ตอนที่ 9 กรุณาให้ความเคารพ

ตอนที่ 9 กรุณาให้ความเคารพ ร่างของชายสูงและหล่อและแสงของตะเกียงส่องไปที่ร่างของเขาเงาที่สะท้อนไปที่พื้นยิ่งดูสูงมากด้วยวิธีนี้ดูเหมือนว่าร่างของชายคนนี้มีความเจริญและสมบูรณ์แบบมากขึ้น หลินหยู่นจูใจสั่น! โชคดีที่เสียงฝีเท้ามาถึงประตูห้องน้ำแล้วเธอก้มหัวลงดูแล้ววิ่งเข้าไปราวกับหลบหนี ที่ด้านหน้าของผนังกระจกคริสตัลแก้วหลินหยู่นจูก็ก้มศีรษะของเธอแล้วใช้มือหยิบน้ำตบแก้มเบาๆหัวใจก็เต้นตุบๆ บางทีเธออาจจะมองผิดไป!มันจะต้องเป็น!หลังจากผ่านไปหลายปีเธอก็ลืมเสียงและใบหน้าของคนนั้นไปนานแล้ว ใช่!เธอต้องมองผิดแน่นอน หลังจากสงบสติอารมณ์ลงหลินหยู่นจูเช็ดน้ำบนใบหน้าพอหายใจสงบลงก็เดินออกจากอ่างล้างหน้า เดินออกจากประตูและยกคิ้วขึ้นดูเหมือนว่าการปะทะกันอย่างฉับพลันในสายตาของร่างที่แข็งแรงสูงใหญ่ในเวลานี้คนที่รูปหล่อก็จ้องมองเธอด้วยนัยน์ตาลึก หายใจไม่สงบอีกครั้ง! คิ้วของซูจิ่งเฉินขมวดเบาๆและดวงตาก็มองไปที่ผู้หญิงที่เพิ่งเดินออกมาช่างเป็นควันในอดีตที่เกิดขึ้นในใจของเขา เขาคิดว่าตลอดว่าหัวใจของตัวเองได้ตายไปแล้วเมื่อ5ปีก่อนแต่ไม่คิดว่าหัวใจจะกลับฟื้นคืนมาใช้ได้อีกครั้ง หัวใจของหลินหยู่นจูหายไปแล้วเธอแกล้งทำเป็นก้มหน้าทำเป็นมองไม่เห็นแล้วเดินผ่านเขาไป ในนาทีต่อมาเพิ่งรู้ตัวเองว่ามือที่หนาๆของผู้ชายคนนั้นเกาะติดแน่นที่แขน หัวใจของหลินหยู่นจูจะเต้นตามจังหวะการเคลื่อนไหวนิ้ว หลินหยู่นจูพยายามห้ามปรามและพูดด้วยภาษาที่สงบว่า“ท่าน โปรดปล่อยมือค่ะ!” ทันทีที่มีการพูดออกมาระยะห่างระหว่างสองคนก็เริ่มห่างเริ่มห่างขึ้นจนมองไม่เห็น ซูจิ่งเฉินสงสัยในตัวเองว่าการฟังมีปัญหาหรือไม่ดวงตาของเขามือ“คุณพูดอะไรนะ?หลินหยู่นจูอย่าบอกฉันนะว่าคุณไม่รู้จักฉันแล้ว!” หลินหยู่นจูปิดตาอย่างแน่นเพื่อระงับความรู้สึกต่างๆในหัวใจ เมื่อยกคิ้วขึ้นใบหน้าที่สดชื่นและรื่นรมย์สงบนิ่งราวกับน้ำ“ที่แท้ก็คือคุณซูจิ่งเฉินไม่เจอกันนาน....แต่ขอให้คุณปล่อยฉันแขนด้วย....” ไม่รู้ว่าความโกรธมาจากที่ไหนซูจิ่งเฉินรู้สึกไม่เต็มใจโดยไม่คำนึงถึงความต้องการของเธอแล้วจับข้อมือเธอไปที่ทางเดินข้างๆ “หลินหยู่นจูความจำของคุณแย่ตั้งแต่เมื่อไร?นานแค่ไหนที่คุณไม่เจอฉันแล้วไม่รู้จักฉันหรือต้องการให้ฉันเตือนความจำ?” หลินหยู่นจูใช้ปากจูบอย่างโกรธและอบอุ่นจนหลินหยู่นจูรู้สึกได้แต่เธอไม่ต้องการศึกษาอะไรเพราะว่าเธอจำสิ่งที่เขาพูดใน5ปีก่อนได้! “ซูจิ่งเฉิน!ไม่เจอกันหลายปีพอเจอก็จำไม่ได้ตั้งแต่แรกพบมันก็ปกตินะ”ยกโทษให้ได้?ข้อแก้ตัวที่ดี ซูจิ่งเฉินจูๆก็ยิ้มแบบเย็นๆ“ความหมายของคุณคือ----ความปรารถนาของฉัน?” นี่.......หลินหยู่นจูพูดไม่ออกและไม่รู้จะตอบยังไง “เป็นไง?ทำไมไม่พูดอะไร?คุณเห็นฉันมานานแล้วใช่หรือไม่?แต่แกล้งทำเป็นไม่เห็นใช่ไหม?” บริเวณใด? ซูจิ่งเฉินจ้องที่ผู้หญิงอย่างดุเดือดคนที่เคยกระทำความผิดที่ทำให้เขาเจ็บปวดอย่างมากไม่คิดเลยว่าห้าปีไม่สามารถบรรเทาความโกรธในใจของเขาและหัวใจที่สั่นเทายังคงเจ็บปวดเล็กน้อย “ซูจิ่งเฉินปล่อยมือฉัน!” หลินหยู่นจูรู้สึกว่ามือใหญ่จับข้อมือของเธอแน่นเมื่อร่วมกับใบหน้าที่เศร้าโศกของชายคนนั้นก็รู้สึกว่าชายคนนี้ดูน่ากลัวมาก “ปล่อยมือ?”ซูเจิ่งเฉินหัวเราะเย้ยหยัน “แล้วถ้าฉันไม่ปล่อยหละ?หยุ่นจูไม่คาดหวังว่าไม่เจอกันห้าปีวิธีการชาญฉลาดของคุณยังคงเย้ายวนใจมันเป็นความคิดที่ดีคุณเคยใช้วิธีเพื่อเกลี้ยกล่อมคนอื่นเพื่อทรยศฉันใช่ไหม”รอยแผลลึกที่ฝังอยู่ในใจของเธอก็ถูกเปิดเผยขึ้นทันทีและความเจ็บปวดทำให้ร่างกายเธอสั่นไหวอย่างไม่อาจต้านทาน “คุณ....มันไร้เหตุผล!”หลินหยู่นจูขมวดคิ้วอย่างแน่นหนาและพยายามอย่างยิ่งที่จะจับมือใหญ่ของซูจิ่งเฉิน หนี! เธอไม่อยากเห็นเขา และรู้สึกว่าจิตใต้สำนึกของซูจิ่งเฉินได้เปลี่ยนเป็นคนแปลกหน้าและร้ายกาจมาก!ไม่เคยรู้ว่าความเย็นชานั้นมาจากไหน ซูจิ่งเฉินกัดฟันไม่ง่ายที่จะได้พบกันอีกครั้งเขาจะปล่อยให้เธอไปได้อย่างไร? นอกจากทำร้ายเธอด้วยคำพูดที่รุนแรงเขาก็คิดหนทางไม่ออกว่าจะทำยังไงให้ตัวเองรู้สึกดีขึ้นได้ ข้อมือของเขาตึงขึ้นอีกครั้ง หลินหยู่นจูออกไปอย่างเร่งรีบถูกบังคับให้เฉื่อยลงจากแรงที่ไม่สมดุลและโน้มตัวเธอไปข้างหน้าอย่างไม่คาดคิด เมื่อเห็นว่ากำลังจะล้มสัมผัสตรงพื้นราบเรียบ แขนที่ยาวของซูจิ่งเฉินก็ยื่นออกไปยึดเอวของเธอไว้อย่างแน่นด้วยมือที่เบา ร่างกายอ่อนแอของผู้หญิงเจ้าชู้คนนั้นตกอยู่ในอ้อมแขนของเขา หลินหยู่นจูรู้สึกแค่ว่าสมองของเขาว่างเปล่า! หลังจากนั้นไม่นานเธอก็พยายามหนีจากอ้อมแขนของชายคนนั้นเมื่อมองไปที่ชายคนนั้นก็ตกใจใบหน้าก็ซูจิ่งเฉินดูน่าพึงพอใจ ความพึงพอใจนี้ก็หายไปเพียงชั่วครู่และซูจิ่งเฉินก็อารมณ์เสียมากเมื่อสายตามองคนที่อยู่ในอ้อมแขนเขาพยายามวิ่งหนีเขา “จิ่งเฉิน----” มีเสียงเย็นชาดังมาจากด้านหน้าเป็นเสียงของหญิงสาว ทันใดนั้นมือที่เหยียดออกไปก็หยุดและใบหน้าที่ดูอบอุ่นและโกรธก็หายไปในทันที หลินหยู่นจูก็กลัวเช่นกันเธอไม่กล้าที่เงยหน้าหันไปดูผู้หญิงคนนั้นได้แต่หลบสายตาแล้วเดินหนีไป อย่างไรก็ตามเวลาที่เธอเดินเข้าใกล้ผู้หญิงคนนั้น ในขณะที่สองคนนั้นเดินผ่านมุมดวงตาของหลินหยู่นจูก็สังเกตเห็นจ้องมองผู้หญิงที่ดูถูกเหยียดหยามราวกับว่าเธอรู้จักกันมานานและมีแต่ความเกลียดชัง ฉีเยว่ถอนสายตาของเธออย่างใจเย็นเพียงไม่กี่ก้าวก็เดินไปที่ซูจิ่งเฉินถามด้วยรอยยิ้มว่า“ทำไมคุณถึงไปห้องน้ำนานมากคุณทำอะไร?ใช่แล้วผู้หญิงคนเมื่อกี้เป็นใคร?” ใบหน้าซูจิ่งเฉินปรากฏด้วยรอยยิ้มอันอ่อนโยนแล้วตอบไปว่า“อ้อฉันไม่รู้จักหรอกเมื่อกี้ฉันเห็นว่าเธอจะล้มก็เลยช่วยไว้” เสียงของผู้ชายไม่ดังและเบาจนเกินไปแต่มันก็ลอยไปเข้าหูของหลินหยู่นจู เธอถอนหายใจด้วยความโล่งแล้วหวังว่าเขาจะไม่รู้จักเธอจริงๆ ไม่ใช่แค่ความตั้งใจเสียดสีของเขา แต่ทำไมหัวใจของฉันสั่น ให้ตายเถอะ ผ่านมาห้าปียังไม่ลืมอีกเหรอ? ฉันลืมแล้ว! ลืมมันได้แล้ว!ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาไม่รู้ว่าหลินหยู่นจูเธอกัดฟันผ่านพ้นมาได้อย่างไรแต่ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าชีวิตตอนนี้ดีที่มีเจ่อห้าว