บทที่ 2 เงินของฉันไม่ใช่อะไรก็ได้

เงาของชายหนุ่มค่อย ๆ เลือนหายไป ทว่าฤทธิ์ยาในตัวพาฝันเองก็เหมือนจะหมดไปในอ่างน้ำที่หนาวเย็นนี้ เธอลุกออกจากอ่างอาบน้ำด้วยความหนาวสั่น จู่จู่น้ำตาก็ไหลออกมาอย่างหยุดไม่ได้ เธอนั่งกอดเข่าพิงกับประตู ภาพตรงหน้าเบลอจนมองไม่ชัด ก่อนที่ทุกอย่างจะเข้าสู่ความมืด ............. วันต่อมา พาฝันไข้ขึ้นสูง ตอนแรกเธอว่าจะลาพักสักหน่อยแต่ฝ่ายบุคคลกับแจ้งว่า เธอถูกไล่ออกแล้ว! ทันทีที่เธอนึกถึงเรื่องเมื่อคืนที่เจอภูสิต ความแค้นในใจก็ปะทุขึ้นอีกครั้ง ต้องเป็นเขาแน่ ๆ เขาคงจะกำลังแก้แค้นที่เธอไปทำลายความสัมพันธ์ของเขากับริษา คู่รักที่เหมาะสมอย่างกับกิ่งทองใบหยก เขากำลังแก้แค้นและเยาะเย้ยเธอ หลังจากที่ถูกไล่ออกจากงาน พาฝันลองหางานที่เธอคิดว่าน่าจะหาได้บ้าง แต่ใครจะไปคิด ขอแค่อยู่ในที่ของภูสิต เธอหางานไม่ได้เลย! แค่ในพริบตา เวลาที่ต้องจ่ายชำระค่าใช้จ่ายต่าง ๆ ได้มาถึงแล้ว... “คุณพาฝันครับ ถึงกำหนดจ่ายค่ายาของคุณทวีภพแล้วนะครับ” “รบกวนคุณหมอช่วยฉัน...” “คุณพาฝันครับ โรงพยาบาลของเราไม่ใช่สถานที่การกุศลนะ นี่คุณค้างจ่ายค่ายานานแล้วนะ ทางโรงพยาบาลของเราทำเรื่องเปลี่ยนโรงพยาบาให้กับทางคุณแล้ว คุณหมอพูดตัดอย่างไร้เยื่อยาย” “แต่ผอ.คะ...” “ทางเราพยายามเต็มที่แล้วครับ ถ้าจะโทษก็โทษที่ตัวคุณเองเถอะครับที่ไปมีเรื่องอะไรกับใครไว้” ตูดตูดตูด--- สายถูกวางไป ไม่แม้แต่จะให้พาฝันขอร้องสักคำ ‘ซ่า’ เสียงน้ำตาหล่นกระทบพื้นที่ร้อนระอุทีละหยดๆ ตามด้วยขาทีเนียนขาวอ่อนแรงลงโขลกกับพื้นอย่างแรง พาฝันกัดปากขาวซีดแน่น เธอหลับตาลึก ก่อนจะเงยหน้าขึ้นแล้วสูบหายใจ แล้วลืมตาขึ้น มันชัดเจนและขมขื่นอย่างแสนสาหัส เธอกำหมัดแน่น ก่อนจะหัวเราะสมน้ำหน้าตัวเอง ในเมืองไทยคนที่มีอำนาจอยู่เหนือฟ้าเห็นทีก็คงจะมีแค่ภูสิตคนเดียว คนที่เธอไปมีเรื่องด้วยก็คงจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากเขา เธอหางานใหม่ไม่ได้ พ่อถูกเปลี่ยนโรงพยาบาล มันไม่มีอะไรมากไปกว่าการที่เขากำลังแก้แค้นเยาะเย้ยเธอ? พาฝันตัดสินใจจะกลับไปหาเขาและขอร้องเขาอีกครั้งด้วยตัวเอง ให้เขาสมน้ำหน้าเหยีดหยามเธอให้สาแก่ใจ ความทะนงตัวกับชีวิตของพ่อ มันเทียบกันไม่ได้เลย .......... บริษัทโชคทวีทรัพย์ อาคารพัชรที่รุ่งเรืองของตระกูลพัชร แต่หลังจากที่ตระกูลพัชรล้มละลาย ภูสิตเข้าซื้อหุ้นของบริษัทและเปลี่ยนชื่อเป็นอาคารโชคทวีทรัพย์ เขาทำให้บริษัทที่ล้มละลายกลับมายิ่งใหญ่อีกครั้ง และภูสิตเองก็กลายเป็นนักธุรกิจหนุ่มที่ร้อนแรงในเมืองไทยนี้ เป็นผู้ชายที่สาวๆ ทุกคนต่างหมายปอง พาฝันยืนอยู่ตรงหน้าตึกที่คุ้นเคย นัยย์ตาที่เต็มเปี่ยมด้วยรอยยิ้มหดหู่ เธอเดินไปหน้า Reception แล้วพูดขึ้นอย่างมีมารยาท สวัสดีค่ะ “ฉันมาติดต่อคุณภูสิตค่ะ” พนักงานต้อนรับที่เห็นใบหน้าคุ้นเคยของพาฝัน ชะงักไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดตอบว่า “รอสักครู่นะคะ” พาฝันยืนรออยู่ไม่กี่นาที พนักงานต้อนรับโบกมืออย่างสุภาพแล้วพูดขึ้น “ท่านประธานเชิญคุณขึ้นไปค่ะ” ในลิฟท์พิเศษ พาฝันมาถึงชั้นบนสุดของตัวอาคาร เธอสูบหายใจลึก เธอก้าวเท้าออกไปห้องทำงานที่คุ้นเคยด้วยความยากเย็น เธอเคยมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน เธอโตมากับมัน แต่น่าเสียดาย ทุกสิ่งในนี้ไม่ใช่ของเธออีกต่อไปแล้ว “ก๊อกก๊อกก๊อก” “เข้ามา” เสียงต่ำของชายหนุ่มดังออกมาจากข้างใน เป็นเสียงที่ฟังดูระมัดระวัง พาฝันเปิดประตูเข้ามาก็สบเข้ากับชายหนุ่มที่กำลังก้มหน้าดูสัญญาอยู่ ใบหน้าหล่อเหลาของเขาดูตั้งใจและจดจ่อ เผยให้เห็นถึงเสน่ห์เฉพาะในตัวเขา พบกันอีกครั้ง พาฝันกลับดูต่ำด้อยลงอีกระดับหนึ่ง เธอเดินเข้าไป ยิ้มอ่อนอ่อน พูดกับตัวเองในใจ อย่ายั่วโมโหเขาอีกเด็ดขาด “คุณภูสิตคะ” มานี่สิ ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นเมื่อได้ยินเสียงหวานของเธอ นิ้วเรียวยาวถอดแว่นกรอบทองออก ก่อนจะบีบไปที่สันจมูก แล้วตบที่ตักตัวเองเป็นนัยย์บอกพาฝัน พาฝันเดินอ้อมโต๊ะทำงานมา แล้วค่อยๆนั่งลงบนตักเขา คุณภูสิตคะ คือฉันจะมาขอโทษ พาฝันก้มหน้าต่ำ บดบังสายตากร่ำกรุ่น ฉันขอให้คุณให้อภัย แล้วปล่อยพ่อฉันไปเถอะนะคะ ฉันสาบานว่าจะไม่โผล่หน้ามาให้เห็นอีกเด็ดขาด พาฝันสะอื้น ฟังดูน่าสงสาร เหมือนแมวน้อยแรกเกิด ทำให้คนหลงไหล ดวงตาสีดำของภูสิตค่อยๆเข้มขึ้น คิ้วขมวดเข้าหากัน แล้วช้อนคางเธอขึ้นมา ดวงตาคู่โตของเธอ เต็มไปด้วยน้ำตา ชายหนุ่มเอื้อมมือจับไปที่หัวเธอเบาๆ ก่อนจะดึงเธอเข้ามาหน้าริมฝีปากเย็นของเขา พร้อมกับแลบลิ้นเลียไปที่หยดน้ำตาของเธออย่างรวดเร็ว มุมปากเขายกขึ้นเผยให้เห็นรอยยิ้มเย้ยหยัน “ริษาบอกว่าเธอคือผู้หญิงที่หยิ่งที่สุดในเมือง ไม่มีทางมาขอร้องฉัน...” ชายหนุ่มหยุดพักก่อนจะพูดขึ้น นึกไม่ถึง ว่าจะเร็วขนาดนี้...” พาฝันหรี่ตาลง แม้มปากแน่นไม่พูดอะไร ริษา ที่แท้ก็เพราะเธอเหรอ! 3 ปีที่ผ่านมา พาฝันไม่มีอะไรพัฒนาขึ้นเลย เขาเคยชินกับการที่เหยีดหยาม พูดจาดูถูกเธอ ไม่ได้สนใจความเกลียดชังและสั่นไหวในแววตาเธอที่เพิ่มทวีขึ้นทุกที “อ่อนหักที่สุด” ฮึก พาฝันสูดจมูก แล้วเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง เผยรอยยิ้มแสนหวานออดอ้อน “ต่อหน้าคุณภูสิต พาฝันเคยมีความกล้าด้วยเหรอ?” เสียงออดอ้อนที่ย้อนถาม ชายหนุ่มได้ยินแล้วรู้สึกชาไปถึงในกระดูก ตอนแรกคือเธอที่ชอบภูสิตก่อน แล้วตามจีบเขา เรื่องชั่วๆที่เธอทำมันมากมายเหลือเกิน ถึงตอนนี้เธอจะชดใช้มันด้วยชีวิตมันก็หักลบกันไม่ได้ สีหน้าเย็นชาของภูสิตเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์น่ากลัว สายตาแหลมคมดั่งเหยี่ยวที่จับจ้องไปยังพาฝันที่เหมือนลูกไก่ในกำมือ เขารู้สึกว้าวุ่นในใจ นัยย์ตาที่แคบลงมีประกายอันตรายที่แผ่ออกมา ยากต่อการคาดเดา “คุณภูสิต ฉันขอร้องเถอะนะคะ คุณปล่อยพ่อฉันไปเถอะนะคะ” พาฝันพูดขอร้องเขาอีกครั้ง “ถ้าหากคุณภูสิตไม่พอใจ ให้ฉันหายไปจากโลกนี้เลยก็ได้ ขอแค่คุณปล่อยคนในบ้านฉันไป” สายตาที่จ้องตรงไปที่ชายหนุ่มเข้าใจดี เธอกลั้นความปวดหัวจากอาการไข้ที่มีอยู่ มือทั้งสองคล้องเข้าที่คอของชายหนุ่ม ก่อนจะประกบริมฝีปากสีแดงของเธอลงไปที่เขา ชายหนุ่มไม่ปฏิเสธ หากแต่สวมกอดเธอกลับ และทับเธอลงกับโต๊ะทำงาน จูบของภูสิต เร่าร้อนและดุเดือด เหมือนว่ากำลังลงโทษเธอ เป็นเวลาสักพักใหญ่ กว่าเขาจะคลายมันออก แก้มทั้งสองของเธอแดงก่ำ มือเรียวค่อยๆลูบไล้เรือนร่างขาวนวลของเธอ อย่างไม่หักห้ามใจ “ถ้าฉันบอกว่าไม่ละ?” น้ำเสียงของภูสิตเยือกเย็นขึ้นทันที ทำให้คนที่ฟังอยู่ถึงกับสะท้าน “เธอจะทำอะไรฉันได้ ฮื้ม ฝันฝัน?” พาฝัน “……” ภูสิต คุณมันเลว! “มารยาแบบนี้ เธอเคยใช้กับผู้ชายคนไหนอีกงั้นเหรอ?”