บทที่ 3 โปรดอยู่เคียงข้างฉัน

ฮ่าๆ พาฝันหัวเราะเยือกเย็น “1คน 2คน แอ๊ะ หรือ 3 คนนะ...ฉันจำไม่ได้แล้วด้วยสิคุณภูสิต “เดี๋ยวนี้เทคโนโลยีการแพทย์ทันสมัยจะตายไป เงินแค่ไม่กี่พันก็ทำหน้า...” ยังไม่ทันพูดจบ คางของเธอก็ถูกบีบให้เงยขึ้นอย่างแรงด้วยมือหนา ทันใดนั้นก็สบเข้ากับสายตาสุดแสนจะเย็นชาของเขา เป็นสายตาที่ทำให้หัวใจของเธอกระตุกวูบ “หุบปาก” ชายหนุ่มตะคอกด้วยเสียงต่ำ เขาเงียบไปหลายวิ เหมือนอากาศรอบๆก็หยุดเคลื่อนไหวไปด้วย “คุณภูสิต ฉันไม่คิดว่าคุณจะหึง?” นานกว่าพาฝันจะพูดขึ้น อย่างที่รู้ว่าเขาเกลียดเธอเข้ากระดูก ดวงตาสีเข้มแสนเย็นชาของภูสิตยืนจ้องมองเธออยู่ตรงหน้า หัวใจเธอเต้นแรงและรัวขึ้นอย่างไม่เป็นจังหวะ คิ้วคมสวยชนเข้าหากันแน่น “เวลาไม่กี่ปีฝีปากเก่งขึ้นไม่เบานิ เห็นทีเธอคงไม่อยากจะให้พ่อตัวเองตื่นมาเจอแสงอาทิตย์ของวันพรุ่งนี้ซะแล้วสิ!” ดวงตาของภูสิตเข้มขึ้นกว่าเดิมอีกครั้ง ใจของพาฝันที่กระตุกวาบยังไม่ทันได้หาย กลับต้องตกไปอยู่ที่ตาตุ่มอีกครั้ง เธอพูดด้วยความรีบร้อน “ภูสิต! ถ้าคุณมีอะไรก็มาลงที่ฉัน คนในบ้านฉันไม่เกี่ยวด้วย!” “เธอมีค่าพอที่จะให้ฉันลงมือเองด้วยเหรอ?” พาฝันถูกหยุดด้วยสายตาเหยีดหยามของเขา เธอยืดอกขึ้นเล็กน้อย ครุ่นคิดอยู่สักพักแล้วพูดขึ้นว่า “คุณภูสิตเองก็รู้ว่าก่อนฉันจะแต่งงาน...ฉันเคยเป็นนักเรียนของสถาบันการแสดง บริษัทคุณมีพัฒนาการที่ดีในแวดวงบันเทิง ฉันมืออาชีพด้านการพากย์เสียง ฉันจะทำงานให้มีค่าสำหรับคุณ” ภูสิตโน้มตัวลง สายตาลึกสุดจะหยั่ง ปากของทั้งสองประกบเข้าด้วยกัน ลมหายใจร้อนผ่าวที่รดกันไปมา พาฝันรู้สึกร้อนๆหนาวๆเพราะอาการไข้มาสองวัน เธอใจจดรอคำตอบของภูสิตด้วยความตื่นเต้น หลังจากที่เธอรออยู่นาน กระทั่งเห็นความเหยียดหยามจากแววตาคมเข้มของเขา เธอจึงเข้าใจว่าที่ผ่านมาเขาล้อเล่นกับเธอมาตลอด! ภูสิตเกลียดเธออย่างกับอะไรดี แทบอยากจะให้เธอตายๆไปด้วยซ้ำ เป็นไปได้ยังไงที่เขาจะช่วยเธอ! ฉันมันน่าสมเพชชะมัด ที่คิดอยากจะมาขอร้องคุณ พาฝันผลักแผ่นอกหนาของชายหนุ่มออก ด้วยความโมโห “อย่าโวยวาย!” “คุณปล่อยฉัน ฉันจะไปแล้ว!” พาฝันพูดอย่างหมดหวัง คุณภูสิต ฉันไม่ได้โวยวาย คุณไม่ช่วยฉัน อาจจะมีคนอื่นที่ช่วยฉัน...” “เธออยากจะให้ผู้ชายคนไหนมาช่วยเธอ!” เขาจับแขนเธอไว้ เห็นอาการของเธอซึมๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปจับใบหน้าที่ร้อนผ่าวของเธอ เขาขมวดคิ้ว แล้วแตะไปที่หน้าผากตัวเอง ถึงกับตกใจช็อกกับอุณหภูมินี้ เขาถอดเสื้อสูดออก ก่อนจะห่อหุ้มร่างบางที่ไข้ขึ้นสูงของเธอ เขาก้มหน้าจุบไปที่หน้าผากเธอก่อนจะก้าวเดินออกไป มือข้างหนึ่งกดโทรออกด้วยระบบบลูทูธ ปลายสายรับสาย “คุณภูสิต” “ช่วยเตรียมสัญญาตามที่ฉันบอกหนึ่งฉบับ…” สักครู่ ชายปลายสายจึงตอบกลับ ”ได้ครับ” …… พาฝันตื่นขึ้น ก็พบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงโรงพยาบาลแล้ว เธอลืมตาขึ้นด้วยความยากลำบาก ภายใต้แสงแดดที่แยงตา เธออยากจะหลับตาลงอีกครั้ง ทว่ากลับได้ยินเสียงหนาที่ดังขึ้นมาจากข้างเตียง “คุณพาฝัน ไหนๆก็ตื่นแล้ว งั้นเรามาคุยข้อตกลงของสัญญากันดีกว่า?” พาฝันขยับแขนของตัวเอง แต่ถูกผู้ชายคนดังกล่าวกดเข้าที่ไหล่ “คุณพาฝันอย่าพึ่งขยับตัวจะดีกว่า ถ้าเข็มฉีดยาทิ่มจนออกเลือด คุณภูสิตจะไม่พอใจเอาได้” ชายคนนี้สวมใส่ชุดสูทสีดำที่ดูแพง คิ้วสีดำคมเข้ม ดูก็รู้ว่าน่าจะเป็นคนของบริษัทเขา “คุณพาฝัน นี่คือสัญญาที่คุณภูสิตให้ผมนำมาให้คุณเซ็นต์ รบกวนคุณตรวจสอบดูด้วยครับ” พาฝันรับสัญญามาด้วยความรังแล ภูสิตช่วยพาฝันจ่ายชำระหนี้ทั้งหมดของตระกูลพัชร และเซ็นต์สัญญากับพาฝันในนามบริษัทโชคทวีทรัพย์ พาฝันจะต้องทำงานให้ภูสิตจนกว่าจะจ่ายชำระคืนหนี้ทั้งหมดของตระกูลพัชรที่ภูสิตช่วยจ่ายไปจนครบ ผู้ว่าจ้าง ตัวอักษรสองตัวที่เซ็นต์ลงนาม ——— ภูสิต! ข้อตกลงในสัญญา มันคือสัญญาขายตัวชัดๆ! “ผมทนายภคพงศ์ สัญญามี 2 ฉบับ ถ้าคุณพาฝันดูเสร็จแล้วก็เซ็นต์ชื่อเลยครับ” ทนายเห็นเธอนิ่งอยู่นานไม่ยอมเซ็นต์สักที จึงพูดขึ้นด้วยสีหน้าเยาะเย้ย เพื่อเตือนสติเธอ “คุณพาฝัน ต่อให้ตัวสัญญาจะมีปัญหา มันก็ไม่มีอะไรที่แก้ไขเปลี่ยนแปลงได้หรอกนะครับ” ป่าเถื่อน ไร้ความเมตตา พาฝันฟังที่เขาพูดจบก็ไม่รีรอ เธอเซ็นต์ชื่อด้านลูกจ้างในทันที! เธอเงยหน้าขึ้น หรี่ตาลงเล็กน้อย ก่อนจะเอื้อมมือสัมผัสแสงจ้า แล้วพูดขึ้นด้วยเสียงเบา “ทนายภคพงศ์ สัญญาโครงการก่อนหน้าของตระกูลพัชรคุณเป็นคนดูแลใช่มั้ย คุณใช้ความรู้ของตัวเองทำเรื่องชั่วๆ แบบนี้ กลางคืนไม่นอนฝันร้ายบ้างเหรอคะ?” มือที่ยื่นไปหยิบสัญญาชะงักเล็กน้อย ทันทีที่เงยหน้าขึ้นก็สบเข้ากับสายตาดุดันของเธอ แววตาดุจนางงูพิษ แต่กลับเป็นรอยยิ้มหวาน เขาถึงกับเคลิ้มตามอยู่สักพัก กระทั่งเสียงผลักประตูดังขึ้น ภคพงศ์ถึงดึงสติกลับมาได้ เมื่อหันกลับไปก็สบเข้ากับสายตาคมเข้ม จนเขารู้สึกร้อนวูบไปทั้งหลัง “คุณภูสิต คุณพาฝันเซ็นต์เรียบร้อยแล้วนะครับ” ทนายภคพงศ์พูดขึ้น บทสนทนาเมื่อครู่ของพวกเขาสองคน ภูสิตได้ยินมันชัดทุกถ้อยคำ “อืม” สีหน้าภูสิตเย็นชา เขาก้าวขาสูงยาวเดินไปยังพาฝัน สายตาไม่เคลื่อนจากใบหน้าของเธอเลย แต่กลับพูดกับภคพงศ์ด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น “คุณออกไปได้แล้ว” ภคพงศ์ขมวดคิ้วแน่น รู้สึกงงงวยเล็กน้อย ทำไมภูสิตพึ่งกลับมาถึงเมืองไทยก็ตามหาพาฝันทันที ทั้งๆที่พาฝันเป็นแค่อดีตภรรยาของเขา ไม่เข้าใจความคิดของเขาจริงๆ ทันทีที่ภคพงศ์ก้าวออกจากห้องผู้ป่วยไป ภายในห้องผู้ป่วยที่เงียบสงัดเหลือเพียงแค่พาฝันกับภูสิต พาฝันกลืนน้ำลาย ก่อนจะค่อยๆ กระพริบตา “คุณภูสิตคะ ฉันเริ่มงานได้เมื่อไหร่คะ?” ภูสิตมองเห็นมือของเธอมีเลือดไหลซึมออกมาเล็กน้อย เขากระชากแขนเธอขึ้นมา ขมวดคิ้วถาม “รีบทำงานขนาดนั้นเลยหรือไง?” “แน่นอนสิคะ” พาฝันตอบด้วยสีหน้าใสซื่อ แล้วถอนหายใจพูดขึ้น “รีบทำงานหาเงินจะได้คุ้มกับที่คุณเซ็นต์สัญญาไว้กับฉัน!” “ฝันฝัน เธอหมายความยังไง?” มือเรียวยาวของเขาเปิดผ้าพันแผลบนมือของเธอออก มือของเธอเขียวช้ำเพราะเข็มฉีดยา ใบหน้าหล่อเหลาคมคายแสดงออกถึงความเป็นห่วงและเจ็บปวดเล็กน้อย “ก็คือรีบหาเงินใช้ให้คุณเร็วที่สุดเท่าไหร่ ฉันก็จะได้ไปจากคุณเร็วมากขึ้นเท่านั้น หรือไม่ก็ระหว่างนี้หาคนรวยๆ สักคน แล้วใช้หนี้ 300 ล้านซะเลย!” พาฝันฉีกยิ้มตาหยี เหมือนกำลังล้อเล่น แต่แววตากลับเต็มเปี่ยมด้วยความจริงจังอย่างที่สุด ภูสิตตอบกลับด้วยความเย็นชา “เธอไม่กล้า” ถึงต่อให้เธอกล้า เขาก็ไม่มีทางยอมเด็ดขาด เขาพูดด้วยน้ำเสียงไม่แยแส สายตาที่มองมามีแต่ความเหยีดหยาม พาฝันโมโหจนผลักเขาออก เข็มฉีดยาบนมือที่ขาวซีดแทงจนเลือดสีแดงสดไหลออกมาเป็นทางยาว เธอเจ็บจนแทบกลั้นไม่อยู่ “พาฝัน” เขาเรียกชื่อเต็มเธออย่างร้อนร้น พาฝันถูกเขาสวมกอด แล้วประกบจูบ จนเธอไม่กล้าที่จะเอ่ยพูดอะไรอีก