บทที่ 2 พวกเขาอยู่ด้วยกัน

หลังจากที่เฆี่ยนโบยเธอเสร็จ กลิ่นจันทร์จึงสลบไป ปวรรุจมองเธอด้วยนัยน์ตาที่เย็นชา จากนั้นก็ผายมือสั่งให้คนลากเธอกลับเรือนเล็กไป พอเห็นคุณชายคนนี้ไม่ได้ทำดีกับสะใภ้ของเขาเลย ลูกน้องต่างก็ทำนัยน์ตาที่ดูถูก จากนั้นก็ตัวกลิ่นจันทร์ไปข้างนอก ลำตัวของเธอถูกลากจนทำให้เลือดแดงสดแปดเปื้อนพื้นและลากยาวออกไปข้างนอกเป็นเส้นตรง ในเรือนเล็ก มีสาวใช้ที่ชื่อนวลอุ้มกลิ่นจันทร์ที่ยังคงสลบอยู่ จากนั้นก็ร้องห่มร้องไห้เสียงดัง "คุณหนูอย่ากลัวเลยนะคะ นวลจะไปตามหมอมาเดี๋ยวนี้ ไม่ต้องกลัว......" นวลเช็ดน้ำตาตัวเอง แล้ววางกลิ่นจันทร์ไว้ดีๆ จากนั้นก็วิ่งไปทั่วเพื่อขอให้คนไปตามหมอมา แต่เพราะว่านายหญิงของเธอไม่ได้รับการโปรดปราน คนใช้ในบ้านเกษมสันต์จึงไม่มีใครมาสนใจเธอ...... ....... ตอนที่กลิ่นจันทร์ตื่นขึ้นมา ก็คือเที่ยงของอีกวันแล้ว นอกหน้าต่างมีฝนโปรยเล็กน้อย กลิ่นจันทร์เหม่อมลอยบนเโบยยงสักพัก แล้วได้สติกลัยมา จากนั้นก็พยายามลุกชึ้นจากเโบยยง นวลเห็นจึงรีบพูดขึ้น "คุณหนูระวังหน่อยค่ะ คุณหนูตื่นแล้ว โธ่ คุณหนูขยับไม่ได้นะคะ แผลตรงแผ่นหลังสาหัสเกินไป ต้องพักผ่อนเยอะๆนะคะ......" กลิ่นจันทร์ไม่สนใจความเจ็บปวดนี้ จึงถามด้วยสีหน้าที่ขาวซีด "เขาล่ะ? เขาแตะต้องผู้หญิงคนนั้นหรือยัง?" สีหน้าที่นวลไม่แปรเปลี่ยน จากนั้นก็พูดขึ้นด้วยเสียงแผ่วเบา "คุณหนูคะ เราอย่าไปยุ่งเรื่องของพวกเขาได้ไหม คุณหนูพักฟื้นตัวเองให้หายจะเป็นเรื่องที่สำคัญที่สุด" "ไม่!" กลิ่นจันทร์เปิดผ้าห่ม แล้วพยายามลงจากเโบยยง "ฉันจะไปหาปวรรุจ พาฉันไปเจอเขา" นวลทำนัยน์ตาที่แดงระเรื่อทันที "คุณหนู......" "นวล" นัยน์ตาของกลิ่นจันทร์เต็มไปด้วยน้ำใสๆ แล้วมองนวลด้วยความน่าสงสัย "ครั้งสุดท้าย ครั้งสุดท้ายจริงๆ พาฉันไปหน่อยเถอะ" นวลหลับตาลง น้ำใสยังคงค้างในนัยน์ตา "คุณหนูค่ะ ไม่ต้องไปแล้วค่ะ เมื่อคืนคุณผู้ชายนอนห้องเดียวกับคุณหนูสอง ตอนเช้าก็ออกจากห้องของคุณหนูสอง......" จู่ๆกลิ่นจันทร์จึงหยุดชะงักไป เธอแค่รู้สึกว่าทั้งร่างกายของเธอนั้นหนาวจนตัวสั่น "เธอว่ายังไงนะ พวกเขา......" กลิ่นจันทร์ยิ้มทั้งน้ำตา "เขาแตะต้องตัวเธอ" นวลไม่อยากให้เธอเสียใจ แต่กลับไม่อยากจะโกหกเธอ "ใช่ค่ะ" กลิ่นจันทร์รู้สึกโมโหมากๆ จากนั้นเธอจึงอาเจียนออกมาเป็นเลือด เธอค่อยๆหลับตาลง แล้วน้ำตาก็ไหลรินลงมาจากนัยน์ตา นวลรู้สึกตกใจมากๆ "คุณหนู!" "คุณกลิ่นจันทร์" ตอนที่นวลกำลังรู้สึกตกใจและหวาดผวา ก็มีคนเข้ามาจากนอกห้อง พอคนเดินเข้ามาใกล้ ก็เห็นใบหน้าอันหล่อเหลาและอ่อนโยนของมารุต นวลจึงรีบไปหาเขาแล้วร้องไห้พลางเอ่ยพูดขึ้น "คุณชายมารุต คุณมาสักที รีบช่วยคุณหนูหน่อยค่ะ" สายตาของมารุตจับจ้องไปที่กลิ่นจันทร์ แล้วเขาจึงขมวดคิ้วเป็นปม และพูดด้วยเสียงแหบพร่า "ทำไมถึงปล่อยให้ตัวเองกลายเป็นแบบนี้?" "ฉันไม่เป็นไร" กลิ่นจันทร์เอาผัามาเช็ดคราบเลือดตรงมุมปาก แล้วพูดด้วยเสียงอ่อนแรง "คุณมาได้ยังไง?" มารุตไม่ได้เอ่ยพูด นวลจึงพูดขึ้นอย่างสะอึกสะอื้น "คุณหนู นวลเรียกคุณชายมารุตมาเอง เมื่อวานคุณหนูโดนเฆี่ยนแรงเกินไป จนสลบหมดสติไป นวลไปตามหาคนทุกที่ ให้พวกเขาตามหมอมาให้ แต่ แต่......แม้แต่คุณท่านยังไม่ช่วย นวลจึงทำได้เพียงขอความช่วยเหลือจากคุณชายมารุต ขอโทษด้วยนะคะ นวลไม่ได้เรื่องเอง" กลิ่นจันทร์หยุดชะงักไปแล้วยื่นมือขวาออกมาเช็ดน้ำตาของนวล แล้วพูดด้วยเสียงเรียบเฉย "ไม่หรอก ฉันไม่ได้เรื่องเอง ที่ทำให้เธอต้องทนทุกข์ทรมาไปด้วย คราวหน้าไม่ต้องไปหาพ่อฉันอีก เขาได้เอาชื่อฉันออกจากวงศ์ตระกูลแล้ว เขาไม่มีหน้าที่ต้องดูแลฉันอีก" "ค่ะ นวลรู้แล้วค่ะ" นวลตอบรับด้วยเสียงต่ำ จากนั้นก็เช็ดน้ำตา และหาข้ออ้างว่าจะไปต้มยาสมุนไพร มารุตจึงไปเทน้ำให้กลิ่นจันทร์ กลิ่นจันทร์รับแล้ว แล้วดื่มไปสองคำ จากนั้นก็วางไว้ข้างโต๊ะ "มักจะไปรบกวนคุณบ่อยๆ ฉันรู้สึกเกรงใจมาก" มารุตมองเธอไปสักพักแล้วถอนหายใจ "ทำไมต้องทรมานตัวเองด้วย?" กลิ่นจันทร์ก้มหน้าลง แล้วยิ้มอย่างหมองเศร้า และไม่ได้ตอบกลับใดๆ "ตอนนั้นคุณเป็นคนช่วยเขาไว้ ทำไม......" "คุณชายมารุต เรื่องที่ผ่านไปก็ปล่อยให้ผ่านไปเถอะ ตอนนี้ไม่มีประโยชน์จะพูดถึงมันอีก" เธอเงยหน้ามองมารุต "แค่กลิ่นจันทร์อยากขออะไรหน่อย หวังว่าคุณจะตอบตกลง" "คุณว่ามาสิ แค่ผมช่วยยได้ ผมจะช่วย" กลิ่นจันทร์ละสายตาไปทางอื่นเพื่อหลบสายตาที่ลุ่มลึกของเขา "นวลเป็นคนที่ไม่คิดอะไร บางทีเธออาจจะไม่มีมารยาท วันข้างหน้าถ้าเธอไปขอความช่วยเหลือก็ไม่ต้องสนใจเธอ ตอนนี้ชื่อเสียงฉันป่นปี้แล้ว และคุณก็คือผู้มีพระคุณกับฉัน ฉันไม่อยากทำให้คุณพลอยลำบากด้วย" มารุตทำนัยน์ตาที่ลุ่มลึก จากนั้นมองเธอแล้วเปลี่ยนเรื่องคุย "คุณคิดถึงเขาตลอดเวลา ทำไมเขาไปขอน้องคุณเป็นเมีย? กลิ่นจันทร์ที่ผมรู้จักใจกว้างขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?" กลิ่นจันทร์เหมือนถูกมีดแทงเข้าไปในลำคอ แม้แต่หายใจยังรู้สึกเจ็บ "ไม้ก็ค่อยๆก่อเป็นเรือลำหนึ่ง......" เห็นเธอเป็นแบบนี้ เขารู้สึกเจ็บปวดใจและสงสารเธอมาก จากนั้นก็เอายากระปุกหนึ่งออกจากกระเป๋าเสื้อสูท "คุณเองก็ต้องรักตัวเองหน่อย ทายานี้ จะได้ไม่ทิ้งรอยแผลเป็น" ผ่านไปสักพัก เขาก็ถอนหายใจพูดขึ้น "วันนี้ตระกูลเกษมสันต์กลายเป็นตระกูลที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในเมืองเอ ปวรรุจกลายเป็นประธานของบริษัทตระกูล อำนาจทุกอย่างอยู่ในมือของเขา เราห้ามไปผิดใจกับเขาเด็ดขาด คุณต้องดูแลตัวเองดีๆ วันข้างหน้าผมก็จะไม่มาบ่อยๆ ทำให้ไม่ต้องทำให้คุณลำบาก" นัยน์ตาของกลิ่นจันทร์เต็มไปด้วยน้ำตา แล้วเงยหน้ากล่าวขอบคุณจากใจจริง "ขอบคุณนะ คุณชายมารุต" ต่างหน้าของห้องไม่ได้ปิด ข้างนอกมีปวรรุจที่กำลังทำสีหน้าที่หม่นหมอง แล้วมองท่าทางที่สนิทสนมกันของพวกเขาสองคนในห้อง ข้างๆของเขามีคนๆหนึ่งยืนอยู่ นั่นก็คือทอแสง ทอแสงกระตุกมุมปากขึ้นเล็กน้อย แล้วพูดด้วยความดูหมิ่น "ดูๆแล้ว คุณพี่จันทร์กับคุณชายมารุตมีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งกันจริงๆ คุณพี่จันทร์ได้รับบาดเจ็บหน่อยๆ คุณชายมารุตมาวิ่งมาดูแลเธอ ใครไม่รู้ก็คงจะนึกถึงพวกเขาเป็นสามีภรรยาที่รักกันมากๆ......."