บทที่ 1 สวัสดี ภรรยาเก่า

เมืองไทย เวลากลางคืน ณ โรงแรมฮิลตัน ห้องสูทท่านประธานชั้นบนสุดของตัวโรงแรม แสงไฟสีส้มสลัวส่องสว่างในห้องที่ถูกปิดอย่างสนิท ทำให้รู้สึกถึงความโรแมนติกที่สวยงาม บนเตียงคิงไซส์ พาฝันถูกผ้าพันปิดตาอยู่ ผิวขาวนวลเปร่งประกายดุจไข่มุข และขาเรียวเล็กภายใต้ชุดเดรสสีดำที่ดูเซ็กซี่นั้น ซู่...เสียงอาบน้ำที่ดังมาจากในห้องน้ำ พาฝันกลั้นหายใจ เธอตัวสั่นเล็กน้อย และรู้อยู่แก่ใจดีว่า แขกต้องอยู่ข้างในนั้น เธอกำมือแน่นจนเป็นลอยเล็บ ยาในร่างกายเริ่มออกฤทธิ์แล้ว เพราะกลัวว่าจะไม่กล้าพอ เธอเลยกินยาบางอย่างเข้าไป แต่ตอนนี้ ในสมองเธอคิดแค่ว่าถ้าเสร็จงานแล้วเธอก็จะได้เงินหนึ่งแสน เป็นค่าผ่าตัดรักษาพ่อที่นอนป่วยอยู่โรงพยาบาล เธอกลับไม่มีอารมณ์และความต้องการเลยแม้แต่นิด แอ๊ด... เสียงเปิดประตูห้องน้ำดังขึ้น ความคิดของพาฝันถูกสูบออกไปหมดในทันที เล็บจิกจนมือเป็นรอย เธอตื่นเต้น “สะอาดมั้ย?” เสียงทุ่มต่ำอ่อนโยนของชายหนุ่มดังขึ้นข้างหู น้ำเสียงที่ฟังดูเหมือนประชดประชัน เยาะเย้ย กลั่นแกล้ง พาฝันรวบรวมความกล้าทั้งหมด และเพ่งเสียงออกจากลำคออย่างยากลำบาก “ค่ะ” ฮืม ใครจะไปคิดว่าเธอที่แต่งงานมาแล้ว 3 ปี และหย่ากับสามีแล้วครึ่งปี แต่กลับไม่เคยมีอะไรกับสามีเลยแม้แต่ครั้งเดียว! ทันใดนั้น มือหนาของชายหนุ่มค่อย ๆ สอดเข้ามาลูบไล้ไปตามเรือนร่างของเธอ น้ำเย็นเฉียบไหลลงตามเส้นผมของชายหนุ่มหยดปอยู่บนหน้าท้องเธอ จนพาฝันสะดุ้งเฮือกเล็กน้อย “ทำไมถึงรับงานแบบนี้?” พาฝันขมวดคิ้วรู้สึกสงสัยในใจ แต่เธอก็ยังตอบกลับด้วยเสียงเบา “ฉันต้องการใช้เงิน” “ต้องการใช้เงิน?” เธอคงต้องการเงินมากสินะ มาอยู่กับฉัน ฉันให้เธอได้มากกว่านี้” น้ำเสียงของชายหนุ่มฟังดูเจ้าเล่ห์ เหมือนเสียงจอมมารเจ้าเสน่ห์ โดยเฉพาะกับพาฝันที่ต้องการใช้เงิน มันเป็นอะไรที่ยั่วยวนใจเธอเหลือเกิน เธอต้องการเงินนี้เพื่อไปรักษาพ่อที่ป่วยของตัวเอง ลมหายใจที่ชัดเจนของชายหนุ่มเป่ารดแก้มเธออยู่ มันร้อนผ่าวจนเธอหน้าแดง หัวใจเธอเต้นแรงอย่างควบคุมไม่ได้ แต่ทว่าเธอกลับได้กลิ่นน้ำหมอที่คุ้นเคยเล็กน้อย “คุณให้ฉันได้เท่าไหร่คะ?” “ค่ารักษาพ่อของเธอ รวมถึงหนี้ของตระกูลพัชรทั้งหมด 300 ล้านเป็นไง?” ชายหนุ่มลูบไล้มือหนา ไปตามเรือนร่างที่บอบบางของเธอ... พาฝันแข็งทื่อไปทั้งตัว ภายใต้แสงไฟสลัวแก้มของเธอแดงระเรื่อขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ชายหนุ่มยังคงเลื่อนนิ้วไปมาลูบไล้เลื่อนร่างของเธออย่างไม่หยุด แหมือนเขากำลังปลูกเร้าอารมณ์ของเธอ ทำให้เธอไม่อาจที่จะปฎิเสธเขาได้ เดี๋ยว...เดี๋ยวก่อนค่ะ! คุณยังไม่ได้ให้เงินฉัน พาฝันใช้แรงจับไปที่มือของเขา ยาในร่างกายเธอ ออกฤทธิ์แรงขึ้นเรื่อย ๆ เสียงอ่อนโยนเหมือนสายน้ำ ขาดขาดหายหาย สายตาของชายหนุ่มมืดลงและเย็นชาขึ้นมาทันที “คุณนายพาฝัน รีบร้อนขนาดนี้กำลังตีราคาตัวเองงั้นเหรอ?” เมื่อได้ยินคำว่า คุณนายพาฝัน ความสงบและเหตุผลภายในใจเธอสลายหายไปในพริบตา เธอรีบกระชากผ้าปิดตาลายลูกไม้สีดำที่ลูกค้าขอมาออกอย่างแรง เธอเบิกตากว้างด้วยความตกใจเมื่อสบเข้ากับใบหน้าที่คุ้นเคยตรงหน้าเธอ หล่อเหลา สง่างาม เยือกเย็น ดูเป็นผู้ดี ดูเพอร์เฟกไม่มีที่ติ ทุกอย่างดูเพอร์เฟคไปหมด เธอนึกไม่ถึงเลยว่าคนที่จ่ายเงินซื้อเธอในคืนนี้จะเป็นอดีตสามีของเธอ —— ภูสิต! เขาจงใจทำแบบนี้ใช่มั้ย! สายตาแดงก่ำดุดันของเธอจ้องมองภูสิตไม่กระพริบ มุมปากที่เผยให้เห็นความเย็นชาไร้ความรู้สึก “ภูสิต” “อืม ฉันอยู่นี่” น้ำเสียงอ่อนโยน มันคือเสียงที่สาว ๆ ทุกคนต่างปรารถนา ถ้าไม่ใช่เพราะพาฝันไม่รู้ว่าหลังจากที่เขาแต่งงานกับเธอแล้ว เขาหลอกใช้เธอเพื่อทำร้ายตระกูลพัชรของตัวเองให้ล้มละลาย จนพ่อของเธอเส้นเลือดในสมองแตกต้องเข้ารักษาตัวที่โรงพยาบาล แถมยังถูกบังคับให้หย่า และไล่ออกจากบ้านทั้ง ๆ ที่ไม่ได้ค่าทดแทนอะไรเลยแม้แต่สักสตางค์แดงเดียว เห็นทีเธอก็คงอาจจะยังโง่เชื่อว่า ภูสิตคือสามีที่อ่อนโยนที่สุดในใจเธอ แต่ทว่าตอนนี้ที่พาฝันเห็นภูสิตอีกครั้ง ในหัวเธอมีความคิดหนึ่งผุดขึ้นมา ขอให้มันฉิบหายไปด้วยกัน ถ้าไม่ใช่เพราะเธอดื้อรั้นที่จะแต่งงานกับภูสิต ตระกูลพัชรก็ไม่ต้องมาล้มละลายแบบนี้ แต่เสียใจตอนนี้ มันก็กลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้อีกแล้ว ภูสิตเห็นว่ายาที่เธอกินเข้าไปออกฤทธิ์แล้ว แต่เธอกัดริมฝีปากแน่นเพื่ออดกลั้นมันไว้ เขายิ้มเหยียดที่มุมปาก “ฝันฝัน ได้คำตอบหรือยัง?” ได้ยินชื่อที่พ่อใช้เรียกตัวเองดังออกมาจากปากของภูสิต พาฝันยิ่งหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง แต่ความรู้สึกขมขื่นในใจกลับเพิ่มทวีขึ้น เธอลุกลงจากเตียง “คุณภูสิตคะ งานนี้ฉันขอไม่รับนะคะ!” “ฝันฝัน ทำไมฉันกลับจำได้ว่าฉันเป็นแขกนะ เธอไม่มีสิทธิที่จะปฏิเสธฉัน?” ภูสิตที่สวมใส่เสื้อคลุมอาบน้ำสีขาวเผยให้เห็นกล้ามเนื้อตรงแผ่นอก ที่เซ็กซี่และเร่าร้อน เสียงฝีเท้าของภูสิตที่ใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ กลิ่นน้ำหอมที่ผสมกับฮอร์โมนในร่างกายเขาห่มหุ้มพาฝันไว้อย่างแน่น ขาทั้งสองข้างของเธอเหมือนกำลังจะล้มลง มันอ่อนระทวยจนเธอไม่สามารถจับราวประตูไว้ได้ ภาพตรงหน้ากำลังพล่าเบลอ ยาที่เธอกินเข้าไปออกฤทธิ์แล้ว! ถ้ายังไม่ออกไปจากที่นี่ เธอคงได้กลายร่างเป็นยายหมาป่าตะครุบภูสิตเป็นแน่! พาฝันกัดปากแน่น ต่อให้เลือดไหลออกจากริมฝีปาก เธอก็จะไม่ยอมเสียหน้าต่อหน้าภูสิตเด็ดขาด! เธอหันหน้ากำลังจะเดินออกไป ก็มีโซ่เหล็กรัดพันเข้าที่เอว และจับไปที่ปลายคางของเธอ ลมหายใจเย็นเฉียบสาดรดพร้อมกับน้ำเสียงเย็นชาที่ทิ่มแทงเข้าไปยังเนื้อในดังขึ้น “คลายปากซะ เธอก็รู้ว่าฉันไม่ชอบให้เธอดื้อกับฉัน” “อย่ามายุ่งกับฉัน!” “ตอนนี้ยาของเธอมันออกฤทธิ์แล้ว เธอคิดจะออกไปหาใครอีก?” น้ำเสียงที่พยายามอดกลั้นกำลังหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัด มือที่จับแขนเธอไว้บีบมันแรงขึ้นจนเป็นรอยนิ้ว พาฝันเจ็บจนสูบหายใจ แต่ก็สงบอารมณ์ลงบ้างเล็กน้อย ก่อนจะแค่นพูดออกมาอย่างสุดแรง “ฉันจะไปหาใครก็ได้ แต่ไม่มีทางหาคุณ!” น้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความเกลียดชังอย่างที่สุด! แต่ในขณะเดียวก็ดูหยิ่งยโสและทะนงตัว ชายหนุ่มยิ้ม ฝ่ามือที่โอบเอวเธอภายใต้เสื้อผ้าผืนบาง “ฝันฝัน ถอนคำพูดนั้นซะ ฉันไม่ชอบฟังอะไรแบบนี้” ชายหนุ่มพูดขึ้นเบา ๆ แต่ถ้าคนที่รู้จักเขาดี จะรู้เลยว่าตอนนี้เขากำลังโกรธ พาฝันรู้จักเขาเป็นอย่างดีแต่เธอยังคงขาดขืนเขาอย่างสุดกำลัง ภูสิตไม่สะทกสะท้าน เขาดึงตัวเธอกลับเข้ามาจับเธอโยนลงในอ่างอาบน้ำ แล้วคว้าฝักบัวมาก่อนจะเปิดน้ำที่แรงสุดสาดใส่เธอ พื้นที่คับแคบจนพาฝันไม่มีทางจะหนีออกไปได้ กระทั่งชายหนุ่มเห็นว่าเธอหนาวจนสั่นไปทั้งตัวจึงปิดน้ำที่สาดรดเธอลง เขาพูดทิ้งท้ายก่อนจะสะบัดตัวเดินจากไป “พาฝัน เธอจะต้องกลับมาขอร้องฉันอีก!”