ตอนที่ 2 การขอแต่งงานของแฟนหนุ่มคนแรก

ตอนที่ 2 การขอแต่งงานของแฟนหนุ่มคนแรก หลินหยู่นจูได้ยินเสียงโทรศัพท์ก็รีบหยิบหากางเกงของตัวเองแล้วหยิบโทรศัพท์จากกระเป๋ากางเกง “หยู่นจูคุณอยู่ที่ไหน?” เสียงอ่อนโยนของแฟนหนุ่มซูจิ่งเฉินดังออกมาจากโทรศัพท์ทำให้หัวใจของหลินหยู่นจูตกใจจนนิ่งไปทันใดนั้นเธอก็ตกใจในเวลานี้ซูจิ่งเฉินถามว่าเธออยู่ที่ไหนแล้วถ้าอย่างนั้นชายคนเมื่อคืน...เขาอยู่ที่ไหนความรู้สึกนี้ทำให้เธอไม่สามารถควบคุมได้ .......“เมื่อคืนฉันเมาจริงๆ...มานอนกับซ่างซี” หลินหยู่นจูโกหกไป อีซ่างซีเขาเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเธอถ้าเธอบอกว่านอนกับซ่างซีจะทำให้ซูจิ่งเฉินไม่สงสัย “.......อ่อ!”เสียงชายที่โทรมาปลายสายดูเหมือนจะหยุดพูดหลังจากนั้นไม่นานซูจิ่งเฉินก็พูดอีกครั้ง “ไม่ได้กลับหนึ่งคืนเมื่อคืนเธอออกมากินข้าวกับฉันไม่ใช่เหรอ?ถ้าอย่างนั้นฉันขับรถไปรับเธอดีไหม”คุณลุงกับคุณป้าจะเป็นห่วง ทำไมหลินหยู่นจูลืมสิ่งนี้ไปเธอเพิ่งจะอายุ18ปีไม่กลับบ้านหนึ่งคืนถ้าซูจิ่งเฉินไม่ได้กลับไปกับเธอพ่อแม่น่าจะเป็นกังวลแน่แต่ก็ไม่สามารถให้เขามารับที่โรงแรมได้ “ถ้างั้น...พี่จิ่งเฉินฉันมีเงินติดตัวอยู่เอาอย่างนี้คุณไปรอฉันที่ทางเข้าประตูบ้านพวกเราเจอกันก่อนถึงทางเข้าบ้านแล้วหลังจากนั้นเราก็ค่อยกลับไปพร้อมกันดีไหม?” “ก็ได้”พูดจบซูจิ่งเฉินก็วางหูโทรศัพท์ หลินหยู่นจูรีบสวมเสื้อผ้าอย่างรวดเร็วแล้วออกจากห้องไปกัดริมฝีปากแล้วสูดหายใจลึกๆหนึ่งที แม้ว่าตระกูลหลินไม่ใช่ครอบครัวใหญ่ในเมืองGแต่ก็เป็นตระกูลชนชั้นกลางการแข่งขันของหลินเฟิงหานก่อนจะจากโลกนี้ไปทิ้งไว้แค่เพียงหลินหยู่นจูอีกหนึ่งปีต่อมาหลินเฟิงหานยังคงดำเนินต่อไปและแม่เลี้ยงของเขาเหอหย่งเม๋ยให้กำเนิดลูกสาวอีกคนหนึ่งในครึ่งปีหลังตั้งชื่อว่าหลินเอินฮู่ย ต่อมาตระกูลนี้ตกไปอยู่ในมือของแม่เลี้ยงเหอหย่งเม๋ย เหอหย่งเม๋ยยังมองว่าหลินหยู่นจูเป็นอะไรที่ขวางหูขวางตาและเสี้ยนหนามซึ่งพร้อมที่จะกำจัดออกไปเพื่อให้ทุกอย่างในตระกูลหลินเป็นของหลินเอินฮู่ยแต่อย่างไรก็ตามยังไม่มีโอกาส หลินหยู่นจูมองเป็นครั้งสุดท้ายในสมองก็สับสนใต้ซอกคอเป็นร่องรอยความบ้าคลั่งของเมื่อคืนเธอไม่มีเวลาคิดและจดจำต้องรีบไปจากโรงแรมแล้ว ทางบนถนนที่คุ้นเคยหลินหยู่นจูมองเห็นซูจิ่งเฉินอยู่ไกลๆนั่นคือรถที่คุ้นเคย ใช้ชีวิตอยู่ที่บ้านตระกูลหลินมานานเคยได้รับความไม่ยุติธรรมมาหลายครั้งไม่มีใครเข้าใจหลินหยู่นจูได้ดีจนกระทั่งซูจิ่งเฉินปรากฏตัวขึ้นสถานการณ์นี้จะดีขึ้นอย่างไรก็ตามเหอหย่งเม๋ยไม่สามารถรอให้ซูจิ่งเฉินเลิกกับเธอได้แต่หลินเอินฮู่ยสามารถ....“หยู่นจู” แค่กำลังคิดซูจิ่งเฉินผู้ที่นั่งอยู่ในรถก็ผลักประตูรถและเดินลงมา ซูจิ่งเฉินเป็นลูกชายคนโตของบริษัทตระกูลซูเกิดมาในสภาพที่งดงามพร้อมเงื่อนไขที่ยอดเยี่ยมเขาเป็นคนที่ร่างกายแข็งแรงและหล่อเหลาเป็นที่ชื่นชอบของสาวๆเธอถูกผู้ชายที่ดีพร้อมแบบนี้ชอบหลินหยู่นจูก็รู้สึกว่าสวรรค์โปรดเธอมากแล้ว “พี่จิ่งเฉิน”หลินหยู่นจูเรียกด้วยความรู้สึกที่ในใจยังซับซ้อนปากก็อ้าเบาๆ ซูจิ่งเฉินยิ้มและก็ยิ้ม “ไปกันเถอะฉันจะไปส่งคุณอธิบายให้กับคุณลุงคุณป้าฟัง” มือเล็กๆของหลินหยู่นจูถูกฝ่ามือที่คุ้นเคยกุมเอาไว้หลินหยู่นจูหายใจลึกๆหวังในใจว่าเมื่อคืนคงไม่มีอะไรเกิดขึ้น มันเป็นเพียงความฝันใช่มันเป็นความฝัน! พอเข้าประตูก็เห็นใบหน้าสีดำของเหอหย่งเม๋ยแต่เมื่อเธอเห็นว่าหลินหยู่นจูกลับมาด้วยกันกับซูจิ่งเฉินก็เกิดใบหน้าที่ผิดหวังขึ้นเล็กน้อยแต่ก็เปลี่ยนสีหน้าเป็นยิ้มแย้ม“จิ่งเฉินคุณก็มาด้วยเหรอ?”เหอหย่งเม๋ยถามไปทางซูเจิ่งเฉินอย่างสงสัยแต่สายตาก็มองไปที่หลินหยู่นจูด้วยการสัมผัสที่น่ารังเกียจแล้วก็จางหายไป ซูจิ่งเฉินพยักหน้าและพูดว่า”ใช่ครับคุณป้าเมื่อคืนวันเกิดของหลินหยู่นจูใครจะรู้ว่าผมดื่มมากขนาดนั้นลืมมาส่งเธอก็เลย......” “อ่ออย่างนี้นี่เองไม่เป็นไรไม่เป็นไรหยุ่นจูอยู่กับเธอป้ายังจะมีอะไรไม่สบายใจหละ” เหอหย่งเม๋ยปากก็พูดออกมาอย่างนี้แต่ในใจไม่คิดแบบนั้นเลยการเห็นซูจิ่งเฉินกับหลินหยู่นจูมีผลลัพธ์ต่อกันในเชิงบวกก็อาจจะทำให้ลูกสาวของเธอไม่มีโอกาส ขณะที่กำลังพูดก็มีเสียงเดินลงจากบันได“ตึก ตึก”เดินลงมาหลินเอินฮู่ยได้ยินเสียงของซูจิ่งเฉินข้างล่างก็เลยรีบวิ่งลงมาอย่างรวดเร็วแต่พอเห็นหลินหยู่นจูก็ยืนอยู่ด้วยรอยยิ้มก็ค่อยๆเปลี่ยนเป็นความไม่แยแสและดูถูก ไม่รู้จริงๆว่าพี่จิ่งเฉินชอบเธอที่ตรงไหน?เธอสวยกว่าฉันเหรอ?หรือมีวิธีที่เหนือกว่าในการมัดใจพี่จิ่งเฉินตรงไหน ถึงแม้ว่าหลินเอินฮู่ยจะอายุน้อยกว่าหลินหยู่นจูหนึ่งปีกว่าแต่จิตใจของเด็กผู้หญิงที่อายุ17ปีก็มีความเป็นผู้ใหญ่มากกว่า ตัวอย่างเช่นการใฝ่หาซูจิ่งเฉิน...เธอแกล้งทำเป็นคนดีและมียิ้มบริสุทธิ์และไม่เป็นอันตรายพูดต่อหลินหยู่นจูว่า “พี่สาวเมื่อคืนพวกคุณไปไหนมากันเหรอ?พี่จิ่งเฉินมีให้ของขวัญอะไรคุณบ้างไหม?”พูดเสร็จเธอก็ทำตาปริบๆใส่ซูจิ่งเฉินหลินเอินฮู่ยมาพูดเรื่องนี้ตอนนี้ในใจคิดอย่างไร?นอกจากนี้ยังที่น่าตกใจก็คือซูจิ่งเฉิน เมื่อคืนที่ผ่านมาพาหลินหยู่นจูไปฉลองวันเกิดแต่เขาไม่ได้พูดอะไรเลยแท้จริงแล้วเขาเคยคิดเรื่องนี้มาแล้วหลังจากที่หลินหยู่นจูไปห้องน้ำก็มีอะไรบางอย่างที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้นพอตื่นมาวันรุ่งขึ้นพบว่าตื่นมาพร้อมกับผู้หญิงคนหนึ่งข้างกายเขาก็คิดว่าต้องเกิดเรื่องใหญ่ที่ไม่ดีขึ้น ซูจิ่งเฉินก็ได้หยิบกล่องเล็กๆที่เตรียมจากกระเป๋าออกมาเปิดด้านหน้าของหลินหยู่นจูและด้านในกล่องมีแหวนแต่งงานอยู่ เหอหย่งเม๋ยโมโหมากหลินเอินฮู่ยโกรธมากส่วนหลินหยู่นจูตะลึง! “หยุ่นจูเมื่อคืนนี้ฉันควรจะมอบมันให้เธอแต่ฉันดัน...ลืมไปซะแล้ว”ซูจิ่งเฉินยิ้มเหมือนสายลมฤดูใบไม้ผลิไม่ไหวที่จะหยิบแหวนขึ้นมาแล้วค่อยๆใส่ให้กับมือเล็กๆของหลินหยู่นจูและแล้วแหวนก็ใส่เข้าไปที่นิ้วนางข้างซ้ายของเธอ “พี่จิ่งเฉิน.....”หลินหยู่นจูซาบซึ้งดวงตาสุกใสราวกับเต็มไปด้วยหมอกหลินเอินฮู่ยโมโหมากแต่ก็ไม่สามารถที่จะทำอะไรได้ได้แต่มองหลินหยู่นจูอย่างดุเดือดแล้วเดินกลับขึ้นชั้นบนไปหลินเอินฮู่ยกระทำแบบนี้ทำให้เหอหย่งเม๋ยอายมาก ความคิดในใจของลูกสาวมีหรือที่คนเป็นแม่จะไม่รู้แต่ในสายตาของซูจิ่งเฉินมีเพียงแต่หลินหยู่นจูอีกทั้งเธอยังเด็กมาก.... เธอยิ้มอย่างขอโทษแล้วพูดว่า“จิ่งเฉินฉันขอโทษจริงๆคุณก็เห็นว่าหลินเอินฮู่ยยังเด็กไม่รู้เรื่องจริงๆ...จริงๆแล้วเธอก็อยากให้พวกคุณมีความสุขมากๆนั่นแหละ”ซูจิ่งเฉินพยักหน้าแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความผ่อนคลายและเขาก็จ้องมองที่หลินหยู่นจูที่สดชื่นใจของหลินหยู่นจูเต้นแรงไม่หยุด “แค่ก แค่ก....”เหอหย่งเม๋ยไอแห้งๆสองที“ถ้างั้นจิ่งเฉินไม่อยู่ทานข้าวกลางวันด้วยกันก่อนหละ”