ตอนที่4 สวมเขาให้

ตอนที่4 สวมเขาให้ หลินหยู่นจูกำลังทำข้อสอบภาษาอังกฤษในห้องเรียนอยู่ๆก็มีอาการคลื่นไส้พะอืดพะอม“หยุ่นจูคุณสบายดีไหม?”เพื่อนที่นั่งโต๊ะเดียวกันถามหลินหยู่นจูส่ายหน้า“ไม่เป็นไรสงสัยเมื่อคืนกินอาหารที่ไม่สะอาดฉัน.....อ้วก...”แล้วก็มีอาการคลื่นไส้ขึ้นมาทันทีทำอย่างไรก็ไม่สามารถยับยั้งได้เพื่อนก็ได้พาหลินหยู่นจูเดินไปที่ห้องพยาบาลของโรงเรียน แต่ว่ายังไม่ทันถึงเธอก็เป็นลมไปก่อนแล้ว... ในห้องเรียนอีกห้องของโรงเรียนก็มีคนรีบไปที่ห้องเรียนของหลินเอินฮู่ย “หลินเอินฮู่ยเร็ว.....ไม่ดีแล้วพี่สาวของเธอหลินหยู่นจูเป็นลมแล้ว” หลินเอินฮู่ยเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยแล้วพูดด้วยความรังเกียจว่า“เธอเป็นลมแล้วเกี่ยวอะไรกับฉัน” คนที่วิ่งไปตามคิดๆแล้วพูดไปข้างๆหูว่า“เธอพูดอะไรนะ?”หลินเอินฮู่ยสีหน้าตกใจคืนที่ห้องโถงคฤหาสน์ตระกูลหลินหลินเฟิงหานตบโต๊ะด้วยความโกรธคำราม“หยุ่นจูเด็กคนนี้คือลูกใคร?” “.........” หลินหยู่นจูเป็นลมที่โรงเรียนถูกคุณครูและเพื่อนพาไปที่ห้องพยาบาลผลจะเป็นอย่างไรถ้าเธอ...กำลังตั้งครรภ์! เด็กนักเรียนหญิงอายุ18ปีตั้งครรภ์จริงๆ! สำหรับตระกูลหลินนี่เป็นเรื่องอัปยศอย่างไรก็ตามสิ่งที่ทำให้หลินเฟิงหานรับไม่ได้ก็คือซูจิ่งเฉินซึ่งรู้ว่าหลินหยู่นจูกำลังตั้งท้องปฏิเสธว่าเด็กเป็นลูกของเขาคืนนั้นทุกคนในตระกูลหลินรวมตัวกันที่ห้องโถงถามว่าใครเป็นพ่อของลูกแน่นอนว่าซูจิ่งเฉินก็เข้าร่วมด้วย “.....พ่อ ฉัน...ฉันไม่รู้”หลินหยู่นจูกัดริมฝีปากของเธอแล้วก้มหน้าลงไม่กล้ามองไปที่สายตาที่โกรธแค้นของซูจิ่งเฉิน“คุณ...คุณกระทั่งมีลูกแล้วคุณยังจะมาบอกว่าไม่รู้อีก?ฉัน...ฉันกำลังโกรธคุณมากจริงๆ!”หลินเฟิงหานพูด “พ่อคุณให้อภัยพี่สาวเถอะนะพี่คงสับสนอยู่ถึงได้ทำเรื่องผิดพลาดแบบนี้”คนที่พูดคือหลินเอินฮู่ยสิ่งที่เธอพูดนั้นทำให้เชื้อเพลิงยิ่งลุกไหม้“สับสนอย่างนั้นเหรอ?”หลินเฟิงหานขมวดคิ้วอีกครั้งแล้วพูดอย่างปวดใจ“เธอก็อายุ18ปีแล้วนะไม่ใช่เด็กเล็กๆแล้วความผิดครั้งนี้เรียกว่าสับสนอีกเหรอ?”เหอหย่งเม๋ยรู้สึกดีใจมากคราวนี้มันทำให้เธอมีความสุขและในที่สุดเธอก็มีข้ออ้างให้ที่จะกำจัดหลินหยู่นจูให้ออกไป เธอเหลียวมองไปที่หลินหยู่นจูที่คุกเข่าอยู่ตรงห้องโถงแล้วแสร้งทำเป็นพูดว่า“เธอพูดน้อยๆหน่อยหยุ่นจูถึงจะทำเรื่องน่าอับอายเช่นนี้แต่ก็อย่าทำเหมือนเธอไม่ใช่ลูกอีกอย่างเธอก็ยังมีหลินเอินฮู่ยลูกสาวอีกคนเธอก็อย่าไปเลียนแบบพี่สาวทำเรื่องสับสนแบบนี้”สุดท้ายนี้4คำเหอหย่งเม๋ยกัดอย่างหนักและในที่สุดก็มองกันและกันกับลูกสาวของเขาหลินเอินฮู่ย ก็มองเห็นหลินเอินฮู่ยวิ่งไปที่ข้างๆหลินเฟิงหานกอดที่อกปลอบใจพ่อ“พ่อคุณอย่าโกรธไปเลยนะพี่สาวทำแบบนี้คุณจะยิ่งทำร้ายร่างกายนั่นมันไม่คุ้มค่าเลยคุณสบายใจเถอะฉันจะไม่ทำแบบนี้เหมือนพี่สาวที่ตัวเองมีแฟนอยู่แล้วยังไปยุ่งกับผู้ชายคนอื่น” ซูจิ่วเฉินได้ยินใบหน้าก็ยิ่งดำเหมือนถ่าน หลินเฟิงหานได้ยินคำพูดของหลินเอินฮู่ยหัวใจที่โกรธของเขาก็รู้สึกสบายใจขึ้นตอนนี้สิ่งสำคัญที่สุดคือทัศนคติของซูจิ่งเฉิน คุณรู้ไหมบริษัทของหลินเฟิงหานกำลังจะตกต่ำลงตั้งแต่ปลายปีที่แล้วเขาก็วางใจซูจิ่งเฉินซึ่งจะพาบริษัทมีโอกาสพลิกกลับสมบูรณ์ ดวงตาของซูจิ่งเฉินถูกกลบด้วยเลือดสีแดงยืนอยู่ที่ด้านข้างของหลินหยู่นจูสายตาเอียงแต่ก็ดูถูกเหยียดหยาม“หยุ่นจูบอกฉันมาว่าใครคือพ่อของเด็ก?” ท่าทีของแฟนหนุ่มหลินหยู่นจูสามารถคาดเดาได้เป็นความผิดของเธอถ้าเขาต้องการที่จะเลิกเธอก็ไม่บ่นเลยสักคำแต่ว่าเธอไม่สามารถยอมรับสายตาของเขาราวกับว่าเธอเป็นเหมือนหลินเอินฮู่ยพูดเห็นได้ชัดว่ามีซูจิ่งเฉินอยู่แต่ก็ไปเล่นหูเล่นตากับผู้ชายคนอื่น“พี่จิ่งเฉินฉันขอโทษฉัน.....ไม่รู้จริงๆ”ไม่รู้ ไม่รู้ ไม่รู้......... ในค่ำคืนนี้เธอพูคำว่าไม่รู้ว่ากี่คำแล้วเธอจะปกป้องผู้ชายคนที่ทำเธอท้องมากแค่ไหน?พวกเขาเริ่มเมื่อไรและเขาไม่รู้ด้วยซ้ำ ซูจิ่งเฉินพูดไม่ออก! หลินหยู่นจูนี่มันเวลานี้แล้วเธอยังจะปกป้องผู้ชายคนนั้นอีก..........คุณกำลังทำอะไรอยู่?หลินเฟิงหานลุกขึ้นมาจากโซฟาแล้วพุ่งเข้าไปหาหน้าหลินหยู่นจู น้ำตาไหลยังคงออกมาจากความสิ้นหวังแต่ลูกสาวของเขากำมือแน่นกัดปากฟันแน่นกลั้นไม่ให้ร้องไห้ออกมา พวกเขาต่างก็ถามว่าพ่อของเด็กเป็นใครและไม่สนใจสิ่งที่เธอพูดว่าเธอเป็นเหยื่อ! “พ่อฉันไม่รู้จริงๆ” เธอก็พูดได้เพียงคำนี้! “ตบ-------” ฝ่ามือตบกระทบแก้มของหลินหยู่นจูอย่างแรง เหอหย่งเม๋ยแม่ลูกยิ้มหัวเราะอย่างลับๆซูจิ่งเฉินไม่สนใจ “หลินหยู่นจูเธอไปไกลๆฉันออกไปจากบ้านตระกูลหลินฉันหลินเฟิงหานไม่มีลูกสาวไร้ยางอายอย่างเธอ!”คำพูดนั้นตกตะลึง เหอหย่งเม๋ยคิดว่าจะถูกขับออกจากตระกูลหลินแต่ไม่คิดว่าจะเร็วแบบนี้ หลินเฟิงหานคำรามประโยคนั้นแล้วหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาคนขับรถ “.......พ่อ!ขอร้องเถอะอย่าไรฉันออกไปเลย......ฉันไม่รู้จริงๆว่าเกิดเรื่องแบบนี้ได้อย่างไร....พ่อยังไงฉันก็เป็นลูกสาวของพ่อนะ.......”หลินหยู่นจูรู้สึกไร้ประโยชน์ตอนนี้เธอเพียงแค่อายุ18ปีถ้าถูกพ่อไล่ออกจากบ้านความน่ากลัวแบบนี้ไม่สามารถทดแทนได้ เธอยืนขึ้นวิ่งไปที่ข้างหลินเฟิงหานค้าแขนแล้วร้องว่า“พ่อคุณจะขับไล่ลูกสาวออกจากบ้านจริงๆเหรอ” หลินเฟิงหานโกรธมากจริงๆใช้มือสะบัดออกแล้วหลินหยู่นจูก็ล้มลงกับพื้น“หยุ่นจูเธอยังจะมีหน้ามาเรียกตัวเองว่าลูกสาวอีกเหรอ?งั้นฉันถามเธอว่าตกลงผู้ชายคนนั้นตกลงเป็นใคร?” “.......พ่อ!ฉันไม่รู้จริงๆจริงๆแล้วฉันก็ตกเป็นเหยื่อ......” หลินเอินฮู่ยจับการแสดงออกสีหน้าของซูจิ่งเฉิน เมื่อหลินหยู่นจูพูดประโยคนี้เธอพบว่าใบหน้าที่หล่อเหลาของชายคนนั้นดูเหมือนจะมีอารมณ์แปลกๆคล้ายกับ........เห็นใจ เธอรีบพูดว่า“พี่สาวฉันรู้แล้วเธอไม่ชอบพี่จิ่งเฉินแล้วใช่หรือไม่?ดังนั้นเธอถึงปกป้องผู้ชายคนนั้นเธอเห็นพี่จิ่งเฉินเป็นอะไร?ถ้าไม่ได้ไม่รักเขาแล้วเธอก็ควรที่จะบอกพี่เขาไปตรงๆแต่นี่เธอกลับสวมเขาให้...........” “สวมเขาให้”สามคำนี้ออกจากปากหลินเอินฮู่ยก็พบว่าใบหน้าของซูจิ่งเฉินยิ่งดูมืดมนลงอีก