บทที่ 1 เขาแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่น

ในบ้านหลังเก่าที่ชำรุด กลิ่นจันทร์ฟังเสียงแห่ขันหมากที่สุดแสนจะอลังการที่ดังขึ้นข้างนอกรั้วบ้าน สองเดือนก่อน เธอไม่สนใจว่าใครจะเตือนเธอมากขนาดไหน เธอก็ยังดื้อรั้นที่จะแต่งงานกับปวรรุจ ในวันที่สองของการแต่งงาน เธอก็ถูกเขาจับตัวมากักขังอยู่ในนี้ และไม่สามารถออกจากที่นี่แม้แต่เพียงก้าวเดียว เธอไม่คิดว่าชีวิตของเธอต้องมาเจอกับอะไรแบบนี้ เธอรู้สึกเสียใจเล็กน้อย ตอนนี้ กลับไม่สามารถมาสนใจอะไรพวกนี้ได้ กลิ่นจันทร์พยายามอดทนกับความเจ็บปวดตรงขาซ้ายของเธอ และวิ่งออกไปข้างนอกด้วยขาเป๋ ตรงหน้าห้องรับแขก กลิ่นจันทร์มองชายคนหนึ่งที่สวมใส่ชุดสูทสีดำสนิท และมีใบหน้าที่หล่อเหลายิ่งกว่าดารา นั่นก็คือปวรรุจ “ส่งเข้าเรือนหอ!” พูดจบ พิธีส่งเข้าเรือนหอจึงเริ่มขึ้น ใบหน้าของกลิ่นจันทร์ซีดขาว มือของเธอจับผนังไว้แน่นๆ เพื่อที่พยายามจะพยุงตัวเองให้ยืนนิ่งๆ นัยน์ตากลับจับจ้องไปยังคู่สมรสคนนั้น สามีของเธอแต่งงานกับผู้หญิงที่เธอเกลียดที่สุดในชีวิตนี้ ทอแสง เธอเป็นน้องชายต่างแม่ ตั้งแต่เด็กจนโตเธอต้องการแย่งของทุกอย่างกับเธอ ตอนนี้ แม้กระทั่งสามีของเธอก็ยังไม่เว้น ปวรรุจจูงมือทอแสงที่สวมใส่ชุดเจ้าสาวสีขาวแล้วเดินไป ทุกคนต่างก็ตะโกนกรี๊ดร้องเสียงดัง ใบหน้าอันพริ้วเพราที่ถูกผ้าตาข่าวปกคลุมไว้ของทอแสงอิ่มเอมไปด้วยความสุข ปวรรุจเองก็อมยิ้มขึ้น จากนั้นก็ค่อยๆเปิดผ้าคลุมหัวสีขาวของเธอออกพลางก้มหน้าลงไปประทับจูบบนริมฝีปากที่แดงฉ่ำของเธออย่างดุเดือด จากนั้นก็กอดสาวสวยคนนั้นไว้ในอ้อมกอดไว้แน่นๆ ปวรรุจจึงได้กล่าวพูดกับแขกทุกคนที่มาเยือนอย่างไม่แคร์ “ขอโทษนะครับทุกคน ผมใจร้อนไปหน่อย” จากนั้นคนในต่างก็ดื่มชนแก้วเพื่อเป็นการอวยพรคู่บ่าวสาวที่เหมาะสมกับดั่งกิ่งทองใบหยก สีหน้าของกลิ่นจันทร์ไม่มีแม้แต่เลือดที่ค้างอยู่ เธอกำหมัดแน่นๆจนเล็บแทงเข้าไปในเนื้อของตัวเอง เธอรู้สึกเจ็บจนชา จากนั้นปวรรุจช้อนตัวทอแสงขึ้น แล้วก้าวๆใหญ่เข้าไปในเรือนหอ ทว่าเพียงเดินไปไม่กี่ก้าว จู่ๆทอแสงก็เกินกลิ่นจันทร์ยืนอยู่ตรงระหว่างทางที่พวกเขากลับเรือนหอ จึงตะโกนด้วยเสียงเบา “คุณพี่จันทร์......” เรือนร่างของชายหนุ่มเกร็งขึ้นมาทันที จากนั้นจับจ้องไปยังนัยน์ตาที่เศร้ารันทดของกลิ่นจันทร์ พร้อมกับทำสีหน้าที่แปรเปลี่ยนไป “กลิ่นจันทร์ ใครให้คุณออกมา? รีบไสหัวออกจากที่นี่!” ทุกคนต่างก็มองหน้ากัน ทอแสงพยายามดิ้นเพื่อที่ตัวเองลงมาจากอ้อมกอดของเขา จากนั้นก็สาวเท้าเดินไปตรงหน้ากลิ่นจันทร์แล้วกุมมือเธอ แล้วยิ้มพลางพูดอย่างสะใจ “คุณพี่จันทร์ วันนี้ฉันกับรุจเขาแต่งงานกัน เราเป็นคุณพี่น้องกัน ก็ช่วยๆกันดูแลเขาเถอะ” กลิ่นจันทร์กระชากมือของตัวเองออก สายตาของเธอยังคงจับจ้องไปแค่คนๆเดียว “คุณจำเป็นต้องทำแบบนี้ด้วยหรอ?” จนถึงตอนนี้ ทุกคนก็ถือว่าเข้าใจกันแล้ว ทีแท้เธอเป็นภรรยาของคุณชายปวรรุจ ที่ซึ่งเป็นคุณพี่สาวคนโตของตระกูลสุขสิรินี่เอง ได้กล่าวว่าพวกเขาเป็นคู่จิ้นกันตั้งแต่ตอนเด็กๆ ทั้งสองจึงได้หมั้นหมายโดยผู้ใหญ่ทั้งสองตระกูล นี่คงเป็นเรื่องที่น่ายินดีมากๆ แต่ว่าไม่มีใครนึกถึง พอมาวันหนึ่งตระกูลเกษมสันต์ได้พบเจอกันปัญหาจนตระกูลล้มละลาย และคุณหนูใหญ่ของตระกูลสุขสิริก็เป็นผู้หญิงที่หน้าเงิน หลังจากที่คุณชายของตระกูลเกษมสันต์ตกระกำลำบาก ฝ่ายหญิงจึงขอเพิกถอนงานหมั้น ทว่าคุณชายแห่งตระกูลเกษมสันต์เป็นคนที่งมงายกับความรัก จึงคุกเข่าอยู่ตรงหน้าประตูตระกูลสุขสิริเป็นเวลาสองวันสองคืน กลับไม่ได้รับการเห็นใจจากฝ่ายหญิง สุดท้ายก็เพราะจดหมายฉบับเดียวที่ทำร้ายจิตใจจากกลิ่นจันทร์ จนเขาก็ได้ตัดใจกับเธอในที่สุด หลังจากที่ปวรรุจป่วยเป็นโรคที่อาการแสนสาหัส เขาจึงได้จากเมืองเอไปตามลำพัง ทุกคนที่อยู่ในเมืองเอก็นึกว่าตระกูลเกษมสันต์หายไปจากโลกนี้แล้ว แต่หลังจากสองปี ปวรรุจกลับกลับมาอีกครั้ง และได้กลายเป็นเศรษฐีที่มีอำนาจสูงสุดในเมืองเอ วันนี้ในเมืองเอ มีเพียงตระกูลเกษมสันต์เท่านั้นที่เป็นใหญ่ที่สุด ใครก็ไม่สามารถเทียบเทียมกับตระกูลนี้ได้ “เรื่องของผม คุณมีสิทธิ์อะไรมาถาม?” ปวรรุจหรี่ตาลง นัยน์ตาเต็มไปด้วยความเลือดเย็น “ผมเคยบอกคุณแล้วว่าห้ามออกจากห้องนอนแม้แต่ก้าวเดียว ผมพูดแล้วยังทำเป็นหูทวนลมหรือไง?” “ใครก็ได้มาลากตัวคุณผู้หญิงเข้ามาเฆี่ยนโบยยี่สิบที” นัยน์ตาของทอแสงจึงแกล้งเป็นกังวล แล้วอยากจะห้ามปรามเขา แต่กลับถูกเขาพูดแทรกขึ้นก่อน "ใครหน้าไหนก็ห้ามร้องขออะไรแทนเธอ ไม่งั้นก็จะโดนลงโทษพร้อมๆกัน" ทุกคนต่างก็ปิดปากให้สนิท "กลิ่นจันทร์ยอมรับบทลงโทษ แต่ว่า......" กลิ่นจันทร์ถูกคนกดตัวลงไปแนบกับพื้น เธอเงยหน้ามองผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงที่สูงแล้วพูดขึ้น "อย่าเอาเธอได้ไหม ใครก็ได้แต่อย่าเป็นเธอได้ไหม?" ทอแสงแกล้งร้องไห้บีบน้ำตา "คุณพี่จันทร์ น้องกับรุจเรารักกันจริงๆ ทำไมคุณพี่ถึงต้องทำให้เราแยกจากกันอย่างโหดเหี้ยมด้วย น้องทำอะไรผิดไปหรือไง?" ปวรรุจจ้องหน้ากลิ่นจันทร์ ใบหน้าอันหล่อเหลานั้นไร้ซึ่งความรู้สึก "โบย!" หลังของเธอเต็มไปด้วยความเจ็บปวด เวลานี้ กลิ่นจันทร์รู้สึกว่ากระดูกของเธอแตกร้าวไปทั้งตัว กลิ่นจันทร์กัดฟันแล้วพูดขึ้นอย่างฝืนทน "อย่าแตะ......แตะต้องตัวเธอ......ขอร้องล่ะ......." แม่ของทอแสงเป็นคนทำให้แม่ของเธอต้องตาย ทอแสงแย่งทุกอย่างของเธอไป แม้แต่เธอยังจ้างคนมาทำร้ายเธอจนขาซ้ายหัก ทุกๆเรื่องของเธอทำ จะไม่ทำให้เธอเกลียดเธอได้ยังไง? "สมน้ำหน้า คนมันก็แค่ผู้หญิงต่ำต้อย ตอนนั้นเธอทิ้งคุณชายปวรรุจไปยังไง แล้วอยากจะทำตัวสูงส่งไปแต่งงานกับคุณชายมารุต เหอะๆ ตอนนี้กรรมตามสนองแล้ว!" "ใช่ๆ กรรมตามสนองจริงๆ" ทุกคนต่างก็ซุบซิบนินทากันขึ้นมา ต่อให้เสียงพวกนั้นจะไม่ดัง แต่กลับส่งเข้าหูปวรรุจกับกลิ่นจันทร์ สีหน้าของปวรรุจจึงเปลี่ยนไป นัยน์ตากลับโหดเหี้ยมกว่าเดิม สีหน้าของกลิ่นจันทร์ขาวซีดมากๆ และเธอก็ยังฝืนยิ้มออกมา จริงๆเธอคุกเข่าอยู่ท่ามกลางกลางสายฝน เพื่อที่จะขอให้คุณชายมารุตไว้ชีวิตปวรรุจ เธอทำเพื่อปวรรุจ เพราะแบบนี้จึงถูกทอแสงหักขาซ้ายของเธอ จากนั้นเธอก็ให้นวลขายเครื่องประดับทั้งหมดที่เธอมี แล้วคิดหาวิธีส่งเขาออกจากเมืองเอ...... เธอยังเคยเขียนจดหมายความในใจ"ตลอดชีวิตนี้ ถัาไม่ใช่ปวรรุจ เธอจะไม่แต่งงานกับใคร" เพราะว่าเธอเชื่อว่า เขาจะรักษาคำมั่นคำสัญญาที่ให้กับตัวเองนี้ไว้...... เขาพูดว่า "กลิ่นจันทร์ ผมจะมีเพียงคุณตลอดไป" ไม้ที่เฆี่ยนโบยเธอยิ่งอยู่ก็ยิ่งหนัก กลิ่นจันทร์กำลังกลืนน้ำลายอดกลั้นความเจ็บปวด นัยน์ตามัวหมองจับจ้องปวรรุจไว้ ตลอดไป ตลอดไปแค่ไหน? ยังไม่ถึงไหน เขาก็ไปมีคนอื่น และเป็นผู้หญิงที่เธอเกลียดเข้ากระดูกดำ......." Ps: ตอนที่ 1 เป็นยังไงกันบ้างคะ มาคอยติดตามว่าปวรรุจจะทารุณกับกลิ่นจันทร์มาแค่ไหน ทอแสงจะตอแหลสักแค่ไหน ได้โปรดติดตามตอนต่อไป ^3^