บทที่ 4 เขาเปลี่ยนไปแล้ว

กลิ่นจันทร์ใช้แรงทั้งหมดที่มีในการสะบัดมือทอแสงทิ้ง แต่ใครจะไปคิดว่าทอแสงกลับล้มลง แสร้งทำเหมือนว่าถูกเธอผลัก "โอ๊ย...พี่คะ พี่ทำอะไรของพี่? ทอแสงแค่อยากจะช่วยพยุงพี่ก็เท่านั้น แต่ทำไมพี่ต้องผลักทอแสงด้วย?" ทอแสงพูดอย่างน่าสงสาร "ปวรรุจ คุณดูสิ่งที่พี่กลิ่นจันทร์ทำสิ" คนที่คอยดูแลอยู่รีบวิ่งมาในทันที อยากที่จะพยุงตัวทอแสงขึ้น แต่ใครจะไปคิดจู่ๆปวรรุจก็เดินขึ้นหน้า แล้วพยุงตัวทอแสงขึ้นมา สายตาเย็นชาของปวรรุจมองไปที่หน้าของกลิ่นจันทร์ จากนั้นเขาก็พูดด้วยเสียงเย็นยะเยือก "กลิ่นจันทร์ ทำไมคุณถึงใจกล้าแบบนี้ ทำไมถึงขัดคำสั่งของผม?" กลิ่นจันทร์เงยหน้าขึ้นมอง มองดูคนทั้งสองที่คลอเคลียกันอยู่แบบนั้น เธอรู้สึกเจ็บด้านในใจ ความรู้สึกเจ็บปวดกำลังแผ่ซ่านออกมา "นวลทำอะไรผิดคะ ทำไมถึงต้องให้ทอแสงโบยด้วย?" ปวรรุจมองดูเธอด้วยสายตาเย็นชา แล้วค่อยๆเอ่ยปากพูด "หึ ฉันอยากจะจัดการใครสักคนต้องได้รับอนุญาตจากเธอก่อนหรอ?" กลิ่นจันทร์กำหมัดแน่น แล้วพูดเสียงต่ำ "ถ้าทำผิดแล้วถูกลงโทษ ก็เป็นเรื่องที่สมควรค่ะ ตอนนี้ก็ลงโทษได้พอประมาณแล้ว คุณคืนนวลมาให้ฉันได้แล้วค่ะ" เสียงของเธอเบามาก ถ้าไม่ได้ตั้งใจฟังก็คงไม่ได้ยิน "แบบนี้ไม่ได้นะคะ！” เห็นได้ชัด ทอแสงจงใจที่จะมีปัญหากับกลิ่นจันทร์ "คนรับใช้ชั้นต่ำแบบนี้ พอเห็นของมีค่าก็อยากได้อยากขโมย มันขโมยสร้อยไข่มุกที่คุณปวรรุจซื้อให้ทอแสงไป วันนี้ถ้าไม่ลงโทษให้ดี ไม่เชือดไก่ให้ลิงดู ไม่รู้ว่าวันข้างหน้าคนงานคนอื่นๆในบ้านจะมีใครบ้างที่ทำตาม" "ฉันไม่ได้ทำจริงๆนะคะ..." นวลพูดด้วยเสียงที่โรยริน "คุณหนูคะ นวลไม่ได้ขโมยสร้อยของคุณหนูสอง นวลไม่ได้ทำ..." ทอแสงโอบเอวปวรรุจเอาไว้ แล้วออดอ้อน "คุณปวรรุจคะ คุณปวรรุจต้องยุติธรรมกับทอแสงนะคะ เพราะถึงยังไงก็เจอสร้อยไข่มุกนั้นบนตัวของนวล คุณปวรรุจก็เห็นแล้ว นวลมีพี่กลิ่นจันทร์คอยให้ท้าย ไม่เห็นหัวทอแสงเลยสักนิด" นวลน้ำตานองหน้า เธอร้องไห้แล้วพูดขึ้น "คุณหนูสองคะ สร้อยไข่มุกนั้นคุณหนูสองเป็นคนยัดใส่กระเป๋าของนวล...." นวลยังไม่ทันพูดจบ ปวรรุจก็ออกคำสั่งเสียงเย็นเฉียบ "โบยต่ออย่าหยุด！” สิ้นเสียง คนที่ลงโทษก็ยกไม้ขึ้นอีกครั้ง แล้วโบยลงไป "หยุด！”กลิ่นจันทร์ยืนขึ้นด้วยความลำบาก เธออดทนกับความเจ็บปวดเอาไว้ พยายามยืนให้ตรง แล้วมองไปที่ปวรรุจ "คนรับใช้ทำความผิด เป็นเพราะฉันที่เป็นหัวหน้าดูแลสั่งสอนได้ไม่ดี ถ้าจะลงโทษก็ควรจะลงโทษฉัน" "พี่คะ นวลคอยอยู่ดูแลพี่ตลอดเวลา ทำไมวันนี้ถึงให้เธอออกไปเที่ยวเตร่ได้คะ? หรือว่า พี่ไปแอบทำเรื่องที่เห็นแสงเห็นตะวันไม่ได้?” กลิ่นจันทร์ง้างมือขึ้นมา "ทอแสง！” "พอได้แล้ว！”ปวรรุจพูดขัดขึ้นมา "คุณอยากจะช่วยเธองั้นหรอ? ได้สิ" ทอแสงกระทืบเท้า "คุณปวรรุจ！” "คุณ" ปวรรุจมองไปที่กลิ่นจันทร์ "คุกเข่า แล้วกราบขอโทษทอแสงซะ" กลิ่นจันทร์สั่นไปทั้งตัว มองดูผู้ชายตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตา "คุณบอกว่าอะไรนะคะ?" "ทำไม ทำไม่ได้งั้นหรอ?" นวลนิ่งค้าง เธอรีบส่ายหน้าไปมา "ไม่ค่ะ คุณหนู คุณหนูเป็นถึงคุณหนูใหญ่ของตระกูลสุขสิริ แล้วจะคุกเข่าให้คนอื่นได้ยังไงคะ นวลเป็นแค่คนต่ำต้อย ตายไปก็ไม่มีค่า คุณหนูรีบไปจากที่นี่เถอะค่ะ" "ปวรรุจ คุณจำเป็นต้องทำถึงขั้นนี้จริงๆหรอคะ? ฉันทำผิดอะไรกับคุณนักหนา ทำไมคุณต้องทำถึงขนาดนี้?" "หึ ทำผิดอะไรงั้นหรอ?" เขามองไปที่เธอด้วยสายตาเย็นชา "ช่างเถอะ โบยลงไปอย่าหยุด เอาให้กระดูกของสาวใช้คนนี้หักไปเลย！"