ตอนที่ 294 ไม่อยากคิดอะไรอีกแล้ว

ตอนที่ 294 ไม่อยากคิดอะไรอีกแล้ว “คุณผู้หญิงครับ กรุณาถอดกางเกงแล้วขึ้นไปบนเตียงผ่าตัดค่ะ” เพ็ญนีติ์พยักหน้า ถอดกางออกอย่างเฉยเมยก่อนจะขึ้นไปบนเตียงผ่าตัด ท่อนล่างของร่างกายเย็นวาบ เหมือนจิตใจของเธอในตอนนี้ ทำยังไงก็ไม่อุ่นขึ้นเลย หมอเข้ามาหา เขากวาดสายตามองเพ็ญนีติ์ “คุณผู้หญิงครับ ตอนนี้กำลังจะดำเนินการผ่าตัดแล้ว ถ้าหากตอนนี้คุณเสียใจไม่อยากทำแท้งแล้วก็ยังทันนะครับ คุณลองคิดให้ดี เธอยิ้มอย่างอ่อนโยน ริมฝีปากของเธอโค้งเว้าสวยงามราวกับดอกบัว “ทำค่ะ” “โอเค งั้นเราจะเริ่มต้นการผ่าตัดกันแล้วนะ มันจะเจ็บเล็กน้อย นี่เป็นเรื่องปกติ ขอให้คุณผู้หญิงร่วมมือกับเราในการผ่าตัดด้วย” เธอพยักหน้า น้ำตารื้นขึ้นมาในดวงตา ความจริงคนที่เจ็บไม่ใช่เธอ แต่เป็นลูกของเธอต่างหาก ตอนนี้เธอกำลังจะฆ่าลูกของเธอด้วยน้ำมือตัวเองแล้ว ทุกอย่างถูกเตรียมการพร้อมแล้ว หมอยืนอยู่ด้านหน้า เพ็ญนีติ์หลับตา น้ำตาค่อยๆ ไหลออกมาอาบแก้มของเธอลงไปถึงใบหูจนรู้สึกเย็นวาบ เธอได้ยินเสียงเครื่องมือทำงาน จากนั้นร่างกายท่อนล่างก็เจ็บปวดเล็กน้อย หมอเริ่มทำการผ่าตัดแล้ว เธอหลับตาปี๋ เหมือนกำลังทุกข์ทรมานจากฝันร้าย เพ็ญนีติ์รู้สึกว่าร่างกายของตนเองกำลังถูกคว้านจนว่างเปล่า “คุณคะ คุณเข้าไปไม่ได้...” ทันใดนั้นก็มีเสียงพยาบาลดังเข้ามาจากหน้าประตู “ถอยไป ให้ผมเข้าไป” ถัดมาคือเสียงของปุริม เสียงนั้นทำให้เพ็ญนีติ์สะดุ้งตกใจ ร่างกายสั่นไหวอย่างรุนแรง หมอวางมือลง ก่อนจะถามขึ้นอย่างเป็นกังวลว่า “เจ็บมากเหรอ?” “เขา...เขามาแล้ว...” เสียงของเธอสั่นเครือ ชี้ไปที่ม่านห้องผ่าตัดแล้วพูดอย่างหวาดกลัว “ใครครับ?” หมอถามออกไปโดยไม่ทันได้คิดอะไรเลย “ด้านนอกมีผู้ชายคนหนึ่ง ขัดขวางเขาไว้ อย่าให้เขาเข้ามาได้ไหม?” เธอมีท่าทางกระวนกระวายใจเป็นอย่างมาก ทำไมเขาถึงมาด้วยตัวเองล่ะ? เขาบาดเจ็บอยู่นะ พระเจ้า เขาต้องการจะทำอะไรกันแน่? มีแวบหนึ่งที่เธอคิดอยากออกไปจริงๆ เมื่อวานยังอยู่ในความเป็นความตาย แต่วันนี้เขากลับมีชีวิตรอดพาบาดแผลวิ่งห้อมายังโรงพยาบาล เขาบอกว่าจะส่งคนมาไม่ใช่เหรอ? ปุริมเป็นคนบ้า ในนาทีนี้เธอนึกถึงคำนี้ได้เพียงคำเดียวที่จะสามารถอธิบายตัวเขาได้ ก่อนที่หมอจะตอบเธอ นางพยาบาลด้านนอกก็ตะโกนขึ้นมาอย่างเร่งรีบ “คุณหมอเอกคะ มีผู้ชายคนหนึ่งกำลังบุกเข้าไปค่ะ บอกว่าจะมาตามหาคน” คุณหมอเอกกวาดสายตามองในห้องผ่าตัด มีเพียงเพ็ญนีติ์ที่เป็นคนไข้เพียงคนเดียว เขามองดูเพ็ญนีติ์ “คุณมั่นใจนะว่าจะไม่ให้เขาเข้ามา?” “อืม” เธอพยักหน้าอย่างเคร่งขรึม เด็กคนนี้เธอตัดสินใจที่จะเอาออกแน่นอน “โอเค งั้นผมจะลองออกไปดู” คุณหมอเอกพูดจบก็แหวกม่านเดินออกไปข้างนอก ตรงหน้าเขาคือชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ สีหน้าเย็นชา พูดตามตรง เมื่อเห็นผู้ชายคนนี้แล้ว คุณหมอเอกก็สะดุ้งตกใจ ร่ายกายของเขามีความน่าเกรงขามอย่างไม่สามารถสรรหาคำใดมาบรรยายได้ ที่ไม่มีใครสามารถเลียนแบบได้เลย เขาพยายามทำใจสู้ก่อนจะถามขึ้นว่า “คุณมาหาใครครับ?” “เพ็ญนีติ์” ปุริมไม่ลังเลเลยแม้แต่นิดเดียว วิ่งเข้าไปในห้องผ่าตัดให้ไวกว่าเขา “คนไข้ไม่อยากพบคุณ คุณช่วยออกไปจากที่นี่ด้วย อย่ารบกวนการผ่าตัดของเรา” เมื่อคิดถึงสิ่งที่เพ็ญนีติ์กำชับ หมอก็จำเป็นต้องพูดอย่างจริงใจ แต่ในใจนั้นคาดเดาว่า ลูกของหญิงสาวที่อยู่ในห้องผ่าตัดนั้นอาจจะเป็นของผู้ชายคนนี้ก็ได้ ดูท่าทั้งสองคงจะทะเลาะกัน แต่เขาก็รู้สึกว่าไม่ถูกต้อง เมื่อก่อนคนที่คอยอยู่เฝ้าหญิงสาวเป็นผู้ชายอีกคนหนึ่งซึ่งสนิทนมกับคนในโรงพยาบาลขอเขาเป็นอย่างดี “เธอ...ไม่อยากเจอผมเหรอ?” ชายหนุ่มหัวใจสั่นสะท้าน ถามด้วยน้ำเสียงอันแหบพร่าเป็นครั้งแรกอย่างคาดไม่ถึง “ใช่ครับ” ทั้งๆ ที่รู้ว่ามันเป็นการทำร้ายชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้า แต่ด้วยจรรยาบรรณก็ไม่อาจขัดความต้องการของคนไข้ได้ “ไม่ได้...ไม่ได้...นั่นคือลูกของผม เป็นลูกของผม...” ใบหน้าของปุริมซีดเผือดลงทุกที ถึงแม้นรวรจะเป็นคนขับรถมาตลอดทาง แต่เพราะรถนั้นขับเร็วเกินไป บาดแผลของเขาจึงเริ่มปริออกมาเล็กน้อย เลือดค่อยๆ ซึมออกมาจากปากแผลของเขา ทำให้บาดแผลที่ดีขึ้นบ้างแล้วของเขากลับไปอยู่ในสภาพหลังผ่าตัดใหม่ๆ แต่เขากลับดูเหมือนไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดนั้น เพียงแค่เม็ดเหงื่อเม็ดใหญ่ไหลออกมาเรื่อยๆ เมื่อวานอยากจะปล่อยเธอไปเพราะเขาติดหนี้นภนต์ แต่ว่าลูกในท้องของเธอ เขายังไม่คิดเลยว่าจะเอาหรือว่าไม่เอา ดังนั้นในเวลานี้เขาจึงพยายามรีบมาโดยไม่สนคำทัดทานของใคร แต่คิดไม่ถึงว่า เธอจะหลอกเขา เธอเขาห้องผ่าตัดไปตั้งนานแล้ว “คุณครับ นี่เป็นโรงพยาบาล คนไข้ได้เซ็นชื่อของเธอลงเอกสารผ่าตัดแล้ว ดังนั้น พวกเราทำงานตามปกติ คุณช่วยออกไปด้วยครับ ขอบคุณที่ให้ความร่วมมือ” คุณหมอเอกพูดอย่างไม่ลังเล ถึงแม้จะรู้สึกเห็นใจผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า แต่เขาจำเป็นต้องทำภารกิจประจำวันให้เสร็จ “ไม่ได้...ไม่ได้...” เขาร้องตะโกนอย่างบ้าคลั่ง ปุริมกระชากคอเสื้อของคุณหมอเอกขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัวก่อนจะผลักคุณหมอเอกออกไปยังผนังอีกด้านหนึ่งจนหัวชนเข้ากับกำแพง คุณหมอเอกรู้สึกเจ็บ ขณะที่กำลังอยู่ในสภาวะงงงัน ก็เห็นเงาคนคนหนึ่งวิ่งผ่านหน้าเข้าห้องผ่าตัดไป ในห้อง เพ็ญนีติ์นอนอยู่บนเตียงผ่าตัดเงียบๆ ในดวงตาของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา เขามาแล้ว แต่ลูกของพวกเขากลับจำเป็นต้องเอาออก บนโลกนี้มันโหดร้ายเช่นนี้มาแต่ไหนแต่ไร แต่ก็โชคดีที่พวกเขายังมีอ้อยกับส้มแล้วไม่ใช่หรือ?