ตอนที่6 คุ้นเคยและแปลกหน้าจากด้านหลัง

ตอนที่6 คุ้นเคยและแปลกหน้าจากด้านหลัง 5ปีต่อมาท่าอากาศยานนานาชาติเมืองG รถยนต์หรูหราหลายคันจอดอยู่หน้าประตูสนามบินรถแลนด์โรเวอร์สีดำมุ่งหน้าไปอย่างรวดเร็วทันทีที่รถหยุดผู้สัญจรไปมาไม่สามารถประเมินค่าได้อย่างน้อยต้องมีมูลค่าหลายร้อยล้านประตูรถถูกเปิดออกชายที่ลงมาจากในรถใบหน้านิ่งดวงตาดูเย็นชาริมฝีปากบางเบาและดูสูงส่งบุคคลนี้คือฉีเทียนโหย่วประธานของบริษัทตระกูลฉีลูกชายคนโตและหลานชายของตระกูลที่ร่ำรวยในเมืองG! ด้านหลังรถแลนด์โรเวอร์สีดำนั้นเป็นรถสปอร์ตเฟอร์รารีสีแดงมูลค่าหลายล้านดอลลาร์และชายหญิงคู่หนึ่งในชุดนักธุรกิจก็ก้าวลงมา ฉีเยว่ลงจากรถแล้วเกาะแขนของซูจิ่งเฉิน“เร็วหน่อยคุณแจ๊คน่าจะมาถึงแล้ว”พูดเสร็จเธอก็เหยียบส้นสูงเดินตามชายข้างหน้า “พี่ชายใกล้ถึงเวลาแล้ว” ฉีเทียนโหย่วพยักหน้าแบบหน้านิ่งไม่ได้พูดอะไรทันทีที่เขายกเท้าฉีเยว่และซูจิ่งเฉินก็เดินไปที่ด้านหลังของเขา บางทีเครื่องบินอาจจะช้าหน่อยทีมของเขาก็ยืนรอต้อนรับอย่างเงียบๆ ฉีเยว่ดูกังวลเล็กน้อยยกแขนดูนาฬิกาไม่หยุดคิ้วสีดำของเธอก็ขมวด ซูจิ่งเฉินก็ปลอบใจว่า“ผ่อนคลายเถอะเดี๋ยวก็ออกมาก็แค่เพียงสายนิดหน่อยเอง” ฉีเทียนโหย่วเป็นประธานของกลุ่มบริษัทตระกูลฉีการพัฒนาของกลุ่มเติบโตขึ้นบริษัทเล็กๆที่ไม่เป็นที่รู้จักในอดีตกลายเป็นผู้นำชุมชนธุรกิจในเมืองGและยังเปิดสาขาหลายแห่งในต่างประเทศ วันนี้แจ๊คเป็นหนึ่งในผู้ถือหุ้นใหญ่ที่สุดในต่างประเทศฉีเทียนโหย่วเป็นคนตรงต่อเวลามากและโดยเฉพาะอย่างยิ่งไม่ชอบรสชาติของการรอคอย เครื่องบินโดยสารแล่นลงช้าๆบนรันเวย์ของสนามบินนานาชาติเมืองGผู้โดยสารเดินออกจากห้องโดยสารในกลุ่มคนหญิงที่สวมใส่ชุดขนห่านสีเหลืองนั้นโดดเด่นเป็นพิเศษ ร่างกายที่ผอมบางผิวที่สวยงามคุณสมบัติที่ยอดเยี่ยมและดวงตาที่มีเสน่ห์ราวกับน้ำในฤดูใบไม้ผลิผมที่ดูนุ่มเหมือนปุยเมฆปกคลุมไหล่ปลายผมหยิกเล็กๆ“หลินหม่ามี๊เจ่อห้าวอยากปัสสาวะ” ข้างๆกายของผู้หญิงมีเด็กผู้ชายตัวเล็กๆอายุประมาณ5หรือ6ขวบร่างกายส่วนบนสวมเสื้อสีน้ำเงินอ่อนและน่องห่อหุ้มไปด้วยกางเกงยีนส์สบายๆห่อก้นเล็กๆ ชายร่างเล็กตาโตหัวโตผิวขาวเต็มไปด้วยรัศมีและความเฉลียวฉลาดตุ๊กตาเด็กที่แกะสลักสีชมพูอยู่ถัดจากขาของผู้หญิง ผู้หญิงคนนั้นก้มศีรษะของเธอเล็กน้อย“เจ่อห้าวอดทนสักครู่เดี๋ยวแม่จะพาไปเข้าห้องน้ำ” แสงด้านข้างมันดึงดูดความสนใจของผู้คนเธออดไม่ได้ที่จะประหลาดใจแต่ผู้หญิงที่สวยมากถ้าไม่ใช่ว่าเด็กคนนั้นเรียกว่าแม่ใครจะกล้าเชื่อได้ว่าเด็กคนนี้จะเป็นแม่คนได้แล้ว ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่คนอื่นเธอคือหลินหยู่นจู เวลา5ปีเธอได้พัฒนาจากเด็กสาวอายุ18ปีเป็นผู้หญิงที่มีความฉลาดและเป็นผู้ใหญ่สิ่งที่เปลี่ยนไปคืออายุแต่ใบหน้าของเธอยังคงดูสดชื่นและหวานเหมือนเดิม ทางออกเต็มไปด้วยผู้โดยสารฉีเยว่และซูจิ่งเฉินก็พยายามค้นหาใบหน้าของเพื่อนในฝูงชนอย่างใจจดใจจ่อรูปร่างผอมเพรียวทำลายสายตาของซูจิ่งเฉิน ผู้หญิงคนนั้นหันเข้าด้านในด้านหลังหันออกด้านนอกแล้วก็จูงมือเด็กก้มศีรษะแล้วพูดอะไรบางอย่างดังนั้นถึงไม่สามารถมองเห็นใบหน้าของผู้หญิงคนนั้นเพียงเห็นแค่เงาของผู้หญิงที่ดูอ่อนแอเขาอดไม่ได้ที่จะทำคิ้วขมวดแล้วมองล็อคไปบนร่างของคนที่ใส่เสื้อขนห่านสีเหลืองเย็นชามีคนโอบกอดเขาจากข้างหลังเขามองย้อนกลับไปทันทีและได้ยินเสียงข้างหูจากฉีเยว่ที่ไม่ค่อยพอใจ “คุณมองอะไรค่ะมีอะไรน่าสนใจหรือ?” ซูจิ่งเฉินหัวเราะเบาๆเพื่อกลบเกลื่อนความอับอายที่เขาเพิ่งสูญเสียไป“ไม่มีอะไรฉันแค่จะถามว่าคนๆนั้นเป็นคนที่เราต้องการมารับหรือไม่?” ฉีเยว่ขยับมุมปากอย่างใจเย็น งั้นเหรอ?แต่เธอก็มองเห็นอยู่ว่าสายตาเขามองไปทางไหนเขาจ้องมองไปด้านหลังของผู้หญิงคนหนึ่ง ด้านหน้าไกลๆของหลินหยู่นจูมือหนึ่งก็เข็นกระเป๋าสัมภาระอีกมือหนึ่งก็ถือสิ่งของบางอย่างและไม่มีมือที่จะจับหลินเจ่อห้าวที่เร่งรีบและเดินไปข้างหน้า“เจ่อห้าวเธอเดินช้าหน่อยอย่าเดินห่างจากสายตาของแม่”หลินหยู่นจูตะโกนอย่างกังวล “หลินหม่ามี๊ฉันรู้แล้ว”หลินเจ่อห้าวพลางวิ่งไปพลางหันหลังมาตอบหลินหยู่นจูแต่ถึอย่างนั้นเขาก็ไม่หยุดวิ่งไปข้างหน้า เขาเงยหน้าขึ้นเห็นสัญลักษณ์โลโก้WCดังนั้นเขาก็หันมาบอกกับหลินหยู่นจู“หม่ามี๊คุณรอฉันที่นี่ไม่สามารถเดินออกไป”พูดเสร็จก็วิ่งไปโดยไม่ฟังคำหลินหยู่นจู“เจ้าเด็กคนนี้จริงๆเลย”หลินหยู่นจูกังวลแต่ไม่รู้จะทำอย่างไรได้เพียงแต่ผลักสัมภาระไปวางไว้ตรงทางเข้าหน้าห้องน้ำและรออยู่ด้านนอก หลินเจ่อห้าวรีบวิ่งเข้าไปข้างในไม่ทันได้ระวังและชนคนข้างใน ฉีเทียนโหย่วเป็นคนขี้รำคาญและโกรธเมื่อเขามองลงเห็นร่างเด็กเล็กคนหนึ่งกำลังเงยหน้าขึ้นแล้วพูดอย่างสุภาพ“คุณลุงขอโทษครับผมไม่ได้ตั้งใจ” ไม่รู้ว่าความโกรธในใจหายไปเกือบครึ่งเขาก็พยักหน้าบอกว่า“ไม่เป็นไร”แล้วเด็กชายก็หันหลังกลับและวิ่งไปข้างหน้า เขาอดไม่ได้ที่จะยิ้มมองดูเด็กชายตัวเล็กแล้วมองไปตามทางที่เด็กคนนั้นวิ่งไปและเห็นป้ายที่ผู้หญิงแขวนอยู่ประตูข้างหน้าเด็กคนนี้ไม่ควร ฉีเทียยนโหย่วก็ไม่รู้ว่าวันนี้เกิดอะไรขึ้นยื่นแขนยาวออกมาขวางไปที่เด็กคนนั้นหยุด“เฮ้ปีศาจน้อยเธอกำลังจะวิ่งไปทางห้องน้ำผู้หญิงนะ!” ห้องน้ำหญิง?หลินเจ่อห้าวก็ขมวดคิ้วนี่คือสถานที่สาธารณะ ไม่ได้อยู่บ้าน หลินหม่ามี๊เคยอธิบายแล้วอยู่ที่สาธารณะต้องระวังไม่ควรวิ่งเข้าผิดห้องไม่งั้นจะโดนผู้หญิงตบหน้า ถึงแม้จะรู้ว่าตัวเองผิดแต่หลินเจ่อห้าวไม่ต้องการรับรู้สิ่งนี้คลายมือใหญ่ๆของลุงแล้วพูดว่า “ฉันรู้แล้วฉันแค่อยากจะเลี้ยวไปที่ประตูเฉยๆ” ในขณะที่เขาพูดหัวของเขาก็เอียงใบหน้าอย่างภูมิใจและก็ก้าวเปลี่ยนไปที่ห้องน้ำผู้ชาย เห้อเจ้าเด็กมีอารมณ์ขัน ฉีเทียนโหย่วเขารู้สึกเสมอว่าไม่ชอบเด็กเขาคิดเสมอว่าเด็กจะเสียงดังอาจจะทำให้ปวดหัวแต่ไม่รู้ว่าทำไมเด็กคนนี้ในสายตาของเขาทำให้เขาอยากจะพูดด้วยอีก นี่ก็ทำให้ตัวเขาเองรู้สึกเหลือเชื่อ!