที่ข้างใบหู หัวใจของเธอเต้นระส่ำอย่างรุนแรง ปุริม คุณต้องอดทนไว้ ต้องอดทนไว้นะ ทันใดนั้นเอง มือถือของเขาที่วางอยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียงก็ดังขึ้น เธอไม่อยากสนใจ แต่ว่าเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์นั้นดังอย่างต่อเนื่องไม่หยุด เพ็ญนีติ์กลัวว่าจะรบกวนการผ่าตัดของหมอณัฎฐ์ เธอจึงต้องหยิบมือถือขึ้นมาเพื่อจะปิดเครื่อง แต่เมื่อกวาดสายตามองก็ต้องตกตะลึงไปทันที บนหน้าจอมีตัวอักษรสองตัวกระพริบอยู่ : เพ็ญภัทร์ เพ็ญภัทร์ ในที่สุดเธอก็ปรากฏตัวขึ้นแล้ว... รับหรือว่าไม่รับดีนะ? ไม่ เธอรับโทรศัพท์แทนปุริมไม่ได้ ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เพ็ญนีติ์ก็กดตัดสายโทรศัพท์ของเพ็ญภัทร์ทิ้งไป รอให้ปุริมฟื้นขึ้นมาก่อนค่อยให้เขาโทรกลับเพ็ญภัทร์แล้วกัน แต่ว่าจิตใจของเธอไม่สามารถสงบลงได้เลย ถ้าตอนแรกไม่ใช่เพราะเพ็ญภัทร์ ตนเองจะทำให้นภนต์ต้องตกอยู่ในการควบคุมของณภัทรจนเกิดเรื่องอย่างในวันนี้ขึ้นได้อย่างไร เมื่อรวบรวมสติและสายตาให้จับจ้องอยู่บนเตียงได้แล้ว ปุริมที่อยู่บนเตียงก็มีเหงื่อออกมากขึ้น พระเจ้า เขาจะต้องเจ็บมากแน่ๆ มือที่จับเธอไว้บีบแน่นขึ้นเรื่อยๆ บีบจนข้อนิ้วของเธอเจ็บไปด้วย เธอเช็ดเหงื่อบนหน้าผากให้เขา ใบหน้าของเขาซีดเผือดราวกับกระดาษ “ปุริม เจ็บมั้ย?” เมื่อเขาถูกยิง เธอกลับไม่ได้โทษว่าเป็นความผิดของนภนต์ ความจริงต้องโทษเธอที่ไม่ดีเอง ปุริมหลับตาปี๋ ไม่มียาชา ลูกกระสุนกำลังถูกผ่าออกมา เขาเม้มปากแน่น ไม่ส่งเสียงออกมาสักแอะ “ปุริม นี่เพื่อคุณ...” เธอเอานิ้วมือสอดเข้าไปในปากของเขา “ถ้าเจ็บคุณก็กัดมันนะ” อะไรก็ไม่สามารถช่วยเขาได้ งั้นก็ช่วยเขาในเรื่องเล็กๆ น้อยเหล่านี้แล้วกัน เธอไม่กล้ามองรอยแดงบริเวณบั้นเอวและหน้าท้องของเขา ถ้าหากเธอมอง คงจะเจ็บปวดตายไปแล้ว ภายในห้อง คุณหมอณัฎฐ์กับผู้ช่วยของเขาต่างกำลังสาละวน นรวรคอยเฝ้าอยู่ข้างๆ “คุณหมอณัฎฐ์ ต้องใช้เวลาอีกเท่าไรครับ?” นรวรใกล้จะทนไม่ไหวแล้ว คิดไม่ถึงเลยว่ากระสุนนัดนี้จะอยู่ลึกถึงขนาดนี้ “ใกล้แล้วครับ มองเห็นหัวกระสุนแล้ว” เมื่อได้ยินคำว่าหัวกระสุน หัวใจของเพ็ญนีติ์ก็สะดุ้งเฮือก นั่นแสดงว่าต้องเอากระสุนออกแล้วใช่ไหม? “ปุริม อดทนไว้นะ ปุริม กำลังจะเสร็จแล้ว...” ถึงแม้ปุริมจะไม่ได้พูดอะไร แต่สีหน้าของเขาก็เริ่มมีน้ำมีนวลขึ้น เม็ดเหงื่อก็หนาขึ้น ในห้องที่เปิดเครื่องปรับอากาศ เธอทำได้เพียงเช็ดเหงื่อให้เขาเพื่อบรรเทาความเจ็บปวด ทันใดนั้นเอง ร่างกายของปุริมก็เกิดอาการสั่น ก่อนจะร้อง ‘อา’ แล้วกัดเข้าที่นิ้วมือของเพ็ญนีติ์ ถึงแม้จะมองไม่เห็นการกระทำของคุณหมอณัฎฐ์ แต่เพ็ญนีติ์ก็รู้ว่าคุณหมอณัฎฐ์กำลังผ่าเอากระสุนออกแล้ว เงาร่างของคุณหมอณัฎฐ์ที่ปรากฏอยู่บนร่างกายของปุริมมีการเคลื่อนไหวที่รวดเร็ว พอเอากระสุนออกมาแล้วก็เย็บบาดแผล ส่วนปุริมก็ได้แต่หายใจแรงและไม่ได้ตะโกนร้องออกมา แต่เขาก็กัดนิ้วมือของเธอแน่น มือของเธอเจ็บมาก แต่จะเจ็บอย่างไรก็ไม่เท่าปุริมที่ไม่ได้ฉีดยาชา ในตอนนี้เวลาช่างผ่านไปอย่างเชื่องช้า ค่อยๆ ทรมานจิตใจของคนอย่างช้าๆ ผ่านไปครู่ใหญ่คุณหมอณัฎฐ์ก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมา “เรียบร้อยแล้วครับ ทั้งกระดูกและไตไม่ได้รับบาดเจ็บ” ทุกอย่างผ่านไปด้วยดีตามที่คาดคิดไว้ ทำให้เพ็ญนีติ์รู้สึกโล่งอก และรู้สึกเหมือนได้มีชีวิตใหม่ ผ้าพันแผลถูกพันทับหลายต่อหลายรอบ พอพันเสร็จ ปุริมก็นอนหลับอย่างสงบ เหงื่อของเขาค่อยๆ ลดลงทีละน้อย คุณหมอณัฎฐ์กับผู้ช่วยถอยออไป นรวรเองก็เช่นกัน ห้องที่กว้างใหญ่เหลือเพียงเพ็ญนีติ์คอยเฝ้าปุริมอยู่ข้างๆ ตามลำพัง ด้านนอกหน้าต่างแสงอาทิตย์สาดส่อง เป็นช่วงเวลาที่เงียบสงบ ทุกอย่างได้ผ่านพ้นไปแล้ว คุณหมอณัฎฐ์บอกว่าปุริมได้พันขีดอันตรายแล้ว อาจจะเป็นเพราะว่าหลับสนิทแล้ว มือที่เกาะกุมเธอจึงคลายลงเล็กน้อย เพ็ญนีติ์จึงลุกขึ้น ตอนนี้เธออยากโทรหานภนต์ นภนต์น่าจะเป็นห่วงแย่แล้ว เธอเปิดประตูระเบียงออก ก่อนจะกดเบอร์โทรนภนต์อย่างเงียบๆ