บทที่ 3 เฆี่ยนโบยปางตาย

"หุบปาก!" จู่ๆปวรรุจก็ยื่นมือแล้วไปบีบคอทอแสง จากนั้นก็พูดด้วยเสียงเข้ม "รู้จักเจียมเนื้อเจียมตัวหน่อย อย่าคิดว่าได้แต่งเข้าตระกูลเกษมสันต์แล้ว คุณจะมีสิทธิ์ยกมือวาดเท้าต่อหน้าผม ทำตัวให้เป็นเมียน้อย ทางที่ดีที่สุดก็อย่ามาทำให้ผมโมโห เข้าใจไหม?" หลังมืออันขาวผ่องของเขาค่อยๆมีเส้นเอ็นสีเขียวปูดออกมา จากนั้นก็ออกแรงบีบคอของทอแสงจนเธอใกล้จะหายใจไม่ออก ทอแสงรู้สึกหวาดผวาจนน้ำตาเต็มไปด้วยน้ำตา และเธอก็พยักหน้าไม่หยุด จากนั้นก็ไม่กล้าพูดอะไรต่ออีก ปวรรุจเผยสีหน้าที่หม่นหมอง จากนั้นก็สะบัดเธอไปกองอยู่บนพื้น จากนั้นเขาจึงมองไปในห้องนอนอีกครั้ง แล้วนัยน์ตาที่โหดเหี้ยม สุดท้ายก็หันหลังจากไป ลำตัวของทอแสงสั่นเทาไม่หยุด เมื่อกี้เธอแทบตายแล้ว สองมือของเธอจับคอไว้ และรู้สึกแสบและเจ็บคอมาก นัยน์ตาที่เต็มไปด้วยความอาฆาตกำลังจับจ้องไปที่กลิ่นจันทร์ จากนั้นก็แสยะยิ้มอย่างเลือดเย็น "คุณพี่จันทร์ ใช้ชีวิตที่เหลือให้มีความสุขเถอะ......." หลังจากที่มารุตจากไป กลิ่นจันทร์นอนอยู่บนเโบยยงไปสักพัก จากนั้นก็มองนาฬิกาที่ปวรรุจเคยให้เธอ เวลานี้ก็ไม่เช้าแล้ว ทำไมนวลยังไม่กลับมา "นวล นวล" เธอพยายามพยุงตัวเองขึ้น แล้วตะโกนไปข้างนอก กลับไม่ได้เสียงตอบรับ ก็เห็นแต่เพียงคนใช้ที่คอยมาทำความสะอาดเรือนเล็ก จากนั้นเธอก็วิ่งเข้ามาอย่างระมัดระวังตัว ปกติเธอก็ถือว่ามีความสัมพันธ์ที่ดีกับนวล สีหน้าของเธอเต็มไปด้วยความกระวนกระวาย เธอรีบวิ่งมาตรงหน้ากลิ่นจันทร์ "คุณผู้หญิงคะ แย่แล้วค่ะ เมื่อกี้นวลไปเดินชนคุณทอแสง ตอนนี้คุณผู้ชายกำลังจะเฆี่ยนโบยนวลจนเกือบตาแล้วค่ะ" กลิ่นจันทร์ชักสีหน้าทันที "อะไรนะ?" นวลเป็นคนใช้ที่โตมากับเธอ บอกว่าเธอเป็นคนใช้ แต่จริงๆแล้วกลิ่นจันทร์เห็นเธอเป็นน้องสาวไปแล้ว นวลสำคัญกับเธอมาก ทำไมเขาถึงไม่รู้? กลิ่นจันทร์พยายามลุกขึ้น "พยุงฉันไปสวนหน้าหน่อย" "นี่......." คนใช้คนนั้นยังคงหยุดอยู่กับที่ "คุณผู้หญิงคะ ดิฉัน ดิฉัน......." นวลถือมีความสัมพันธ์ที่ดีกับคนใช้คนนี้ แต่คำสั่งของคุณผู้ชาย เธอไม่กล้าขัดขืน แค่เธอแอบมาบอกคุณผู้หญิงก็ถือว่าเธอกล้าดีมากแล้ว........ เธอไม่กล้า กลิ่นจันทร์ก็ไม่ได้พูดอะไร "เธอออกจากที่นี่ก่อนเถอะ เดี๋ยวฉันไปเอง" "ขอ ขอโทษนะคะ" พูดจบ เธอก็ทำตาแดงแล้ววิ่งออกไป กลิ่นจันทร์พยายามอดทนกับความเจ็บปวดตรงแผ่นหลังของเธอ และค่อยๆลงจากเโบยยง นั้นก็เดินหลังค่อมไปข้างนอก ตรงหน้าสวนหน้ามีคนมุมดูเต็มไปหมด กลิ่นจันทร์ได้ยินเสียงเฆี่ยนโบยร่างกายของดังขึ้นไม่หยุด เป็นสถานการณ์เดียวกับที่เธอเจอเมื่อวาน เธอจึงวิ่งเบียดคนมากมายแล้วเข้าไปในวง จึงเห็นแผลตรงแผ่นหลังของนวลที่เต็มไปด้วยรอยเฆี่ยนโบยที่เห็นถึงเนื้อข้างใน และมุมปากของเธอมีเลือดแดงสดแปดอยู่ "หยุดเดี๋ยวนี้นะ!" กลิ่นจันทร์อยากจะวิ่งไปหานวล แต่ตลอดทั้งทางที่เธอเดินมาก็ได้ใช้กำลังทั้งหมดที่มีไปหมดแล้ว เธอเดินไปไม่กี่ก้าวก็ล้มลงบนพื้น ใบหน้าของนวลเต็มไปด้วยน้ำตา จากนั้นก็เรียกขึ้นด้วยเสียงอ่อนแรง "คุณ คุณหนู......." ทอแสงใส่ชุดเดรสสีเขียวอ่อน และกำลังยืนอยู่ตรงหน้ากลิ่นจันทร์ด้วยความเย่อหยิ่ง จากนั้นก็ค่อยๆคลายยิ้มบางๆ "คุณพี่จันทร์ ทำไมถึงได้น้อมก้มกราบอย่างถ่อมตัวกับน้องสาวคนนี้ล่ะ ฉันเองที่ต้องกราบคุณพี่ถึงจะถูก" เธองอลำคอลงแล้วพยุงกลิ่นจันทร์ขึ้น เธอตั้งใจโชว์รอยดูดสีม่วงแดงที่อยู่ตรงลำคอของเธอให้กลิ่นจันทร์เห็น "คนมุมดูมากมาย และปวรรุจก็อยู่ที่นี่ด้วย เราอย่าทำให้คนที่บ้านต้องขายหน้าสิ ไป น้องจะพยุงคุณพี่จันทร์ลุกขึ้นเอง" สายตาของกลิ่นจันทร์จับจ้องไปตรงรอยแดงของเธอ กลิ่นจันทร์จึงทำนัยน์ตาที่เลือดเย็นขึ้นมาทันที